De Volkskrant

(ADVERTENTIE) I Suzanne, ~~ als George vanavondkomt... pas dan goed opje NoülyPrat! HU drinkt geen vennon th. Zégt _J. Maar a_ _i& Ie vennouth Noilly Prat is moet je wel opletten. I |jfl Want als hij die één keer geproefd heeft, fanraS is je fles tweemaal zo gauw leeg. Haal er nóg één, _ünl Su__ne. Hij komt terug... F~*"l NOILLT PRAT. VERMOUTH VAN GROTE KLASSE. rnmymftmtttO».XY. - T_wg - —gortwi

Hl__lSi_BMP____^

Om de week te besluiten een verrassend nieuwtje: de directeur van het festival, de heer Favre le Bret, heeft donderdagavond in een TVinterview met Jan Blokker (camera Wim van der Linden), zijn mond voorbijgepraat door al vast mee te delen voor de Nederlandse kijkers over enige weken in de huiskamers, dat aan de film Toccata van Herman van der Horst de gouden palm voor de korte films zal worden uitgereikt. Het is net zo iets als de krant van morgen al lezen. Of Favre le Bret weet het al echt. Hij zit niet in de jury (waarvan de Nederlander Sadi de Gorter (voorzitter is). Maar Favre le Bret kan zoiets toch niet zeggen in de Nederlandse kamers over enige tijd wanneer Van der Horst de gouden palm niet krijgt. Dus eigenlijk is het al een uitgemaakte zaak: Toccata wint voor Nederland in Cannes de Grand Prix. Dat zou het tweede achtereenvolgende jaar zijn. Later kunnen we het er wel eens over hebben of we er echt blij mee moesten zijn. B. J. BERTINA

(Van onze omroepcorrespondent)

HILVERSUM, 18 mei — De NCRVtelevisie zal de komende vier jaar een veertigtal speciaal voor televisie gemaakte kleurenfilms uit Amerika kopen. Vier daarvan worden deze zomer uitgezonden. De NCRV ontloopt hiermee de beperkende bepaling dat na het uitbrengen van een nieuwe bioscoopfilm een zekere periode moet worden gewacht met de vertoning voor de televisie.

De films worden door de Amerikaanse maatschappij MCA voor de NBC gemaakt. De speelduur ligt tussen 90 en 120 minuten. MCA is in 1966 begonnen met de produktie en zal in de komende vier jaar in totaal ongeveer zestig films maken, die per stuk tussen 800.000 en anderhalf miljoen dollar kosten. Er zijn 100 acteurs voor aangetrokken, vijftien regisseurs en 28 tekstschrijvers. De films worden eerst door de televisie uitgezonden en kunnen daarna pas in bioscopen worden vertoond. De NCRV kiest 40 films uit.

Op eerste pinksterdag zal de omroep het oorspronkelijke Nederlandse televisiespel vertonen van de auteur P. W. Fransen „Als straks Johannes komt". Het spel is gebaseerd op de derde brief van de apostel Johannes aan een zekere Gajus en behandelt een conflict in een vroeg-christelijke gemeente.

Deze zomer worden ook twee reconstructies van rechtspraken uitgezonden: „Der Fall Jabubowski" (2 delen) en „Der Fall Rohrbach" (3 delen). Er komen twee programma's voor smalfilmamateurs, een serie over de relatie tussen dier en mens („Dier en vriend") en een nieuwe serie Franse discussie-films over opvoedingsproblemen.

Tot zover Bob Groen. Het is inderdaad niet te geloven, dat de Franse televisie het journaal opent met de Gaulles bezoek aan Roemenië, terwijl Parijs het toneel is van een ontzagwekkende betoging van arbeiders en studenten. Maar ik denk bij zulke dingen toch altijd wel even aan ons eigen NTS-journaal, dat aan de bekende zin: „prinses zus en zo heeft vandaag haar zoveelste verjaardag gevierd" (met de bekende foto van Max Koot) ook hardnekkig de voorkeur blijft geven boven het verschrikkelijkste nieuws. En ook bij ons blijkt het parlementaire nieuws menigmaal minder belangrijk te zijn dan het doorknippen van linten door vorstelijke personen.

