is toegevoegd aan uw favorieten.

Dichterlijke mengelingen.

1791

Permanente URL

Titel

Pagina

Gebruiksvoorwaarden: Geen auteursrecht. Er rusten geen rechten meer op dit object.
Titel: Dichterlijke mengelingen.
Auteur: Moens, P.
Coauteur: Overstraaten, A. v.
Jaar van uitgave: 1791
Drukker/Uitgever: Paddenburg, Gĳsbert Tieme van Utrecht, 1746-1804; Paddenburg, Otto Johannes van Utrecht, 1785-1815
Taal: Nederlands
Onderwerp: Dutch language and literature; Poetry
Omvang: 267
Herkomst: Leiden, Universiteitsbibliotheek
Bron metadata: STCN

Geen zoekvraag opgegeven
- Ga naar paginanummer (totaal 267 pagina's) / 267
Geen auteursrecht. Er rusten geen rechten meer op dit object.
Permanente URL
Titel

Pagina

Gebruiksvoorwaarden

Geen auteursrecht. Er rusten geen rechten meer op dit object.

Titel

Dichterlijke mengelingen.

Auteur

Moens, P.

Coauteur

Overstraaten, A. v.

Jaar van uitgave

1791

Drukker/Uitgever

Paddenburg, Gĳsbert Tieme van Utrecht, 1746-1804

Paddenburg, Otto Johannes van Utrecht, 1785-1815

Taal

Nederlands

Onderwerp

Dutch language and literature

Poetry

Omvang

267

Herkomst

Leiden, Universiteitsbibliotheek

Bron metadata

STCN

fluweelen teuglen. Om 't rustbed der natuur is 't aklig floers gehangen, Geen' ftar verfiert den hemelboog, Geen' bleeke maan vertroost mijn oog, Slechts 't kwijnend kaarslicht is getuige mijner zangen. ó PIcch- MENGELINGEN. 167 6 Plechtige eenzaamheid! gij leert den ftcrfling denken, Niets van al 't fchoon, dat me ooit beviel, Stroomt door één zintuig in mijn' ziel, Neen, 'k hoor, ik zie me alleen door de oogenblikken wenken. Dit uurwerk, deeze kaars zijn plechtige afgezanten, Getrouwe tolken van den tijd, Als ik, aan 't wislend lot gewijd, Gefchikt om de eertropheen der fterflijkheid te planten. Ja, tijd! ik hoor uw' ftem thans in mijn boezem tikken, Mijn' jeugd, mijn leven rolt voorbij, Terwijl ik U mijn' Zangen wij', Verfmoort mijn aanzijn in den ftroom der oogenblikken. 'k Zie, bij het flauwend licht, ook 't vuur mijn's levens kwijnen , Het flikkert, 't fpreidt een zagten gloed, Zoo vaak de vlam in 't fmeltend roet Nog voedfel vindt; dan haast zal al de glans verdwijnen. L 4 Ge «SS DICHTERLIJKE Geduurig onderhoud fterkt nog mijn' tedre krachten, Gezonde rust bedauwt natuur, En kweekt en voedt het werkend vuur In hart en adren, en verlferkt de ziels-gedachten. Dan, 't tikkend uurwerk meet mijne afgeperkte flippen; 't Eind' van mijn fterfelijk beltaan Rolt vast met eiken polsllag aan, Mijn adem zal voor 't laatst eens deeze borst ontglippen. Flauw - fchitterende vlam, beeld van mijn vlugtend leven, Wanneer uw' laatfte flikkring kwijnt, En dampend in den nacht verdwijnt, Zult ge aan 't tafree 1 des tijds de fioutfte trekken geven. 'k Voel alles om mij heên tot plechtige eerbied wekken, Geen' klanken golven door de lucht, Mijn Ril vertrek kaatst elke zucht Van wand tot wand; niets kan mijn'denkende aandacht trekken. Mijn MENGELINGEN. ifip Mijn uurwerk doet mii naar elk {prekend tijdftip luiftren, Elk roept, terwijl het henen gleit: „ Denk aan. de nadrende Eeuwigheid !" Welk woord! ja 'k hoor de ftem van 't vrij geweeten fluiftren. De tijd zal, agter"'t ftof, weêr in het niet verzinken; Maar, vleiend denkbeeld! de aardeling, Die ook uit niet 't beftaan ontving, Ziet door een wolk van ftof, een vonk der Godheid blinken. Ik , die reeds fterflijk leef, zal de eeuwigheid verduuren, Mijn oog fluit in 't verfchiet op 't graf, En 't aanzijn, dat Gods hand mij gaf, Verheft" zig, na mijn dood, eerst uit den ftroom der uuren. Licfdrijke fchepper! leer mij 't fterfuur moedig wagten: Hoe minzaam wenkt de blanke deugd, Zij kweekt alleen de waare vreugd, Zij kan de wreedfte fmart in d'angst des doods verzagten. L 5 De l?° DICHTERLIJKE Dc fchoonfte dag, gewijd aan ftreelende vermaaken , Ontwijkt den donkren hemelboog: Troost dan geen' zuivre maan ons oog, Vergeefsch blijft trouwe zorg voor ons belang dan waaken. Wat kao, bij 't wijken van ons doorgedarteld leven Als hoop geen troostend licht verfpreidt, En reine Godsdienst 't hart niet vleit, In 't akljg uur des doods de vreugd der Englen geven. Neen, moet mijn levensvuur, gelijk deez' kaars verdwijnen, Keert nooit een tikkend tijdflip weêr, Mijn geest, boei U aan 't ftof niet meer, 'k Zal, rijp voor de eeuwigheid, het fterfuur tegen kwijnen. N A MENGELINGEN, tn NA DE LEERREDEN VAN ONZEN GEACHTEN VRIEND, DEN WELEERWAARDEN HEER <&A*f,4tI'«r f,zno snoot . ;:axao}| maV Van KOOTEN, Over Frediker ia vers. 7, è Cjodsdienst! telg van 't reinst gevoel, Die 't heilig dankaltaar doet gloeien, Thans hoordet gij het Godlijk doel Van fterfelijke lippen vloeien; Het eind', waar toe eens de aardeling Uit's Hoogftea hand 't befiaan ontving. Van 17* DICHTERLIJKE Van Kooten deed, in 't heilig koor, Den trotfchen waan des ftervlings bloozen , En Voerde 't hart de wolken door,, In de onverwelkte lente-roozen, - Die pronken op 't geboorte feest Der vrijheid van d' onthoeideu geest. Van Kooten toont ons 't wijs bellek, In 't'vormen van elk doflijk wezen k Eens met een grootfche fchaduwtrek Der Godheid uit het tiief gerezen; Dat plan, gevolgd door 't fcheppend woords Dat nog met vollen luider gloort, Wij'vingen 't tijdlijk leven aan, o God! om" eeuwig voord te duuren; 't Hart deed ge in onzen boezem flaan, Al dobbrend op den droom der uuren, Die droom zinkt weg, ons hart bevriest, Terwijl 'de ziel haar oorfprong kiest. De MENGELINGEN» 173 De ziel, die vonk van 't Godlijk. vuur, Die naar volmaakt geluk blijft ftreeven, Vindt, in het doodzweet der natuur, Den morgendauw van 't eeuwig leven, En, fchitteit in den zuivren glans; Getooid met eden's lentekrans. 6 Godsdienst! door die hoop gevleid, . Deed vreugde uw heiligdom weergalmen, De hand der zaalge ontfterflijkheid Strooide, om uw outer, zegepalmen; Uw tolk toonde aan verheven deugd Het Vaderland der waare vreugd. ' Zijn ijver kon het koudfte hart Der diep verzonken domheid roeren; Den Christen, lang door boezemfmart Gefolterd, kon hij 't ftof ontvoeren, En 't oog, door rampfpoed moê gefchreld, Zag 't morgengoud der eeuwigheid, , Zijtt 174 DICHTERLIJKE Zijn Hem fcheen, in het grafgewelf, Den ijzren flasp des doods te ftoorert, Het vaal gewormt' verzegelt zelf Elk woord, 't geen ons zijn mortd deed hooren; De ontbinding roept, bij 't zwart verderf' Ja, kind des fiofs! gevoel en fterfl Getrouwe Tolk van 't Godlijk woord, ' Een' huivring rilde door onze adren, Bij 't fchetfcn, hoe, in * fterflijk oord, Elk oogenblik ons eind' doet nadren, Hoe de eerfte ftip, wen 'c hart zich roert, Ons aan 't ontbreekbaaf fterflot fnoert. Die keten, die het wiegje hecht, Op Gods bevel, aan koude zerken, Die keten, die zijn fchakels vlecht Om de uitgefpreide en vlugge vlerken Van 't grootscht ontwerp, dat dus geboeid Verfmoort, alwaar geen dagftraal gloeit. Wij MENGELINGEN. 