Net werd 'r aan de voordeur van 't heerehuis gescheld.
Dat gaf afleiding.
Plas nam de twee schalen mee, den jongen nadreigend.
In de voorkamer zette-die alles in de kast, bij de kommen en borden en toeschuifelend naar de deur, zei-ie:
„Dat zalle me neef en z'n vrouw weze."
Den doek liet-ie van z'n jas glijden en langzaam de deur openend, keek-ie door den kier.
Het waren Ari, Albert en Suus Bouten.
Ari droeg den grooten, frisschen krans met de witte linten.
„Is dat voor hiér?*, vroeg Plas, ineens doodsbleek.
„Ja meneer," zei Ari, vreemd-verlegen den bril van z'n oogen naar z'n neus duwend.
„Voor 't dooie meissie," zei Albert, wiens klare jongensstem in 't holle van de gang echoode.
„Kom u binnen," zei Plas, de deur in gewoontesleur achter de jongens en Suus sluitend.
„De kindren zijn 't dorp rondgegaan, Plas," zei 'k in de stilte van 't huis: „brenge je dat"...
„En nog dèrtig gulden over," zei Suus verheugd: „dertig gulden waarmee u doen mag wat u wil". . .
Plas hoorde 'r niet. Z'n oogen waren niet van den