DE HELD.
pions ontwarde zich tot regelmatige rijen, volgend in een wijde bocht en het Corso in. De kommies, de hand op zijn kort sabeltje, stapte militair ter zijde van den stoet. De menigte sloot zich dicht opeen en volgde.
— Waar gaan ze nu heen?" vroeg Teresa.
— Ze gaan een serenade brengen aan den cavaliere Fabrizi, den ouden garibaldino," antwoordde Teta.
— De cavaliere zal een toespraak moeten houden," meende de kleine dame met een discreet glimlachje.
— Gia, poveretto!" zei Nanna goedig.
— Vooruit! vooruit!" riep Teresa naar voren dringend. „Laten we naar de toespraak van den cavaliere Fabrizi gaan luisteren."
Door het donkere Corso met menschen gevuld volgden zij de wiegende lampions achter de schetterende blaasmuziek. Voor het huis van de bisschop klonk een kreet: „Abasso 1'Austria!" herhaald en versterkt door meer stemmen, nog eens en nog eens. Even klonk gefluit, snel onderdrukt.
De muziekanten hielden stil, de lampions drongen te samen. De marsch werd afgebroken en het lied van Garibaldi klonk. Aan een der verlichte bovenramen tusschen de gordijnen stond een oude man voor den intiemen binnenschijn van zijn woonkamer met portretten aan de wanden en midden op de tafel een petroleumlamp met geelpapieren kap. Handgeklap klonk. De oude man boog en hief een blad papier op dat voor hem had gelegen. De muziek zweeg.
— Cittadini " begon hij, even opziend van het papier.
Zijn zwakke versleten stem sprak de woorden onduidelijk uit, werd langzamerhand verstaanbaar.
„Ik behoef u niet te zeggen hoezeer ik mij met u verheug in deze schitterende overwinning van ons onvergelijkelijk leger." Hij zweeg even, zette zijn bril vast en bracht het papier dichter voor de oogen. „Mijn gedachten gaan terug naar de schoone dagen toen het mij gegeven was onder den Grooten Leider te strijden voor de vrijheid van Italië." Handgeklap weerklonk, gesmoord door stilte geroep. De cavaliere ging voort: „Ik dank u dat gij in de vreugde over deze schoone voldoening gedacht hebt aan den ouden garibaldistrijder,".... Hij haperde, tuurde