175 Wij voelden ons verganklijk niet; Vernederd (karden wij op *l duider Van 't graf, dat vreedzaam fchuilplaats biedt. Geen fchijngeluk, geen roem, geen luider Trok hier beneên onze aandacht meêr; In de asch des doods zonk 't fpeeltuig neêiï Dan, trouwe Leeraar, heilgezant! Gij deed den geest door hoop ontgloeien, Hij zag zijn glansrijk Vaderland, Aan 't eind des tijds, bekoorlijk bloeien; 't Gebloeint der jeugdige eeuwigheid Wordt reeds in 't dal des doods verfpreid. Nu voelden we onze waarde, als mensch, Die naam verheft ons boven de Englen; 6 Eeuwigheid! der Christnen wensch! De Seraph's zullen d'eerkrans drenglen , Als zich Gods gloriedad ontfluit, Voor Goëls vrijgekochte bruid. Van ï7« DICHTERLIJKE Van Kooten, vriend op 't fpoor der deugd! Gods liefde zal uw trouw beloonen, Keert ge eens tot ftof, volmaakte vreugd Zal U, op Jefus wenk bekroonen, Gij volgt zijn' ks, toont elk zijn' plicht : Gij zegeviert, daar laster zwicht. SE- mengelingen; SELINDE bij het Lijk van haar kind* Deez' heete traanenvloed geeft aan mijn boezem lucht 1 Zie, menfcheri-minnend Albehoeder! Zie d' angst van een' bedrukte moeder, Die tot uw' liefde om troost, in 't grievendst lijden, zucht,- Toon, toon mij 't wijs beftuur' van uw' Voorzienigheid3 Waarom moet ik mijn wellust derven? Waarom mijn zuigend wicht zien ftervèn? Terwijl natuur vergeefsch voor jeugd en oijfchuld pieit, M Dit I7« DICHTERLIJKE Dit treurig rouwvertrek fchenkt mij een fombren troost, Dit zielloos pand der huwlijks-liefde, Dat eens mijn hart voor eeuwig griefde, Wordt mij ontvoerd, z0 ras de nieuwe morgen bloost. Mijn zuigling fluimert in een eeuwig kouden nacht; *k Heb meer dan d' angst des doods geleden, ó God! hoe werd mijn ziel bedreden; \ Zie nog, hoe de onfchuld op 't verffijfde mondje lacht, 'k Heb onbefefbre vreugd op 's levens paén gefmaakt;. Deeze Aarde kweekte niets, dan roozen, 'k Zag 't Engeltje aan mijn boezem bloozen; Dan, 'k ben rampzalig uit dien zoeten droom ontwaakt, De dood fcheen ver ontvlucht; de bangfie baarens-fmart Werd gul beloond door lieve lonkjes, Elk blikje ontftak de tedre vonkjes, t Onnozel lachje drong in 't kloppend moederhart. Mij MENGELINGEN; J?9 Mij dacht, een feraph zweefde om 't fchommlend wiegje heêrj, Gezondheid drooide lente-roosjes, En fpeelde in zagt-gemaalde bloosjes, Terwijl elk trekje een fehets van Edens heilftaat fcheen* Onnozel zuigling! ach, gij dartelde op mijn fchoot, Terwijl me uw mollig handje (Ireelde, En vreugde op 't damlend mondje fpeelde; Hoe weinig dacht ik toen, mijn Engel! aan uw dood! Hij nadert; 't hartje breekt, daar 't aan mijn boezem tikt, Schrik doet mijn bloed in de adren ftremmen, 'k Voel 't handje aan mijnen arm beklemmen, Mijn wichtje vleit om hulp, terwijl 't naar adem fnikt 5 Het dervend lachje, dat op 't roozenmondje zweeft, Verrukt me, in 'slevens jongde dipjes, Mijn melk dolt op verkoude lipjes, Daar zich 't onfchuldig zieltje aan de Almacht wedergeeft. M s C Dood! iSr DICHTERLIJKE 6 Dood! gij moordet dan de lieve onnozelheid! Het kille zweet bleef op de wangen Van *t bleek, misvormde wichtje hangen.... Dan hoe! wat heldre glans wordt voor mijn oog verlpreid ? Het aklig floers verdwijnt van voor mijn fchreiënd oog! Zorg, moeite en wreede kwelling zweeven In 't dof verfchiet, op 't fterflijk leven, Ginds ftreeft mijn lagchend kind voorbij den flarrenboog. Ik ken mijn liefling, aan die zagte tederheid, Die in 't onfterflijk oog blijft kwijnen, 't Wenkt me, in den rei der feraphijnen, Aanminnig toe, daar 't nooit meer bange traantjes fchreiu Daar fnelt het in den arm van hem, die kindren mint, Die door onnoozle zuigelingen Zijn' liefde op Englen-wijs hoort zingen, Ik fchrei, maar dank, o God! 'k voel 't heillot van mijn kind. AAN MENGELINGEN. 181 AAN DE OUDEREN VAN EEN DEUGDZAAMEN JONGELING, Door een val van het leven beroofd te Eer gen op den zoom 3 den i6d'u October 1780. Ouxlers! wordt] uw grievend lijden Door een tedren traan verzagt? 't Fijnst gevoel huwt ftille zuchten Aan uw bange boezem-klagt. Welk een hart moet niet ontroeren, Door uw treffend leed verfcheurd! Waar wordt ooit een lieven zuigling, Die den doodfnik geeft, betreurd? M 3 Waar lft D 1 C H T E R L IJ K ft Waar gilt ooit de tedre moeder, Die haar hoop, haar wellust derft, Als haar hulploos vleiend wichtje Zagt in 't veege wiegjen fterft? Y\ w flaat ooit een weenend vader 't Brekend oog van 't huwlijks-pand, Paar natuur niet wordt bewogen, Daar geen' menfchenliefde ontbrandt? Ja, zij voelt de banden febeuren, Deelt in bittre boezem-fmart, pan hier voelt zij dobdlijke angsten, God! hier breekt 't meelijdend hart! pe eer, de fteun, de troost der oudren, Wordt hun zagte liefde ontrukt, Stervend wordt de braave jongling Aan geen zwoegend hart gedrukt. Keen, ó Dood! uw laatfte fchichten Dringen woedende in zijn' borsr., •fa, een afgclecfden Vader, Met het bloed zijns zoons bemorscht, Voert MENGELINGEN. 183 Voert gij aan den rand der wanhoop; Jammrend, bij 't vermorzeld lijk, Lijdt hij meer, dan fr.erver.de angsten — Zielverfchearend denkbeeld, wijk — Wijk, omvlugt befpieglende oogen; De oude moeder, niets bewust, Wagt haar kind in bevende armen; Dan 't gerucht ftoort reeds haar rust, 't Doodli,kst lot doorgrieft haar boezem, Hemel, ach! ze omhelst haar zoon, Dan, haar wordt geen vriendlijk blikje Van 't onfcbuldig oog geboön! Neen, ze omhelst hem, ijslijk gillend, 't Jongste fnikjen troost haar niet, Daar zijn blceke mond haar neigend Geen gebroken affcheid biedt; Neen zij knelt hem aan haar boezem; 't Jeugdig bloed ftroomt langs 't gelaat, Lkfdrijk God! voor weinige uuren Blonk zijns levens dageraad, M 4 • Scheen Dichterlijke Scheen zijn jeugd, vol kracht, te bloeien; Thans zinkt ze in een zwarten nacht, Lijdende oudren, God is liefde! Hoopt! uw jongling fluimert zagt; GRAFSCHRIFT. Geen trotschaart, die den roem van vleiers zocht te beedJen, Geen trotsch gelauwerd held rust in dit zwijgend graf j Neen, 't is een jongling, die door deugd zich kon vereedlen , Wiens jeugd van oudermin het treffendst voorbeeld gaf: Zijn' trouw', zijne ijver zocht voor grijsheid 't eerlijk brood, De Bouwkunst roept, hij klimt, ploft neer'en vindt den dood. II E T MENGELINGEN, 18$ HET NUT DER POTTENBAKKERIJ, AAN DEN (ECONOMISCHEN TAK, BIJ GELEGENHEID VAN DE TOEWIJZING EENER EERPRIJS AAN JAN AUGUSTIJN, TE BERGEN OP DEN ZOOM. J^ataau-en.' namvl'jks tvaaid ge vrij, Of uw' verbanden maatfchappij 2ag zig door blonden voorfpoed ftreelen} De fchat van 't afgelegendst firand Vloeide in uw fchoot, 6 Vaderland! Als 't kooptrezóór van 'swaereldsdeelen, Tloe m ACHTERLIJK! Hoe gul werd lagchende overvloed, ó Vlijt! hier aan uw borst gevoed, Hier praalde rijkdoms gouden tempel, Nauw rolde een golf uw havens in, Of ze offerde weêr nieuw gewin, Uit oost of west, aan haaren drempel. Hier werd ge, ó nijvre koopmanfehapi Alom met juichend handgeklap Gehuldigd als vorstin der volken; Elk waakte voor uw' roem, vol drift, Uw naam, op 's waerelds as gegrift, Straalt nog op treurige avondwolken- Uw' glorie helt uit 't mkldagpunt., — Mijn kwijnend Vaderland! gij kunt Niet méér op d'ouden luister boogen, De nijd, in d' afgrond opgevoed, Verfpreidt al ras haar helfchen gloed; En blikfemt in des nabuurs oogen, / Dan, MENGELINGEN. iS? Dan, fchoon nu welvaart heigend kwijnt, Schoon al haar' jeugd en kracht verdwijnt, Zij ademt vrij in koele lommer, Een tak, door zucht voor 't Vaderland Aan Sparens boord met zorg geplant, Verzagt verdriet en angst en kommer. Waar hij zijn frisfche fchaduw fpreidt, Ziet zig bezwijmde hoop gevleid, De moed herleeft, de kunsten bloeien, Daar vrijheid zig door vreugd verliest, Terwijl haar kroost de bloempjes kiest, Die vrolijk voor haar' voeten groeien. Gij zijt, ó fchaduwrijke telg! De lust, de troost van eiken Belg, De uitheemfche vrugt moog' vleiend bloozen, 't Fenijn verpest vaak 't ftreelendst zoet, 't Spreidt trotschhaids vuur in Neêrlands bloed, De flang fchuilt in gezochte roozen. Het 0 DICHTERLIJKE Het fpruitje, dat langs Haarlems muur: Groent, om voot 't hu.felijlc beftuur Van Bato, tot een lust-plantaadje Zig uit te breiden, daar 't geluk, Bevrijd van heerschzuchts knellend juk, Rust in het dichtst dier heil - bosfchaadje, De hoop ontdekt, in 't ruim verfchier, ó Vrijheid! 