Over de toepassing van het theorema van Fourier in de theorie der buigingsverschijnselen

die in de punten:

• • • • 6. 2,0, 6 1,0, 6U, 0, ft+l.Oj fr + 2,0 • • • ■

zouden vereenigd worden.

. . . . b _ 2 , 4. 2, 6 _ 1,+J, 6o, 4- 2 , ^ + l,+2. 6 4. 2, 4- 2 , • • • • .... 6-2,4-1} 6-1,4-1) 6o, 4_ i , 64-14-1. 643,41, ....

. ... 6 — 2,0 , 6 — 1 _ 0 , 6,i, 0 ,64-1,0 ,64.2,0 , • ■ • • .... 6 — 2, — 1, 6 — 1, — 1, 60,-i, 64-1, _i, 64.2,-1, ....

. . . . 6 _2,._2, 6 i _2, 6o,_2, 6 4. i _2, 6 4.2, _», • ■ • •

Thans vallen al deze golfstelsels op den tweeden rooster, en worden daardoor elk op zich zelf gediffracteerd. Uit de loodrecht invallende u0 ontstaan nu golfstelsels:

?'o, + 2 , uü. + 1 :

Mo, 0 ,

«0,-1,

«0, - 2,

die in de in verticale rij gelegen punten:

60, 4- 2,

60,4-1,

60,0 ,

60, - 1,

60, — 2,

vereenigd worden. De andere w's worden eveneens ontbonden;

en het is gemakkelijk, de uitwerking van den tweeden rooster

op die golfstelsels na te gaan, althans wanneer wij steeds

*

onderstellen, dat de difFractiehoeken (voor zooverre er van merkbare intensiteit sprake is) zeer klein zijn. Zoo geeft