Utrechtsche studenten almanak voor ..., 1862, 1862

Bat was te vtfell.... Ze heeft geen tranen meer, geenklagt..

Een bange zucht er aan heur boezem:

Ze had den lijdenskelk tot op den laatsten droesem

Geledigd; als in waanzin toeft ze daar dien nacht,

Dien vreeselijken nacht tot aan den nieuwen morgen*...

Toen vond men haar in ’t afgevallen groen verborgen.

Ontzetting heerschte alom en ’t vreeselijk berigt

Ging voort van dorp tot dorp, als rond gedragen

Boor d’ onheilsbode, en elk was om het zeerst verslagen

Bij ’t hooren van die maar', doch Hhelder morgenlicht

Scheen vrolijk over de aarde, als ware ’t alles logen,

Wat ver in d’oratrek aller harten had bewogen.

En oud en jong kwam naar de plaats des onheils zien:

Geroerd en diep getroffen waren allen,

En menig vrome liet een traan op de aarde vallen ,

Waarop zoo menig traan reeds viel, en waar misschien

Het zwaarste lijden van den omtrek was geleden.

En ging dan zwijgend heen met traag gerekte schreden.

Zij sloegen ’t oog omhoog en zagen op tot Hem,

Die ’t dus bestuurde, en baden kracht van boven

Om onder alles niet te wanklen in ’t gelooven

Aan ’sHoogsten liefde, en om zelfs in de ruwe stem

Des stormwinds immer het ~ in menschen welbehagen!"

Te hooren, schoon het hart een scherp „ waarom ?" wil vragen,