't eind' van uw verdriet, 'k Zie Neerland zelf zijn voorfpoed kweeken 5 't Is reeds belust op 't lagchend ooft, Op eigen erfgrond rijp geftoofd Door ijver vuur, in vrijheids flreeken. Alom daalt welvaarts roozendauw, En Holt tot zilver in uw' fchauwj Niet flechts de zeven vrije landen, ó Vrugtbre tak! verfiert uw groen, Uw' lommer kan ook 't hart voldoen, Dat noeste vlijt hier doet ontbranden. Zie MENGELINGEN. S$9> Zie vrijheid, daar uw' lente bloeit, De haag, die om uw erftuin groeit, Ook, rijk met fchoone bloezems pronken, Hoe treft mij Bergens kunst en vlijt, Ons fpeeltuig, Neêrlands roem gewijd, Heeft ook tot Bergen's eer geklonken- De naam van Bergen's burgerij, De glorie van hunn' Koopvaardij Pronkt op de vlugge wentlende uuren; Ja, Auguftljnl ons ftreelt uw' roem3 Voor u ontlook een glorie - bloem , Die 't woên der eeuwen zal verduuren. Met recht eert u dit maagdlijk lied: Wij hoeven Frankforts Aardwerk niet, Hunn' kunst, die zoo veel winst voorfpelde, Wier wieg alleen op duitfchen grond Aan de oevers van den Mainftroom Hond, Ontluikt thans aan den boord der fchelde, Bloei, ACHTERLIJ KB Bloei, vruchtbre tak! die 't Vaderland Bevallig fiert; de nijvre hand Der vlijt doe d' ouden roem herleeven; Groei tot een digt belommerd bosch, Zo huppelt 't fiere Vrijheids ros Ontoombaar" in ,uw' wandeldroeven. Zo fiddert kruipende eigenbaat,- Zo vlugt des trotfchen nabuurs haat, Daar de eerzucht 't werkzaam hart blijft fireefeif, Ja, heilig lommer, in uw blaén Heft vrijheid 't lied der glorie aan, 't Weêrgalmt reeds door uw' zangpriëelen. AAN MENGELINGEN* 191 AAN DE ENGELEN. Voor U, die de eeuwig blijde galmen Van 't grootsch, het godlijk glorielied Doet rollen langs de grens der fchepping, En fmooren in 't onftoflijk niet, Voor U, die duizend zonneftelfels Ziet zwaaiën om hun middenpunt, Den troon der ongefchapen Godheid, Waar U de toegang wordt vergund, Voor U, ó rein beglansde geesten 1 Snaar ik in 't fterfgewest de lier, Erkentnis, liefde, en ftille blijdfchap Biên aan mijn toon een eedier zwier; N Zond m DICHTERLIJKE Zoud gij het lied des aardlings wraaken? Vriendfchaplijke Englen! 't is uw' hand, Die zelfs voor ons de tedre fhaaren Op 't Godgeheiligd fpeeltuig fpant; Gij huwt onze afgebroken klanken Aan Goddelijke harmonie, Die van het ftofje klimt tot zonnen, En fmelt in eeuwge melodie. Onze algemeene vader luistert Naar 't danklied van het ftaamlend kind'. Naar 't wormtje zelfs, dat hij zoo teder Als d' eerften Serafim bemint; Vriendfchaplijke Englen! 't rein genoegen, Dat in uw' vlammende oogen gloort, Rijst tot een onuitdrukbre weelde, Als 't fterflijk kroost zijn God bekoort. Ik voel mijn teedre boezem gloeien, Verrukking klopt in 't juichend hart, Woel aardfche wisfling — neen, ik beef niet, Geen moeilijk lot baart angst of fmart, Gods MENGELINGEN. i93 Gods liefde fchittert door de nevels; De nacht befchauw mijn' levenspaên, Gods liefde blinkt door 't akligst duister, —< Ginds breekt de dag des levens aan; Van agter gindschen doodfchen heuvel Bloost 't daagend licht der eeuwigheid, Dien heuvel, waar de ftille fluimring Dit moêgefolterd hart verbeidt. Ik treur niet, neen, ik dwaal niet eenzaam, Een Englen-rei zweeft om mij heen, Befchaduwd door hunn1 blanke wieken, Ontluiken roozen voor mijn' treên. Zij leeren mij de doornen mijden, Bij 't licht, dat reine Godsdienst fpïem Zij leeren mij den honig gaaren, Waar de ondeugd doodlijk gif bereidt. Beglansde wezens! die uw luister Verbergt voor 's aardlings pinkend oog, Gij daalt van voor den troon der Godheid Langs d' eeuwig fchoonen regenboog, Na 'Gij m DICHTER L IJ K E Gij daalt, cn voert den zaalgen vrede , De reine vriendfchap naar decze aard', Deeze aarde! een ftip der grootfche fcbepping Is uw' verrukkende aandacht waard; Beweging, de eerde telg van 't aanzijn, Had de aard' nauw in heur dand geplaatst , Of de echo van uw' welkom - zangen Werd reeds van wolk tot wolk gekaatst. Gij zaagd in 't dof een vonk der Godheid, Een geest, gehuwd aan 't dierlijk fchoon, Ge ontgloeide, en 't lied der eeuwge vriendfchap Weergalmde door Gods glorietroon. Als gij, door God aan 't niet ontwrongen, Als gij, gefchikt voor de eeuwigheid, Voelt zig de mensch, zoo grootsch als teder, Door vlekklooze Englen-min gevleid: De mensch, op aarde aan uw' -befeberming Door 'sHmgdcn wijsheid', toevertrouwd, Zoo lans hij in zijn tedren boezem Hf: merk der Godheid heilig houdt, Zoo MEN G E L I N G E N. 195 Zoo lang uw oog zijn' Godiijke afkomst Uit 't diepst der harts-geheimen fpelt, Zoo lang wordt ook uw medeburger Door U op 's levenspaên verzeld; Uw medeburger — ja! een Engel, Ontrukt uit dit verganglijk ftof; Snaart de eerfte feraph niet den Cijter Elk nieuw verhemeld mensch ten lof? Gods liefde hoort mijn' ftille zuchten, Ik voel mijn' waarde en ftort een traan — Een dankbren traan! o God! is 't orTer, — Dit brengt 't verrukt gevoel U aan; Ja, troostende Englen! op uw' vleuglen Gloeit 't licht der hoop, gij leidt mij zagt; Mijn geest, eerlang genoeg ontwikkeld, Wordt ras in hooger kring verwagt. Ik deel reeds in uw' zaligheden, Haast vatbaar voor volmaakter lot, Voert mij uw' hand van 't veege fterfbed, In de armen van mijn vriend — uw God! N 3 Dit ^6 DICHTERLIJKE Dit hart, dat, in den engen boezem, Eene eeuwge wijsheid tegenklopt, En door het reinst gevoel verteederd, Vol moed het grievendst leed verkropt. Dit hart zal door verrukking gloeien, Schoon 't bloed in dc adren reeds bevriest? p Dood! als in uw' koude omhelzing Het kwijnend leven zig verliest, Hoe zal 't verrukte hart dan gloeien! Het vreedzaam doodsdal lacht mij aan, Paar fpreiden vriendlijk troostende Englen, Vol vreugd, de onwelkbre dadelblaen. Vriendfcbaplijke Englen! welkeen denkbeeld! Gij ziet mij biddend neêrgeknield, Gij leest verrukking in mijn' traanen, Daar dankbre Godsmin 't hart bezielt; Gij hoert mij Hem, wiens wenk de fchepping Het aanzijn fchonk, met reine drift — Met tcdren wellust vader noemen; Mijn naam is in zijn troon gegrift! Zij MENGELINGEN. $97 Zij fchittert op de gloriezuilen, Door God gegrond in de eeuwigheid, 'k Worde op zijn wenk, 0 minzaame Englen! Door U naar hooger kring geleid. Bekoorlijke eenzaamheid, hoe zalig — Hoe troostend zijt gij voor mijn hart, Het ftort zijn lijden in uw boezem, Uw' hand verzagt de wreedfte fmart. 'kVinde in uw' arm mij zelve weder, k' Hoor in uw ichoot de hemeltaal Der Englen, die mijn lot bewaakenj Hier gloort een' heldre üefdeftraal — Een ftraal der eeuwige volmaaktheid: Schoon 't bangst verdriet mijn' ziel verfcheur', Ja, fchoon ik, door het foltrendst lijden Een oogenblik angstvallig treur', Onzichtbre wezens! mijn' befchermers! Gij laaft mijn' ziel met kalme rust; Ik hoor *U Gods beloften fluistren, De traan der fmart wordt weggekuscht; N 4 Dan DICHTERLIJKE Dan gloeit de vreugde op dankbre lippen. Befchermende Englen! die mijne jeugd In 't wanklend wiegje reeds befchauwdet, Verflerkt mij„ moedj bewaakt ^ deug(J> Doet mij uw troostend bijzijn voelen, 'k Juich dan, fchoon 't hart angstvallig flaat, Zoo lacht, in s' moeders gulle omhelzing, Ook 't kind, met traantjes op 't gelaat. AAN MENGELINGEN, ïq9 AAN DEN DAMPKRING. Luchtig kleed der wentlende aarde, Zoele fluiër der natuur, Wafem der verlichte fchepping, Zegepraal van 't werkend vuur, Dampkring, roertuig onzer klanken Schaduwrijke hemeitent, Tem de gloênde middag-ftraalen, Die ons 't oog der waereld zendt. Golvende Oceaan van dampen, Gij kaatst onzen zangtoon weêr, Zagt gefluit op ligte wolken; d'Echo's hupplen, keer op keer, N $ Drij- «oor DICHTERLIJKE Drijvende op uw' dunne golven, Die bewooners van uw vloed j d' Echo 's lpeelen met de toonen, Die ons fnaartuig klinken doet. Duizend, duizend ademtogtjes, Eer zij Hollen door den dood, Vloeien als miljoenen beekjes Uit den boezem in uw' fchoot. Sluier, door Gods hand geweeven, Op 't bevalligst geborduurd Met de fchoonst - gevormde wolken, Daar het oog zig moede op tuurt, Kunsttafreel der eeuwge wijsheid, Door het licht zoo grootsch bemaald, Met majeftuëufe kleuren, Daar Gods liefde en magt in ftraalt. De lichtend tekent 't beeld der liefde In een zagten röózengloed, 't Middag-goud fchetst de eeuwge glorie, De avond zijn genade-gloed. 