Een goeie uit het Parool: „Een ietwat ander genre vormen Johnny en Rijk. Zij waren er zaterdagavond voor het laatst. Rijk gaat naar de TROS en Johnny weet ook nog niet precies wat hij gaat doen".

(Van onze correspondent)

MAASTRICHT, 18 mei — De meeste ontslagenen bij het Bonnefantenmuseum te Maastricht weten niet wat ze moeten beginnen. Het museum is door het Limburgs Geschied- en Oudheidkundig Genootschap overgedragen aan de pas opgerichte Limburgse Museumstichting (een idee van de provincie) met provincievertegenwoordigers in het bestuur. Bij de overdracht stond het de nieuwe stichting juridisch vrij aan te trekken wie ze zelf verkoos. Het merendeel van het personeel is dan ook ontslagen onder wie prof. dr J. Timmers, wetenschappelijk ambtenaar drs J. Sprenger en de heer F. Smeets. De buitenwacht heeft nooit anders geweten dan dat zij drie van de voornaamste krachten bij het museum waren.

In het bestuur van de nieuwe museumstichting zitten ook twee leden van het Geschied- en Oudheidkundig Genootschap, onder wie de heer C. Linssen, secretaris van het genootschap tot voor kort en nu zelfs secretaris-penningmeeste van de Museumstichting.

Het was al lang geen geheim dat het Bonnefantenmuseum financieel zwak stond. Dat werkte kennelijk nogal eens zenuwprikkelend op het bestuur. Eén geval is bekend dat een van de personeelsleden, die vanwege het vele werk om salarisaanpassing vroeg, als antwoord van het bestuur kreeg: nog eens salarisverhoging vragen is reden voor ontslag. De brief was ondertekend door de heren Janssen, De Limpens en Linssen. Ook bekend is dat de gang van zaken verre van ideaal was. Er zouden wel instructies op papier hebben gestaan. Niemand schijnt ze dan gekend te hebben. Bij sommigen van de ontslagenen bestaat de indruk dat de mensen die het best van de toestand op de hoogte waren, moesten verdwijnen. Commentaar op de manier waarop de ontslagen vielen: „Het is gewoon verschrikkelijk. Het gaat toch om volwassen mensen. We zijn als schoolkinderen behandeld." Een van de gehoorde klachten is deze: het genootschap zou enige krachten in het Bonnefantenmuseum voor zich hebben laten werken. Die mensen zouden betaald zijn met subsidiegeld dat voor het museum bestemd was. Volgens deze bron zouden bij een accountantsonderzoek in de rekeningen van het genootschap nergens personeelslasten gevonden zijn. Door de Limburgse Museumstichting is intussen onofficieel meegedeeld dat sollicitanten voor functies bij het Bonnefantenmuseum per advertentie opgeroepen zullen worden. De ontslagenen kunnen dan natuurlijk ook solliciteren. De nieuwe stichting wil, zoals het heet, met een schone lei beginnen. Onder degenen die niet direct werden overgenomen vraagt men zich af waarom ze dan eigenlijk ontslagen zijn.

De betrokkenen waren zo weinig voorbereid op wat gebeuren ging, dat ze niet direct goed wisten wat te beginnen. Toen bij het Gewestelijk Arbeidsbureau werd geïnformeerd wat hun te doen stond, werd daar meegedeeld dat ze zelf middels de handtekening van dr Timmers ontslag hadden aangevraagd. Aangenomen wordt dat deze ook niet zo vlug geweten heeft hoe hij anders had moeten handelen.

Intussen blijft de vraag nog open of de heer Timmers een nieuwe taak bij het Bonnefantenmuseum zal krijgen. In ieder geval is hij nog steeds directeur van het Bisschoppelijk Museum, dat te Maastricht onder één dak woont met het Bonnefantenmuseum. De destijds uit Roermond overgebrachte kunstwerken worden door deskundigen deels belangrijker geacht dan de rest van de in het gebouw voorhanden kleinere en grotere schatten. De fraaie beeldencollectie van het Bisschoppelijk Museum heeft, zo wordt gezegd, de doorslag gegeven voor het feit dat het Bonnefantenmuseum in de Michelingids met een sterretje wordt geëerd.

