DB CLOWN.
stapvoets doorrijdende meisje na te kijken, terwijl een vreemd gebrom zijn keel ontsnapte.
En het publiek juichte en klapte.
Grappige kerel toch, die clown, je wist nooit, hoe je het met hem had, telkens kwam hij met wat nieuws voor den dag.
In de pauze stond de clown weer verborgen achter de requisieten te wachten, maar te vergeefs, Signor Bapelli noch Angela liet zich zien.
Het eerste nummer na de pauze werd gereden door Signor Bapelli. Frisch bepoederd, dubbel dik om de roode streep op zijn wang te verbergen, stond de clown met zijn kameraden hem af te wachten.
Daar kwam hij aan, met zijn koninklijke houding op zijn mooien schimmel en dadelijk dwaalden zijn zoekende oogen naar de artistenloge, waar Angela hem toewuifde met den bos viooltjes, dien hij haar juist gegeven had.
Het publiek juichte hem al bij voorbaat toe en groetend en glimlachend reed hij rond, wachtend tot de muziek het motief zou inzetten, waarop zijn schimmel zijn beroemde wals moest uitvoeren.
Weer langs de artistenloge komend, groette hij lachend met zijn karwats en keek naar het meisje met de viooltjes, dat zich over den rand boog.
Een knal.... een wankelen in het zadel.... een gil van uit de loge.... een toestormen van de stalknechts om de vallende gestalte op te vangen.... drukte en beweging onder het publiek....
De clown had zich gewroken.
Met slap neerhangende armen, de revolver aan zijn hand ontsnapt, neergevallen in het zand, liet hij zich grijpen en wegvoeren.
Het laatste wat zijn nu doffe oogen zagen was de beweginglooze gedaante van Signor Bapelli, waaraan zich gillend de mooie Angela vastklemde.