Kleine verschrikkingen

zette. Alle dingen die me bijgebleven waren paste 'k toe. We kietelden 't keeltje met 'n veer — we tilden Agnietje nog eens en nog eens met de voeten omhoog. We wisselden mekaar af .... 'r kwam geen verandering in de pupillen — de oogleden zakten — de mond

bleef stroef.

Om half twee kwam de dokter, 'n bevende stokoude man, die drank-lacherig zonder te lachen, ons opzij duwde. „Hoe lang ben je bezig geweest, meneer?'

Dat wist 'k niet. M'n horloge lei op de pier bij

den emmer met visch.

.Ruim zeven kwartier," zei Baams. „Zoo," knikkelde de dokter en met zwaar-trillende vingers, die 't koude lichaampje betrommelden, onderzocht-ie.

„Ze is dood," zei-ie kalm; „niks an te doen" .. . „Hoe ziet u dat zoo gauw?", zei 'k obstinaat, „laat

ons nog eens probeeren."

Hij, glimlacherig, bevend, trillend alsof-ie 'n aanval van delirium had gehad, schudde 't paarse ouwe hoofd

met de krullige witte haren.

„Dóar kan je 't an zien," sprak-ie goedig-vergenoegd, den ontspanden anus toonend: „ze is dood. Van

• • „«O»

wie is zer