Kranten
Doorzoek alles
Boeken Basis
Boeken Google
Tijdschriften
Externe krantenbanken
Radiobulletins
Uitgebreid zoeken
Menu
Handleiding
Over Delpher
Gebruiksvoorwaarden
Contact
Terug naar resultaten
Rotterdamsch nieuwsblad
07-08-1899
Details
Permanente URL
Aflevering
Pagina
Artikel
Gebruiksvoorwaarden
Auteursrecht onbekend. Het zou kunnen dat nog auteursrecht rust op (delen van) dit object.
Lees verder
Krantentitel
Rotterdamsch nieuwsblad
Datum
07-08-1899
Editie
Dag
Uitgever
A.W. Sijthoff
Plaats van uitgave
Rotterdam
PPN
832564818
Verschijningsperiode
1878-1991
Periode gedigitaliseerd
1878-1945
Verspreidingsgebied
Regionaal/lokaal
Herkomst
KB C 420
Nummer
6561
Jaargang
22
Zoomen en navigeren
Gevonden in deze krant
Geen zoekvraag opgegeven
Zoeken in deze krant
zoek
Bladeren door deze krant
Ga naar paginanummer (totaal 16 pagina's)
/
16
Gebruiksvoorwaarden
Auteursrecht onbekend. Het zou kunnen dat nog auteursrecht rust op (delen van) dit object.
Lees verder
Details
Permanente URL
Aflevering
Pagina
Artikel
Gebruiksvoorwaarden
Auteursrecht onbekend. Het zou kunnen dat nog auteursrecht rust op (delen van) dit object.
Lees verder
Krantentitel
Rotterdamsch nieuwsblad
Datum
07-08-1899
Editie
Dag
Uitgever
A.W. Sijthoff
Plaats van uitgave
Rotterdam
PPN
832564818
Verschijningsperiode
1878-1991
Periode gedigitaliseerd
1878-1945
Verspreidingsgebied
Regionaal/lokaal
Herkomst
KB C 420
Nummer
6561
Jaargang
22
Tekst
ONDERSCHEIDINGEN. Gedecoreerden te ontmoeten, — wordt teet den dag gemakkelijker. Zelf een decoratie te ontvangen, — nu ja, de kans daarop wordt in elk geval niet geringer. Zijj die tot dusver niet tot de gelukkigen be 4 hooren, moeten maar moed houden. Er wordt nogal eens mee gespot. Misschien dóen dat de lui die de zon niet in 't water kunnen zien schijnen, en met kwa- Jjjk verborgen ergernis den blik richten op hun eigen nog ledig knoopsgat. Er is in het ?erleenea van onderscheidingen een speculatie op de menschelijke ijdelheid, en ge- Bjk men weet is deze eigenschap in den tegenwoordigen tijd zoo zeldzaam geworden, dat, de groote meerderheid, de daarmede niet beheptcn, wel eenig recht hebben zich vroolijk te maken over degenen die nog aan het euvel mank gaan. Nauwgezette lezers van den grooten Engelschen humorist en menschenkenner Dickens beweren dat hij, die al de gebreken en zwakheden zijner natuurgenooten op onderscheiden trappen van beschaving bestudeerd had en ze in zijn werken, op de hem eigen goedhartige wijze te kijken zet, over die ééne zich nergens heeft uitgelaten, er zelfs in de verte niet op heeft gezinspeeld, de begeerte naar een lintje. De oorsaak van deze onthouding is niet ver te soeken, — hijzelf, de belangeloóze, hoogdenkende man, die zijn hartstochten en begeerten zoo goed in bedwang had, — hij was ijselijk verlangend naar iets dat hem nooit is ten deel gevallen, een decoratie. Daarom kon hij ook onmogelijk dien trek in een min of meer belachelijk licht plaateen. Nu is het bekend, dat in Engeland de toekenning van een onderscheiding, vooral aan burgerlijke personen, geen alledaagsch werk is : maar toch, Charles Dickens was Jan en alleman niet. De opmerking is weleens gemaakt, dat het een blijk is van republikeinschen of democrataachen eenvoud, alsmede van politieke rechtschapenheid, als een volk niet aan decoratie hecht en de Hegeeriug va_. cU-fc volk ze ook niet noodig acht. De Kepubliek der Vereenigde Staten van Europa, Zwitserland, de republieken in Zuid-Afrika