is toegevoegd aan uw favorieten.

Gedichten.

1788

Permanente URL

Titel

Pagina

Gebruiksvoorwaarden: Geen auteursrecht. Er rusten geen rechten meer op dit object.
Titel: Gedichten.
Auteur: Huydecoper, Balthazar
Jaar van uitgave: 1788
Drukker/Uitgever: Uylenbroek, Pieter Johannes Amsterdam, 1784-1809
Taal: Nederlands
Onderwerp: Dutch language and literature; Poetry
Omvang: 308
Herkomst: Leiden, Universiteitsbibliotheek
Bron metadata: STCN

Geen zoekvraag opgegeven
- Ga naar paginanummer (totaal 308 pagina's) / 308
Geen auteursrecht. Er rusten geen rechten meer op dit object.
Permanente URL
Titel

Pagina

Gebruiksvoorwaarden

Geen auteursrecht. Er rusten geen rechten meer op dit object.

Titel

Gedichten.

Auteur

Huydecoper, Balthazar

Jaar van uitgave

1788

Drukker/Uitgever

Uylenbroek, Pieter Johannes Amsterdam, 1784-1809

Taal

Nederlands

Onderwerp

Dutch language and literature

Poetry

Omvang

308

Herkomst

Leiden, Universiteitsbibliotheek

Bron metadata

STCN

Vereeren alle zaaken, Daar zy op zien of raaken, Een' fmaak yan 't eêlfte zoet. De bruigom volgt de baakjes Van 't oog der jonge bruid, En vindt op haare kaakjes Zijn liefde zielsvermaakjes, Een' langgewenschten buit. Zijn vryheid, op de klipjes Geftrand van haaren mond, Eert de ambrozynen tipjes Vap haare lieve lipjes, Daar zy haar einde vondt. V 2 Daar iSS HüWELIJKSZANGE N. Daar zy begon te leeven, Waar' ruim zo wel gezeid: Wijl hy, door min gedreeven,. Haar vry den toom mag geeven Daarze onbedwongen weidt. Sluit in een' hof vol bloemen Een honigzieke by: Zult gy haar vryheid roemen, Of haar gevangen noemen, In zo veel lekkerny ? Zy bromt met dunne vlerken Van bloem op bloem: haar lust Vindt hier noch paal noch perken* In zulk een' dienst te werken, Is haar vermaak en rust. De HUWELIJKSZANGEN. 157 De vryheid van heer Maten Zingt zulk een' kerker lof; Wil alles graag verlaaten Om 't zoet der honigraaten Van zulk een' Vollen hof. Zijn min zweeft, als die bye, Van de eene op de andre bloem. Wat ftaat, wat heerfchappye, Streeft zulk een flaavernye Voorby in vreugde of roem f Mijn zangnimf, op 't herdenken Van 't wederzijdfche zoet, Schijnt my van ver te wenken;. Bevreesd haar hart te krenken,, Te zengen aan dien gloed. V 3 , Ze 158 HUWELIJKSZANGEN. Ze ontvlucht my, zy keert weder. ö Bruidegom en bruid! Zo leg ik myne veder Op haar bevelen neder: Doch wensch u tot befluit: Het bijtje veel genugten; Den hof een' overvloed Van bloemen en van vruchten, Die wind noch ftorm doe zuchten, Noch zon» te heet van gloed. TER TER BRUILOFTE VAN DEN WELEDELEN ACHTBAAREN HEER JAN REAAL, VRTHEER VAN VREELAND, ENZ. REGEEREND SCHEPEN DER STAD AMSTERDAM; £N VROUWE BREGITTA JOHANNA RENDORP. IN DEN ECHT VEREENIGD DEN 18** NOVEMBER, 1723. Schoone Erato, daal van den hemel neder En fpeel een lied op uwe luit, die teder De harten roert, en alle zorgen ftilt. Uw dichter zal die klanken, zo gy wilt, In zyne ziel ontvangen , en aan de ooren Des ftervelings den nagalm weer doen hooren. 't Is niet voor 't eerst, dat ik u nader treed: X Heb meer mijn' tijd in uwen dienst befleed: 'k Heb röo II U W E L IJ K S Z A N G E N. 'k Heb meêr een' krans gevlochten, om de hairen Te kroonen van mijn vrienden, die 'k zag paaren, Wanneer uw vuur mijn' geest ontvonkte, en gy Mijn Item verhoorde , en u vertoonde aan my. Dat zelfde vuur, dat, rustend, nieuwe krachten Vergaderd heeft, ontkluistert mijn gedachten: Zy worden vlug, en vliegen vrolijk uit, En zien alom naar een' gewenschten buit. Dan zoeken zy, als onvermoeide byen, Haar voedfel in Atheenfche lekkernyen; En zien, wanneer zy daar niet zijn verzaad, Wat geurig kruid in Romes bloemhof ftaat. Voorts vallen zy , met dit noch niette vrede, Op 't zuiver wit der leliën, waarmede De Seine pronkt, die zulk een lieve plant Verfchuldigd is aan meêr dan eene hand. Genoeg is 't, mijn gedachten! ei, keert weder: Legt uwen buit voor myne voeten neder. Hy, die geen' fmaak vindt in het geen gy brengt, Denk': 't Kruid is goed, maar 't is niet wel gemengd. En HUWELIJKSZANGEN. i6t En op wat tijd zou 't u toch beter voegen, Mijn zanggodinuw' dichtlust te vernoegen? Verhef uw Item , en zing volmondig uit Ter eere van Reaal, en zyne bruid. Die naam, door 't bloed zo na aan my verbonden, Wordt nergens in mijn dichten noch gevonden. Voldoe dan, ö mijn zangnimf! in dit dicht, Niet uwen lust, maar eerder uwen pligt. Hy is het waard': zijn deugd en eedle zeden Verdienen wel de plaats, die zy bekleeden Op 't capitool, daar ondeugd en geweld Voor zijn gezigt verbaasd liaan en ontfteld; Verdienen wel, dat zy, die hem behaagde, Zijn min beloonde, en hoorde, toen hy klaagde; Verdienen wel, dat gy mijn brein verlicht, Als 'k my verftoute, en t'zyner eere dicht. Neen: volg uw' lust, en niet uw' pligt, in 't zingen. Noch pligt, noch iets, moet oit uw' dichtgeest dwingen. Mijn lust alleen blijft meester van mijn pen, En prijst met vreugd, dien ik zulks waardig ken. X Laat 16*2 HUWELIJKSZANGEN. Laat de afgunst, laat de onweetendheid vry raazen:Haar woest gefchreeuw moet noit uw hart verbaazen. Wie fchrikt en beeft voor 't oog van Rhadamant, (*> Die vreest de pen eens dichters, en zijn hand: Maar die de deugd, en wel te doen beminnen, Zijn vrinden van de kuisfche zanggodinnen. Verftaat gy, o mijn zangnimf! deeze taal, Zo vrees niet voor het aanfchijn van Reaal. Of zou de fehaamte u mooglijk wel bedwingen, In 't rijk der liefde, en haare magt te zingen? o Neen: wie oit den lof der liefde zong, 't Voegt niemand bet, dan eene maagdetong. Onkundig graauw, en toomelooze zinnen, Wijkt ver van hier! wat fpreekt gy van beminnen? Die (*) Muicent heatos carmina cotütes Phoebo atque mufis pleStra moventibus*. Atsquos t>tum regnator odit Juppiter, hi maneros tremifunt, Terris £? undis omnibus anxii. Pindarus Pyth. Od. I Interprete Nic. Sudoïio* HUWELIJKSZANGEN. 165 Maakt, zomen zegt, de inwooners van het rijk Des hemels zelfs den zwakken mensch gelijk. Dees Venus, deeze liefde, die ik pryze, Beftiert het al, maar op eene andre wyze. Want deeze fchopt geen goden van hunn' troon; Maar voert den mensch ten hemel, by de goön. Gelukkigen, die in haar gunst vereenen! Gelukkig zy, dieze immer heeft befcheenen Met eenen lonk; dien zy met eenen lach Heeft toegeknikt op hunnen bruiloftsdag! Gy dan, 6 twee, wier huwlijksfeest wy vieren, Wil zy uw' disch en bruiloftsbed verifiëren; (Uw beider deugd maakt u haar gunst wel waard'J) Zo wacht voortaan een' hemel hier op aard. De leerling van den wysten (*) aller Grieken, Dat fchrander brein, dat, op zyne arendswieken, Het nnauwbepaald bereik van 's menfchen oog, Met ééne vaart, zelfs wen hy fpeelde, ontvloog: Die (*j Socrates, volgens 't orakel van Delphos. Plato in Apoïogia, X 3 HUWELIJKSZANGEN. 167 Dees wordt gevierd van onbefchaafde zinnen. Men waant, men kan niet zonder haar beminnen. Maar hadtmen noit op haar alleen vertrouwd, De liefde hadt noit fterveling berouwd. Maar deeze is 't niet, die ik in rayne dichten En in mijn harte een' tempel meen te (lichten: Want fchoon my noch haar vruchten zijn ontzeid, Zy is 't nochtans, voor wie mijn veder pleit; Zy, zeg ik, die, uit hemelsch zaad gefprooten, Van dag tot dag haar krachten ziet vergrooten, En daar zy eens haar' zetel heeft geplant, Verdriet en zorg en onrust gansch verbant. Verheven ziel, gy leerdeme onderfcheiden, Wie van dees twee ons hart behoort te leiden ; Wie van dees twee zich dekt met valfchen fchijn, En 't eerste zoet verkeert in doodsch venijn. Maar wil mijn drift en iever my vergeeven; My dunkt gy hebt haar niet heel wel befchreeven. (*) Belg (*) Amor autem, qui coehfiem fequitur Venerem, qua. non fcemifed mqfcull tantum fexus in generationc efl partieels, ipfc quo- HUWELIJKSZANGEN. 169 ö Liefde, gy, die in oprechte harten Uw' zetel vest, die alle zorg en fmarten Vergeeten doet, of minder lastig maakt, Wanneer uw vuur weerzijds twee zielen blaakt! Slaa gunstig 't oog op uwen dichter neder; Hy bidt het u: beziel zijn zwakke veder. Met uwen .geest, opdat uw fchoon gezigt Te kenneff zy in zijn verheven dicht: Opdat de bruid met haaren uitverkooren, Als zy uw' lof uit myne vaarzen hooren, En uwe kracht gevoelen in hun ziel, Erkennen, dat mijn fmeeken u beviel. Dees liefde was, eer noch de goden (*) waaren; Toen noch de lucht, en aarde, en vuur, en baaren, In eenen klomp gemengeld ondereen, Woest laagen, zonder fchikking, zonder reen. Zy zag het aan, en minnaares van de orden , Begeerde zy, dat elk geplaatst zou worden In .(*) Ante deos omnes primum generavit Ainorem. Parmcnidcs apud Plat. in Conv. et Plutar. iu Amatoilo. Y i7o M UWELIJKSZANGE N. In deezen ftaat, waarin 't zich noch bevindt. Geen vaster knoop, dan die dees liefde bindt. Het geen zy fchikt blijft pal en onbewoogen. De kleenfce ftar vertoont ons haar vermogen; En 't eerste groen, dat ons de lente fchenkt, Toont, dat zy leeft, en noch om de aarde denkt Daar zy gebiedt, is alles wel te vreden; Daar zy ontbreekt, is ordening noch reden. Een klaar bewijs, datze in den hemel woont, En zelden by het menschdom zich vertoont! Zy ilaat de maat, wanneer de Harren dansfen, En gaan ten reije aan 's hemels hooge transfen. Zy wijst de zon den weg, dien zy moet gaan> En richt den loop der wisfelzieke maan. Zy deelt het jaar m zijn byzondre tyden. Zy fluit de zee, zich wijd aan alle zyden Uitftrekkende, in haar paaien , daarze fpeelt, En rijst of daalt, naar zy het haar beveelt. Geen andre band houdt dit heelal in weezen, Dan haare gunst: bezweek zy, 't flondt te vreezen, Dat HUWELIJKS ZANGEN. 17- Dat alles weêr in eenen chaos viel, Een lighaam zonder orde, en zonder ziel. Haar godheid heerscht in 't midden van de goden. Jupijn doet niets, of't wordt van haar gebooden: En hieldt zy de andre goön niet in den band, Zy wrongen hem den fcepter uit de hand. Nu dreunt hy met zijn' donder in de wolken. Vorst Pluto heerscht in de onderaardfche kolken. Neptunus voert den drietand, daar hy 't ruim Der zee mee flik, of zet in witte fchuim. Hier heerscht de liefde in haar' volmaaktften luister; Hier lijdt haar licht geen fchaduw, vlek of duister; Hier pronkt zy op een' diamanten troon, En fpreidt haar licht in 't hart van alle goön. Met zulk een licht, en lieffelyke lonken, Heeft zy weleer de menfehen ook befchonken, Toen vrees en hoop, toen droefheid en ellend, Toen Uw en Mijn hun noch was onbekend: Toen 't ganfche jaar beftondt in eene lente: Toen Melibé geen malfche peeren entte, Y 2 Noch i~2 H U W E L Ij K S Z A N G E N.. Noch wijngaard fnoeide; cn echter overvloed Van alles hadt, tot ftreeling van 't gemoed: Toen yder plukte, en niemand ergens zaaide: Toen niemand meêr dan voor zijn nooddruft maaide : Toen 't water van fontein en klaare beek In zoeten fmaak voor melk noch honig week. ö Gouden tijd! hadt liefde ons niet begeeven, Wy zouden noch in uwen rijkdom leeven. o Liefde! was het menschdom u niet kwijt, Wy leefden noch in deezen gouden tijd. Gy, die uw licht verfpreidde in alle harten, Verdoofde 't zaad van onlust, zorg en fmarten,, Dat welig bloeide, en rijklijk vruchten droeg, Zoras de mensch u uit die plaats verjoeg. Gelijk de kunst van meesters, wel ervaaren In 't zangkoor van Apollo, veele fnaaren Doet dienen tot volmaaking van een' toon, Die zelfs het oor kan ftreelen van de goön: Zo fmolt weleer de liefde duizend zinnen Tot éénen zin: een algemeen beminnen, Ee> H UWELIJKSZANGEN. 173 Eene algemeene en onbevlekte vreugd Was toen 't vermaak van ouderdom en jeugd. Geen weigering deedt iemand droevig klaagen, Want niemand dacht iets, weigrenswaard', te vraagen. Wat de een bedacht, was ydereens vermaak, En yders wil was een gemeene zaak. Maar toen de tijd de vruchten deezer aarde In aanzien bragt, en hen van meerder waarde Deedt fchynen in des eens of 's anders oog, Toen was het dat die zuivre vreugd vervloog. Men zag den blos, die 't aanzigt fierde, een teken . Van lust en rust, nu meêr en meêr verbleeken; Het voorhoofd werdt gefronst, en 't ftreng gelaat Getuigde van het harte, en zynen ftaat. De doodfche nijd, een leevendig geraamte, Ontuchtigheid, de moeder van de fchaamte, En eigenbaat, die bron van allen leed, Bekleen de plaats, die liefde heeft bekleed, 't Geluk van d' een' kon nu den ander' kwellen „ En elk begon zijns buurmans vee te tellen. Y 3 Toen 174 HUWELIJKSZANGE N. Toen werdt die band verbroken en vernield, Die hart en tong tot noch vereenigd hielde. Wat zou de goön toch dwingen, meêr te leeven By een geflacht, dat hun geene eer wil geeven ? Zy mydden de aarde, en weeken, een voor een, Ten hemel, daar de liefde meê verfcheen. Nu Ieefdemen op 't aardrijk zonder goden. De fterkfte hand fchreef wetten en geboden Met eene pen , gedoopt in burgerbloed. Eens dwinglands wil was 't merk van recht en goed. De naam der goön werdt evenwel behouên. Men miste hen: men wou' hen weêr aanfehouwen: Zo zeimen: maar onkundig waarze zijn, Maakte yder zich een godheid in den fchijn. Hier moest de fchijn zijn hand en hulp toe leenen; Want waarheid was met de andre goön verdweenen. Toen bragt de zee (*) die dartle Venus voort, Wier naam alom gevierd wordt en gehoord. De (*) Puto «riant Vencrcm a Poetis e mari ortam fingi, fabulamque dt HUWELIJKSZANGEN. 