't Oog MENGELINGEN. *ai h Oog vertroostend ? fmeltend purper Schildert ons de heilltroorn af, 't Vreedzaam fluimrend voedend duister Schaduwt ons de rust in 't graf. Zelfs de vonken, die Gods grootheid Op het vaale nachtfloers ftrooit, Zijn de fchaduwen der glanfen, Waar Gods min de deugd meê tooit. Dampkring, door de tedre wiekjes Van het vliegje Haag gekliefd. Daar gij 't log gevaart der waereld Draagt en ons met eerbied grieft, In die lucht, die ongevoelig Door mijn engen boezem vloeit. Wentelt de aardbol om haare asfen, Aan het zonnefpoor geboeid, Dampkring, in den zwaai der waereld Om het fchittrend punt gevoerd, Blijft gij door de kracht der zwaarte Hellende aan uw kring gefiioerd; Groot. sea DICHTERLIJKE Grootfche Dampkring, zuivre fpiegel Van het vrolijk hupplend licht, .Elke dagltraal voert ge, omfluierd, In het fterfelijk gezicht. De eerste fcheemring bloost bevallig, Dobbrcnde in uw zilvren vloed, 't Vrolijk licht klimt langs uw' wolken, . Met der Amathisten gloed. Grootsch gewelf der werkende Almagt, Daar de damp tot hagel ftolt, Daar de blauwe blikfems fluimren, 't Dof gebrom des donders rolt, Rijk trefoor van milde fchatten, Door Gods vingren zelv' gebouwd, Waar zig 't luchtig, donzig zilver 't Geen de winter ftrooit, onthoudt. Blonde lente gaart de paerels, Die ze om hals en boezem rijgt, Dampkring, van uw' zwoele lippen, Als ge in d' arm der fcheemring zijgt. kweek- MENGELING E N. Kweekfter van het woelend leven, Ja, in uw fapfier gewelf, Is de Zangkunst eerst geboren, Bij de wieg der zonnen zelv'; Eer de ontwikkling waereld-bollen Eer zij Harren had gebaard, Spiegelde de gloênde Seraph Zig in 't kleed der wordende aard', 't Was natuur, die uit uw boezem, Dampkring, 't edelst leven zoog , 't Dropplend vogt ftolt op haar' lippen Tot een grootfehen regenboog. De Aarde pronkt in 't zonneftelfel met een hemelblaauw gewaad, Als fmaragd, gekast in zilver, Bij den purpren dageraad. AAN zo4 dAchterlijke AAN DE maan. Stille maan! zoo zagt van luister, Zoo vertedrend voor mijn hart, LeenigHer van boezemfmart, Gij verzilvert 't aklig duister, Daar ge een' fombre majefteit Op 't gelaat des nachts verfpreidt.- Staatig drijft gij, iangs den hemel, Kwijnend troost gij 't moedloos oog., Voert de treurge ziel om hoog, Boven 't fterfelijk gewemel, Moe' gefolterd door verdriet, In het fchaduwrijk gebied, PlecV MENGELINGEN* st>5 Plechtig rollen de avond-uuren Thans de wendende aard' voorbij J Zou der geesten maatfchapfij Thans onze oordm niet begluuren, Heffen ze, in den glans der maan, 't Nachtlied der natuur niet aan? Ja, zij zingen en hunn' toonen Dringen door mijn' vrije ziel, Daar ik vol verrukking kniel' Voor den Vorst der waereld - kroonen ; God, die H grensloos al gebiedt, Worm en feraphs riep uit meU, Maan! ge ontvoert mij aan deeze aarde, Vreedzaam beeld der Englenmin, Maan ! getrouwe hartvriendin, *k Voel op 't fchoonst mijn' eigen waarde, Maan! zoo grootsch gevormd uit ftof, 'k Zing, bezield, uws Scheppers lof» 't Was Hoe DICHTEKLtfKE 't Was zijn' zorg voor de aardelingen, Die uw' loopkring heeft bepaald, Die den glaüs, die u beftraalt, In 't verordenen der dingen Tevens fchikte, om onzen nacht Grootsch te fleren met dien pracht. Eeuwge Wijsheid! wat gedachten! Gij die in d' onmeetbren kring Duizend zonnen - ftelfels hing Gij doet mijn beftaan verwachten, Dat gij eeuwig, toen gij 't fchonkt Aan der dingen keten klonkt. Maar, gelied-ftar deezer waereld, Kwijnend lachje der natuur, Dat elk zwart omfluiërd uur Door uw zilvren glans bepacreld, Daar uw' fombre majefteit Eerbied en verrulddng fpreidt. Wie MENGELINGEN. 207 Wie gevoelt, ó Alvermogen,' In dit vriendlijk troostend licht, Door uw hand aan 't evenwicht In het ruim der ftarren - boogen Opgehangen, toen uw magt De aarde uit niet ten vooifchijn bragti Eeuwig nooit volroemde wijsheid Gloort, ó maan i in elke ftraal, Nacht, die uit d' azuuren zaal Met den zwier der achtbre grijsheid In het west ten vooifchijn treed, Grootsch op 't zilvren ftaatfiekleed. Nacht, gij baart ons geen' verfchrikking, Deugd, door rampen moe gefchreid, Vindt in uwen arm gevleid, Vaak de aanminnigfte verkwikking; Wen gij haare lieve rust Met fluweelen lippen kust O Den« -oS D I C II T E R L Ij K E Denkende aandacht Haart door 't donker, Dat zich plechtig om haar fpreidt, Op den glans der eeuwigheid; 't Eerbied-wekkend Hargeflonker Schaduwt ons, ó God, zoo fchoon 't Vonkend heillicht van uw troon. Maar gij blijft mijn geest verrukken, Dochter van het heerlijkst plan, Dat een Godheid vormen kan, 'k Zie u 't merk der wijsheid drukken. Op de vleuglen van den tijd, Die zich aan uwe ordning wijd. Zuster van de waereld-bollen, Kuisfche maagdelijke maan! Die den blanken oceaan Kentrend af en aan doet rollen, Beeld der onbevlekte deugd! 'k Wijde aan u mijn fombre vreugd. BE- MENGELINGEN. 109 BELISARIUS GEBLIND, Op een vervallen kafteel in Tracicn gebannen Een heilige eerbied treft 't befpieglend denkvermogen: Grootmoedige onfchuld, in den wreedften jammerilaat, Wekt in het ftugste hart 't verteedrendst mededoogen, De waare deugd verrukt, ze ontwapent woede en haat. Een' reine, eene eedle drift geeft mijn' verbeelding vleuglen, Zij zweeft vol moed te rug, langs 't graf der eeuwen heen. Geen' doodfche fchaduw kan haar vrije vlugt beteuglen, l Nog fmelt de vloek der wraak met wroegende angst in dén; Nog waart de bleeke fchim van 't heiligst recht der volken, Door fnoode dwinglandij - geboeid - vertrapt - vermoord L Nog gilt die fchim om wraak; die gil klieft lucht en wolken, Tot ze' in de donderltem des eeuwgen Rechters fmoort, ° 2 Ont- 2i° DIC H T E R L IJ K E Ontroering fchokt mijn* ziel, 'k zie 't gutfend bloed nog rooken, Van duizenden geflagt voor hunn' befchermers troon, Hoe! een befchermer, die hunn' boezem heeft doorftoken, Hun 't lillend hart verfcheurd, de onvvrikbre trouw ten loon? Ontaarte moordcrs! neen! toen weerloosheid u kroonde, Toen wijdet gij uw magt, grootsch aan haar' veiligheid, Daar dankbre liefde u met haar fchat, haar bloed zelfs loonde, Toen was 's volks heil uw roem, de aard' werd door vreugd gevleid. De rust deed 't wentlend rond, toen als Gods lusthof bloeien, Dan trotschheid ademde den gloed der bloeddorst in, Straks zag men van den troon een purpren weerglans gloeien , En heerszugt en geweld verfmoorden — ouder-min; Geen zorgend Vaderhart doeg meer voor onderdaanen; . De jonge maatfchappij zag fiddrend zig gekneld In ketens, ras befproeid met weerloos bloed en traanen; Sinds hcefc elk volk zijn val uit 't goud der kroon gefpcld. Waar dwaalt mijn' zangeres? fchetst 't lot der Vorftendommen Aan de eeuwen niet den vloek, door 'sdwinglands vuist verfpreid? ja grijze aêloudheid , die de heerschzugt doet verdommen , Wcukt naast de zegekar der onbeftendighcid, —. Der MENGELINGEN. au Der onbeftendigheid? zie! de oudheid wreed gekluisterd, Aan 't rustloos wentlend rad, dat haartriumfen torscht; o Onbeftendigheid! waar werd 's volks naam ontluisterd; Gewis! eerst door den trots van elk ontaarten Vorst, Wat blauwt in 't ruim verfchiet voor mijn' befpieglende oogen Verwoesting huilt mij aan van de oude tooren - fpits, Het ruw bemoste puin fchraagt half vergruisde boogen, Een blinde grijzaard volgt zijn diep getroffen gids; Verbeelding leest verrukt den moed in kalme trekken, Ik ken aan 't Godlijk merk der deugd, den grijzen held! De nooit gekreukte trouw is op 't gelaat te ondekken , Waar grootfche dapperheid in menfchenliefde fmelt; Doorluchte balling ! nooit — nooit! kwijnt uw roem,uw' glorie, Dat vrij het Keizerrijk barbaarfche ketens kusch, Ja, dat zijn naam verga, des aardelings historie Weergalmt van eeuw tot eeuw nog Belsizarius, Eens zal 't ontboeide recht dien naam al juichend noemen, Als vreugd' het zegefeest der eeuwge vrijheid viert, Ja dan eerst zal natuur haar aanzijn dankend roemen, Met 't fchoon des regenboogs door vrede en min gefierd. O | Ge- *ia DICHTERLIJKE Gevloekte ondankbaarheid, uw zwart verfchroeide boezem, Waarin de helfche nijd uw hart heeft weggeknaagd, Is 't broeinest van de flang, die d'eelflen lente - bloezcm Der fchoonfle hoop verpest, als 't heil der volken daagt. De fnoode heerschzucht weet haar moordend gif te zuigen Uit 't liefst gebloemt, wiens kelk het heilzaamst zoet befluit. Die kronkelende flang deed recht en wetten buigen, En graaft 's volks vriend, den fleun zijns keizers, de oogen uit! Gevloekte ondankbaarheid! durft ge op uw offer Haaren? Hoe bloost gij ? dat de nacht voor eeuwig u verfchuil; o Held! in rampfpoed groot, gij doet mijn drift bedaaren, Hij plaatst zig vreedzaam op een neêrgeploften zuil. Bloos, grootsch Bizantfium, het hoofd der legerdrommen, Hij, die uw wanklend rijk zoo roemrijk heeft gefchraagd, Wiens krijgsbeleid den moed der Gotthen deed verdommen Hij, van wien Jzir.