kennen ze niet. Maar daar is ook alweer geen peil op te trekken. Nagenoeg alle ridderorden, binnen het bereik van gewone stervelingen liggende, zijn nog geen honderd jaa. oud ; wij zonderen natuurlijk die historische orden uit, die tot een beperkt getal alleen aan Vorstelijke en enkele andere zeer hoog staande personen worden toegekend, als het Gulden Vlies en de Kou- Seband. De Staten, die de groote Unie vormen aan de overzijde van den Atlantischen Oceaan, ïïadden klaarblijkelijk geen behoefte aan dit modern regeeringsmiddel, en evenmin de Zwitsersche cantons, die staatjes zqn op zichzelf. Zijn de Amerikanen en de Zwitsers, de Transvalers en de Oranje-Vrijstaterß, nu betere vaderlanders dan de volken die wel een zeker aantal inretenen tot lintjesdragers maken? Van Amerikanen kan stellig niet worden getuigd, dat zij zich tot hoogere dingen dan aen uitwendig sieraad aangetrokken gevoelen • in een land, waar de dollar tot den rang van het ideaal wordt verheven, mag tenminste de vraag weleens gedaan worden of het gemis van dat andere op zichzelf reden geeft tot nationale zelfverheffing. De instelling van een op eenigszins ruime schaal verkrijgbare onderscheiding voor bijzondere militaire of burgerlijke verdienste, moet worden toegeschreven aan den eersten Napoleon, die, behalve zijn overige geniale hoedanigheden ook deze bezat, dat hij een juisten blik had op hetgeen «r in de menschen zit. Inderdaad heeft hij met zijnLegioen van Eer wonderen gedaan en aan zijn troon een vastheid gegeven, die slechts door buitengewone rampen, gevolg van even ongemeene misrekenigen, kon geschokt worden. Na hem hebben de vorsten van schier alle natiën zich beijverd om hetite_.de middel in toepassing te brengen, en de uitkomst heeft bewezen, dat bet in den geest van de hedendaagsche beschaving valt. We hebben hier te maken met een quaestie van practisch staatsbeleid, en om daarover een meening uit te spreken, moet men de dingen niet eenzijdig beschouwen, vooral ook rekening houden met de menschelijke natuur. Voor de regeeringen staat bet utiliteits-beginsel op den voorgrond, en wanneer bewezen kan worden dat met de handhaving, met de uitbreiding eener instelling een goed doel bereikt wordt, dan heeft de verdediger reeds een vasten bodem onder de voeten. Dit neemt niet weg, dat wij zoo bij gelegenheid weleens den zedehjken kant der zaak onder de aandacht mogen brengen, en daarbij kunnen ook ondervindingen goede diensten bewijzen. Datzellde Legioen van Eer, — een van de oudste, meest bekende, hoogst gewaardeerde der gewone ridderorden, — wat hebben we er in den laatsten tijd geen leelijke dingen van gehoord, zóó erg, dat de vraag is gedaan of het nog wel fatsoenlijk was, dat onderscheidingsteeken te dragen. Natuurlijk is dat een schromelijke overdrijving. De regeering der Fransche republiek moge, tot bereiking van politieke en financieele doeleinden van minder nobelen aard, het eereteeken hebben doen prijken op de borst van onwaardige personen, dat zegt hoegenaamd niets ten nadeele van hen, die om wezenlijke verdiensten zulk een vereering zijn waardig gekeurd. Welke meening kan men echter hebben over het karakter van personen, die geld bieden, listen aanwenden, slinksche wegen bewandelen, lichtschuwe diensten bewijzen, alleen om op die manier in het bezit te komen van. een onderscheidingsteeken ? Heeft hij dat ding noodig, als reclamemiddel voor zijn negotie, als stempelmerk voor het product van zijn fabriek, het