175 De naam der liefde, een zoet geluid voor de ooren, Kon yder, als voorheene , noch bekooren. Men badt haar aan, men knielde voor haar neêr; Want 's menfchen lust was haar vermaak en eer. In zulk een' dienst was yder even vaardig. Elk maakte zich haar gunst en vriendfchap waardig. Maar, wreede gunst! men vondt op 't onvoorzienst, Dat naberouw het eind was van haar' dienst. Dit opende den fchranderften hunne oogen. Zy zaagen, dat de werreld werdt bedroogen, Die geene liefde erkende, dan die geen, Die 't wild gediert heeft met den mensch gemeen. Zy greepen moed, en, op hun deugden ftouter, Vernielden zy den tempel en het outer Dier afgodinne; en eerden met ontzag Die liefde, die noch rouw kent, noch geklag: Die, de ipfa editam fuisfe, tanquam e falo nata, ut fub hoe involucro faüs vim genitabiltin jproponcrent, Plutarchus Sympofiac. Lib. V. Qua:ft. 10. i76 HUWELIJKSZANGEN. Die, fints den tijd, dat haar het menschdom hoonde, De werreld vluchtte, en by de goden woonde; Vanwaar zy noch, hoe menigmaal gehoond , Al wie haar roept haar vriendfchap weder toont. Zy hoorde aaauw' hun vleiende gebeden, Of flocg met vreugd haare oogen naar beneden, En toonde klaar, (waat liefde onthoudt geen leed ,) Dat wie haar zoekt haar ras te vinden weet. Het grootfte deel blijft haar nochtans verachten. De fchijn verblindt hunne oogen en gedachten; Terwijl zy zelf, den meesten onbekend, Haar gunst niet fchenkt, dan die zich tot haar wendt. Men ziet 'er veel door 't huwelijk vereenen, Die naderhand zo zwaar een pak beweenen : Dat is de vrucht van ongegronde min. Heel anders werkt mijn hemelfche godin. Gelijk de zon, wanneer zy de oosterkimmen Doet glinfteren, de nevelen en fchimmen Ten afgrond jaagt, na 't ftormen van een' nach t, Die niets dan fchrik en vrees hadt voortgebragt: Zo HUWELIJKSZANGEN. 177 Zo fpreidt dees liefde in eene ziel, voordeezen Gelijk een bal in hoopen en in vreezen Geflingerd, een volmaakt en helder licht, Daar alle damp van zorg en vrees voor zwicht» Verborgen kracht, en wonderlijk vermogen ! Wie maalt u af? De ftraalen van twee oogen Zijn noit verdeeld; maar zien, op wit, of zwart, Bei te gelijk, en volgen zonder fmart: Zo is de wil van harten, die elkander Beminnen: wat het een wil, wil het ander; Niet door een' dwang, noch tegen hunnen zin, Maar door een' trek van onbevlekte min. Bedrieg ik my? of toonen my de zeden, Oprechte deugd , en edelaardigheden Van Rendorp en Reaal, nu ééns van zin, Een voorfpel van deeze onbevlekte min? 'k Bedrieg my niet: die innerlyke fchoonheid, Die zich voor 't oog des lighaams niet ten toon fpreidt, Maar die de ziel verfiert met eene kroon, Veel heerlyker, dan al het werrelds fchoon, Z Waar- H UW EL IJ K S Z A N G E N. 183 Bedienden haar om 't zeerst. De een fchikte 't los gewaad; De tweede, 't hangend hair; de derde, 't bly gelaat; 't Welk bloosde, als eene roos, by ongeluk verdronken In eene zee van melk. Haar fpeelende oogen blonken, En flonkerden , gelijk de ftar, die door haar licht Alle andre Harren dooft, en Phebus aangezigt Des morgens voortreedt, en des avonds volgt van achter, Gelijk een trouwe bode, en onvermoeide wachter. Haar lieffelyke mond, 't fchoonst datmen immer za", Vertoonde een' zachten trek van een' vernoegden lach. Op haare lippen zweefde een room van nektardroppen, Gelijk in de uchtendftond de dauw zweeft op de toppen Van vrucht, en bloem, en kruid, en flikkert in de zon. Zo rustte zy een poos, die zelden rusten kon; Terwijl de minnegoön rondom haar bedfpond waarden, En, fpeelende in het groen, een nieuwe kracht vergaarden. Dees wette zynen fchicht; die proefde zynen boog; Een derde, klappende met zyne wieken, vloog Langs Idaas open hof en groene wandeldreeven, En plukte 't eêlst gewas, waarby de min moet leeven. Doch ï84 HUWELIJKSZANGEN. Doch 't grootfte deel zat neer, en floot een' ronden kring Niet ver van haare koets. Recht in het raidden hing, Aan eene mijrteftruik, de gordel, waar zich binnen Verfchuilt, wat aangenaam, wat zoet is in het minnen: 't Verlangen, en de lust, het lonken, en de lach, Het lagchende gevlei, het vleiende geklag, Het klaagende gelmeek; en duizend minneftreeken, Die 't allerfterkfte flot der harten openbreeken. Zy handlen en bezien den riem aan allen kant, Hcrflellende 'i ontftelde in zynen eerden (tand, En alles op zijn plaats; opdat, als 't Venus luste, Gefterkt door 't zoet genot van eene korte ruste, Te ryzen, zy hem weer om haare leden flaa, En overal verwinn', waar datze heene gaa, En wien zy ook belaag': 't zwicht alles voor't vermogen Van deezen fchat: dat bleek, toen Juno, groot van oogen, Zich daarvan diende, met verlof der mingodin, Om 't hart van haar' gemaal te dwingen tot haar min. Terwijl dit kleene volk , dus bezig in het werken, Om Venus rijksgebied, en hun gezag, te fterken, Vast HUWELIJKSZANGEN. 185 Vastfpeelde, vrolijk lachte, en fchimpte, en kweelde, en zong ; Kwam daar eene andre Hem, die hun, door de ooren, drong Tot in het diepst van 't hart. Zy ftooven op, zy liepen, Zy vloogen hier en daar, terwijlze angstvallig riepen: Help, moeder, moeder, help! De lagchende Ericijn Rees op als uit een' droom, en zag wat dit mogt zijn; En voelde een' fchrik in 't harte, een trilling door de leden, Toen zy de wijsheid zag in haaren lusthof treeden, En deeze rede hoorde uit haaren- wyzen mond. Ik zie wel, fprak Minerve, ik ben op deezen grond In 't minst niet wellekom. Doch ftaakt dit angstig vluchten, ö Minnegoön! gy hebt van my niets kwaads te dudhten. Verwacht ook van mijn tong noch laster, noch'verwijt, ö Venus! ik vergat voorlang den ouden fpijt: Want wijsheid en de min ook hierin evenaaren, Dat zy het ongelijk vergeeten, niet bewaaren. Stel dan uw vrees ter zyde, en 'hoor naar myne reen. Wy komen juist altijd zo wel niet overeen, Als zusters past; ik weet, en ken het, doch wil heden Met u, het zy hoe 't zy, in geen verfchilftof treeden» Aa Ook i86 HUWELIJKSZANGEN, Ook zijt gy wel bewust, alsge in uw harte gaat, Dat wijsheid noit de liefde, als liefde, heeft gehaat Want noit was ik gewoon, in mijn befpiegelingen, Het fchaadlijk misbruik en het nut gebruik der dingen Te mengen ondereen. Die dit van my vertrouwt, Is dwaas; ja heeft ook zelfs mijn fchaduw noit aanfchouwd. Neen; ik ben uw vriendin, ö fchoonfte der godinnen, Die u van goden en van menfchen doet beminnen; Vooral, wanneerge my laat deelen in uw' raad. En fchoonmen zegt, dat gy my doorgaands mijdt en haat3, (Ik onderzoek 't nu niet) laat my uw antwoord hooren, Of thans mijn komst u kan behaagen, of verftooren. Dit wacht ik eerst van u, eer dat ik verder gaa. Zo fprak de wyze mond. De blonde Cypria, Die nu gereezen was, vandaar zy hadt geflaapen, Uit achting voor Minerve, een' yder ingefchapcn; Daar zy haar kleene goön , nu van den fchrik bedaard , Rondom zich, als een hen haar kiekens, hadt vergaard; Sprak : Dochter van Jupijn ! wat kan ik, dan u minnen, Vooral, wen gy my noemt de fchoonfte der godinnen ? Wan- HUWELIJKSZANGEN. 18? Wanneer gy deeze kroon laat pronken op mijn hoofd, Eisch watge wilt, het wordt u al van my beloofd. Ja onderzoek vry, in al 't geene ik doe en laate, Of ik, gelijk men zegt, u doorgaands myde en haate. Gy zult het tegendeel bevinden zonneklaar. Dit moet ik evenwel belyden, en 't is waar, Dat ik zo hoog niet vliege in mijn befpiegelingen, Om , 't geen gy noemt gebruik en misbruik van de dingen, Zo naauw te fchiften , en te fcheiden. Dat 's een zaak, Die veel te lastig valt, als 't hart jookt naar vermaak; Als 't bloed in de adren kookt, en 'tlighaam, door het rusten En ledigzijn verkwikt, naar vcrfche en nieuwe lusten Weer uitziet. Dit nochtans en is geenszins een blijk Van mynen haat tot u. Hy doet my ongelijk, Die my daarmee beticht. En zeker, ik zou vreezen Of, zuster, niet by u de meeste fchuld zou weezen Van onze oneenigheid. Doch, zwygen wy dit ftil. 'k Verheugme een blijk te zien van uwen goeden wil Te mywaarts. Ban en ftel alle achterdocht ter zyde. Geloof zelfs, dat ik my, op uw gezigt, verblyde; Aa a En i88 H U W E L IJ K S Z A N G E N. En dat gyme in dees luim meêr vinden zoudt, geviel 't, Dat gy my meerder de eer uws byzijns waardig hielde. Nu, gy moogt fpreeken , en uw harte aan my ontdekken.. Gy zult deez1 dag van hier niet onvoldaan vertrekken. Daar rees op deeze item , zo vriendelijk van toon, Een mommelend gemor in 't midden van de goön, De kleene minnegoön; die, allen niet gedreeven Van eene drift, dees reên toeftemmen, of weêrftreevenr Naar hunn' byzondren aard. Hoe nu? fprak Kwaadvermoên, Wat hebben wy met u te fchaffen, of te doen? o Lastige godin, die, naauwgezet en kregel , Al wie u hoort, verbindt aan maat, aan perk , aan regel; En ftraks, zoras de vreugd een weinig hooger gaat, Ons ligt' aan 't hoofd en teemt met uwe middelmaat, En zulke wetten febrijfr, die niet zijn naar te komen,. Of al, wat blyfchap heet, wordt tevens ons benomen! Die naauw' uw' mond ontfluit, of 't harte van de jeugd. Ziet al zijn vrolijkheid verkeerd in ongeneugt! Gaa, daarmen u verbeidt: gy kwaamt hier ongebeden.. Minerva loeg: doch gaf geen antwoord op dees reden. Maar HUWELIJKSZANGEN. 189 Maar Venus, gul van harte, en buigfaam van gemoed, Die zot by zotheid is, by wijsheid wijs en goed, Hervatte 't woord, en fprak: Hoort toe, gewiekte kindren! 't Geen 't lot beflooten heeft, en zult gy niet verhindren. Ik ken uw' aller aard, en weet hoe die verfchilt. Gy, die de wijsheid niet gedoogen kunt, noch wilt, Weet echter, dat ik haar in 't minst niet zal beledigen,. Om u, kwanfuis, in deeze uw gramfchap te bevredigen. Ik ben verzekerd, dat de komst van dees godin Iets groots beduidt. Gewis heeft zy in haaren zin, Zo 't geen' der goden is, ten minften een' dier mannen, Die't onrecht uit het recht, 't kaf uit het koren, wannen» En flaaven onvermoeid tot heil der burgery, Te brengen onder 't juk van onze heerfchappy. Wat Pallas doet, gefchiedt met overleg en reden, En wordt vergeefs van u, 6 kleen gebroed , beftreeden. Gaat dan, waar 't u behaagt, gy, die de wijsheid haatr Zoekt uwe vreugd by 't gros der menfchen. Waar gy gaat, Waar gy u heene wendt, gy vindt in alle hoeken, Die u aanbidden, die u eeren, die u zoeken, Aa 3 En igo HUWELIJKSZANGEN. En vloeken, zo als gy, op al wat wijsheid heet. Zy hadt licht meêr gezeid; maar een verwarde kreet Verhief zich boven haar, en fchreeuvvde, wapen! wapen! Men ftaat naar onzen val! Daar ftondt het zo gefchapen, Alsof een binnenlandfche en broederlyke ftrijd Het rijk der liefde zou verdeelen voor altijd. De geilheid zwaait de vlag van twist: hier, volgen wakker Schande, ontucht, dronkenfchap met wellust, zynen makker; Daar, onbefchaamdheid, list, bedrog, en onbefcheid Met angst, en achterdocht, en losfe onachtfaamheid; En wat 'er meêr behoort tot dees verachte bende, Die 't blinde volk beheerscht, en noit de reden kende. Maar aan den andren kant verfcheen de middelmaat Aan 't hoofd van beter troep, en ftelde zich in ftaat > Om, met geweld, geweld, en kracht, met kracht, te keeren. Hier zagmen de eerbaarheid, die zich van elk doet eeren, Met fchaamte en zedigheid , bedaardheid , ernst en trouw, Geduld en overleg, een' vyand van berouw, En andren, hier niet al te noemen noch te tellen. Maar toen het fnood gebroed zich fcheen in ftaat te ftellen, Om H U W E L IJ K S Z A N G E N. 191 Om 't hek der maatigheid te dry ven uit het veld, Worp Pallas een gezigt, het welk den ftoutfïen held Zou ïlddren doen, een' ftraal van haare hemelfche oogen, Op 't volk, wel groot in waan, maar kleen in hun vermogen» Dat ftraks, gezwinder dan een waasfem in de zon, Verfchooide en gansch verfloof. Elk vluchtte waar hy kon, Waar hy verzekerd was geen wijsheid meêr te ontmoeten, En van de menigte met eerbied zich zag groeten. Daar wijsheid iirijdt, is 't recht dat maat het veld behoud'. Toen ruischte een zachte wind door Idaas mijrtewoud; En 't kristallynen nat, het welk uit honderd adren Zo veele beeken maakt, danste op 't geluid der bladren, En rees in zyne kil, en fchaterde van vreugd. In 't kort, noit was het hof der liefde zo verheugd, Als nu, Cgeen dwaaze min is oit bevrijd van vreezen) Daar Pallas fcheen verliefd, en Venus wijs te weezen. Aanminnige, fprak toen Minerve, ik ben verblijd, Dat myne vyanden geweeken zijn: 't is tijd, Dat ik u mynen last ontdekke, en de oorzaak melde Van myne komst. Het is niet ydel, dat gy fpelde, Dat i92 HUWELIJKSZANGEN. Dat die iets groots beduidt. Jupijn floeg korts het oog Op 's noodlots dutfstre rolle, en wikte en overwoog 't Geen in d'aaufïaanden tijd noodzaaklijk moet gefchiedjn. Die rolle is zyne wet. Hy zelf kan niet verbieden Wat daar gebooden wordt. Daar vondt hy weêr een blijk, Hoe, by de middelen des noodlots, 't huwelijk Niet van de minilen is. Want daar zich eedle looten Verbinden door de trouw aan edelen, gefprooten Uit een' gelyken (ram; daar treên, tot heil des ftaats, Rechtfchapen zoonen, vroeg of laater, in de plaats Van hunne vaderen, en leeren tydig, 't oordeel Meêr buigen naar gemeen, dan naar byzonder voordeel, En 't volk bewaaken als een kudde, aan hunne wacht En zorge toevertrouwd. Geen moedige arend bragt Oit bloode duiven voort. Jupijn zag nu voorhanden Een prachtig huwelijk, tot heil der vrye landen, En meldde, 't geen hy zag, aan Juno, trouwgodin; En wilde, opdat het u, ö moeder van de min, Niet onbekend zou zijn (men heeft uw hulp van noode) Dat ik u deeze maar' zou brengen, als een bode Van HUWELIJKSZANGEN. 