- en Afrika, gewaagd, Hij, die van oord tot oord uw' zegevaan deed zwieren, Zet zig op 't Huivend puin der woeste grootheid neêr, o Traciën! gij bood hem onlangs de eerlauwrieren, Thans ademt hij uw lucht, maar diep vernederd, wéér. Ver. MENGELINGEN. 213 Vernederd ? groote God! wordt deugd door ramp ontluisterd ? Neen! door de zwartste wolk gloort nog haar Majefieit, Welaan, ik hoor mijn Held; wordt 't daglicht hem verduisterd; Hij troost zig in den glans der grootfche onlterfiijkhcid; Hij fpreekt — en wijsheid zweeft met grootheid op zijn' lippen: „ Hoe plegtig rolt de tijd thans in het zwijgend niet, 3, De ftille nacht des doods befchauwt mijn' levens - flippen, „ Daar ik de kalme rust der zaalgen reeds geniet. „ Vertrouwlijke Eenzaamheid ! 'k wijde u geen' jammerklagten, „ Natuur alleen ontwringt mijn boezem nog een zucht; „ Mijn' jonge Eudoksia! wat heeft uw' jeugd te wagtcn? ,, 't Is 't kloppend Vaderhard, dat voor uw noodlot, ducht. Hier , eenzaam , kwijnend , voelt ge uw' zagte ziel verfcheuren, „ Door 't leed, dat in uw oog uw grijze vader lijdt, „ 'k Lijd' niet, dan door 't gevoel van 't hulploos jammrend treuren, „ Waarin mijn' Heffing hier haar' ftille dagen flijt. „ Mijn' cnfchuld geeft mij moed, ik voel, ik ken mijn'waarde; „ 'k Bemin mijn Vaderland, 'k eer mijn misleiden Vorst, „ 't Was flegts mijn glorie, die verachtlijke afgunst baarde, „ 't Vernedrend zelfbelang heeft nooit mijn roem bemorst; O 4 Kart- 2I4 DICHTERLIJKE „ Kartha^s kroon had niets bekoorlijks in mijne oogen, „ 't Verwonnen volk bood mij vergeefsch den Septer aan; „ Vorst Gelimer! hoe trof mij 't grievendst mededogen, „ Toen ik uw' fiere hand in ketenen moest flaari! „ 'k Voelde al 't gewigt der kroon, bij 't fchittrend zegcpraalen; „ Hoe moordend drukt die kroon, wanneer men kluisters torscbt! M fk Las 's VVaerelds wisling, in het noodlot der wandaalen, „ Hoe vrolijk offerde ik den krijgsroem aan mijn Vorst! „ J u s t i n i a a n ! u was mijn' glorie toegeheiligd, „ Dit tuig Ravenna, dat bij 't vallen van zijn troon, „ Mij zijn verwinnaar nauw zag voor 's volks woên beveiligd, „ 't Geen't weigren van 't gebied hielt voor een fchampren hoon. „ Ik heb voor "t Vaderland mijn kroost - mijn bloed - mijn ]evclI „ Gewaagd, o Vaderland! zoo dierbaar aan dit hart, rw „ t - , «~ uw wrecdne.d zucht; ik heb mijn kroost zien fneeven n Op 't flagveld voor uw heil^ natuur! hoe grieft uw fmart, , Mijn' fiere zoonen, in den fchoonfren bloei der jaaren, „ Gij fterfc, de lauwer groeide om uw vermorzeld hoofd, , Uw vader bedelt, met in 't veld gegrijsde haken, „ Veracht door beulen, van 't vertroostend licht beroofd! n * Zag MENGELINGEN. 215 „ 'k Zag u op 't bed van eer aari mijne zijde vallen, „ Uw brein fpatte op mijn fchild, uw bloed mê in 't aangezicht; „ 'k Leed meer, dan d' angst des doods: ik fterf op de oude wallen „ Van dit verblijf, wel eer tot 's Rijks bederf gefligt, „ 'k Sterf, door mijn Vorst miskend, door list en wrok gelasterd, „ 'k Sterf, eenzaam, niet vertroost door 't volk, dat mij beweent. ■„ Mijn krijgsliên! dat uw trouw, uw' liefde nooit verbasterd „ In lage wraak, die 't hart der trotschheid flechts verfteent; „ Ik hoorde uw' jammerkreet, toen 'k uit den bangen kerker, „ Waarin ik maanden lang geketend had getreurd, „ Al beevend werd geleid, gij vloekt mijn leedbewerker, ,, Die vloek, getrouwen! heeft mijn heldenhart verfcheurd, „ De keizer is misleid, gij moet zijn' deugd waardeeren, ,, Mijn wreedfte vijand is een lid der maatfehappij; „ Die maatfehappij heeft u op 't plegtigst hooren zweeren, ,, Dat gij haar heil bewaakt, dat dit uw heilig zij; „ De Godheid heeft dien eed uit uwen mond ontvangen, ,,. Uw' liefde roert mijn' ziel; toont, dat gij mij bemint; „ 't Geluk van 'f Vaderland blijft 't doel van mijn verlangen , „ Uw moed, uw roem blijft groot, al ziet ge uw krijgshoofd blind: O 5 „ 'kHeb *l6 DICHTERLIJKE „ 'klleb niets van u begeerd, uw fmart had mij bewoogen, „ Elk drukte mij de hand, bood goed en bloed mij aan, „ Dit jeugdig knaapje fchetst me uw aller mededoogen, „ Vaak wordt mijn' hand befproeid met een gevoelgen traan. * Dlt knaap-ie verSde ik> om mij naar dit oord te leiden, „ Een telg van 't moedig volk, dat voor 's lands glorie waakt, „ Min ik met vaderzorg, bet wil, het kan niet fchciden, „ Hoe diep Wordt 't jeugdig hart door 't leed eens vriends geraakt! „ Zie, alregerend God! zie, 0p mijn' donkre dagen, „ Den zagten, zuivren gloed der blanke trouw verfpreid; „ Had heerschzucht en verraad mij ketenen doen dragen, „ Had muitzucht mij deez'ramp, ten flraf voor kwaad bereid, Mijn God! de wanhoop zou dan 't zwoegend hart verfcheuren, „ 'k Vervloekte dan den nacht, die al mijn treén omringt. „ Maar, klamte ftreelt mijn' ziel; neen! 'k vind'geen Hof tot treuren, „ 'k Herdenk mijn leeftijd, die tot dankbre vreugd mij dwingt, „ 'tls waar, dc blijde zon, de troost van 't werkzaam leven, „ Verfprcidt heur glans vergeefse!: voor 't uitgegraven oog „ De fchoonile morgen blijft met aklig zwart omgeven, „ Geen purper biest voor mij, aan 's hemels blauwen boog, 't Blijft MENGELINGEN. mj „ 't Blijft nacht, dc middag gloed moog'koeftrend mij beftraalen, „ Geen licht verheugt mijn' ziel, aanminnige Natuur! , Uw vriend mag in uw fchoot een ruimen adem haaien; „ Maar ach! nooit geeft uw fchoon mijn denkings kragt meervuur; „ Geen vcrsch bedauwde roos zal voor mijn oog weêr bloeien. „ Mijn lieve E udok sia omhelst mij vaak vol fmart, „ Vergeefsch verbergt zij die, ik voel haar' traanen vloeien, „ Daar zij mij fpraakloos knelt aan 't hijgend, "t brekend hart, „ De treurge pijnboom biedt ons vaak zijn eenzaam lommer, „ Wen 't avondkoeltje door zijn' hooge takken ruischt, j „ Terwijl ik mij om 't lot mijns dierbren kinds bekommer, „ 'k Hoor nauwlijks dan de beek, die ginds langs rotfen bruischt. „ Nooit, vriendelijke maan, voorheen in ftille nachten „ Zoo ftrelend voor mijn oog, nooit troost me uw zagte glans, „ 'kBlijf, als deflaap meontvlugt, vergeefsch den dagraad wagten, „ Der vooglen blijde zang fpelt mij den morgen thans. „ Dan ,'kzugt niet moedloos, neen, ik fch uw geen treurig duister, „ Geen' wroeging baart mij angst, 'k heb de onfchuld nooit verdrukt, ,, 'klleb nooit de onnoozelheid verfchrikt door dolk of kluister, „ Neen, wreedheid heeft mij 't licht — maar niet mijn deugd — ontrukt,„ lk ai* DICHTERLIJKE „ Ik bloos niet om mijn lot, neen, bloos - verdwaalde fnoodheid, „ Heeft moed mijn daan beftuurd , toen de eer mij lauren bood , „, Bij mijne zegepraal! die zelfde waare grootheid „ Trotfeert het ijslijkst lot; moed blijft in onheil groot! NA MENGELINGEN. ^ NA DE TIJDING VAN DEN DOOD VAN DEN WEL EDEL GESTRENGEN HEER F. E B B I N G E, BIJNA ZEVENTIG JAAREN OUD. E N VAN DEN HEER SOUS - LUITENANT L. A E L M A N S, OUD NEGENTIEN JAAREN. Beiden aan Cabo de Goede Hoop overheden. Zou 't Sterflot van Natuurgenooten, Een lot voor hun begin beftemd, Daar fchrik het bloed in de adren ftremt, Onze aardfche zorgen doen vergrooten; Neen, 't wenkt, door elke jammerklagt, Ons naar den langen, doodfchen nacht. Dan • * I C II T E R L Ij K E Dan ach, den ftrooni der oogenblikken, Waar op het wislend leven drijft, Dat fehaars een ruimen kring befchrijft, Zien wij vaak agter 't ftof verflikken, Eer nog de ffcrfling zijn beflaan Gevoelt, op 's]cvens kronkelpaên. De blonde jeugd valt naast de grijsheid, Op 'tzwijgend rustbed der natuur, Het doodzweet dooft het levensvuur Der onkunde en beproefde wijsheid; Hoe klopt ons diep getroffen hart, 't Deelt in de wreedfte boezem-fmart. Moest dan deez' dag dc rouw Voltooien? Tot tweemaal wordt de ziel verfcheurd, Pas wordt een oude vriend betreurd, Pas dachten we aan 't Cijpresfen flrooiën, Of 't nieuw bericht meldt ons den dood Van hem, die 't heil der jeugd genoot. Een