HET Rotterdams Studenten Toneel SARST zoekt op zijn eigen manier naar nieuwe toneeluitingen. Een stuk wordt niet alleen gekozen om zijn artistieke waarde, maar ook om het speelplezier dat het geven kan. Vandaar dat twee surrealistische eenakters van de Newyorkse Village-bewoner Sam Shepard uitgekozen waren voor een serie voorstellingen in het Rotterdamse Piccolo-theater. Op simpele gegevens worden pseudo-naïeve maar kundig in elkaar gezette verhalen gebouwd, die de spelende mens laten zien in een ongewone omgeving. De (Amerikaanse) dubbele bodem ontbreekt niet, want Shepard weet hoe hij schrijven moet. Lex Schoorel had deze levensblije stukjes geregisseerd, daarbij de spelers veel expressie-vrijheid latend. Het was leuk om aan te zien, en de afwezigheid van elke pretentie deed sympathiek aan. Het zal nog moeten blijken, of deze speelse toneelaanpak kans van leven heeft, maar SARST bood het in ieder geval een goede kans. Het tekort aan acteurtechniek van de studentenspelers deed geen afbreuk aan Shepards fantastische poëzie, die door zijn verhulde wreedheid moeilijker speelbaar is dan het lijkt.

Vanavond volgt de laatste voorstelling in deze serie. R. N.

NTS-Sport (morgenavond, half acht, Nederland één) komt met het volgende: • de voetbalwedstrijd Fort—ia '54— Ajax; • de voetbalwedstrijd Fefóenoord— FC Twente; • de voetbalwedstrijd DOS—PSV; • de hockey-interland Nederland— Polen; • de wielerwedstrijd „De ronde van de Haarlemmermeer voor amateurs"; • de Grand Prix van Markelo (motorcross) ; • ■ de Europese judokampioenschappen in Lausanne. In het radioprogramma „Langs de lijn" (morgen half drie Hilversum II en vijf over zes Hilversum I) reportages over de voetbalwedstrijden: Feijenoord-FC Twente, Fortuna-Ajax en DOS-PSV.

Kats ndagen is Cannes de ideale Raten 711 over lege bioscopen te £ blü?tVer het publiek dat bij de H-s en i'- over verouderde thea- E'etig :„aito fauteuils om er ver- leen te zitten- Want de Let va», v negeren systematisch de E? de grote Setal- ziJ verge" fc?e het stregels van Molière over K6t het,1?^1"* te plezieren (wat fcKt d«eLfde als vleien). Aldus eer Jean-Charles Edelin, V van de federatie van Fe 2i| bioscopen. Kastijd met de film in een overk 6bh» een halve eeuw lang Bleilt VrCT gediend als divertisse- R' film ai de massa, heeft de TV fchie ni«,Ts z°danig uitgeschakeld. bh <* o. We situatie moeten -we fcv l?n dui-ven zien. Met de ais kunst en als industrie, midden in een evolutie. gez°cht naar een nieuwe ftM'*°ftit Van bioscoop-amusement. Bjfftieki fr°tere ruimte voor het Xp Wst taJent. Aldus de werkehh ri Van de neer Jean Mou' 8r.!.. Ben„ e secretaris-generaal is pm.senoemde Franse6 bioscoop-

Een vrouw op het feest in Au feu, les pompiers

Louis Malle (36) koos het verhaal William Wilson, de schizofrene sadist en tenslotte moordenaar van zichzelf. Daarin speelt Alain Delon een prachtige jonge Oostenrijkse officier, die in zijn sadistische dieptepunten wordt gehinderd door een geheimzinnige gemaskerde figuur. Ook hier wordt de 19de-eeuwse sfeer prachtig opgebouwd.- Deïons ontmoeting met een adellijke Italiaanse, die hij in een speelzaal met een zweep ranselt nadat hij haar met valse kaarten heeft uitgeplunderd, gaf Louis Malle aanleiding tot een boeiende herrijzenis van een ouder geworden Brigitte Bardot. Louis Malle is overigens in het verbeelden van de schrijver Poe overtuigend als beste geslaagd.