193 Van 't hemelfche befluit. Maar zie wel toe, en fpan Uw krachten in: gy hebc te ftryden met een' man. Het is geen zorgloos hoofd, noch wuft en ydel harte, Dat u te winnen ftaat. Draag zorge, dat de fmarte Van dit mislukt beftaan noch u, noch ons, bedroev'. Gy geeft my, fprak Dione, een' raad, dien 'k niet behoef: Want fchoon ik, in dees luim , u zelf wel wil belyden, Dat ik niet altijd win, wanneer ik heb te ftryden Met voedfterlingen uit uw fchoole; ik twijffel niet, Of 'k zal, al wat ik wil, nu gyme uw hulpe biedt. Doch zeg, wie is die man, zo vreesfelijk van krachten, Dien ik beftryden moet? Laat my niet langer wachten: Ik brand van ongeduld te weeten, wie hy zy. Wel, fprak Minerve, ik zal uw' wensch voldoen, 't Is1 ■ Die, in zyne eerfte jeugd, mijn borsten heeft gezoogen; Voorts, onder mijn beleid gekweekt en opgetoogen, Langs al de trappen is geklommen van mijn fchool, En nu met luister praalt op Amftels capitool, 't Welk, eertijds lang betreen van zijn doorluchte vadren, Het bloed dier braaven ziet herleeven in zyne adren, Bb Ter- 198 HUWELIJKSZANGEN. Toen ik in uwen hof eerst zette mynen voet, Daar gy, op riekend kruid, het lighaam en 't gemoed Verkwikte door de rust, viel ftraks mijn oog op deezen Geftikten gordel, die tot liefde kan beleezen Al wie hem Hechts aanfchouwt: dat tuige zelf Jupijn, Die 't ondervondt: dees moet ook hier het middel zijn. En wiltge deezen fchat een wijl aan my vertrouwen, Alsge eer aan Juno deedt; ik zal u doen aanfchouwen, Hoe zeer ik heden ben tot uwen dienst bereid. Ontbloot hem echter eerst van vuile dartelheid, En fchaamteloozen lust, daarin door hen geweeven, Die ik, door myne komst, heb op de vlucht gedreeven: Dewijl ik de ontucht haat, en zulke middlen wraak. ,t Ontbreekt noch eer nochfchaamte aan weezenlijk vermaak; En 't is een zotte drift der menfchen, die gelooven, Dat kuisheid 't vuur der liefde, en haare vreugd, zou dooven. De onkuisheid zelf wierd kuisch en deugdelijk van zin, Zoze immer fmaaken kon het zoet van kuisfche min. Daar tintelt het vermaak alleen niet door de leden, Maar kittelt ook de ziel; die, vrolijk en te vreden, In HUWELIJKSZANGEN. 199 In 't eerbaar huwelijk den groottfen wellust proeft, En door 't herdenken zelfs verheugd wordt, noit bedroefd. Doch waartoe deeze fnaar getokkeld voor uwe ooren? 'k Weet wel, dat gy dees taal met vreugd zit aan te hooren: Maar 'k weet ook, dat gy die, zo 'k u te rechte ken, Zo ras vergeeten zult, als ik vertrokken ben. Doch 't zy hiermee zo 't wil, geef my den riem in handen, Die 's burgermeesters hart eerlange zal doen branden In liefde: ik ftaa u borg, en neem dien last op my. Kunt gy de fiere maagd voor uwe heerfchappy, Ook zonder myne hulp, doen buigen ende bukken, Zo zal ik op uw' mond en roode lippen drukken Drie kusjes, van die foort waarmee Jupijn mij kust, Als hy, op myne beê, 't vuur zyner gramfchap bluscht, En nieuwe weldaan aan het menschdom wil doen proeven. 't Gefchiedde als Pallas fprak. Dione , zonder toeven, Gaf haar den gordel, en vertrok naar Paphos ftrand; En Pallas, met dien buit, naar 't volkrijk Amftelland. Geleidme, ö zanggodin, van Idaas watervallen Naar 't hooge capitool, 't-welk binnen Gijsbrechts wallen Een 202 HUWELIJKSZANGEN. De jongde kinderen van 't menfchelijk gedacht, Zolang, aan 't geen weleer gedaan is, wordt gedacht, ö Gouden eendragt, met geen fchatten te betaalen! Laat niet alleen uw gunst op Amdels vesten daalen; Maar reis van dad tot Had, van 't een naar 't ander land, En leg een' nieuwen knoop en drik op d'ouden band Der zeven pylen, die te loflijk zijn verbonden, Om oit door twist te zijn verbroken of gefchonden! Nu blaakte elks hart van lust en vriendfchap. Maar de tijd Genaakt, beroemde Six, dat gy een' andren drijd In 't uwe voelen zult. Wat mogt toch Nazo droomen, Dat achtbaarheid en min niet overeen en komen? Zwijg, Nazo: 't is gemist, en gy verliest het pleit. Ik zing 't vereenigen van min en achtbaarheid, 't Was nacht: de burgerheer, vermoeid van eindloos zorgen, Genoot een dille rust, om in den nieuwen morgen Met nieuwe krachten te verryzen, en, 't gemeen Ten nutte, wederom het raadhuis op te treên. Hier zag hy in den flaap (de goden uit den hoogen Vertoonden menigmaal zich zelfs aan flaapende oogen) Mi- HUWELIJKSZANGEN. 203 Minerva, rijk van glans, ter kamer intreên, hem Genaaken, daar hy lag, en hoorde deeze Hem. Rust zorgeloos, mijn zoon! daar u de goön bewaaken, Wier wil en raadsbefluit ik u bekend kom maaken. Wy weeten, hoe gy ploegt, en zwoegt, en zweet, en flaaft, Ten oorbaar van 't gemeen op 't fpoor der helden draaft, Die, door mijn' geest bezield,-en rein van harte en handen, Op hun metaalen borst 't geweld der dwingelanden Afweeren, als een fchild van 't weereloos gemeen. De goden zien omlaag, en zorgen voor den geen, Die hun geboden eert. Ik wil geenszins de fmarte Van uw grootmoedig, doch niet ongevoelig harte Vernieuwen door 't verhaal van 't geene gy verloort. Men zwijgt by zynen vrind, het geen hy noode hoort. Dan echter 't fpreeken is noodzaakelijk by vrinden, Wanneer mende oude wond wil heelen en verbinden: Want zo gy, als gy plagt, naar myne rede hoort, jk bied 11 weder aan het geene gy verloort. De boog, die altijd ftaat gefpannen, moet haast breeken. De geest fuft door altijd van eene ftof te fpreeken. Cc 2 De 2o4 HUWELIJKSZANGEN. De ftaatszorg wordt verricht met een' vernoegder zin, Als zy verpoosd wordt door 't genot van kuisfche min. Ook is 't geen kleine zaak , dat helden, na hun flerven, Herleeven in het kroost van braave en wettige erven. Vaar wel! Onthoud dit woord. Ik heb genoeg gezeid. De burgerheer ontwaakt, en peinst, en overleit Den zin der woorden, die door zijn gedachten zweeven • En twijfelt of hy dit den naam van droom zal geeven, Of van een waar gezigt. De flaap wijkt uit het oog, En onrust daalt in 't hart, dat alles overwoog. Gelijkmen, door een' drang van wolken, menigraaalen Van 't heldre zonnelicht een' flaauwen glans ziet daalen, Zodat de bouwer, voor zijn graangewas beducht, Zijn droefheid maatigt door een hoop van zachter lucht. Zo was 't gefield met Six, die nu, van alle izyden Geflingerd en ontrust, noch Hof vondt van verblyden In 't midden zyner zorge; en, zonder 't recht befcheid Te weeten, zeker bouwt op Pallas fchranderheid En noit vergeeffchen raad. Nu was 't geen tijd van flaapen Voor Venus: zy aan 't werk: haar jongen in de wapen; En HUWELIJKSZANGEN. 205 En 't al byeen gebragt, wat immer diende, om 't hart Des allerfierften helds een zoete minnefmart Te doen gevoelen. Dat zich kunstenaars beroemen; Den grootften kunstenaar mag zich Cupido noemen. En wat de aloude faam van Zeuxis of Apel, Van Polijgnotus of Parrhaüus, vertell', En honderd andren, in de fchilderkunst bedreeven, Zy moeten 't al, ö liefde, aan u gewonnen geeven. Nu maalde gy, voor 't oog des braaven mans, al't zoet Wat kuisfche liefde fchenkt aan een oprecht gemoed: Den kus eens lieven monds; 't gelonk van zedige oogen; Die tedre omhelzingen, die alle traanen droogen, En alle zorgen doen verftuiven als een' damp: Dien weêrgaloozen troost, dien 't hart, in allen ramp, Ontmoet in de aanfpraak van eene ega, die de fmarte Meêr voelt van haar' gemaal, dan van haar eigen harte; En door een zoete taal, en toverend geluid, 't Hart opent voor de vreugd, en 't huis voor droefheid fluit, ö Liefde, datge thans uw' dichter woudt vereeren Met eene witte fchacht uit uwe zwaanenveêren, Cc 3 Ge- 20Ö HUWELIJKSZANGE N. Gedoopt in 't leevend nat van uwen nektarvliet, Waarmede uw milde hand de kusjes overgiet Der geenen, die in trouwe elkandren evenaaren, En, onder uw geleide, uit reine min vergaaren: Ik maalde een fchildery, zo fchoon, dat elk, die 't zag, Zou knielen voor uw' troon, en eeren uw gezag. Nu houd ik myne hand te rugge, om niet te dwaalen. Ook laat de gouden zon zich niet met houtskool maaien. Maar 't geen gy maalde, voor het oog des grooten mans, Eleef leevendig, en fpeelde in d'omtrek zijns veritands. Toen zwichtte de eedle Six, die, ziende hoe uw rede Met Pallas rede ftemde, uw grootheid hulde deede, Het hart ten prooi gaf aan uw fchichten, en terftond Aan 't kwynen floeg, geraakt door een gewisfe wond. Nu fcheen hemde eenzaamheid ganschhaatlijk in zyne oogen. ö Pallas! fprak hy, noit heeft my uw raadt bedroegen, 'k Volg blindling uwe wet, verzekerd , dat gy niet Ten halve laaten zult, het geen gy heel gebiedt. Zo fprak hy, rees, en ging daar hem de vaders wachtten. Doch 't vrolijk nachtg:zigt hieldt plaats in zijn gedachten. Nu HUWELIJKSZANGEN. 207 Nu toog Minerva naar de woonplaats van de maagd, Reeds dikwils, doch vergeefs, van 't minnewicht belaagd, En tradt ter flaapzaale in. 't Was op een' vroegen morgen, Als noch gemeenelijk de maagden , vry van zorgen En huislast, fluimeren op haare ledekant. Maar deeze ontmoette zy in eenen andren Hand : Want zy vermaakte zich, uit fchrandre en nutte boeken, Het merg van wijsheid en van waarheid op te zoeken, Om niet te twijffelen, wat wegmen in moet Haan, Maar in dit leeven vry en veilig voort te gaan. Want, watmen hoort of leest, is weder haast vervloogen, Indien 't niet dikwils wordt met aandacht overwoogen. In zulk een bezigheid vondt Pallas haar vriendin, En fterde, onzigtbaar, op de maagd, die, kuisch van zin, Nu de oogen vestigde op de letteren en bladen, Geftrekt op haaren fchoot, en reine nachtgewaaden ; Nu 't hoofd Ieide in de hand, als een die peinzend was, Erkaauwende den zin der woorden, dieze las. Zy voelde in haar verftand een' 0 ngewoonen luister. Nu fcheen haar alles klaar, het welk noch onlangs duister En 2o8 HUWELIJKSZANGEN. En onverftaanlijk fcheen. Hoe fnel 't gezigt nu vloog, Noch fneller was 't begrip in 't leezen, dan het oog. Zy zelve zat verbaasd; terwijl zich 't hart verheugde. De dwaaze roeme in zyne dwaasheid: geene vreugde In 't menfchelyke hart ftreeft tot zo hoog een' trap, Als die uit kennis fpruit en waare weetenfchap. Doch laat, ö Anna, dit verwonderen vry vaaren. Minerva wilde zich voor 't oog niet openbaaren , Schoonze aan uw zyde ftondt. Maar 't is onmogelijk, Dat wijsheid iemand zou genaaken, zonder blijk Tc geeven van haar komst. Ontroof de zon haar ftraalen, Zo zal 'er ook geen glans van 't oog der wijsheid daalen. Doch Pallas dacht in 't einde aan 't werk, waaromzekwam. Zy Hoort de maagd niet in haare oeffening: maar nam Den kostelyken riem, uit Venus hand ontvangen, En liet hem op den ftoel, dien zy bekleedde, hangen ; Nadat zy zelve daar dees weinig woorden in Gewrocht had met rood goud: Minerve aan haar vriendin: En Hoof ter kamer uit; doch liet in 't heenetrekken Een fchijnfel achter zich, het welk haar kon ontdekken, En HUWELIJKSZANGEN. 200 Ën flraks deedt kennen voor de geene die zy was. De maagd fprong op van fchrik, en riep: Waarheen zoras , o PalJas! mijn godin! vertoef, laat7my uw voeten Omhelzen, als 't behoort, en u met eerbied groeten! Doch 't was vergeefs. En nu ontftondt, op ftraat, in huis, Daar elk keert tot zijn werk, een algemeen gedruis. Dies ftaakte zy terftond dees morgenbezigheden; En hief het boek, door fchrik van haaren fchoot gegleeden, Weer van den grond, en lei *t op haare tafel neer, En de eerfte vrolijkheid keerde op het aanzigt weer. Maar zie, nu viel het oog, en fterde met verlangen Op 't edele gefchenk, aan haaren ftoel gehangen. Hier rees een nieuwe fchrik in 't maagdelijk gemoed* Vanwaar dit dierbaar pand, daar niemand zynen voet Zette in mijn flaapvertrek? een riem, aan alle kanten Zo rykelijk bezet met heldre diamanten En flikkerend gefteente! of zou dit fchoone pand My wel gefchonken zijn, ö Pallas, van uw hand? Neen, uw gefchenken zijn heel andre en beter fchatten. 'k Zie 't echter voor mijn oog. Hoe zal ik dit bevatten ? Dd Zo HUWELIJKSZANGEN. 