MENGELINGEN. sai Een jongling, in den bloei der jaaren, Door blijden voorfpoed gul gewenkt, Wiens büjdfchap , door geen zorg gekrenkt, Nog huppelde op den klank der fnaaren, Een jongling, nog door hoop gevleid, Vindt 't eind' des tijds in de eeuwigheid, Wie kan uw wijs bellek doorgronden? ó Schepper van 't onmeetbaar ftof! Wat Seraph zingt naar eisch uw lof? Eens wórdt het heilrijk doel gevonden, Volzalig God! van elke daad, Die hier 't verftand te boven gaat. Een vader fterft - zijn kindren treuren, De lijdsman hunner tedrc jeugd, Hun besten vriend, hun levens - vreugd Zien ze uit hunn' knellende armen fcheuren, Dan, reeds 't tooneel der wisfling fnóe, Lagcht hem de grafrust vriendlijk toe. Zijn m ÖIC H T E R L IJ K E Zijn dood vergt traanen aan onze eogen, Eene edle ziel, eene mcnfchenvriend, Heeft op deeze aard Gods raad voldiend, Dan ach, 't gevoeligst medcdoogen Ontroert op 't treffendst onze ziel, Daar de echten blocfem ncderviel. Natuur doet .tedre harten tikken, Een moeder mist haar' hoop, heur' troost, Zij gilt - omring: door 't fchreicnd kroost, Zij kon, in 'slevens jongde fnikken , Haar liefling hulp noch bijftand bièn, Voor 't laatst hem 't moederhart doen zien. Ver van haar' dierbre telg gefcheiden, Lacht haar de hoop bekoorlijk aan, Hoe voelt zij d' engen boezem liaan, Zij fmeekt, dat hem Godszorg blijv' leiden. Het vaartuig landt, nu gloeit heur hart, Door tedre fchroom en hoop benard, Zij MENGELINGEN. «23 Zij waant hem juichend reeds te ontvangen; Natuur; wat is uw invloed teêr! 't Bericht meldt haar: hij leeft niet meer! ó Vrugtloos uitgerekt verlangen! Door u wordt 'slevens kracht vermoord, En al 't genot der rust verfbord. Ligt wijdde hij zijn laatfle flippen Aan 't zagtst - het rederfle gevoel, Verraseht in 't Hoffelijk gewoel, Bezweek op zijn' verfiijfde lippen Welligt de moedernaam, daar 't hart Al breekend werd geprangt door fmart. Bewondring (preekt in fchreiënde oogen ; De Alwijsheid toch bedoelt ons nut, Het zij hij d'ouderdom befchut, Daar 't wichtje, nauw aan 't niet onttoögerj Nog in zijn hulpeloozen flaat Het wisflend woeltooneel verlaat, P Kan 224 DICHTERLIJKE Kan 't ligt der reden 't doel niet treffen, Van 't liefderijk, het wijs befiuur, De onfterflijkheid zal eens natuur Het heil dier fchikking doen befeffen, Hoe vaak blijkt zelfs niet hier beneên , Hoe trotseh wij de eeuwge min beflreên? Dat kindermin en ouderliefde Door traanen aan natuur voldoên, Dan, dat geen driften immer woên, Neen, droefheid, die de ziel doorgriefde, Kniel voor een wijs een liefdrijk God, Die nooit iets fchenkt, dan 't beste lot. E MENGELINGEN &s D E VERBRANDE STULP. De morgen firooide op 't fluimrend veld De fchitterendfte diamantjes, Toen jonge Laura, vergezeld Door twee onnoozle huwlijks-pandjes, Zig in de fombre fchaduw vleide Van een met mos begroeide Abeel, Die 't breede lommer treurig fpreiddc, Juist tegen over 't naarst tafreel, Het puin van twee Verbrande hutten, Die korts nog liefde en deugd befchuttcn. P 2 Hier 226 DICHTERLIJKE Hier had 't bekoorlijkst huisgezin Al 't heil gefmaakt van 't wislend leven, Dame et genoot hier 't zoet der min; Zijn lot fcheen met geert famp doorweeven; Niets gaf ooit Laura ftof tot klaagen, Da me et was al haar' liefde waard, Vreugd vormde, in komm erlooze dagen, Voor haar een hemel op deeze aard*; Zij voelde, door twee lachende Englen, Den huwlijks band nog vaster ftrenglcn. , De grijze vader van Da me et Wagt, in de naastgelegen woning, Daar wroeging nooit zijn rust beftreed, Vernoegt den dag der deugd - beloning; Geen' fmart deed hem naar 't graf verlangen, In de armen van zijn lievend kroost; De jeugd, die zagt op ,-alfche wangen Van elk der tedre wichtjes bloost, Kon 't dankbaar hart tot vreugd ontvonken, Nu grijsheid de achtbre kruin deed pronken. Mijn MENGELINGEN. 227 Mijn geest ontroert: — welk fchriktafreel Zweeft ginds voor mijn' befpiegelingen ? ö Deugd ! is 't ijslijkst lot uw deel ? Schuuw vrij dan de ondermaanfche kringen; —Hoe fchuuwen? woedende gedachten! Waar wordt mijn nimf door rouw vervoerd ? De dagraad rijst uit zwarte nachten, Wel aan, vol moed de fnaar geroerd, En door geen kille fchrik bedwongen, Het noodlot van Da meet gezongen! Een allerfchoonfie lentedag Zonk agter gindfche heuveltoppen, 't Licht kuschte, met een flaauwen lach, Den gloed der jonge roozen - knoppen: Dam eet was, met zijn' trouwe gade, Wier nijvre huiszorg minzaam waakt, Naar 't dorp, dat zig in voorfpoed baadde, En 't vol genot der wellust fmaakt; 't Aanminnig paar fleet, wel te vreden, Den dag in nutter bezigheden. P 3 Thans 225 DICHTERLIJKE Thans doet 't belang van 't lief gezin Mijn veldelingen dorpwaards flreeven; Eerst had de blijde herderin Haar hupplcnd veê naar ftal gedreven, Haar' lieve wichtjes, moé van 't fpeelen • Met tedre moederzorg gevoed, En bloozend door den flaap zien ftreelen , Haar ziel deelde in 't verrukkcndst zoet, Daar zij haar zuigeling aanfchouwde, En 't donzig wiegje toevertrouwde. Dame ët voelt 't vaderhart geroerd, Daar hij de flaapende onfchuld kuschtte; De grijze Alcest, door vreugd vervoerd. Nu zig zijn' dankbre ziel verlustte, In koelen lommer der Abeelen; Het lente-koeltje flerkt zijn kracht, Daar 't kwijnend lied der Filomeelen De zorg des ouderdom s verzagt, Terwijl een bank van frisfche zooden Hem hier tot ftille rust kon nooden. Zoo MENGELINGEN. 129 Zoo was Da me et het vreedzaam oord Met lieve Laura blijde ontweeken, Hunn' vreugd werd door geen angst geftoord, Alleen hun hart kleeft aan die ftreeken: Een onbekend gevoel van fmarte Prangt jonge Laura's tedre borst, Ze omhelst Dameet, en beider harten Door list noch valfchen fchijn bemorst , Zijn wreed beklemd, daar ze angffig kloppen En voor elkaêr hun leed verkroppen. Ras is in 't dorp hun plicht voldaan, Niets kan hun tedre drift meêr boeien, Zij vlieden heen, ginds doet de maan Op 't groen een rooden weerglans gloeien; Wat 's dit? wat treft hunn' ftaarende oogen? 6 Hemel, een kolm van vuur Stijgt fplijtend, vlammend , naar den hoogen, De wanhoop zweeft op 't rollend uur, O God! gilt Laura, wat vertooning! De gloed verteert mijn kroost en woning. p ^ Gee;i »3Q DICHTERLIJKE Geen duif, die voor een havik vlugt, Kan met meer drift naar 't nestje fnellen, Vol angst voor 't pluimloos jong beducht, Dan Laura, die haar' ziel voelt knellen Door duizend dooden; al haar' krachten Zijn hijgend werkzaam, daar Dame et, Door fmart verftomt, zijn boezem-klagten Verfmoort en vlijt en moed befteedt, Dm zig te fpoeden in het donker, Verlicht door 't akligst vuur - geflonker, Het jaromrend paar bereikt de Hulp ;' Een wolk van rook dreigt hun te flikken , Alcest zucht flervend ginds om hulp. Hij was in de ijslijkfle oogenblikken, Toen zig de vlam alöm verfpreidde, Het brandend flulpjen ingefneld, Om \ kroost, dat om befcherming vleidde, 't Ontrukken aan het doods-geweld, Hij ziet één wicht, omhelst het teder., pan 't rietendak Hort gloeiend neder. v Nauw MENGELINGEN. 431 Nauw hoort Da me et zijn' flauwe flem, 0f vliegt, vol moed, door vuur en vonken, Hier werkt natuur met kracht en klem, Waar wordt hier de eerste hulp gefchonken? Het vleiend kind reikt hem de handjes, Zijn grijze vader, reeds verfchroeid, Smeekt flervend: red uw' tedre pandjes, Mijn' ziel wordt reeds van de aarde ontboeid, Dame et knelt 't kind in bevende armen, En poogt den grijzaart te befchermen, Hij voert hun door het blaakend vuur; Eén flap nog, en zij zijn behouden, Dan ach; dit ftaat Dame et te duur, ó Seraph's! die zijn' deugd aanfchouwden, Pit tijdflip vergt uw medelijden! Alcest bezwijkt, flort in den gloed, Nauw kan Dam eet zijn kind bevrijden, Hij keert te rug, de kracht van 't bloed Wil 'svaders jongden doodfnik hooren, Het vuur vlamt op, en beiden fmooren. p 5 Ramp- =32 DICHTERLIJKE Rampzaalge Laura was haar gaê Gevolgd, daar hoop haar angst verzachtte, Haar zuigling deelt in Gods genaê, Daar hij in 't brandend wiegje lachte, En kommerloos de gloende vonken Zag fpatten om zijn' lokjes heen; Vreugd bleef in glinftrende oogjes pronken, Schoon al zijn aardsch geluk verdween, 't Mogt tedre La*jra thans gelukken, Haar' lievling aan den dood t'ontrukken. Al zengend fnelt zij door den gloed, Zij heigt en ziet zig eindlijk veilig, Terwijl zij 't oudfie telgje ontmoet Natuur, wat zijn uw plichten heilig! De moeder denkt aan huis noch fchatten, Zij ziet haar kroost en is voldaan, Dan ach, wie kan haar fmart bevatten? Vergeefsch blijft ze angflig de oogen flaan, Om ergens haar Dam eet te vinden Spaar, gilt ze, o God! mijn zielsbeminden ! Zij MENGELINGEN. 