Wat er van de Italiaan Fellini gaat worden is al enige tijd een moeilijke kwestie om aan te snijden. Hij doet het nu zelf in zijn visie op het verhaal Je moet nooit je hoofd met de duivel verwedden. Hij onderneemt een bizar transport van Poe naar onze tijd. In Rome gaat een door geestelijken geleide filmmaatschappij een gechristianiseerde western ondernemen. Daarin zal de hoofdrol worden gespeeld door een Engelse acteur, verslaafd aan verdovende middelen en drank, die er bovendien als een Mefisto bijloopt. Fellini zit blijkbaar nog steeds met een berg rare frustraties, zodat zijn spookachtige satire van het moderne filmwezen in Italië vooral eigen toenemende onmacht en gebrek aan inspiratie bewijst. Edgar Allan Poe is hier wel erg met de haren bij gesleept.

Deze schets maakte een verdrietige indruk vanwege Fellini zelf, die feitelijk aangeeft tot in details hoe hij is vastgelopen tussen de attributen al jaren geleden van A,chten-een-half. Terence Stamp die de Mefisto voorstelde, werd door Fellini nergens heengeleid, de man heeft zijn rol, die belachelijk aandoet, moeten bouwen op niets.

LONDEN, 18 mei (AP) — De musical „I do I do" (in Nederland opgevoerd onder de titel „Ja, ik wil"), die donderdag zijn Londense première beleefde, is op zeer verdeelde meningen gestuit. De oordelen van de critici variëren van „kleverig" en „wormstekig" tot „alleraardigst". Peter Lewis schrijft over de musical, waarin Arme Rogers en lan Carmichael de twee rollen spelen in de Daily Mail: „Alsof de oogst aan Boradway-musicals dit seizoen al niet groot genoeg is geweest, komt ook dit wormstekig fruit nog, dat staaltjes van New Yorks slechtste sentimentaliteit ten beste geeft. Het totale effect is sucrose, glucose, dextrose en lachrymose (gejammer), genoeg om elke realist in het theater suikerziekte te bezorgen." In de Daily Mirror schrijft Arthur Thirkell: „Hoewel overlopend van sentimentaliteit gaat het verhaal ner-

/N de tijd dat het Nederlandse provotariaat zich roerde, zijn er in de berichtgeving van de televisie weleens kleine storingen opgetreden. Zo werd tijdens de reportage van de bruiloft van prinses Beatrix een aantal rookbommen verdonkeremaand teneinde het sprookje overeind te houden. Ook is het gebeurd dat het NTS-journaal een film van Louis van Gasteren over Amsterdamse politieterreur niet belangrijk genoeg vond. We wonden ons daar toen over op, hoewel de voorlichting er niet noemenswaardig onder heeft geleden. Want in Nederland staat altijd wel een actualiteitenrubriek klaar om zo nodig orde op zaken te stellen. In Frankrijk, waar ze met een zeer gezagsgetrouwe staatsomroep zitten opgescheept, hebben ze tijdens de spanningen van de laatste weken wel andere dingen meegemaakt. Bob Groen, onze driftige man in Parijs, heeft tussen zijn drukke barricade-verslaggeving door ook nog kans gezien heè werk van de Franse radio en televisie kritisch te volgen. Daarom schakelen we nu eerst over naar Bob Groen in Parijs. „Hier is Parijs" — zegt Groen. — „Zonder de commerciële radiostations Europe I en Radio Luxemburg zouden de Fransen, vooral in de week van 3 tot 10 mei, hebben kunnen denken, dat er gewoon wat vervelende relletjes waren in Parijs, waartegen de politie met grote zelfbeheersing optrad. Er was een nacht van barricaden en een dreigende staking van een aantal televisie-redacteuren voor nodig om de ORTF ertoe te brengen op zaterdagavond 10 mei een half uur journaal te besteden aan verklaringen van de andere partij, de studenten en solidaire hoogleraren. De avond" daarvoor hadden de zeer gezagsgetrouwe ORTF-autoriteiten nog een uitzending van de actualiteitenrubriek Panorama gecensureerd waarin een reportage zat van de Studentendemonstraties. Wagens van de ORTF waren in het Qu'artier Latin dan ook gehate verschijningen. De radiowagentjes van Europe I en Radio Luxemburg waren overal ter plaatse. De uitzendingen van deze stations werden steeds onderbroken voor directe reportages die vaak voortreffelijk waren. Studentenleiders, politiefunctionarissen en hoogleraren kwamen met grote regelmaat voor de microfoon om commentaar te geven op de jongste ontwikkelingen. Het was Radio Luxemburg die de communicatie verzorgde tussen rector-magnificus Roche in de door politie bewaakte Sorbonne en de studenten achter hun barricades. In het discussieprogramma van Europe I ('s avonds tussen zeven en acht) kon het publiek vragen stellen aan UNEF-woordvoerder Sauvagept en een vertegenwoordiger van de wetenschappelijke staf van de Sorbonne.

