Omstikken en sydstikken

Hy hie sa 't like it hutnmelinkje oer en tofolle; hy laei der him tominsten neat oan gelegen. Do't er de arbeidster oer 'e flier knge, _ de baekster wier al foart, do't syn wiif stoar, - hied er bitinge, det hja it bern birêdde, en nachts yn 't keammerke der't de widze stie, sliepe scoe, ont salang der gjin faem wier. Fierders liet er .t bern

bern, en seach der net nei om.

De jouns nei iten, do't de oaren op bêd gien wieme, en hy allinne bleau, gyng er yetris nei de foarkeamer. Hy die .t kammenet iepen, en naem der in spoennen doaze üt, dêr't er syn ,.1lyn b,warre. Der wier net malle folie yn, en dochs moast er de hier fen det jier yet bitelje. Hy tocht der lang oer nei, ho't er yn syn troud-

wêzen boerke hie. _ , ,

Det hied er nou al in pear jounen oanien dien. En ho langer er

rekkene en harsenskrabe, nammersto mear roude it him det er nin

frijfeint bleaun wier.

Hy wier hird efterüt gien, en hie ek in tige üngelokkich houliks-

libben hawn. Hy en syn wiif hiene min kinnen, togearre. ^

Skraech-oan oardeljier lyn wier er mei Janke troud. Do t er om

hjar stikke, wier hja it tsjepste frouminsk yn 'e omkriten, mei in pear

eagen yn 'e holle sa blau as de simmerloft, en hier as goud It lo

joech him sa 't like alles hwet it to jaen hie, do't er hjar op Muntse-

pölle brocht. ,

Mar hja hie in forkeard aerd, en for boerinne doogde se al-

hielendal net. Det hied er earder ynsjên moatten. Hy moast in wil

ha dy't de hannen nei 't wirk stiene, hwent hy hie in lyts spil, en

mar in ünderhansk fanke ta faem, mear koe 't net lije. It foarnaemste

wirk moast de frou seis opknappe. En sa fier hied er Janke nea net

krije kinnen. Hja wier greatsk en pronksk, en siet al folie mei de

hannen oerinoarren. Sa hoefde it nimmen nij to b.kommen, det se

mei gauwens in husfol rüzje hiene, hwent syn aerd wier krektrjucht-

oarsom as hjarres. . .,

Nei in koarte dream fen lok en ljeafde kaem der in lange tnd

fen tsjieren en iggewearjen. Hy forwiet hjar hieltyd det se gjin sint

meibrocht hie op hjar troudei, en de boel hirder oer 'e balken smiet