221 Dan eerst tot kiezen zich verklaart, Als hy een voorwerp weet te ontdekken, Dat, by de aanmiunelyke trekken Van 't aanfchijn, die der deugden paart, o Snakenburg, die tallen tyde Getoond hebt, datge meest bemint Daar goede fmaak zijn' lust in vindt.' Gun, dat ik u dees vaarzen wyde, By 't vieren van uw huwlijksfeestv Wanneer toch zou dit beter voegen, Dan daar, met wederzijdsch genoegen, De fchoone bruid uw kwaal geneest? Albina, die door haar fchoone oogen Uw minziek harte thans verheugt; Maar door haare onbefmette deugd U allermeest houdt opgetoogen? Albina, al uw zielsvermaak, Al uwe blyfchap in dit leeven; Die elk bewijs genoeg kan geeven Van uwen degelyken fmaak? E e 3 ver- 222 HUWELIJKSZANGEN. Verfchoonme, Albina, dat ik heden, Al kwam ik noit voor uw gezigt, Vrymoedig in dit bruiloftsdicht Gewaag' van uw' perfoon en zeden. Wat dichter fpreekt niet van Heieen, Gepreezen om haar fchoone leden, Gelasterd om haar derde zeden, Gezweegen naauwelijks van één'? Wat ongemeen is, zweeft op wieken Der gryze en onvermoeide faam De werreld door. Die bragt haar' naam Ook herwaarts uit het oude Grieken. Wat wonder is het dan, dat zy, Die alle wondren gaat verbreiden, Uw' lof ook uit het wyze Leiden Doet klinken aan 't nabuurig Y? Schoon, en onkuisch; was dat wat wonders? Neen: fchoonheid, gaande hand aan hand Met eerbaarheid en met verftand, Dat is iets zeldfaams, iets byzonders. Dees HUWELIJKSZANGEN. 223 Dees zijn de drie bevalligheên, Die zelden zich te faam verbinden; Die in Albina zijn te vinden, Maar waaren geenszins in Heieen. Wie moet uw' goeden fmaak niet pryzen, ö Snakenburg? wat dichter zou Het feest van zulk een fchoone trouw Niet vieren met zijn bruiloftswyzen ? Maar jammer is het dat de fmaak Ook by de dichters onzer dagen, Hoe zeer de meesten zich behaagen, Geworden is een raare zaak. Uw voorbeeld kon hen anders leeren. Wat dichter weet, zo wel als gy, In fierelyke poëzy Natuur naar 't leeven te bootfeeren ? Den fchijn van zijn' geleenden mom En valfchen mantel te berooven ? Ach! wilden zy uw' raad gelooven, Het grootfle deel bleef voortaan üom. Maar 524. HUWELIJKSZANGEN. Maar vruchtloos wordenze onderweezen Door voorbeeld of door goeden raad. Zy, leevende in Minervaas haat, Zijn niet gewoon wat goeds te leezen. Of, leezenze al, wat baat het toch ? 't Naarvolgen is hun niet gegeeven. Zy blyven aan het aardrijk kleeven.,, 't Verftand is dom; de geest is log. Of, raaken zy eens los, zy fnellen, Gelijk een pijl fnelt van den boog, Hun medemenfchen uit het oog, Als wilden zy de ftarren tellen; Daar zy, geen fpoor ziende in 't verfchiet* Niet weetende wat zy' te kiezen, Zich zelfs al fuizelend' verliezen, En vallen; maar zy voelen 't niet. Een goede fmaak voegt aan poëeten. Woont die op aarde, of boven 't zwerk ? Die plaats te ontdekken is hun werk: Doch 't worde van weinigen geweeten. Ziet HUWELIJKSZANGEN. 225 Ziet gy naar deeze woonplaats om, ö Gy, die u vermaakt met dichten, Gunt, dat ik u moge onderrichten: Gaat, vraagt het onzen bruidegom. Zijn fmaak munt uit in gladde vaarzen, Vol geests, vol zwiers, vol van verfland: Hy kruipt niet als een flak in 't zand, Noch treedt in hooggekurkte laarzen ([*): Hy fchikt zijn toonen naar zijn ftof, En rijst en daalt met haar al t'evens: Zijn woorden zijn vol zins en leevens, En zijn gedachten rijk van lof. En (*) Hooggekurkte laarzen. Men plag hierby te ver/laan eene deftige hoogdraavendheid; vooral in treur/pelen; wy ver ft aan 'er by eene belachlyke winderigheid. De uitdrukking is niet minder belachlijk dan de zaak zelve; en om die reden hebben wyze hier ge* bruikt: ten fpiegel, naamelijk, van hooggekurkte dichters, die, van de natuur misdeeld, zich behelpen met wind en ydelheden ; gelijk onbedreeven zwemmers zich van ouds plagten te bedienen van blaazen of kurk, urn niet te zinken. Ff 2^6 HUWELIJKSZANGE N. En hoe zou 't anders kunnen weezen? Die in der zanggodinnen gunst Geboren is, ver ftaat de kunst, En moet van yder zijn gepreezen. Doch dan vooral, wanneer daarby Atheenfche Pallas, kloek van zinnen, Dien gunsteling der zanggodinnen Blymoedig aanlacht van ter zy': Ten einde hy zijn' fmaak bewyze, Niet Hechts in een befchaafde taal, En fierelyke woordenpraal; Opdat hem Aristarchus pryze: Maar ook in 't kiezen van een wijs Van leeven, die , gegrond op reden, Hem doe gerust zijn hier beneden; Opdat ook Socrates hem prijz'. Hy zoekt zijn vrede en zielsgenoegen Niet in 't vergankelyke goed, Maar in den ftaat van zijn gemoed. Geduurig fchat by fchat te voegen, Al- HUWELIJKSZANGEN, 233 Wat zwaarigheid ? de raaagdenfchaamt Zal licht iets weigren op uw vraagen, 't Welk haar nochtans niet zou mishaagen, Indien gy 't zonder vraagen naamt. Een weigering heeft ook haar zoetheid. Daar geene afkeerigheid beftaat, Daar kan het weigeren geen kwaad. Het weigeren is 't zout der goedheid, Die anders fmaak noch nafmaak heeft. Maar 't kan den fmaak ook fomtijds wetten , Dat tong en handen iets beletten, Daar 't lonkende oog verlof toe geeft. Het uur genaakt, datge in uw lusten Geen weigring meêr ontmoeten zult. Geduld, ö minnaar, heb geduld! Gy zult eerlang in de armen rusten Van uw geliefde zielsvriendin, En fmaaken al het zoet dier weelde, Diege u al zuchtend lang verbeeldde, En fmelten in haar kuisfche min. Gg En 234 HUWELIJKSZANGEN. En gy, ö bruid, wier fchoone kaaken Bekleed zijn met de leverei Der bloozende eerbaarheid! verbei Den bruigom, die u zal doen fmaaken Al wat 'er wenschlijk in den echt Gevonden wordt; vermaak, genoegen; En wat men meêr daarby kan voegen, Als 't hart is fimpel en oprecht. Zo moet de liefde u overftroomen Met huwlijkszegen, jaar op jaar > 6 Welvereend en zalig paar! Zo moet geen ramp u overkomen! Lucyne kroone uw minvermaak Met fchoone dochters, braave zoonen, Die aan het nagedachte toonen, Datze ook zijn van een' goeden fmaak! VER- VERJAARZANGEN. OP HET ZESENZEVENTIGSTE JAARGETYDE VAN MEVROUW SOPHIA COYMANS, WEDUWE VAN DEN HEER JOAN HUYDECOPER, IN ZIJN WEL ED. LEEVEN, RIDDER, HE ERE VAN MAARSEVEEN, NEER DIJK, ENZ. BURGER MEESTER EN RAAD DER STAD AMSTERDAM, EN BEWINDHEBBER DER 0 0 STINDI SC HE ' MAATSCHAPPTE. DEN 3 Ter bruilofte van den heer Balthazar Schott, ontvanger van de gemeene 's lands middelen over de quartieren van Amfterdam, ehZ. en mejuffrouw Conftantia Coymans. Den aden January, 1716 — 8 ^ L IJ K Z A N G. Op het affterven van mevrouw Sophia Coymans, weduwe van den heer Joan Huydecoper, in zyn weled. leeven , ridder , heere van Maarfeveen , Neerdijk , enz. burgermeester en raad der ftad Amfterdam, en bewindhebber der oostindifche maatfchappye. Overleeden den igden en begraaven den 2,6^11 February, 1714. 275. VERSCHEIDEN GEDICHTEN. Antwoord aan den heer D. Steenwinkel, 1711, . ; . — 287. Boven den ingang der bank van Leening, te Amfterdam.— 288. Op de bybclfche kcurftoflen van het kunstgenootfchap Natura et arte. 1732. . .... 2S9- Op het afbeeldfel van Picter Corneliszoon Hooft, ridder van St Michiel, Drost van Muide, baljuw van Goeilandt, enz. ..... 2Q2. Op het afbeeldfel van den heer Willem vander Pot. 1767. — 292- # # # HUWELIJKSZANGEN. 163 Die liefde, die mijn pen en ziel gebiedt, (Hoe vreemd u zulks moog' fchynen) kent gy niet. Haar zuster is de hemelfche Minerve. Haar aanfchijn glimt van geen geleende verve. Haar hart en kleed zijn beiden even blank. De zangk haars monds is geen Sireenezangk. Als zy haar ftem doet klinken in onze ooren, Dan wordt de ziel als op een nieuw herboren , Die, als verrukt door zulk een lief geweld, In eene zee van eeuwge vreugde fmelt. Een roozegeur vloeit uit haar' mond en aacfem, Haar fakkel geeft geen' rook, noch zwarten waasfem« Maar eenen glans, die voor het zonnelicht, In fchoonheid of in duurzaamheid, noit zwicht. Die glans is (om hem leevende af te maaien) Niets anders dan een weêrfchijn van die ftraalen. Daar 't hoofd der goón, dat alles onderhoudt, In zyne gunst den fterfling mede aanfchouwt. Haar zoon, die , op haar wenken en gedachten, -Zich meester maakt van de allerfterkfte krachten, X 2 Is 164 HUWELIJKSZANGEN. Is geen tiran, noch los noch dartel kind, Met boog noeh pijl gewapend, noch geblind. Hy hoeft geen' Heen, om zynen fchicht te fcherpen: Hy hoeft geen' fchicht, om harten te onderwerpen. Een opflag van zyne oogen is genoeg, Dat yder zich naar zyne wetten voeg'. Geen wonder: want daar hy zich wil vertoonen, Daar zag men hem noit tegenftaan of hoonen. Al wie hem fcheldt, of lastert, of verfmaadt, Toont, dat hy hem noit kende, met de daad. Hoe? vraagt 'er een :wat nieuws doet gy ons hooren? Is Venus uit de zee dan niet gebooren? En is zy niet aan 't weelderige ftrand Van Cyprus, haar verblijfplaats, eerst geland? Is niet haar zoon die lieve en dartle jongen, Die dikwils zelfs de goden heeft gedwongen? Op wiens gebod Jupijn zelf menigmaal Het aardrijk koos voor zyne hemelzaal? Zwijg, onbedachte! ik zal u beter keren. Die Venus, die de aloude dichters eeren,, Maakt > !Ö6 HUWELIJKSZANGEN. Die Plato, die, in zijn vergode fchriften, Het goed en 't kwaad zo wijslijk weet te fchiften, Zingt, hoe weleer, van 's werrelds oorfprong aan, Die liefde was, die nimmer zal vergaan. Die Venus, (f) die den hemel voor haar' vader, Geen moeder kende; een onuitputbaare ader Van wellust, daar geen lighaam, maar de ziel Het zoet genot tot noch te beurt van viel. Hoe de andere, die dartele, die fchoone, Die opgepronkte, een dochter van Dione En Jupiter, geen vreugd geen weelde fchenkt, Dan die de ziel en tevens 't lighaam krenkt. Deeze is de jongfte, en, zo wy andren hooren, In 't midden van de woeste zee CS) gebooren. Niet zonder reên: want haar vermaak en vree Is wankelbaar, gelijk de woeste zee. Dees (f) Paufanias in Convivio Platonis. (§) Prater Poetas, Cicero de Nat. Deor. lib, UI cap 23. ubi quatuor enumcrat Veneres. i68 HUWELIJKSZANGER Belg u des niet, maar ftaa my gunstig toe, Dat ik het op eene andre vvyze doe. De waarheid en den fchijn vaneen te fchiften > Is alles, wat gy zocht in uwe fchriften. Uw waarheid zelve is fomtijds niets dan fchijn. Hier zal dan weer een fchifter noodig zijn. Gy hebt my 't fpoor het allereerst geweczen: Ik heb uw' naam, gelijk 't behoort, gepreezen. Vergeef het my, dat ik dat fpoor verlaat, Wanneer my dunkt, dat gy niet recht en gaat. ö Lief- que genus refpicit mafcuïum. Deinde quoniam antiquioris Vtneris >pudi> caque eft comes, & ipfe petulantia omnis efi expers. Quocirca quicunquc Amore hoe infpirati funt, genus mafcuïum natura robuftius&genetofius, & mentis magis particeps, diligunt ,& qui Amore hoe fyncere perfecteque funt rapti, ex hoe perfpicuè dignofcuntur, quod pueros non amant, fed adolcfccntes, cum meute valere jam coeperint. Verba funt Paufaniie, in Conv. Platonis. De philufophico hoe Amore ita etiara fcribit Plutarchus,Inuitut. Lacon. pag. 237. Permifum, inquij, erat amarc pueros prxclara indolt praditos; fed turpe judicabatur, fi quis ab animo ad corpus amorem transferrct: & qui polluijfe aliquem crederetur, is infamis per omnem vitam habtbatur. 178 H U W E L IJ K S Z A N G E N. Waardoor dit paar zijn' naam fteeds zag gepreezen, Belooft my, dat mijn wenfchen waar zal weezen. Zo fchenk' dees liefde u beide, elkander waard', Het dierbaarst, datmen vinden kan op aard! TER TER BRUILOFTE VAN DEN HEER ABRAHAM SCHERENBERGi EN JONGKVROUW JOH ANNA DOROTHEA D'ORVILLE» ECHTELIJK VEREENIGD BINNEN AMSTERDAM, DEN 21^ MAART, 1724. Dat Flora al den geur van uitgeleezen kruiden, De melk der leliën, en 't gloeiend roozenbloed, Vergadere byeen; en rnenge by dat zoet Den honig van Hymet, en 't eêlst gewas van 't zuiden: 't Zal alles bitter zijn, en alsfem in den mond Des geenen, die bemint, indien zijn oog moet derven Het byzijn van de geen, die hem van min doet fterven. Dan kwijnt de minnaar aan eene ongeneesbre wond. Wie naar het toppunt zoekt van weelde en vrolijkheden, Hy zoeke 't in een kuisfche en wederzijdfche min. Daar ligt het anker, daar een welvernoegde zin Op dobbert zonder fchroom, hoe fel door florra beflreeden. Z a Gy 180 II U W E L IJ K S Z A N G E N. Gy windt dit anker vast, heer Scherenberg, aan boord,, Eer 't onweer opfteekt, en in 't midden van de haven. Zo leertmen 't oorlogsros in tijd van vrede draaven, En wennen aan 't geluid van wapenkreet en moord, 't Is wijsfelijk gedaan; dat u een ftorm beloope, Dat wind en barre zee zich kanten tegeneen: Die zulk een anker heeft, lacht met onftuime zeen, En blijft in doodsgevaar voorzien van troost en hoopc. Wanneer » Dorothé zal ftreelen met haar hand, Zult gy het bulderen der winden niet eens hooren; Maar al uw zorg en vrees in haare kusjes fmooren, En kluistren al uw leed aan een' verliefden bandEen huwlijkskusje flijt de fmart van veele jaaren. Heeft li 't verlangen veel doen lyden; denk, en weet,. Dat u de liefde zo veel dagen lyden deedt, Om in één uur de vreugd dier dagen te vcrgaaren. Dat uur is nu naby. 't Verlangen is gedaan. Het geen gy hebt te goed, zal u de min betaalen.. Nu moogt gy zorgeloos, en vrolijk, ademhaalen. Het einde van uw' wensch kan u niet meer ontftaan. 'k Heb HUWELIJKSZANGEN. 181 *k Heb menigmaal de vreugd eens bruidegoms befchreeven, En afgefchilderd in een vriendelijk gedicht: Maar met zo flaauw een verf, alsof ik 't zonnelicht Met houtskool op 't panneel zijn' glans had willen geeven. 