033 Zij had voor 't laatst hem met Alcest» Al worstlend met de vlam zien ftrijden, Nog bleef haar' jongfte hoop gevest, Op Gods ontfermend medelijden; Dan 't vuur heeft alles reeds verilonden; De beide ftulpen zijn vernield, Doch nergens wordt Dam eet gevonden. Daar wanhoop 't minnend hart bezieldt, Doen de ijsfelijkfle folteringen Haar jammren door "de wolken dringen. Ja, fchoone Laura, al uw' vreugd' Is onder 't fmeulend puin bedolven, De vriend, de lievling van uw jeugd Voelt 't bloed niet meer door de adren golven; Zijne asch, dat met Alcest zig mengde, Blijft door het alziend oog bewaakt, Een traan, dien hij al ftervend plengde, Een' zucht, door 't fchroeiend hart geflaakt, Zijn de offers, die bij de eeuwge liefde Nog fmeeken, dat geen leed u grievde. Nooit 234 DICHTERLIJKE Nooit zult gij hem, in 't fterflijk oord, Meêr vleiend aan uw boezem knellen, Nooit zal , door zijn geluk bekoord, Eén dankbre traan in de oogen zwellen; Nooit treedt gij hem méér lachend tegen, Terwijl hem 't fpeelend kroost begroet; Helaas, gij wordt op donkre wegen Verzeld, door wrangen tegenfpoed; Gij fchreit! wie zal uw traanen droogen? Houd moed, ginds wenkt Gods mededogen. 't Geluk des aardlings is Gods doel, Het heil uw's echtsvriends eischt het flerven, Gij zult, naar 't imartelijkst gevoel, Wel haast de zoetfte troost verwerven; Nog rookt het gloeiend puin der hutten, De winden voeren 't woedend vuur Langs daken, die het veê befchutten, 't Vat vlam, en, in dit aklig uur, Slaat 't rundvee, half verzengd, aan 't loeien, 't Schaap voelt zijn' blanke wol verfchroeiën, ; De MENGELINGEN. 235 De vlam verteerde fchuur en ftal; Wat ziet verbeelding ginds gefchilderd, Het naar geblaet weergalmt door 't dal, Het weerloos veê , door fmart verwilderd, Zocht vruchtloos 't knappend vuur 't ontvlugtefl, Het {trekt den wreedften dood teft prooi, 't Vergt menfchen-liefde tedre zuchten, Ginds half tot asch in 't fmeulend hooi, Nauw weet men zig eén weg te baanen, Door 't puin en zwaüt gebrande graanen. Bedroefde Laura houdt het oog Op 't aklig treurtooneel geflagen, Elk koeltje, dat het loof bewoog, Hoort reine liefde angstvallig klaagen; Zij ziet zig door de onnozle wichtjes De traanen van 't gelaat geftreeld; Zij ziet, in fchuldlooze aangezichtjes, Hunns vaders zielbekorend beeld, Hun zacht, hun onbekommerd vleien Doet haar om Gods befcherming fchreiën. Ja a35 D I C H T Ë R L IJ E E Ja 't Godlijk oog bewaakt uw kroost, Dat wanhoop nooit uw Gaart verneder', Bedroefde moeder, zachte troost Keer in uw bangen boezem weder; Zie ginds een weerloos fchaapje dwaalen, 'tVuur zengde reeds É*< wollen vacht, Zoo vreedzaam zult ge ook adem haaien, Wen Godsdienst 't knellend leed verzagt, Mijn hart is voor deez' ftof te teder, Ik werp weemoedig 't fpeeituig neden MENGELINGEN. 23? D E LOF der PAARD,EN. AAN ONZEN JONGEN VRIEND. Kan 't nooit aan Poezij gelukken, Het hart van onzen jongen vriend Door tedre klanken te verrukken, Schóón 't dichtftuk waarlijk roem Verdient, Wij wagen het de lier te ftreelen En vleien ons in gunst te deelen, 't Is 7 1 *3* DICHTERLIJKE 't Is vaak de fchuld van Boekenfchrijvers, Dat ze aan den fmaak van 't algemeen Mishaagen, daar ze, als leerftuk - drijvers, Op 't volks tooneel ten vooifchijn treên, En iets, 't geen flechts hun kon bevallen, Opdringen als den lust van allen. Wij, door geleerdheid niet verbasterd, (Geleerdheid toch fchuwt onzen kring.) Wij zeggen, dat me een meisje lastert, Als ' t wordt betigt met oefening In weetenfchappen , meer verheven, Dan peuz'larij in 't huislijk keven,. Dan, daar wij foms een uitflap Waagen, Van laage vrees voor fchimplust vrij , En toevlugt en befcherming vragen Aan' Neêrlands lettermaatfchappij, Zoo fchikken we ons naar 't ftomste weezen 't Geen ooit een denkbeeld kreeg van lezen. Geen MENGELINGEN, S39 Geen fterfling moet dus immer beeven, Wen wij ons werk hem nedrig bien; Was hem Bunjan niet te vérheeven, Dan waag hij vrij 't gedicht te zien; Kon 't harpje vaak zijn lof ontvangen Hij duld', fchöon zuchtend, onze zangen, Dan, waarom dus van 't fpoor te dwaaleni Dat liefst ons kunstwerk voor ons pleit'. Maar hoeft dit ^ daar wij fchuld betaalen? Was niet een offer toegezeid. Aan hem; die in de donkre hoeken, Den galm der Roomfche Item moest zoeken ? * Wel aan, daar wij zijn fmaak dan kennen; Wordt 't fnaartuig op een toon geftemd, Die hem tot luister zal gewennen, Lang werd ons hart door fchroom geklemd. Wat ftof zijn jeugdig denkvermogen 'tSterkst treft? thans kroont de hoop ons poogen; Q Nceh,> 2*° DICHTERLIJKE Neen, Jongen vriend! gij vergt geen' toonen, In 't fchaauw van helden-lauwerblaên, Geen lof van Ma vors fiere zoonen Noopt ons tot floute zangen aan, Geen Cezar kan uwe aandagt trekken, Geen C re sus uw bewondring wekken. Geen lied, ter eer der weetenfcliappen, Vloeit thans van onze tedre lier, Gij vergt niet, dat we U op de trappen Van 't Kapitool, vol kracht en zwier, Een Cicero vol grootheid maaien, Uw Geest ziet al zijn glorie praaien. Geen glorie van Romijnfche rechten Bién wij U ter befchouwing aan, Geen maagd fcdkt zich, in't twist-befiechten, Naar 't oordeel van J u s t i n i a a n , Wij, ongewoon aan Roomfche zeden, Wij kennen flechts de item der reden. War MENGELINGEN. 9*1 Wat denkt gij dan in 't lied te vinden, Dat aan uw keuze en fmaak voldoet, Dat de aandacht aan ons werk kan binden, Ja, Vriend, de hoop fterkt onzen moed, Zij durft ons met uw roem reeds vleien, Tot nog ontzegd aan Neêrlands reien. Wij zingen de eer der fchoonfte dieren, De lievelingen van uw' jeugd, Wij durven krakende eerlauvvrieren, Die groenen om de koets der deugd, ó Paarden, glorie onzer zangen! Thans aan uw losfe maauen hangen. Wat keur! de lof der grootfche Paarden Klinkt van een zagt geriemde lier, Die vriendfchap en natuur eens maarden, Die keur zal d'ongekenden zwier Van "t ongedwongen dichtvermogen, é Vriend! doen fchittren in wwe oogen. Q 2 Der DICHTERLIJKE Der Paarden lof zweeft op de klanken, Uit Aardenburg en Bergens muur, Tot daar den Moor zijn os moet danken, Voor 'tzwoegen bij 'tverzengend vuur, Daar 't heigend dier, bij 't angftig loeiën, Zijn forlche krachten voelt verfchroeien. Daar ziet zelfs de eerbied opgetoogen Het vorstlijk Paard, wiens Majefteit Zich trapplend voor de oplettende oogen, In houding, aart en zwier verfpreidt; Wat volken ooit Natuur verkrachten, Nooit zag men 't fhnig Paard verachten. Bepaalen we ons tot koeler ftreeken, 't Paard huwt zijn briesfchen aan de lier, Europa, Kadmus flrand ontweken, Misleid door een vergoden fiier, Bleef dat gedacht voor eeuwig wraaken , Doch 't Paard kon haar de ziel vermaaken, 't Paard MENGELINGEN. «43 't Paard bleef in gunst en achting deelen; Terwijl zij 't fterkte en fchoonheid fchonk, Haar hand bleef hals en maanen ftreelen, Zij fchonk aan 'toog een heldre vonk, Die zij uit Jovis Blikfems roofde, Toen 't zweet en fchuim in gloed verdoofd*. Welk weezen in den rei der dieren, Dat U hl grootschheid evenaart, 't Gevlakte vak moog tijgers fleren, Hun Majefteit kwijnt weg bij 'tPaard; De Leeuw moog' ftaart en maanen krullen, Nooit wekt hij gunst, maar fchrik door 'tbrullen. Kan grootheid d'Elefant doen eeren, Treft 't Nijlpaard door onwinbre kracht, Kan 't Hert door vlugheid triumfeeren, Trotsch op getakte hooren - pracht, Hun roem, hun glorie moet verdwijnen, Zien wij het moedig ros verfchijnen. Q 3 Zc° 244 DICHTERLIJKE Zoo grootsch in houding en bewegen, Zoo juist gevormd, zoo fors gefpierd, Zoo ftout als ras ter gunst genegen, Zoo kunstloos door natuur gefierd, Doet 'tPaard der koele Europeaanen, De pracht van 't Oosters fieraad taanen. Vond een verwinnende Alexander Ooit op het vlak der wendende Aard', Befchaduwd door zijn zegenftander, Iets zoo beminlijk, als zijn Paard, Zijn Buchefal, der Grieken glorie, Vereeuwigd in de volks - hiftorie ? Welk dier werd, bij befchaafde volken, Ter raadzaal plechtig ingeleid, Dan 't Paard, dat, door een nacht van wolken, Zijne eer voor 't laatlle nakroost fpreidt, Ja, kleppers! in het moedig Romen Praalde eens uw grootfche roem volkomen. Toen MENGELINGEN. 