KRONIEK VAN HET TOONEEL

Emil Jannings is in aantocht met een vertaald Fransch stuk: »Les Affaires sont les Affaires«!) was voorzeker een vlot, los, sympathiek, geroutineerd, charmant en al-wat-ge-maar-wilt acteur, maar de Harry Liedtke van de vele films waarin hij zich zoo bemind en populair maakte, was hij niét. Wij hebben onder onze Nederlandsche acteurs er zeker een tiental, en ik denk hier in de eerste plaats aan Gimberg, die zulk een rol minstens even goed, zoo niet beter, spelen. Het was goed, het was brillant-knap, toegegeven, maar het was bij lange na niet wat Harry Liedtke op het filmdoek tot den lieveling van het publiek, vooral der dames, heeft gemaakt. Zoo in de realiteit van vleesch en bloed gezien was Harry Liedtke, al was hij goed geschminkt en gegrimeerd, oök lang niet meer de jeugdige, beweeglijke, kranige verschijning, die hij op het filmdoek is. Ik ben benieuwd hoe de indruk op mij zal zijn van Emil Jannings, die hier over enkele dagen zal optreden, als dit artikel al bij den drukker is.

Ik sprak zooeven van Gimberg. Zijn laatste creatie is die van... Napoleon, Waartoe zijn daarvoor te groote gestalte zich anders weinig leent. Arme Napoleon! Ze kunnen hem maar niet met rust laten! Zelfs Moïssi moet thans over een stuk van Napoleon bezig zijn. Walter Hasenclever heeft een stuk geschreven: »Napoleon greift ein«, in 't Nederlandsch vertaald als »Napoleon bemoeit zich er mede«, waarin hij, als ik mij niet al te erg vergis, o. a. wil aantoonen dat de tijd van de helden en half-goden voorbij is en ze niets meer zouden kunnen uitrichten in de tegenwoordige wereld. Een stelling, die m. i. zeer aanvechtbaar is.

Komisch-fantastisch laat hij zijn stuk beginnen in het bekende Musée Grévin, Bd. Montmartre, te Parijs, waar hij, als het sluitingsuur is aangebroken, het wassen beeld van Napoleon een praatje laat maken met dat van.... Landru! Landru heeft genoeg van het leven, vooral van de vrouwen, en vindt het rustige leventje in 't Museum best, maar Napoleon wil het groote leven weer in. Landru trekt hem de jas aan van de pop Stresemann en de broek van Mussolini, en nu stapt Napoleon naar het café »Au Palais Royal«, dat hij nog denkt te bestaan, om daar een glas Vermouth te drinken! Hij komt echter in 't Palais Royal terecht in een soort Volkenbondsvergadering, waar de kopstukken der Europeesche diplomatie, Briand, Stresemann enz., juist een vergadering houden, waarin de Amerikaansche gezant Morris hun onder bedreiging van intrekking van Amerikaansche credieten eischen oplegt, waaraan ze, uit vrees, als hondjes gehoorzamen. Dan grijpt Napoleon, dien men voor een Sovjet-afgevaardigde aanziet, in en in een heftig protest verwijt hij aan de Europeesche gedelegeerden, dat zij de ideëele waarden van Europa opgeven voor financiëele. Het helpt hem niets, de Europeesche