't Geen aan mijn fchets ontbreekt, en duister is gemaald , Zal u de liefde zelf welhaast doen ondervinden. Ik deel in 't uiterlyke, als alle uwe andre vrinden, Daar gy alleen den prijs, voor ons te hoog, behaalt. *k Benijd u echter niet dat wenfchelijk genoegen. Te deelen in den rouw van vrienden, is wel goed: Maar 't is met meerder zucht, en driftiger gemoed , Als ik mijn blyfchap mag by hunne blyfchap voegen. Zo volge een duurzaam heil op 't zoet van uwe min! Zo geeve u 't echtverbond, uit kuisfche min gefprooten}, Na blyden arbeid, blyde en zegenryke looten, En maake u ouders van een bloeiend huisgezin!' Zo zal ik 't einde zien van myne oprechte wenfchen,. En u de vrolijkfïe en gelukkiglTe aller menfchenl Z 3 OP OP HET HUWELIJK VAN DEN WELEDELEN GROOTA CHTBAAREN HEER Ma. JAN S I X, HEERE VAN HILLEGOM EN FROMADE, ENZ. VOORZITTEND BURGERMEESTER EN RAAD DER STAD AMSTERDAM; ENZ. ENZ. EN DE WELGEBOREN JUFFER ANNA ELISABETH VANDEN BEMPDEN- GEVIER.D DEN ai«M OCTOBER, 1728. De moeder van de min lag zorgeloos en ftil Op eene zachte koets van riekende kamil, Omheind met eenen oogst van eedle ipeceryen, Waaruit ze een' geur blaast op den minnaar, die in 't vryen Den prijs behaalen moet. Een welig paveljoen, Te faam gevlochten van gebloemtc en mijrtegroen, Befchaduwde 't yvoor van haare blanke leden, Half naakt, en half gekleed. De drie bevalligheden Be- 194 HUWELIJKSZANGEN. Terwijl hy onvermoeid voor tt heil der burgren waakt, Zijn' eigen naam beroemd, en 't volk gelukkig maakt, 't Is burgermeester Six... maar hoe? wat doet u vreezen? Ik zie, zo ik niet mis, verandring in uw weezen. Verliestge alreeds den moed? ö Neen, fprak Cytheré : Maar, zou 't het zelfde werk niet blyven, fchoonmen 't deê Op eenen andren tijd? best wierdt het wat verfchooven. Niets is 'er dat zo licht mijn vlammen uit kan dooven, Als een geduurig werk en ftaage bezigheid. Ik ken dien braaven heer: zijn iever, zijn beleid, Zijn onvermoeide zorg, doen my op 't hoogde duchten, Niet zonder reen, dat hy mijn ftrikken zal ontvluchten. Vertoevenwe eenen tijd, tot hy, ontflagen van Het hoogfte ftadsbeftier, een weinig rusten kan. Maar 'k zie, gy fchudt het hoofd. Wel, laat my dan ook hooren9 Wie 't zy, die 't noodlot tot zyne ega heeft verkooren. De wyze Pallas zeide: Indien de naam van Six U deedt ontftellen, ö godin! niet minder fchriks Wacht ik in u te zien, wanneer ik haar zal noemen, Die waardig is alleen op dat geluk te roemen. 'c Is HUWELIJKSZANGEN. 195 't Is Anna, wijd vermaard door haar verftand en deugd: Die Anna, die, reeds in den bloei van haare jeugd, Zich wijdde aan mynen dienst, en daarin vroeg en fpade Volhard heeft, uw gehoon en wetten {leeds verfmaadde^ En, gansch afkeerig van de omhelzingen, des mans, Al haaren wellust vindt in de oefning des verftands. 't Is Vanden Bempdens fpruit. Dees naam behoeft geen nader Verklaaringe uit mijn' mond. Gy kent dien burgervader, Die, nevens vader Trip, en heer Lestevenon, En hem, om wien alleen ik deeze reis begon, Thans weder zit aan 't roer van Gijsbrechts hooge vesten, Die hy helpt zuiveren van doodelyke pesten, En voor wier heil hy waakt: een man, alom bekend Door zijn oprecht gemoed, en trouwe noit gefchend: Die, zomen aan de deugd haar1 rechten prijs zal geeven, Noch eeuwen na zijn dood in 't hart des volks moet leeven. Dees is de broeder van haar' vader; en bekleedt De vaderlyke plaats, fints die het recht voldeedt, Dat yder, vroeg of laat, moet aan natuur betaalen. 'k Zal nu de deugd dier maagd, in vollen glans, niet maaien; Bb 2 Maar ip6 HUWELIJKSZANGEN. Maar wensch te hooren uit uw' mond, of, ö godin! De min voor Anna vreeze, of Anna voor de min. Hier zweegze, en yder zweeg. Verbaasdheid hadt bevangen De harten; vreeze zat gefchilderd op de wangen, En kluisterde de tong van Venus en haar' doet. Dit kittelde, ö godin der wijsheid! uw gemoed: 't Gelukt u niet altijd die zege te verkrygen, Dat gy de liefde doet, voor uwe rede, zwygen. Zy was verdomd, niet dom: want, na een' korten tijd, Hervatze 't woord aldus: Ik zie een' zwaaren drijd Voorhanden: elk dier twee, die gy my aandonds noemde,. Is magtig my veel werks te fchaffen, en beroemde Zich dikwils tegen my: vooral die fiere maagd , Wie ik voorheene noit, gy altijd hebt behaagd. Doch waartoe dus gefuft, en moedeloos gezeten? 't Is 't eerst niet, dat ik my iets wonders dorst vermeeten. Want fchoon de liefde licht ontroerd is en ontdeld,' Noch houdt zy doorgaands dand, ook tegen't grootst geweld. En wie zo deftig, wie zo fier, dien ik niet griefde, Wanneer de wijsheid zich wou voegen by de liefde? Ver- HUWELIJKSZANGEN. 197 Verpligt door zulk een gunst, wil ik in deezen ftaat, Ook tegen mijn gewoonte, eens luistren naar uw' raad. Want dit zal uwe hulp my zekerlijk doen winnen, Dat ik in korten tijd een plaats kryge in de zinnen Dier twee, die, in al 't geen zy denken of beftaan, Gewoon zijn, allereerst met u te raad te gaan. Zo fprak de fchoonfte tot de wijsfte der godinnen. Deeze antwoordde: Jupijn wil dat wy fluks beginnen. Want, fchoon den burgerheer befchooren is, dat hy Noch eenmaal bukken moet voor uwe heerfchappy, Het heil van ftad en ftaat wil echter niet gehengen, Dat hy in flaaffchen dienst veel jaaren door zal brengen. Zulks voegt den jongeling, die daardoor leeren moet Voor 't eerst te teugelen de drift van 't ziedend bloed r Die, ledig, wuft, en los, zijn eigen hart leert kennen, Met zich, door lyden, tot ernsthaftighcid te wennen. Die toets en heeft geen plaats, daar noit de mond iets zeit» Dan 't geen wel rypelijk in 't harte is overleid. Hoor dan, om eindlijk tot een raadsbefluit te komen, 6 Lust van al wat leeft! wat ik heb voorgenomen. Bb 3 Toen 200 HUWELIJKSZANGEN. Een meesterftuk vertoont van bouwkunst, orde en pracht, In 't oog des vreemdelings: maar hooger wordt geacht In 't hart der burgers, om de trouw der wyze vadren, Die hier, van dag tot dag, tot heil van 't land vergadren, En blyken geeven van hun ftaatkunde en beleid. Hier zat het viergetal, verzeld van achtbaarheid, In 't ftaatelijk gewaad, en luisterde onbezweeken, Met opene ooren, naar der onderdrukten fmeeken, En 't jammerlijk geklag der geenen, die hunn' nood Uitftorten, noit vergeefs, in deezer vadren fchoot, Den goeden nimmer ftraf: of raamde nieuwe wetten, Om 't ingekankerd kwaad te zuiveren; te letten, Dat niets van buiten koom', 't welk binnen fchaden kan: Of wikte en overwoog, hoe best de vonken van Een fmeulend oorlogsvuur in haar begin te flisfen; Opdat het ganfche land niet kwijne, door het misfen Van 't lieffelijk gezigt des vredes, die alom Ontrust wordt door 't gedruisch van krijgsklaroen en trom, En fchorren wapenklank, die zich van ver laat hooren, Terwijl de krijgsgod brult van bloeddorst, wraak en tooren. Mi- huwelijkszangen; 201 Minerva was voorlang bekend in deeze zaal; Daar zy der vadren hart gewoon was met een' ftraal Van haar' verlichten geest, een hemelsch vuur, teontlleeken, Het welk het fchrander oog van hun begrip doet breeken Door alle nevelen en dikke dampen heen, Die vaak verduisteren het helder licht der reen. Nu liet zy, naar gewoonte, in deeze zaal zich vinden. De vrede en eendragt, die de harten weet te binden Met een' onfcheidbren knoop, ook zelfs niet door de kling En onwêerftaanbre kracht van Pellaas jongeling Te ontknoopen of te ontdoen, bekleedde haare zyde. Het zwaare werk werdt licht, en de oogen Honden blyde, En fpreidden eenen glans van vriendfchap zonder vlek: Een' glans, niet enkelijk beflooten in 't vertrek Der vaderen, maar die vandaar eerlang zal daalen Door Had en land; gelijk de zon door haare ftraalen Vervrolijkt en verkwikt al wat beneden leeft. Gelukkig is het volk, daar eendragt wetten geeft, En 's lands beltierders ftiert! dat is voorheen gebleeken, Toen Holland wondren deedt, waarvan noch zullen ipreeken Cc De 2*0 H U W E L ï] K S Z A N G E N. Zo fpreekt zy, en treedt toe, en vat den gordel aan. Daar zagze Pallas naam, en haare lettren, ftaan. Fluks dankt zy dees godin, zo vol bekoorlijkheden, En gordt het fchoon gefchenk om haare zuivre leden, Onkundig van'liet eind, waartoe het dienen moet. Zie toe, eenvouwdige! gy weet niet watge doet. Daar u noch huwelijk noch liefde kan behaagen, Waarom de vryheid dan der mannen te belaagen? Of vrees dat zy, die u misleid heeft, in dien Haat Niet maake, datge ook zelf het huwlijk niet meêr haat. Nu blaakte in 't maagdenoog een grootheid, noit volpreezen: Eene achtbre deftigheid vertoonde zich in 't weezen, Getemperd door een' glans van vriendlijkheid en gunst: Niet, zo de dartelheid bootfeert door valfche kunst; Maar, zo als iemand zich kan fchildren, door de krachten Van zijn verbeeldinge, tc zien in zijn gedachten: 't Aantrekkelijkfte zoet van Venus minzaamheid Vereenigd met den zwier van Pallas majesteit. Het was op deezen dag, dat haar heer Six begroette; Het was in deezen Haat, dat hy de kuisfche ontmoette, En HUWELIJKSZANGEN. 211 En op het eerst gezigt, door Pallas wijs bellier, Zijn' boezem blaaken voelde in zuiver minnevier. Hy peinst, en overpeinst; totdat hy in het ende Zijn' hals boog onder 't juk, en in dees liefde erkende Het noodlot, hem gefpeld door Pallas wyzen mond. Zy , na 't verrichten van dit eerlïe werk, beflondt Den gordel weder te bemagtigen, en keerde Naar Idaas mijrtebosch, daar Venus triomfeerde In 't midden van haar' rei, en dartelenden ftoet. Wees, fprak zy met een' lach, ö fchoone, wees gegroet! Ik dank u voor uw gunst, en breng u heden weder 't Geen gy my gaaft ter leen. Die hoogte ligt ter neder De burgervader is in uwen flrik verward. Hebt gy intusfchen iets op 't maagdelyke hart Gewonnen? ben ik u verfchuldigd te betaalen Die kusjes, u beloofd, zo gy kost zegepraalen Ook zonder myne hulp ? Wat vraagt gy 't geenge weet ? Sprak Venus, op een' toon die haaren fpijt beleedt. Maar Tc bid u, heb geduld: ik zal u overtuigen Dat de allerfierfte in 't eind voor myne raagt moet buigen. Dd 2 'c Gc" 212 H U W E L IJ K S Z A N G E R 't Geduld ontbreekt my niet, fprak Pallas: maar de tijd Een onwaardeerbre fchat, dien menig roekloos flijt, Is hier te kostelijk, 't Gemeen en mag niet lyden By 's burgermeesters min. Wy moeten voor hem ftryden: En, bleef de vriendfchap, die wy maakten, noch in ftand,, Verfmaa nu weder niet de hulp van myne hand. Ik ken een' korten weg, zo gy mijn' raad wilt hooren. Gewoone middelen zijn hier geheel verboren. Hy moet iets groots beftaan, die ftaat naar grooten lof. Ik weet, vervolgde zy, uit wat verfcheiden ftof Uw zoon de punten maakt van zijn gefleepen fchichten;. Naar hy geluk of ramp door 't minnen uit wil richten. Het looden kweekt in 't hart een' haat tot die bemint, 't Vergulde kweekt een min, die geen vertroosting vindt. Dit ondervondt Apol , toen hy zijn Dafne jaagde Door heg en ftruiken, en vergeefs van liefde klaagde. Maar die uit zuiver goud gemaakt zijn kwetfen 't hart,. Doch fchenken te gelijk geneezing voor de fmart. Bereid my van dit goud een weinig : ik zal maaken, Dat gy de fiere maagd welhaast in min ziet blaaken. Zo* HUWELIJKSZANGEN. 213: Zo fprak zy, en verkreeg de gift, daar zy om badt; En fpoedde naar de plaats, daar 't drietal zustren zat, Die 's menfchen leevensdraad opzetten, fpinnen, kerven, En hem doen leeven, en bewaaren, endoen fterven. Zy zeide: 6 Laehefis, die 's menfchen leefdraad fpint, Dien Atropos doorkerft, en Clotho eerst begint!' Gy moet my hulpfaam zijn; ik heb uw' dienst van nooden. 't Wordt u van my verzocht, 't wordt u van my gebooden Uit naame, en volgens last van 't noodlot en Jupijn, Wiens wetten, my bekend, u voorgefchreeven, zijn. Men zal in Amfteldam nu haast een huwlijk fluiten, Waardoor heer Six met een van Vanden Bempdens fpruiten Vereend zal worden; daar de ftad nu vast op hoopt. Spin op het rokken, daar hun leevensdraad om loopt, Dit fchoongelouterd goud, 't welk flikkert in uwe oogen,. Tot eenen fynen draad, die door den naald zal mogen, En pronken in 't gewaad , geflikt door haare hand, Die Six geleiden zal naar 't bruiloftsledikant. Zy fprak niet vruchteloos: de fchikgodin aanvaardde Het fmettelooze goud, zo fchoon van glans en waarde,, Dd 3 Als 214 H 'UWELIJKZSANGE N. Als immer oog bezag. De draaden van het paar, Dat zich vereenen moet voor Hymens echtaltaar, Vereende zy terftond met eenen dubblen flinger. Zy gleeden, tevens met het goud, langs haaren vinger, 't Welk, tot een' fynen draad gefponnen en gerekt, Hun leevensdraaden met een goudkleur overdekt; En, vallend van de hand der fpinfter, met verlangen Door die van Pallas onderfchept wordt en ontvangen, En faamgewonden tot een kluwen, dat welhaast Een wonder werken zal, 't welk Annaas hart verbaast. Nu zat de fchrandre maagd, om haaren geest te vieren, En bootfte met den naald naar 't leeven, kruiden, dieren, En fierelijk gebloemt. Minerve lei het goud Door Lachefis bewerkt, door Venus haar betrouwd, In plaats van 't geene zy gewoon was te gebruiken. Gelijk al 't aardfche voor het hemelfche moet duiken, Zo week het oude voor dit nieuwe; 't welk terftond Gezien werdt van de maagd, die 't fchoon en zuiver vondt, En ftraks een' lust kreeg, om daarmede iets fraais te werken. Naauw' hadt zy 't in de hand, of zy begon te merken, Hoe H U W E L IJ K S ZANGEN. 