245 Toen 'sKeizers Paard als burgervader, De maanen fchudde en ongetoomd Ook voelde, hoe door hart en ader , De zucht voor volk en vrijheid droomt, Ach had gij Romen zien verlosfen Door burgemeesterlijke rosfeii. Blijft Spanje niet op de eer nog boogen, Als 't grootsch, het edel Vaderland Van 't Paard, voor ridders opgetogen, Van een heldhaften Rozinand, Die Don Quickot in 't rustloos dooien Hielp ftrijden tegen fchaap en moolen. Dan waarom dwaalen we in gewesten Daar nimmer onze zangtoon klonk, Daar wij de gloriezuil zien vesten, In Nêerland, dat het leven fchonk Aan duizend — duizend fchoone Paarden Wier deugd geen dieren evenaarden, Q4 k*at 24Ö D I C HTERLJJKE Laat hier ajom het rijper* tuigen, Daar roemzucht op den eerprijs ffaart, Öaar trotscheid, zwier en pracht moet buigen En zwichten voor het ylugfte Paard, Dat toomloos in het moedig draaven De vrijheid roqmfchetst der Bataavem Waar 't oog zig wendt, 't ziet de eer der rosfen, Door 't Vaderland ten toon geipreid, Zag 't Paard zig in Velleda's bosfchen Zig niet door d'achthre plechtigheid, NI tot der Goden rang verheven 't Kon bxiefchend h heldenhart doen becyen. Dan zien we in de oudheid d'eernaarn glooren Van 't fchoonst geflacht uit al 't gediertf, Nog kan hwri grootlieid ons bekooren, Uw Paard, fchoon nooit door kunst verfierd, Kon in zyne afgeleefde dagen Voor 't minst uw jeugdig oog behaagen. Wij MENGELINGEN; ntf Wij zagen u door blijdfchap ftreelen, Zoo vaak gij 't klepperree beklom, Reeds fchitterde in uw kindfche fpelen Uw zucht voor dit geflacht alöm, Kon 't Bokjen uit het ftof verrijzen 't Zou nog uw kunde in 't mennen prijzen. Gij zaagt uw kindsch verdriet verzagten, Wen ge als een Vorst in 't chaisje reed, Nog ftaat uw hobbelpaard te wagten Op zolder, tot 't eens plaats bekleedt, In 's ouden meesters kinder - kamer! Welk denkbeeld was ooit aangenamer-. Intusfcheu blijft de hoop ons vleien, Dat ftaag uw kunde en roem vergroot' Ligt pronkt ge in Neêrlands glorie-reiën Naast uw beroemdften tijdgenoot Naast de eer van Vlisfings Burgerheeren, Gevormd om Paarden te regeeren. Q 5 Ligt H* DICHTERLIJKE Ligt wordt zijn roem nog overtroffen, Door onzen vriend, wiens levenstijd, Schoon alles om hem neêr moest ploffen, Een duurzaame eernaald fchijnt gewijd, Chateau roem vrij zijn kunde in 't mennen Nooit deed hij zich als ridder kennen. Maar gij kunt zelf de woestheid teuglen, Leef (laag tot eer der Maatfehappij, De tijd voere op zijn' grijze vleuglen Uw naam het wen tiend rond voorbij, Meldt ras, voldoen U onze zangen; Doe ons tot loon uw gunst ontvangen. AAN MENGELINGEN. 249 AAN DE EENZAAMHEID. Stille vreedzaame oogenblikken! Aandachtvoedende Eenzaamheid! Zagt aandoenelijke wellust, Heeft zich door mijn' ziel verfpreid, 'k Zing uw roem, vriendin der wijsheid ! U die 't lijdend hart bekoort, Vrije, troostende gedachten Vloeien uit mijn aanzijn voord, Wroegende ondeugd moge U fchuwen, Domheid fluimer in uw fchoot, 'k Vind' vertroosting aan uw boezem Stille zuster van den dood, 't Hart, aan deugd en kunst geheiligd Klopt, verrukt door 't reinst gevoel, Als «*" DICHTERLIJKE Ais gij uw gewijden fluier Spreidt voor 'twisfelend gewoel. Achtbre Majefteit verzelt U, In uw fchaduw knielt de deugd, Biddend voor haar Vriend, haar Schepper, Toegewenkt door hemelvreugd, Blijde hoop droogt ftille traanen , 't Schreiend oog word opgeklaard, Daar het door een ligten nevel, In de onfterflijke : oorden ftaart, Eenzaamheid! de huichlaar fiddert, Daar gij 't masker hem ontrukt, En het Godlijk merk der waarheid In 't verftompt geweten drukt. Eenzaamheid! de waare Christen, Lang bekneld door tegenfpoed, Wordt vertrouwlijk aan uw boezem Weer met zagte vreugd gevoed, Troostende Englen bieden fterkte Aan het moêgefolterd hart, MENGELINGEN. «5» fel 'tvcrfchiet wenkt 't vreedzaam fterfuur, God! dien wenk verzagt de fmart. Eenzaamheid! de ziel des Christens Voelt bij U haar kluisters niet, Zoek vrij zwevende vermaken , Gij die ftaag uw zelf ontvliet, Volg vrij ijdle fchaduwbeelden, Sterfling! neen, gij wordt misleid, Hoor, hierin dit plechtig zwijgen, Noodigt uw Gods Majefteit, Welk gevoel, gewijde ftilte ! Die mijn ziel vol eerbied treft, Daar zij op verbeeldings wieken Zich in 't oord des lichts verheft, Vér voorbij dc zichtbre Schepping Hoor ik 't eeuwig juichend koor, 'k Zweef met de onnavolgbre galmen 'tGlansrijk oord der geesten door, Dichtkunst! Priesteres des Godsdiensts, Hartvriendin der Eenzaamheid! Dicht- 25* DICHTERLIJKE Dichtkunst! zuster van de Seraphsi Hier vertoont ge uw Majefteit, Neen, 'k ben nog aan 't ftof gekluifterd Dichtkunst! 'koffer U deez' traan, 't Is een offer der verrukking, 'k Hef eens 't lied der Godheid aan: Dichtkunst! welk gevoel ontvlamt mij? Liefling van mijn' vroegfte jeugd! 'k Zal de tijd een fterfzang zingen Gloeiend door volmaakte vreugd, Lang verhemelde aardelingen! 'k Zing nog bij uw fluimrend ftof, Dan, haast leert gij mê ook verengeld , d'Eerften danktoon tot Gods lof, d'Eerften danktoon! neen , ik ftatnel Die op aard', mijn vriend! mijn God! 'k Dank met fterffelijke lippen Ook uw liefde in 't moeilijkst lot, 'k Roem uw wijsheid — zorg — en almagt — Schepper! 'k hoor in de eenzaamheid, Hoe MENGELINGEN. 353 Hoe elk waereldftel uw' glorie Tot in 't naamloos niet verbreidt, Tot de grenspaal van 't gefchaapne Galmen de echo's: God! is groot! Ja! Miljoenen heldre zonnen Teeknen fchittrend: God is groot! Eens hebt ge ook het plan der waereld Die ik nog bewoon, gemaald, Toen gij haar in wolken kleedet Zijn de Seraphs neérgedaald, Toen weergalmde 't lied der fchepping Door 't ontwiklend fchoon der aard', Eenzaam, Seraphs! hebt ge uw cijter Toen tot 'sHoogften eergefnaard, In de fchaduwende wolken Spiegelde zich 't Werkend vuur, En uw welkomgroet wekt eerbied In den boezem der natuur, Geesten, ademende Godheid, 't Denkvermogen huuwde aan 't ftof, E» 5M DICHTERLIJKE En de jonge waereldburger Zong, op't wentkmd rond, uw lof, k Volg die blijde morgenzangen, 't Sterflijk kroost is Gods gedacht. De eeuwigheid gloeit in mijn boezem, En verlicht, een zwartflen nacht5 Eenzaamheid! ik voel mijn waarde 4 't Sterflijk leven droomt voorbij, Nog een weinig oogenblikken, En mijn geest is eindloos vrij. Vriendfchap l fchaars gekende vriendfchap! In den arm der Eenzaamheid, Wij' ik u dees gloênde traanen, Door gevoel en vreugd gefchreid; Vriendfchap ! dat de tijd zijn vleuglen Zeng' aan 't ongefchapen vuur, 'k Juich onflerfiijk aan uw boezem, Bij de flooping der natuurt

Onderstaande tekst is niet 100% betrouwbaar

MENGELINGEN.

OP DEN grooten menno

BARON van COEHOORN.

erd 001t mijn boezem door der helden roem ontvonkt, Kon waare dapperheid ooit mijne erkentnis vergen,

't Is, daar de zegekrans met eeuwge lauwren pronkt, Voor de eer van Nederland, den fchutsheer van mijn Bergen.

Coehqorn, 6 ja, uw naam geeft aan mijn zangen zwier, Zoudt ge uit d'onfterflijkheid den Aroom des tijds begluuren?

Hoor dan de galmen, die mijn zagt geAemde lier Doet klinken, tot uw lof, in Bergen's trouwe muuresjj

Wordt hij, die volk bij volk doet knielen voor zijn troon. En trappende in hun bloed, de vrije halzen kluiftert,

Door laage vleierij, 'tverdrukte recht ten hoon, D,e hulde toegezwaaid, fchoon door. belang ontluiAerd;

E 5 Den

Permanente URL

Opties voor uitsnede