Terwijl de televisie trouw officiële mededelingen van de regering uitzond, hernam de radiojournalistiek haar rechten alsof er geen beeldnieuws meer bestond. Wie wilde weten hoe laat en waar er 's avonds zou worden gedemonstreerd, luisterde naar Europe I of Luxemburg, aangezien France-Inter (de ORTF-radio) niet verder ging dan de achteloze mededeling, dat ~in de loop van de avond een betoging zou worden gehouden in Parijs".

(Van onze correspondent) AMSTERDAM. 18 mei — Eerder dan in de bedoeling lag is de opvoering van de musical „De Stunt" stopgezet. Woensdag 15 me} was, in het Rotterdamse Luxor theater, de laatste voorstelling. De oorzaak van het voortijdig slot is volgens producer Hans Tobi gelegen in de „geringe belangstelling van het publiek in Rotterdam." De 29 medewerkers, die een maandcontract hadden, krijgen tot eind mei hun salaris, uitbetaald. Begin januari ging „De Stunt" (waarin Jasperina de Jong en Willem Nijholt hoofdrollen vervulden) officieel in première. Rotterdam was de laatste plaats waar de musical zou worden opgevoerd.

gens over de schreef. De liedjes en de teksten van Torn Jones zijn knap en fantasierijk. De muziek van Harvey Schmidt ligt prettig in het gehoor en is melodieus."

Het is te hopen dat er op het festival van Cannes een beetje behoorlijke films worden vertoond. Het is tenslotte niet uitgesloten dat zij over vijf tot tien jaar op de televisie komen.

In de NTS-rubriek „Panoramiek" wordt elke week een overzicht gegeven van de belangrijkste artikelen en commentaren uit de nieuw verschenen opinieweekbladen. Aan de Groene werden deze week precies vijf seconden minder besteed dan aan Elsevier, Vrij Nederland en De Haagse Post, die elk op de kop af een minuut kregen. Laat ik niet merken dat dat nóg eens gebeurt.

Dan is er nog de TV-criticus die bezwaren had tegen het VARA-programma van zondag over de geboorte. „Ongetwijfeld", schrijft hij, „is een film van een geboorte (tot in alle details) op zijn plaats als studiemateriaal in een collegezaal, maar zeker niet in de huiskamer als amusement voor een onselectief publiek dat er zich aan vergapen kan." Ik schaam me diep voor de geweldige 10l die ik er aan beleefd heb.

Overigens wél iets om even bij stil te staan: dat de televisie zeventien jaar na haar geboorte volwassen genoeg is voor een geboorte op de televisie.

Hebt u ook al op het menu gezien dat we de komende week weer van alles krijgen voorgezet, behalve Bonanza uit het kuipje?

Als dat Centraal Antenne Systeem (met zes en in de toekomst elf TV(programma's) er inderdaad komt, word je als kijker helemaal gek van het schakelen. Tenzij DAF zich tijdig gaat toeleggen op de fabricage van TV-toestellen. K HUURDEMAN

O^Unj.rï.als evoluerend artistiek We\Hiet ,a«e-medium staat het er k,Me Z? slecht voor, al ligt over het bioscoopbedrijf **») n varrIsdat men de ~ogelijks a: aiftuo de bioscoop voor mas»

B«rih worrti ln Cannes ook dit jaar Vt • finan" bewezen hoe een ander Lltl Jon 6rs grote investeringen °J> p kri_f oa]ent als bijvoorbeeld n acrfZ, s°-lva-tore Samperi (zie < w f bl°scoop gelokt moe-6it^lbel sdtan hennen - dacht ik NiUlt>s e" i. geselecteerde kwali- V 3 bet^,61"6 diensten bewijzen bunTiJde weg georganiseerde b