zij zoo, — dan zou tenminste gezegd kunnen worden dat hij als koopman bij de pinken is en geen gelegenheid laat voorbijgaan om een voordeel te snappen. Maar, het geldt hier, let wel, een ridderorde, en dan wordt toch in de eerste plaats gedacht aan iets ridderlijks bij den man, wien zij ten deel valt, en niet aan een schachespartij, die geen der daarbij betrokken personen aan het oordeel van de openbare opinie zou durven onderwerpen. Ook in anderen zin komt hier reclame bij te pas. Wij hebben weleens — meermalen I — kunstenaars zien optreden, van grooten naam, mannen die ons door hun machtig talent wisten te boeien, ons voor een wijle ontrukten aan den banalen gedachtenloop, ons iets deden gevoelen van hetgeen niet in gewone taal is uit te drukken. Gelukkige stervelingen, wien die heerlijke macht is geschonken! Ja, maar gelukkigen ook in de schatting van hen, die den roem beschouwen als den hoogsten prijs, — misschien ook in eigen oog, als zij nog niet geleerd hebben het vluchtige van den wierookdamp te onderkennen. Blijkbaar was dat laatste niet het geval, want zij traden op neen maar, 't stond toch heusch al te gek. Een wandelende etalagekast van ordeteekenen, op en naast en bijna over elkander opgehangen. Wij zouden een paar namen kunnen noemen, — we onthouden ons er van. Maar zegt eens, is het niet in strijd met het karakter der ware kunst de ijde_ta-terij zoover te drijven, dat elk ondersebeidiagsteeken, waarmede verschillende vorsten gemeend hebben de collectie van den groeten artist op diens" doorreize te moeten vermeerderen, met zooveel pronkauebt den volke vertoond wordt 1 Wij hebben bij zulk een uitpakking altijd dezen indruk gekregen : Zou ik mij ook vergissen in mijn schatting van dezen man? Is hij wel de kunstenaar, voor wien de menschen, in navolging van elkander, hem houden, — zoodat bij, om zijn reputatie niet verloren te zien gaan, de tastbare bewijzen van zijn grootheid tot een voortdurende tentoonstelling moet inrichten ? Want dit meenden wrj toch waar te zijn, dat de echte kunst,in haar streven naar het ideale, ook het levèndigst doet gevoelen welk een afstand er nog is tussehen hetgeen zij zou willen uitdruk; ken en haar vermogen om het te doen; en dat niets meer instaat is, den kunstenaar tot bescheidenheid te sternen, dan juist het standpunt, hetwelk hij boven zijn medemenschen inneemt. Dit lijkt niet logisch; bij eenig nadenken zal men het toch met ons eens zijn. Buiten deze bevoorrechten, zijn er nog tal van menschen, wier positie het medebrengt, onderscheidingen te ontvangen. Wij denken hierbij niet aan vorstelijke personen, wien de officiers- en grootkruisen reeds worden toegezonden terwijl zij nog verkeeren in de zuigelingspériode ; natuurlijk is daarbij de geringste gedachte aan persoonlijke verdienste geheel uitgesloten, vergelijk wederzijdsch eerbetoon is een beleefdheidsgebruik, dat misschien iets kan toebrengen om de internationale betrekkingen in orde te houden, en dan heeft het ook zijn nut. Mogen wij spoedig het oogenblik beleven, dat president Loubet een Zwarten Adelaar, ' keizer Wilhelm een Commandeurskruis van het Legioen van Eer krijgt! Van ongeveer gelijk gehalte zijn de decoraties aan diplomaten verleend, wanneer onderhandelingen tot een voor twee natiën bevredigde overenkomst hebben geleid ; zij zijn een blijk van wederzijdscöe ingenomenheid, en oók daarin is een element van vriendschap gelegen, waarvan de waarde niet moet- worden