215 Hoe 't weezen van heer Six, die haar nu menigmaal Hadt onderhouden van zijn liefde, heusch van taal, Haar zweefde voor het oog, en leefde in haar gedachten. Het viel haar moeielijk te maden, dat dees krachten Verborgen waaren in het goud dat zy handteert: Dies gaatze voort in 't werk, fchoon haar dit werken deert. Zy zit geheel verbaasd, en weet niet, wat te raaaken. Het harte klopt; zy voelt een' blos op haare kaaken. De hand zelf dwaalt nu ook, en doet niet alsze plag, En maalt niet watze wil: want toenze 't werk bezag, Las zy, geheel befchaarnd, den naam van haaren minnaar, De letteren van Six, aireede haar' verwinnaar, In 't fchoone werk, dat zy nu zonder aandacht wrocht. Fluks fmeet zy 't weg, en rees van haaren ftoel, en zocht In eenzaamheid den fchrik een weinig te bedaaren. Daar zatze, en overdacht wat haar was wsdervaaren. De traanen in het oog getuigden van de pijn Die zy in 't hart gevoelde; als Pallas, in den fchijn Der moeder, eene vrouw van heufche taal en zeden, De deur ontfloot, en ftraks ter kamer in kwam treeden, Eu aiS HUWELIJKSZANGEN. En haar betrapte in deeze ontroering, die zy nu Niet meêr ontveinzen kon. Hoe, fprak zy, vind ik u, Mijn dochter, in deez ftaat? waartoe dit eenzaam klaagen? Ik zal u, wat u dus doet kweelen, geenszins vraagcn. Het is my wel bekend. Ik weet, hoe u de fmart En liefde van heer Six geraakt heeft aan het hart. ,t Verheugt my, dat ik 't weete. En wilt gy noch bedekken Een min, die my tot troost en blyfchap kan verftrekken ? Daar zelfs mijn ziel naar wenscht? en die u, in uw jeugd, 't Hoofd kroonen zal met eer, 't hart kittelen met vreugd? Het is geen ftaatzucht, die my dus tot u doet fpreeken. De deugden van heer Six zijn elk genoeg gebleeken; En de edelmoedigheid, daar al zijn doen meê praalt, Verdient, dat hy dees zege op uw gemoed behaalt. Wel dan, verban uw zorg, en laat de fchaamte wyken. De kieste deugd vondt zelfs noit fchande in 't huwelyken. Droog uwe traanen af, en wees verheugd van zin. Uw luister klimt ten top , door zulk een fchoone min. Door deeze woorden van Minerva, maar noch meerder Door een verborgen kracht, werdt Annaas harte teerder En HUWELIJKSZANGEN. 217 En fteeds gevoeliger: de liefde won vast veld, En heerschte, in korten tijd, met onbepaald geweld. Maar Pallas, wachtende geen reden op haar reden, Ontdekte zich voor 't oog der maagd, zo groot van leden, Zo deftig van gelaat, zo glansrijk en zo fchoon, Als zy gekend wordt, in den hemel, van de goön. Doch naauwelijks gezien, verftoofze; in lucht daarheenen, En Anna zocht vergeefs haar, die reeds was verdweenen. De nagalm echter van deeze aanfpraak der godin Bleef leevendig in 't harte, en deedt haar nu de min Met een geruster oog, en minder zorge, aanfchouwen. Zy fchrikte nu niet meêr op 't enkel woord van trouwen; En dacht, waartoe, ö Six, u langer te weêrftaan, Daar liefde en wijsheid bei my tot dit huwlijk raan! Noch waaren, in het oog en in het ganfche weezen Van Anna, tekens dier verandering te leezen, Als zy den minnaar zag genaaken. De eedle zwier En deftigheid des mans ontftak dit nieuwe vier, En blies het verder aan. Ook zag hy op haar knaken Een' weêrfchijn van den gloed, die nu haar hart deedt blaaken; Ee En n8 HUWELIJKSZANGEN. En hem een vrolijk eind voorfpelde van zijn' druk. Dies merkte hy welhaast zijn naderend geluk. Nu baatte hem die tong, begaafd met wyze reden, En vriendelijk van toon. De ftuursheid laat zich kneeden, Veel meêr een maagdenhart, wanneer welfpreekendheid Voor een gerechte zaak, met kracht van reden, pleit. Dit maagdenhart bezweek, en langs de ontftelde lippen Lietze eindelijk, hoewel gedwongen, 't jawoord glippen. De minnaar hoorde 't, en bezegelde terftond Zijn blyfchap, met een' kus, op haaren kuisfchen mond. En wy, doorluchtig paar! die dus uw huwlijk zongen, Door uw volmaakte vreugd tot flaauwer vreugd gedrongen, Befluiten onzen zang, en wenfchen, dat de goön Uwe echtkoets zegenen met een' rechtfchapen zoon. HU WE- HUWELIJKSZANG VOOR DEN HEER MÏTHEODOOR van SNAKENBURG, EN JONGKVROUWE FRIDERICA ALBINUS. DEN 91c.n DECEMBER, 1731. Elk pryze, daar hy zijn vermaak En grootst genoegen in kan vinden. Des menfchen keur is niet te binden. Voor my, ik prijs een' goeden fmaak. Geen' fmaak van Griekfche Philoxeenen, Noch Roomfche Apiciën, berucht Van vadfige overdaad, wier vrucht In 't einde is kreunen, kermen, fteenen; Als de ingezwolgen overvloed, Die noit den lust geheel kon koelen, Zich op het pynelijkst doet voelen In opgezwollen hand of voet. Ee 2 Geen' 220 HU WELIJKSZ ANGEN. Geen' fmaak, die, vol geheimenisfen, Zoras hy 't glas zee aan den mond, In welk ëén jaar, en op wat grond De druif gegroeid zy, weet te gisfen. Ik zing van eenen betren fmaak, Die zulke fpyzen weet te kiezen, Die 't lijf zijn rust niet doen verliezen, En geeven aan de ziel vermaak. Een' fmaak, die op het naauwst kan proeven Wat waarheid zy, wat valfche fchijn; Wat dingen ons onnoodig zijn; En wat wy tot ons rust behoeven: Die keurelijk te fchiften weet Het hol gebrom van Tasfoos zoonen Van Maroos eedle heldentoonen; Een' rymelaar van een' poëet: Die, in het kiezen van een gade, Deugd, zonder fchoonheid, meerder eert7 Dan fchoonheid, die de deugd ontbeert; Maar, gaande wijsfelijk te raade, Da© H Ü W E L IJ K S Z A N G E N. 22? Altijd te ftaplen ton op ton > Is iets, dat nimmermeer den wyzen, Hoe zeer het nu de meesten pryzen > Behaagen of vernoegen kon. Maar kan my iemand eenen noemen, Die zb veel rijkdoms t'faamen brogt, Dat hy 'er rust voor heeft gekocht; Gewis ik zal dien rijkdom roemen. Waar iemands trek of lust naar haak', 't Genoegen kan het al bevatten. Dat is niet veil voor al dè fchatten Van 't oosten. Doch dit 's ook een fmaak. Een fmaak, veel meerder roemenswaardig Dan datmen vaarzen, taal en ftiji Op 't kunstigftë befchaave en vijl', En dichte keurelijk en aardig. Maar ftaa my toe, dat ik mijn' zang, Schoon my ;geen ftoffe ontbreek', befnoeie, 6 Bruigom, en u niet vermoeïe Noch zingende ophoude alte lang.; Ff 2 De 228 .H U W E LIJKSZ ANGEN. De bruiloftszaal eischt blyde toonen; Geen zedelesfen, menigmaal Herhaald, hoe mager en hoe fchraal Zy haare geevers ook beloonen. Daar flikkert in het feestgewaad De kuisfche bruid, het fchoonfte teken Van uwen fmaak. Voor my kan fpreeken Haar blank gemoed, en fchoon gelaat. Komt ook voorzigtigheid te ftade In keur van vrienden; 't is gewis, Dat zy noodzaakelyker is In 't kiezen van een wedergade: Waarmeêmen, door een' vasten knoop Vereend, alle ongemak wil lyden, In deelgenootfchap zich verblyden; Steeds eensgezind in vreeze en hoop. Waar vindtmen beter medicyne, Zelfs in den allerzwaarften rouw, Dan de aanfpraak van een lieve vrouw? Schoon 'thart een poos van droefheid kwyne, Een HUWELIJKSZANGEN. 229 Een kusje van haar' kuisfchen mond, Een lonkje van haar vleiende oogen, Hoe zeer betraand door mededoogen, Maakt fluks het kwynend hart gezond. Schoon noch in 't kusfen, noch in 't lonken, Noch in het vleiende gelaat, De kracht dier medicijn beftaat (Dan hadden ook de dertle vonken Van geile min de zelfde kracht) Maar in de zuiverheid der meening. ö Wenfchelyke zielsvereening! Ik heb u dikwils overdacht; Maar noit met leevendige verven Noch kunnen maaien op 't papier. Mijn veder zengt zich aan dat vier, En zal dien zegen noit verwerven. Het voorlpel van zo groot een heil Is in 't vernoegde en vrolijk weezen Der mingenooten klaar te leezen. 't Genoegen kent hier perk noch peil. Ff 3 De 230 HUWELIJKSZANGEN. De wederfchijn van dat genoegen Vertoont zich, by het fakkellicht, In aller gasten aangezigt, Die by die vreugd hun vreugde voegen; En zetten nu uit hun gedacht De dagelijkfche bezigheden, Waarin zy hunnen tijd belleeden Ten dienst van 't menfchelijk geflacht. ö Braave zoons eens braaven vaders, Die 't Leidfche Athene, en 't oude Sticht Houdt aan uw wakkerheid verpligt; Daar gy 't befproeit, als heldere aders Gevloeid uit eene zuivre bron, Met ftroomen uwer weetenfchappen; Die nu, gevoerd van trap tot trappen, Zo helder fchynen als de zon! Zoudt gy den boog nu niet ontfpannen» En deelen in de lieve vreugd, Die 't zusterlijk gemoed verheugt; Daarze aan de zy' van 't puik der mannen De H U WE LIJKSZANGEN. 231 De vreugd van 't harte op 't voorhoofd draagt ? Daar gy de bruiloftszaal hoort klinken Van glazen, rondgaande onder 't drinken Op 't welzijn van de fchoone maagd , En hem, dien zy heeft uitverkooren? Daar 's bruigoms oom dien blyden klank Verpoost door zynen bruiloftszangk; Het zy hy zich wil laaten hooren Op eenen Nederduitfchen toon; Het zy hy zijn Latijnfche fnaaren Doe klinken by 't gewenscht vergaaren En trouwfeest van zijns broeders zoon ? Daar zelfs de kuisfche maagdenreien Door lachjes, lonkjes, zoete reen, Deeze algemeene vrolijkheên Steeds groeien doen, en verder fpreien? De jonglingfchap, door fchicht op fchicht In 't hart getroffen, flaat aan 't blaaken, Kust blanke hand, of roode kaaken, En drinkt zijn fmarte in door 't gezigt. 'k Ver- 232 HUWELIJKSZANGEN. 'k Verbeeld my vast, hoege, in 't verlangen Naar 't vol genot van uwe vreugd, ö Bruigom, zuchtende en verheugd, Aan Fridericaas oog blijft hangen, En weidt in d'omtrek van 't gelaat Der fchoone bruid; of, altijd graager, Werpt ook 't gezigt wel eens wat laager, En denkt wat u te wachten ftaat; Of drukt blymoedig uwe lippen Op haaren, nu haast uwen mond, En kust uw kwynend hart gezond; Daar wederzijdfche zuchtjes glippen, Die zich vermengen ondereen, Ten blijk van ongeveinsde liefde, Die beider harte om 't zeerfte griefde, Sints achterdocht en fchroom verdween. Of zouze, met een zedig weezen, De tekens van uw' kuisfchen brand Wel fomtijds wyzen van de hand, En fchynen, 't geenze wenscht, te vreezen? Wat VERJAARZANGEN. 239 Zo iemand zich zo zegenrijk mag noemen, Dat hy een gunst van God ontvangen heeft, Zo mogen wy ons zo gelukkig roemen, Omdat gy thans, ö waarde vrouw! noch leeft. Hoe vierig zagmen u toen naar het ende Verlangen van uw' traagen leevensdraad, En 't uiteind van uw werreldlyke ellende, Waardoormen naar een eeuwge vreugde gaat! Dat was een klaar en onweêrfpreekbaar teken Van een gerust en christelijk gemoed, Een afkeer van" fchoonfchynende gebreken, Die de ydelheid in jonger harten voedt. Maar onze rouw kon Gode niet behaagen: Zo heerlijk is zijn goedheid en gena! Hy hoorde naar ons zuchten en ons klaagen En floeg 't gefmeek van uwe kindren ga. 't Beliefde hem u noch te lasten leeven, Opdat gy ons door uwen wyzen raad Staag lesfen en vermaan ingen moogt geeven , Ons heilzaam in deez' wankelbaaren ftaat. Gy, 240 VERJAARZANGEN. Gy, die den loop der vverreldlyke zaaken U reeds verftaat door lange ervaarenheid, Zult ons te faam met vreugd deelachtig maaken Aan uw verftand en aan uw wijs beleid. Gy, gy zult, door uw gulde zedelesfen, Het denkbeeld van de aanminnelyke deugd, Als met geweld, in onzen boezem presfen, Tot noch verward in de ydelhcid der jeugd. Gy zult ons, door uw vroom en ftichttijk leeven, Aantoonen, hoe een menfche leeven moet, Die door begeerte en lust wordt aangedreeven, Door hemelfpyze en drank te zijn gevoed; Gy hebt ons, door het geen gy hebt bedreeven, Alreeds den weg ten hemel aangetoond , En hoemen hier op aard behoort te leeven-, Om met Gods gunst in 't eind te zijn gekroond. Mijn wensch is dan, dat gy noch lang op aarde Moogt leeven , tot ons aller lust en vreugd ; En dat wy uw vermaaningen naar waarde Aanneemen, als naarvolgers uwer deugd. V R E- VREDE GOND. HERDERSZA NG. TER VERJAARINGE VAN MEVROUW SOPHIA COYMANS, WEDUWE VAN DEN HEER JOAN HUYDECOPER in ZIJN WEL ED. LEEVEN, RIDDER, HE ERE van MAARSEVEEN, NE ER DIJK , ENZ. BURGER MEESTER EN RAAD DER STAD AMSTERDAM, EN BEWINDHEBBER DER 0 0 STINDISCHe' MAATSCHAPPTE. DEN 3*» JANUARY, 1713. Menalkas treedt in 't veld, befneeuwd en hard bevrooren, Doch zonder vee, gelijk hy 's zomers eertijds plag, En kweelt een boer endeun, fchoon niemand hem kan hoor en, Tot eer van Vredegond op haar1 geboortedag. ó Nimfen, die weleer, op d'oever van uw' vliet, Met vreugde luisterden naar mijn eenvoudig lied, Het geen uwe aandacht en uw keurig oor kon ffreelen! Waar zijt gy nu? helaas! wie zal my helpen kweelen Hh Op 242 VERJAARZANGEN. Op 't jaargetyde van de vroome Vredegond? Op, op, ö Amftelgod! laat my uw wyze mond Noch iets van Vredegond en haare jeugd vernaaien.' Hoe zaagt gy haar voorheene aan uwe randen dwaaien Met haare kudde? hoe bezorgd was zy voor 't vee? Die trouwe herderin, die geene rust of vree Genieten kon , ten zy zy wist, dat haare fchaapen, Verzekerd van den klaauw der wolven, konden flaapen, Of veilig graazen in een klaverryke wei, Is jaarig. Op, god Pan! waar is uw veldfchalmei? 