5 'hVan w; e filmer Milos Forman $,& k"e tie7?e We in Nederland ken- een blon<^e> heeft rt^kiXals on=m van het Palais des V ? va,, i een les gegeven in het ?N«6de fn eenvoudige, bijzon>fr v-,e siati™' waarbij hier de 6 ïv11 het i '111l11 zich zat te pleziert Lachen. De film heet op s? bh simn»i Uu> les pompiers. S * er dan een dorp waar h^d^^mh^6611 bal organiseert Nd e aan » la' met een miss pom- Nm 6,?" heel oude gepensio- &ht het al lang neerrO 1"6 in vlrgulde _ *!]>** bleden- Daar zijn dan %'*aar boerse typen, n re^on&Ven om zich te _mi- zou zon film SsJjet êpngemaakt kunnen wor&^ a.7n d°He pret in volle h alr \ hadrt.. Wanneer wij een V°*fch°e ,S al« Milos Forman. Na^r vf_?peler z°'n gegeven v;lndmgrijkheid er wordt tic man die uit een on" Winsituaties deket°B opbouwen, die men 11. J *-% wn Nederland alleen nik. "■*« rip j?o, i ,

Qe tunes kan horen.

een film, die <&« _**t_ 1 komen kijken in bi btaat van plezier >> aT? zoSi al °P de rij moeti> nTsJeehisdie uit Parijs, waar 1& wi 1„e Publiektrekker fi>« nrneminP gezet Een Prach- 46 i^Aotige ÏÏ? van kerels, mans 6 ba de«. w 7 en sèhutte- £*■£<* in die Tjechi•ai; 4UeenP fl1 1S niet te he-4? l^itéT, *} tet gekeutel van 4tslatlails- De °,nbeschrijflijk van t

Het comité gaat namelijk de lootjes voor de rijk-uitgedoste tombola teruginzamelen om de man te helpen. Hij krijgt die lootjes aangeboden nadat de brand is geblust en het feest wordt voortgezet. Van de verwarring hebben de aanwezigen echter gebruik gemaakt om de tombola leeg te roven. De andere gedupeerde is de man waar het hele feest om begonnen was. Wanneer alle consternatie voorbij is, zit hij nog op zijn luxe-brandbijl te wachten. Wanneer hij die dan toch nog krijgt, is de feestelijke doos ook leeggestolen. i

Forman zegt zelf, dat het hem in deze film om juist dje twee oude mannen te doen was. )Maar intussen kan men er in alle bioscopen rijk amusement aan beleven. Als je het ook nog sociologisch wilt zien: Forman tekende het portret van een stompzinnige samenleving, zich manifesterend in een bijna debiete liefdeloosheid. Dat wij daarom ons rotlachen is niet alleen een kwestie van Formans cineastisch talent, maar ook van menselijke moed.

Een exclusief gezelschapje van drie Westeuropese prominenten heeft zich eveneens op een publiekfilm geworpen. Deze film Histoires extraordinaires werd hors concours vertoond en laat zich genieten als het decadente spelen van drie artistiekmodieuze hoge heren. Achtereenvolgens Roger Vadim, Louis Malle en Federico Fellini maakten een korte schets naar hun aard over een griezelverhaal van Edgar Allan Poe. Een

weelderige schat van over-cultuur stort zich over de toeschouwer uit, die niet bang behoeft te zijn zich maar een moment te vervelen. Vadim (40) heeft het verhaal Metzengerstein gekozen, waarin in een vorige eeuw kasteelbewoners zich met allerlei vormen van hoofse minnarij bezig houden. In het middelpunt hiervan bevindt zich Vadims vrouw Jane Fonda, aan wie hij een niet aflatende fotografische hulde betuigt, met gebruikmaking van een weergaloze Coutard. In het oproepen van atmosfeer is Vadim een wellustige meester. Hij bespeelt het thema der liefde als een uitzinnige troubadour. De capricieuze comtesse Frederique wordt eerst verliefd op een man die verdwijnt. Daarna jaagt zij te paard door haar eeuwig verlangen. De man naar wie Jane Fonda verlangt wordt gespeeld door haar broer Peter.