miskend. Als wü aan het opsommen gaan, welke bs«jjt_ró»Cte_èn hei, stelsel zijn aan te voeren,dan gelden deze niet in de eerste plaats de Militaire Willemsorde, voor welke onze achting groot is, omdat zij moet worden verkregen door kloeke, vaderlandslievende daden. „Dat dingetje geven ze niet weg!" hoorden wij onlangs een uit Indië teruggekeerd militair zeggen, wiens lof indertijd de bladen hebben verkondigd ; — en ja, er was wel iets naïefs in die zelfverheffing, waarmede hij onzen gelukwensch beantwoordde, maar men bedenke, dat er heel wat voortreffelijks tegenover stond. Een zichtbaar blijk van den dank des vaderlands voor een toewijding, die het zwaarste offer niet te licht acht, staat boven de critiek. Kan hetzelfde altijd gezegd worden ook bij de in onzen trjd wel wat kwistige uitdeelingen der veelsoortige onderscheidingsteekenen, vooral bij de zoogenaamd periodieke sterrenregens 1 Wij weten, hier op glad ijs den voet te zetten; toch zijn er dingen, die weleens gezegd moeten worden. Er zijn maatschappelijke betrekkingen, die alleen door gedurende een zeker aantal jaren vervuld te zijn geweest, aanspraak op een decoratie schijnen te geven, zonder dat er naar buitengewone verdienste gevraagd kan worden. Dat gebruik moge op zichzelf onschadelijk zijn, er ligt toch een onjuiste taxatie aan den grondslag. Dat iemand vijf-en-twintig of veertig jaren werkzaam is geweest en zijn plicht heeft gedaan, mag aiet beschouwd worden als iets buitengewoons ; het pleit' voor zijn deg-fijkheid, ook voor den staat van zijn ge_o_dbeid, zijn physiek weerstandsvermogen, maar dat zijn voorrechten, die wij ons «elven niet beunen geschonken, en het geval is geenszins ondenkbaar dat iemand, die zich in een moeielijke betrekking bijzonder beeft ingespannen om alles te geven wat van hem verlangd kan worden, er een groot deel van zijn krachten fij inschiet, wat ten gevolge kan hebben dat bij geen jubeljaar bereikt. Is het een gewoonte geworden, — en dat begint er inderdaad naartoe te gaan, — om leeftijdsjaren of termijnen van ambtsvervulling als motieven van onderscheiding aan te nemen, dan zou het aanbeveling verdienen, voor wie naar een decoratie haakt, zijn taak niet al te zwaar op te vatten, om het lang te kunnen volhouden t En dan, hoevelen zijn er niet, die met den meesten ijver werkzaam zijn in de nederige positie, hun aangewezen, voor wie wel nooit aan een huldeblijk van dien aard gedacht zal worden. Dat is voor hen volstrekt niet erg; er is een edeler zelfvoldoening dan een erkenning van hoogerhand. Maar daarmede vervalt ook de moreele waarde van een belooning, die, schaars toegepast, een weldadige prikkel tot navolging voor anderen zou kunnen worden, — daarentegen dat karakter verliest als het iets heel gewoons wordt, waarop bijna kan gerekend worden. Plichtsbetrachting aanmoedigen is handelen in het algemeen belang, en stoffelijke onderscheidingsteekens kunnen daartoe met vrucht worden gebezigd. Doch dat men dan ook de nederige verdienste tot haar recht doe komen, want deze heeft voor de maatschappij niet minder waarde dan hetgeen verricht wordt op de plaatsen die het oog der wereld trekken.
Onderstaande tekst is niet 100% betrouwbaar
FINANCIFFLE KRONIEK.
Losse Bladen. In en oen Rotterdam. kenschetsen door HENRI M. DEKKING. Vam een „Oranjeklant."
HERINNERINGEN VAN ROSENVELDT.
Stadsnieuws
CORRESPONDENTIE.
Sluiten
Opties voor uitsnede
Download als plaatje (jpg)
Download als tekstbestand (txt)
Afdrukken