6 Ceres, vlecht een' krans van gouden korenaarcn, En fier uw hoofd daarmede! ö Bacchus, kroon uw hairen Met wijngaardsblaan, terwijl de berkemeier rond Zal gaan op 't welzijn van de kuisfche Vredegond! Maar hoort my niemand? reen. Wie denkt gy van uw vrinden, Wie van uw buuren thans in de open lucht te vinden, Daar yder een den ftroom met voeten treedt, en de aard Geen graaven lyden kan? het hoekje van den haard Hoort nu vast dagelijks den herder, vol verlangen, Het frisfche zomerweer herroepen door zijn zangen, De- VERJAAR ZANGE N. 245 Dewijl hy thans zijn vee niet weiden kan door 't groen, Noch zynen zanglust in het open veld voldoen. Gy ziet hoe 't ys een korst gemaakt heeft op de ftroomen; Hoe 't dorre veld met fneeuw bedekt ligt; hoe de boomen Van bladren zijn beroofd; noch treede ik uit mijn hut, En, daar een ander voor den fchoorfteen zit en dut, Doe ik 't verlaaten veld, de flijfbevrooren watren En 't bladenlooze bosch nochtans van blyfchap fchatren. Van blyfchap? ja, ó ja, 't is alles even bly Op uw zolang gewenscht en heilrijk jaargety'. Welaan, mijn herdersfluit! verfprei langs't veld uw klanken. Zo Vredegond dit hoort, zy zal u zelf bedanken. Ik ken haar goedheid, en haar lieffelijk gemoed. Haar deugd trapt alle nijd en laster met den voet: Zulks zal het herdersvolk uit éénen mond getuigen, Wijl yder een het hoofd voor haar wil nederbuigen. Wat hoortrn een' vreugdegalm, vandaar die trotfe ftad Zich zelve fpiegelt in het kristallynen nat Des Amflelftrooms, tot daar de vechtnimf, blond van hairen, De witgepluimde zwaan ziet dobbren op haar baaren. Hh 3 Men 244 V E R J A A R Z A N G E N; Men viert met vreugde alom deez' aangenaamen dag, Waaropmen u het eerst van 't licht befchyncn zag. Wie moet in menigte van vee voor u niet wyken? Wie wil de vlag voor u niet zeer gewillig firyken? Wie Ipreekt, dan gy, met recht met zulk eene achtbaarheid ? Wie voert in zijn gezigt zo groot een majesteit? Doch de ondervindinge der werreldlyke zaaken Kan u beroemder dan al 't overige maaken; Want uwe wyze raad in 't nypen van den nood Verloste menigmaal dien gy uw hulpe boodt. Gy toont de losfe jeugd, hoe datmen hier moet leeven, Hoe fchielijk ons 't geluk op aarde kan begeeven. Hoe dikwils Ipreekt gy: Maakt, mijn kindren, te allen tijd, Dat gy fteeds met geduld uw tegenfpoeden lijdt: Geen werreldsch ongeval doe uw gemoed verandren! Dit leertge ons, en met ernst. Niet, niet gelijk veele andren, Die uiterlijk de deugd vertoonen in 't gezigt, En in hun harte niet veel weeten van hunn' pligt. Gy leert ons met uw' mond, doch kunt ons meêr verfterken, Wanneer gy uwe reen bekrachtigt met uw werken. Schoon VERJAARZANGEN. 245 Schoon niemand oit meêr zorg voor zyne kudde droeg Dan gy, ö Vredegond, dan gy, die, 's morgens vroeg, En 's avonds, zelve uw vee vaak tellen gingt, gebeurde Het nochtans dikwils datge een fchaap of lam betreurde, Door d'alverflindbren klaauw van Wolfaard omgebragt, Wanneer gy wederkwaamt. Dus fleet gy dik een' nacht In rouw en harte wee om verschgeleeden fchade. Noch kreegt gy altijd van den hemel die genade Dat gy uw droefheid wel verzetten kost, en fteeds Door welgegronden troost en hoop de bron des leeds, En alle tegenfpoed en ongevallen flopte. Dit bleek, wanneer de dood op uwe deuren klopte, En uw' Palemon van uw zyde nam. Wat flag Trof u, ö Vredegond, op dien rampzaalgen dag! Doch, 't trof u niet alléén. Hoe vielen bosch en weien Met u, met ons al t'faam, om dat verlies, aan 't fchreien! Toen leerdege ons eerst recht, hoemen in tegenfpoed Zijn' ramp verdraagen, en op 't noodlot hoopen moet. Gelukkig, die zich op den hemel wil vertrouwen, En al het aardfche als onverfchillig kan befchouwen! Hh 3 Vaar 246 VERJAARZANGEN. Vaar voort, vaar verder voort, mijn boerenveldfchalraei! Zing vrolijk op, tot eer van Vredegond! verbrei Haar zuivre deugd alom! 't is noch geen tijd van fcheiden, Schoon u de kou' wat kwelt in dees befneeuwde weiden. Vaar voort; zy is het waard', wier onbevlekte deugd Zo klaar, zo helder blinkt, ten fpiegel van de jeugd! Wanneer het fchichtig hert zal door de wolken rennen ; Het lam den wreeden wolf voor zynen vriend erkennen; Het bosch de wooning van de fnelle visfchen zijn, En Nereus pekelnat het ongetemde zwijn In zyne golven ziet verfchuilen; als de goden Het aardrijk kiezen, en den mensch ten hemel nooden x Dan zullen wy uw' naam, beroemde Vredegond, Vergeeten; eerder niet. Men zal van mond tot mond Van u fteeds fpreeken, en in vollegende tyden Zal zich het nageflacht, om uwe deugd, verblyden. Gy, die in menigte van vee elk een' verwint, Als een volwasfen man een eerstgebooren kind In wijsheid overtreft; of als de zee in baaren Den vlakken Amftel! Tot wat hoog getal van jaaren Zijt VERJAARZANGEN. 247 Zijt gy gefteegen, ö beroemde vrouw, tot vreugd Van yder, die u kent! doch wierden door uw deugd Dees gaaven niet verfierd, wat zoudenze u toch baaten? Men kan zich op de deugd als op een' ftaf verlaaten, Maar niet op 't werreldsch goed. Deedt eer het godendom De vroome Baucis, met haar' waarden bruidegom, Het beste paar van al de fterffelyke menfchen, Het al verkrygen, wat zy zeiven wilden wenfchen; Zy zullen u ook niet vergeeten, wyze vrouw, Noch hem, aan wien gy waart verbonden door de trouw, U door den wreeden dood, voor langen tijd, ontnomen. Noch zult gy, zalig paar! weer by elkandren komen; Niet daar Ixion, niet daar fnoode Tantalus Geflraft wordt, by het kroost van koning Danaüs; Maar daar, daar Orpheus, in de fchaduwe der elzen, Zijn lieve Euridicé met blyfchap zit te omhelzen, Na zy hem tweemaal door het noodlot is ontvloön, Niet vreezend' dat haar weer een flangebeet zal doön. Daar zultge, ö Vredegond, Palemon weer aanfchouwen, Eu hem ten tweedenmaal, met eeuwge vreugde, trouwen; Na S48 VERJAARZANGEN. Na gy 'c herdenken van het werreldlyke goed En aardfche moeilijkheên in den vergeetelvloed Verfraoord zult hebben, en geen vreeze u meêr zal drukken. Daar zult gy zonder eind de zaalge vruchten plukken Van uw vervvinninge in den werreldlyken ftrijd. Maar leef, ö Vredegond, eerst noch een' langen tijd, En wil ons noch zoras, zo fchielijk niet begeeven, Maar noch verfcheiden maal deez' blyden dag beleeven. Dus zong Menalkasop zijn Jlechte herdersfluit, Reeds beevende van kou\ Maar naauw' was ,t zingen uit, Of hy liep naar zijn ftulp, en warmde zyne handen En voeten', by een vier, dat helder lag te branden. OP O P H E T JAARGETYDE VAN MEVROUW SOPHIA COYMANS, WEDUWE VAN DEN HEER JOAN HUYDECOPER, IN ZIJN WEL ED. LEEVEN, RIDDER, HEERE VAN M AARSEVEEN, NEERDIJK , ENZ. BURGERMEESTER EN RAAD DER STAD AMSTERDAM, EN BEWINDHEBBER DER OOSTINDISCHE MAATSCHAPPTE. DEN Ziep JANUARY, 1714. Gezegend is het uur, toen u uw moeder baarde, Toen gy voor d' eerftenmaal befcheenen werdt van 't licht, Toen gy, noch teêr en zwak,die groote reis aanvaardde, Waarin geen leidftar u den weg wijst, dan uw pligt, Geen nachtuil zat op 't dak, om u veel ramps te Ipellen ; Geen naare donderbui ontftelde 's moeders hart; Geen nachtgezigt kwam u in uwe wieg te ontftellen, Om u te ftorten in een' poel van pyne en fmart. Ti De 55° VERJAARZANGEN. De lagchende Erieyne, onzigtbaar voor elks oogen, Sloop Jftil ter kamer in, en dekte uw tedre leen, Terwijl de gratiën, van blyfchap opgetoogen, Den wiegband trokken, en u zachtjes flaapen deen: Terwijl Minerva u, (want dus was 't by de goden Voorlang beflooten, in het hof van god Jupijn,) Gelijk een fterflijk mensch, haar borst heeft aangebooden, Die fleeds uw fchermgodin en fteun heeft willen zijn. En niet vergeefs: want toen hebt gy uit haar gezoogen Die wijsheid en die kracht, in zo veel tegenfpoed, In zulk een' ouderdom, datge elk houdt opgetoogen, Die immer preuven zag van uwen grooten moed. De werreld is een zee, vol ongeftuime winden, Daar yder dobbren moet, de een meerder, de ander min; Tot ons de golven, als een' graagen buit, verflinden, Of voeren ons met vreugde een ftille haven in. Ge- VERJAARZANGEN. 251 Gelukkig is hy, die terftond een zachte reede Kan vinden, daar hy rust, en allen nood ontvliedt; Maar noch gelukkiger, die, altijd wel te vrede, In 't midden van den ftorm, op 's hemels hulpe ziet.' Een vroom gemoed kan zich verheugen in zijn lyden. Zijn ongeval is 't zaad, daar zyne vreugde uit fpruit. Een, die niet moedig voor het vaderland wil ftryden, Wordt ook vergeeten in het deelen van den buit. Hadt Romen eertijds niet met allerhande volken Geftreeden, het was noit zo zeer beroemd geweest. Nu is zijn groote naam verheven tot de wolken, En zyne dapperheid van yder een' gevreesd. Na droefheid volgt de vreugd, na oorlog volgt de vrede, Doch beide komen zy door moed en dapperheid. Geen fchipper landt aan een geruste en veilge reede, Indien hy in den ftorm van vrees verflaagen leit. Ii 2 Gy, 252 VERJAARZANGEN. Gy, die nu zolang hebt gedobberd op de baaren, En nu de haven reeds van verre hebt in 't oog; De hemel hoede u voor meêr andere gevaaren, Tot hy u in den kring der englen plaatfe omhoog: Daar gy dien zaalgen rei met vreugd zult hooren zingen Op eenen hooger toon, dan myne zanggodin; Met eene klaarer ftem, en van veel grooter dingen, Dan immer eenig mensch gedacht heeft in zijn' zin. Laat ondertusfchen noch, terwijl gy leeft op aarde, Mijn zwakke zangnimf u behaagen, fchoon zy weet De grootheid uws verftands, de kleinheid haarer waarde. Het is uit pligt, zo zy zich immer hooren deedt. En dus is haar een naam, die leeven zal, befchooren, Al kruipt zy langs den grond, als 't eerstöntfprooten groen. Wijl zy zich jaarlijks liet op uw' verjaardag hooren. De hemel geev', dat zy 't noch langen tijd mag doen. HER HERDERSZANG. TER VERJAAR I NGE VAN MEJUFFROUW SARA MARIA VAN WIJCK, ALS HAAR ED. 23 JAAREN OUD WERDT. DEN ia** APRIL, 1714. In 't fchoonfte van het jaar, als zich de zomerdagen Verlengen, na een reeks van ftuurfche wintervlaagen > Treedt Reinhart in het veld, om Saraas jaargety' Te vieren met een lied. Hy zag de nyvre by Nu weder tuinwaarts gaan, en door de dichtfte hoeken Den zoeten honig uit de lentebloemen zoeken. Hy zag het jonge gras weer groeien op het land. Hy zag de faters, met de nimfen, hand aan hand , Weer hupplen door de weide, en met verheugde zangen Het einde vieren van hun pynelijk verlangen, li 3 Wijl 254 VERJAARZANGEN. Wijl zich een frisfche geur door 't koele land verfpreidt, Eu 't norsfche winterweer nu weer geketend leit. Hy zag de ipruitjes en de knopjes op de booraen Nu weder voor den dag, met grooter vreugde, komen. Hy zag het vogeltje weer nestelen in 't bosch, En hoorde 't tjilpen weer van de ongeftoorde mosch. Hy zag de blanke zwaan met onbevlekte veêren Nu uit haar fchuilplaats weer naar de open ftroomen keeren. In 't kort, al wat hy zag, 't was overal vol vreugd: Het visje fpartelde op het water, gansch verheugd; En hy, die de oorzaak zocht van zo veel zielsvermaakjes, Schreef 't al aan Saartje toe, en haare blanke kaakjes, Aan haare fchoonheid, die, verjaarende op deez' tijd, Het alles, waar zy gaat, door haar gezigt verblijdt. Zy, die op deezen dag op nieuws weer fchijnt te leeven, Kan alles nieuwe kracht en nieuwen wellust geeven; Haar vriendelijk gezigt en haar aanloklijk oog Doet zelve 't zonlicht met meêr luister, van omhoog, Op deezen blyden dag, op onze landen daalen: Maar Saartje kan ons meêr verheugen door de flraalen Van VERJAARZANGEN. 255 Van haar beminlijk oog, dan gy, ö zonnelicht, (Beken uwe onmagt) door den glans van uw gezigt. Dit overdacht die knaap met vreugde in zijn gepeinzen, En fprak: Vergeef het my, Apol! ik kan niet veinzen: 't Is niet door u, dat ik, waar ik myne oogen wend, In 't harte van den mensch een vreugde zie geprent, Een vreugd, die zelve 't vee door 't lentegras doet fpringen, En 't luchte pluimgedierte in 't groen geboomt doet zingen; Een vreugd, die alles, 't zy het leeven heeft of niet, Doet lagchen met geween en allerlei verdriet, 't Is Saraas vriendlijk oog, dat, met een' vollen luister, Gelijk de zilvren maan in 't midden van het duister, Het dorre land verkwikt, en, waar zy de oogen flaat, Den tuin met bloemen, en het bosch met loof belaadt. Schoon fchiet de zomerzon haar' glans aan alle kanten; Schoon blinkt eens konings kroon, omringd van diamanten; Maar fchooner ftraalt het licht van Saraas zuivre deugd, Verzeld van heuschheid in het bloeien van haar jeugd, Verzeld van fchoonheid, die, zo 't ftaan mogt aan mijn oordeel, De blanke Cypria beroofde van haar voordeel, En 256" VERJAARZANGEN. En Sara d'appel gaf, dien zy van Paris kreeg. Maar waarheid baart meest haat. 't Waar' beter dat ik zweeg, Eer 'k Venus grimmigheid op myne fchoudren laade : Ik ducht voor haaren toorne, en vrees haare ongenade. Want geen godin, die niet, wanneer 't de fchoonheid raakt, En zelve wordt veracht, van fpijt en afgunst blaakt. Maar 't fta my nochtans vry uw fchoonheid te verbreiden, En u de pronk en roem te noemen onzer weiden. Eer zal de wreede wolf voor 't tedre fchaapje vliên , Eer zal men 't fchichtig hert ten hemel vliegen zien, Eer zal men 't roosjen in de wintermaand zien bloeien, En 's zomers op den ftroom een harde korst zien groeien, Eerm' iemand boven u, ö Sara, 't zym' uw deugd Aanfchouwe, of't leevend fchoon van uwe frisfche jeugd, By ons verheffen zal. Gy, die de blanke fchaapjes Doet hupplen op uw komst, die al de herdersknaapjes Doet nederbuigen voor den glans van uw gezigt, Geeft myne zangnimf kracht, en fpoort mijn zwak gedicht, Dat nimmer beter vloeit, dan als het u mag roemen. De bijtjes vliegen fteeds met menigte om de bloemen; On- VERJAARZANGEN. 