Scène uit Histoires extraordinaires

Pas de afgelopen week is er een kleine koerswijziging geweest in het televisiebeleid van de ORTF. Maandagavond was het nog bar: terwijl heel Frankrijk wist, dat honderdduizenden studenten, scholieren en arbeiders door Parijs waren getrokken, begon het televisiejournaal met een tien minuten durend verslag over de aankomst van de Gaulle in Roemenië. Vervolgens deelde de nieuwslezer mee, dat de algemene staking lang niet overal een succes was geweest. Pas tegen het eind kwamen er- wat beelden van de betoging waarbij zorgvuldig werd gewaakt, dat de „Internationale" en leuzen als „de Gaulle moordenaar" de huiskamers niet bereikten.

Een deel van de ORTF-staf heeft zich tegen deze praktijken zo fel verzet, dat vrijdag een algemene staking werd overwogen om de eis van autonomie voor de ORTF kracht bij te zetten. De laatste poging om dit te voorkomen was donderdagavond de uitzending van een forum, waarin Sauvageot en Cohn-Bendit discussieerden met drie journalisten die de laatste tijd geen overmatig begrip voor de studenten hadden getoond. Cohn-Bendit kwam er bij die gelegenheid rond voor uit, dat hij alle arbeiders wilde oproepen de voorbeelden van Renault, Sud-Aviation en andere bedrijven te volgen en de fabrieken te bezetten.

De eis van de studenten — een uur zendtijd op staatsradio en -televisie — werd door de ORTF-leiding weggewuifd. Het toegeven aan deze in het licht van de schandalige eenzijdige voorlichting niet onredelijke eis zou de directie de pijnlijke vergadering de directie de pjnljke vergaderng van eind deze' week en de roep om een losmaken van de ORTF van de overheid waarschijnlijk hebben bespaard."

Bij de VPRO kan alles, in twee betekenissen. Een goede noot is, dat de VPRO de laatste week meer buitenlandse actualiteiten op het scherm heeft gebracht dan in vele voorgaande weken te zamen. Na Mozambique en het probleem van de Aziaten in Oost-Afrika zagen we donderdagavond laat op het tweede net een verkorte versie van de film „Inside North Vietnam" van de in Amerika werkende Engelse journalist Felix Greene. In opdracht van een krant en de Amerikaanse TV-maatschappij CBS is Greene bijna vier maanden in Noord-Vietnam geweest met de bedoeling „het Amerikaanse volk wakker te schudden". Of dat gelukt is weet ik niet. Het leek me een film die zelfs de vurigste verdediger van het Amerikaanse Vietnam-avontuur tot andere gedachten kon bengen, maar dat kan je ook al niet zeggen wanneer je er zelf tegenaan hebt zitten kijken als een tegenstander van het Amerikaanse beleid. Eén ding durf ik zeker stellen: het was de meest overtuigende aanklacht tegen wat de Amerikanen ginds aan het doen zijn die ik ooit heb gezien. Greenes film heeft me meer gedaan dan die van Joris Ivens, omdat zij journalistieker was, meer puur registrerend. Een soort visueel vervolg op de onthullende dagbladartikelen over Vietnam van de Amerikaanse journalist Harrison Salisbury. Wie nóg niet geloofde, dat de Amerikanen al heel lang vele bommen gooien op de Noordvietnamese wooncentra en ziekenhuizen, weet het nu, na die film. Minutenlang gleden de camera's langs totaal verwoeste steden en dorpen. Maar er waren veel meer aangrijpende beelden: de door fragmentatiebommen verwonde kinderen in de ziekenhuizen, de. ijzige stilte in een stad na het luchtalarm, de blijmoedigheid waarmee de Noordvietnamezen tussen het vluchten en schuilen door blijven werken, de intelligente, niet verbitterde uitspraken van een 21-jarige textielarbeidster. Na afloop werd meegedeeld, dat de film gisteravond zou worden vertoond in het buurthuis Osdorp, maar alleen voor leden van cineclubs. Dat zullen er niet zoveel zijn. Daarbij komt nog, dat Greenes reportage laat op de avond werd uitgezonden, dat Nederland twee nog altijd zeer matig wordt bekeken en dat er donderdagavond al heel wat zware TV-stuff was geweest (Brandpunt, Mercouri, Afrika enzovoort). In mijn omgeving bleken weinig mensen Greenes film te hebben gezien. Als het kijkonderzoek mocht afwijken, dat dit over de hele lijn het geval is geweest, zou herhaling aanbeveling verdienen.