DE VEEBODEN VRUCHT.
Verslagen lenude hij terug in zijn stoel, de hand langs zijn voorhoofd strijkend.
Ester trok haar bont over de schouders en haakte het vast; toen schoof ze langzaam de glacé handschoen over haar koude vingers.
„Nu.... 't wordt zeker gauw pubhek?" vroeg ze, alsof er niets gebeurd was.
„Ik weet 't niet Ester, god, begrijp dan toch.... die
jaren met jou, dat heeft, zooveel verlangens in mij losgescheurd
ik.... kan niet meer alleen zijn, Ester, en toen alles uit
was tusschen ons, toen was de wereld zoo radeloos leeg, ik moest
me ergens aan vastklampen Ester," hij zag haar aan, zijn
handen tot vuisten gebald op zijn knieën, „Ester, ik kan jou
geen pijn doen, maar 't moet al verscheur ik mezelf ermee,
*t moet," zijn heesch fluisteren deed hem hoesten.
Ester schikte haar mantel. „Beste Dolf, wat ik voel, doet er niet toe. Ik ben getrouwd en heb nooit eenig recht op je gehad. Bovendien — wijzelf hadden het verbroken.... enfin de zaak is nu, dat jij met Noor zoo gelukkig mogelijk wordt. En dat hoop ik werkelijk, niet alleen voor Noor, maar ook voor jou.
Alleen moet ik nog wennen aan de gedachte, dat je nu mijn
zwager wordt! En nu, adieu Dolf, ik zie jullie zeker eens
spoedig bij me? Liefst 's middags, hè, dan ben ik alleen —. Adieu, au revoir dan."
Ester ging de breede trap af; het grijs fluweelen kleed sleepte achter haar aan; de grijze veer wuifde op den fieren hoed. Luid klonk het gerammel van bordjes, die opgestapeld werden, toen streken de vioolklanken door de ruimte en weemoedig zong de violoncel in het schemerig verlichte zaaltje van de tea-room.
Eenige maanden later was het jonge paar geinsialleerd. Hst jonger zusje had opzettelijk baar woning dicht bij die van Ester gekozen. Ze kon dan dikwijls even aanwippen en Ester wat afleiding bezorgen. Dat huwelijk van Ester was de grootste tragedie, die Noor kende. Ze had diep medelijden met haar mooie oudere zuster.
„Dolf," zei het jonge rvouwtje eens, toen Ester op een middag bij hun wegging, „Ik vind dat je niets hartelijk voor Ester