257 Ontelbre muggen ziet men zweeven om de kaars, En boeten hunnen lust, al is het vol gevaars; Maar meerder jongmans ziet men zwerven om uwe oogen, Verwonnen door de kracht en 't goddelijk vermogen Van uw beleefdheid, en uw minnelijk gelaat, Dat altijd vriendelijk en even vrolijk ftaat. Maar als gy een' uit hen in 't einde waard' zult achten, In uw' fn eeuw witten arm, vol vreugde, te vernachten, En aan den geenen, die u 't vierigfte bemint, En dien gy 't waardig acht, door 't huwlijk u verbindt, Hoe zal mijn ruischpijp dan in volle weelde weiden! Hoe zal zy dan 't geluk uws bruidegoms verbreiden! Reeds wenscht het herdersvolk, ö doelwit van de mans! Uw blonde lokken te verfieren met een' krans Van mijrtetelgen, versch geplukt op Damons akkers. Maar wie, ö hemel! wie zal 't zijn van onze makkers, Die met zo lieven buit in 't eind zal ftryken gaan, En zo gelukkig is van u wel aan te (taan ? Maar zacht! wat 's dit? 't wordt tijd met zingen uit te fcheiden. Ik zie de tafel tot den disch alreeds bereiden. Kk Daar s58 VERJAARZANGEN. Daar yder Saartje met zijn' zegenwensen ontmoet, En met twee kusjes op het vriendelijkfte groet. Hoe ftraalt de vrolijkheid uit haare glinstrende oogent Hoe wordt het alles, waar zy gaat, tot vreugd bewoogen \ Stil, ftil, mijn zanggodin: het is genoeg gekweeld: Maak 't niet te lang: opdat uw zang haar niet verveelt. Genoeg is 't datge u eens laat hooren voor de menfchen , Om haar veel zegen, op haar jaargety', te wenfchen. Leef lang, ö fchoone maagd! en gy, gewenschte dag, Keer 's jaarlijks fchooner weer, dan toenmen 't laatfte uzag! En zo mijn herderslied u, Sara, kan behaagen, Dat ik u, volgens pligt, met eerbied op kom draagen; Zo zal ik, naderhand, en beek, en weide, en hof, Wel meêr weergalmen doen op 't klinken van uw' lof, En alle uw deugden, op mijn ruischpijp, af gaan maaien. Laat Hechts een vriendlijk oog op deeze lettren daalen, Zo roeme ik, welverheugd, mijn nederige kunst Veel min' om haar waardy, dan wel om uwe gunst. HER- HERDERSZANG. TER VERJAA-RINGE VAN MEJUFFROUW AG AT HA HUYDECOPER. DEN isften MAY, 1714. PHILEMON. DORILAS. DOR I LAS. Zo vroeg al op de been, Philemon! wat is dat ? Of hebt gy mede iets te verrichten in de ftad? Zo laat ons t' faamen gaan, opdat de weg met kallen En fnaakerijtjes ons des mag te korter vallen. PHILEMON. Naar ftad toe, Dorilas? kan 't mooglijk zijn? zijt gy Alleenig onbewust van Aagjes jaargety', Daar onze ganfche buurt, in blyfchap uitgelaaten, Zolang naar heeft verlangd ? en zoudtge ons nu verlaaten ? Kk 2 Neen, 26o VERJAARZANGEN. Neen, blyf, om deezen dag met zang, en dans, en fpeï, Te vieren, nevens ons. doril a s. Getrouwe medgezel! Had ik u niet ontmoet, hoe zou 't my eeuwig knaagen Dat ik op deezen dag, de vrolijkfte aller dagen, Het lieffelyke veld zo dwaas verlaaten had, Om deeze lammeren te brengen in de ftad! Zo zien wy Aagje weer op deezen dag verjaaren? En zoude ik ook mijn' wensch niet by de wenfchen paareo Van haare vrienden, en de ganfche buurt in 't rond, Daar elk haar veel geluk voorfpelt uit eenen mond ? Nu weet ik, waarom ik, toen 't eerst begon te daagen, By 't boschje, in de eikenlaan, verbaasd ftond en verflaagen Om 't lieffelijk gekweel der fchelle nachtegaal, Veel vrolyker dan naar gewoonte, ö Zoete taal, ö Wonderlijk gezang , waarmee die kleine dieren, ö Aagje, uw jaarfeest zelve op 't aangenaamfte vieren! philemon. Kom, laat ons verder gaan, en t'faamen, voor de poort Van VERJAARZANGEN. 261 Van Ganzenhoef,een deuntje opheffen, dat zy 't hoort, k Weet de beleefdheid van die juffer, en haar gaaven, Diewe allen roem en lof zo ver vooruit zien draaven, Als 't allervlugfte hert een vetgemeste vaars, En blinken, als de zon by 't flikkren eener kaars. DORILAS. / ö Zoet gezigt! Hoe krult de Vecht zich langs zijn boorden Gelijk een halve maan! ö Zaligfle aller oorden! Hoe pronkt hier plaats aan plaats in't midden van 't geboomt, Waar langs het kristallijn des vechtvliets heene ftroomt! Maar 't gastvry Ganzenhoef doet aanftonds onder allen Het oog des wandelaars op zyne boomen vallen, Die met hun hooge kruin het blaauwe ftarrendak Te ftutten fchynen voor een' vreesfelyken krak. Geen wonder: 't groen geboomt, hoogmoedig op dien zegen,. Op 't byzijn van die fchoone, en tot haar' lof geneegen, Verheft zijn fiere kruin, en blinkt, om deezen buit Grootmoedig en verheugd, ver boven alles uit. PHILEMON. Ei, zie die zwaanen aan den fteiger! Zuivre dieren, Kk 3 Gy 262 VERJAARZANGEN. Gy toont ons hoe elk een deez' blyden dag moet vieren. Het fchijnt dat gy haar ook veel heil en zegen fpelt, Met 's landheers osfen, die, aan de overzyde in 't veld, Zich al te faamen op den kant der wei begeeven, En wenfchen haar, zo 't fchijnt, een lang gelukkig leeven. DORILAS. Kom, laat ons hier, by beurte, een onbedwongen lied Aanvangen: kom, mijn vriend , waar is nu 't dunne riet, Daar gy zo menigmaal de vogels in de boomen, De fchaapen in de wei, de zwaanen op de ftroomen, Verbaasd naar Iuistren doet? waar is uw veldfchalmei, De vreugde en wellust van der nimfen poezlen rei? PHILEMON. Al wierd mijn tong befHerd door al de zanggodinnen, Noch zou my Dorilas in 't fpeelen overwinnen. Maar 't zy zo 't zy: vang aan: de tijd loopt fnel en ras: Vang aan, mijn vriend: ik volge uw' toon; terwijl het gras Defchaapjes noodt tot rust, enze in de heldre plasfen Der kristallynen vecht hun blanke leden wasfchen. Licht wordt die fchoone maagd, als zy ons zingen hoort, Door VERJAARZANGEN. 263 Door onze naarstigheid, en beurtgezang, bekoord. DO RIL AS. Wie helpt ons deezen dag, deez' blyden feestdag vieren ? Vlecht kransfen, om het hoofd van Aagje te verfieren, Gy, vlietgodinnen en bewoonfters van het woud! De tuinen bloeien weer: de winter, grijs en koud, Ligt weer geketend; maar in 't fchoonst der lentedagen Kan ons 't geboortefeest van Aagje 't meest behaagen, Die, door de ftraalen van haar vriendelijk gezigt, Het kilfte hart ontvonkt, en in het duister licht. i'H ILEMON. ö Lieffelyke dag gezegend boven allen, Wijl u dat groot geluk juist is te beurt gevallen! Die zo gelukkig waart, dat gy dat minlijk oog Het allereerste hebt befcheenen van omhoog! Gy, die het leizeel van den gouden zonnewagen In handen hebt, Apol! laat u mijn beê behaagen: Ei, trek den teugel in, opdat ons deeze dag Veel langer achtereen befchyne, dan hy plag! DO- OP HET VAN MEVROUW SOPHIA COYMANS, WEDUWE VAN DEN HEER JOAN HUYDECOPER, lNZijNTyEL ED. LEEVEN, RIDDER HEERF VAK MAARSEVEEN, NEERDIJK, ENZ BURGER MEESTER EN RAAD DER STAD AMSTERDA M EN BEWINDHEBBER DER 0 OSTINDISCRE MA AT SC HAP PT E. OVERLE EDEN DEN rjdöi EN BEGRAAVEN DEN aöften FEBRUARY, Zo ligt dat gryze hoofd ter neder! welk een flag! ö Droeve tyding! ö beklaagelyke dag, Waarop gy , waarde vrouw, nu walgende van 't leeven, Allang door uwe deugd ten hemel opgeheven, Uw ziel naar boven hebt gezonden, tot haar' lof, En 't lighaam overgeeft aan aarde en nietig flof! Mm 3 Ter. 278 L IJ K Z A N G. Terwijl wy hier met fmarte uw' droeven dood befchreien, En uw' beminden naam een' eeuwgen lof bereien, Ziet gy uw' wensch vervuld , en 't lighaam eens bevrijd Van aardfche zorgen en een' eindeloozen ftrijd, Waarnaarmen dikwerf u met eerbied zag verlangen. Zo zienwe een witte zwaan met lieffelyke zangen Den dood verachten, en met een gerust gemoed Alle aardfche hovaardy vertreeden met den voet. Zo zweeft uw zuivre ziel, nu alle zorge onttoogen, Gelijk een blanke duif, ver boven 's menfchen oogen, Die met een' ftylen vaart ten hoogen hemel gaat, En ons. ellendigen hier in verlangen laat, Om maar het minste deel dier vreugd te mogen proeven, Die haar een plaats bereidt, daar niets haar kan bedroeven. Zo was 't voor 't laatst, toen ik van u mijn affcheid nam, Toen ik 't gezigt ontweek van 't prachtig Amfteldam; Zo was 't voor 't laatst, helaas! dat gy, met mond en oogen, Door uwe vriendlijkheid mijn ziel hieldt opgetoogen! En mag ik my noit door uw moederlijk gezigt Weer aangemaand zien tot het doen van mynen pligt! Heeft. L IJ K Z A N G. 279 Heeft oit het heidendom met welgegronde reden Uit tekenen voorfpeld zijn wederwaardigheden, 'k Verwonder my, dat ik mijn voeten ook niet (tiet, Wanneer ik Amfteldam en zyne vest verliet: 'k Verwonder my, dat ik de lucht niet hoorde kraaken, Om my dit ongeval, deez' ramp bekend te maaken. Maar 't hemelfche gerecht heeft zulks niet goedgekeurd, Daar thans mijn oog om fchreit, daar myne ziel om treurt. Ik, die mijn zanggodin noch onlangs, bly van zinnen, Deedt op uw jaargetyde een' zoeten deun beginnen, Moet haar nu nooden, om, met een beklaaglijk lied , Zich zelf te troosten in dit algemeen verdriet, Dat yder zuchten doet, die uwe vroomheid kende. Maar gy, nu gansch verlost van droefheid en ellende, Gelooft licht, datmen u die rust en vreugd benijdt, Dewylm' u dus beweent; u, die zo langen tijd De werreld hebt gezien en haar rampzaligheden; U, die veel droefheid hier op aarde hebt geleeden; En, na 't bezeilen van zo kommerlijk een zee, U eindlijk ziet geland aan die gewenschte reê, W aar- 28o L IJ K Z A N G. Waarop gy 'toogfteeds hadc. Maar ach! fchoon gy noch langer In deezen ftaat, van zorg, van moeite en onrust zwanger, Hadt moeten leeven, en veel jaaren achtereen De werreld noch moest zien, en zuchten hierbeneên, Nochtans, wat ons belangt, zomn u te ras verliezen. Maar 'k weet, de hemel liet de menfchen nimmer kiezen In deeze zaaken, en hy voert ftraks zijn befluit Naar zynen zin, en naar zijn welbehaagen uit. Die Godheid, diemen thans uw leevenslamp ziet d*oven, Kon ons veel eerder van uw vriendlijk oog berooven, Indien 't haar hadt behaagd; maar neen, 't geviel haar niet> Ons eer te ftorten in dit jammerlijk verdriet, Dat thans een' traanenvloed doet ftroomen uit onze oogen. Die Godheid toonde onlangs haar wonderlijk vermogen, Als zy uw lighaam, door veel zorgen afgemat, Dat blyde en welgetroost den dood in de oogen tradt > Op zulk een wonderbaare en onverwachte wyze Het leeven wedergaf, haar majesteit ten pryze, 't Geene elk onmooglijk dacht te weezen, in dien ftaat. Zy, die den bleeken dood met een verheugd gelaat Ver- L IJ K Z A N G. agi Verachtte, die, vermoeid van 't zorgelyke leeven, Niets anders wenschte, dan dees werreld te begeeven, Van niemand meêr fchier by de leevenden geteld, Werdt door Gods wondre kracht op 't onvoorzienst herfteld. Maar 't ftaat ons niet meêr vry op zulk een hulp te hoopen. Haar uurglas, droeve tijd! is eindlijk uitgeloopen. Nu juicht haar ziel omhoog, bevrijd van ongeval, En wijst ons 't fpoor, dat elk noch eens betreeden zal. Des past het ons niet meêr om dat verlies te klaagen. Men dank' den hemel liefst, dewijl 't hem kon behaagen, Dat aangenaam gezigt ons zolang toe te ftaan , Daar zo veel duizenden haar reeds zijn voorgegaan. Maar ondertusfchen is die blyfchap ons benomen. Nu zullen wy noit meêr by haar te raade komen, Als zulks de nood vereischt; by haar, die menigmaal Door ondervindinge geleerd heeft, dat geen kwaal, Geen ongemak zo groot, zo lastig hier kan weezen, Dat door geen lijdfaamheid of hoope is te geneezen. Dit toondeze in 't verlies van haaren bedgenoot. Dit toonde zy, wanneer de fchrikkelyke dood Nn Haar sSs L IJ K Z A N G, Haar kroost ter neder rukte, en, dol van raazernye, Haar deeds verfchrikte door zijn trotle dwinglandye; En, fpoorioos en ontzind, veel jaaren achtereen Uit haar bedroefd geflachte een offer te eisfchen fcheen, Dat tot voldoening van zijn' rooflust kon verflrekken. • Maar niemand denke, dat de zerk, die 't lijk zal dekken, Haar' glorieryken naam zal rukken uit ons hart, En delven in het graf. Zy daalt, tot yders fmart, Ten duistren grave; maar, haar deugd, alom verheven, Zal ecuwig op de tong van 't nagedachte leeven. Hoe klein is het getal der menfchen, welker moed Zo pal dondt in humf ramp en allen tegenfpoed! Hoe weinig zijn 'er tot zo hoog een' trap van jaaren Geklommen, onvermoeid in nooden en gevaaren! En wierdt het van alouds een gunst van God geacht, Aldus in menigte van kindren en geflacht Ver boven anderen op 't heerelijkst te praaien; Hierdoor kon zy almede een' grooten naam behaalcn, En hierdoor blinkt zy, als een koninglyke bruid, In roem en heerlijkheid ver boven andren uit. Hoe

Onderstaande tekst is niet 100% betrouwbaar

84 HUWELIJKSZANGE N.

Laat zy u, tot uw vreugd en troost, Nu zo veel zoete kusjes geeven,

Als gy wel zuchjes hebt geloosd, Eer zy zo vry met u wou leeven.

Hoe vrolijk zultge u, hand aan hand, In Venus boomgaard dan vermaaken,

Terwijl een we-derzijdfche brand Uw harten even fel zal blaaken!

Gaa, Venus fpreidt reeds 't ledekant, Daar gy u faamen zult verwarmen,

Daar gy in 't einde uw' feilen brand Zult lesfen in haar poezele armen;

Terwijl haar zoon, verheugd en bly, De plaats beftrooit met geurge roozen,

Wier glans verdwynen zal, als zy Op uwe komst begint te bloozen:

Als zy, van fchaamte en eer genoopt, Zal wenfehen haaren lief te ontvluchten ,

En vreezen voor het geen zy hoopt, En om de aanftaande blyfchap zuchten.

Wel-

Permanente URL

Opties voor uitsnede