De Volkskrant

v (ADVERTENTIE) ,k V 7 winnaars \ft Pakketten Verkade VftVar> f 25.-. Voor elke 'V.Pakketten, een half kf' Maak een tekst bij dit woorden). *\ *■ *(s>-— jSt,ïapJe uit, stuur het met l_%ft am en adres en een *r* tanaam van een ivNbi~kin een envelop V?'2s et) naar: \tj 666-Zaandam. rju . ere week meedoen! JS&koek geurig

(ADVERTENTIE) ÊÊÊÊr __fe__# «I _r iii: . . _i________9__fi__9il H_Mr I *_____ _HB_fi________. f ÏB______H_______ dan scheelt u zich elke dag bliksemsnel schoon. De vele, vele mannen die zich dun, dik, kort, lang. Met een vaart va^^jfc^ elektrisch scheren, weten allang dat 5000 toeren gaan ze onder het bliksemsnel schoon scheren pas kan De man die van scheren weetij» tUÊ met ronddraaiende mesjes. scheert zich dus met een Jjöj §|H WË De Philishave 3 heeft liefst 3x6 = 18 Philishave 3. Geen haar op zijn |^^»| vlijmscherpe mesjes van bikkelhard gezicht die nog aan een andere jEras||W edelstaal. Genadeloos voor elk haartje, shaver denkt. I-WSÈÈÈÊm Uw volgende shaver (weer) een Philishave. Bnri Want dat is bliksemsnel, lekker schoon scheren. fi W V#

j«n onze correspondent) 'a^AR' 19 mei — In haar 'ij* het Vogelenzang in Alk- w> 0p eerste pinksterdag 's * kwart voor zeven de 49--•% !JW M. Broertjes gewurgd !W Vermoedelijke dader is een Me cc ze al zes*ien jaar sav4s 'de 58-jarige metaalbewer_*trji **e PeWfie heeft hem nog N C«n horen. Hij lag, toen de ontdekt, bewusteloos in _>& * van het huisje met naast Njjrjntal lege doosjes van een ■* _ Waarschijnlijk heeft hij *,on. van het leven te berol_-h0 pnoord werd ontdekt door 7' 001* vatl °*e vermoorde i""ijfj kyvam-door de achterdeur j g binnen, vond eerst in de a°- levende maar bewuste- BW?n vervolgens in de kamer »-• goeder. Om haar hals zat it;e?6knoopt. In de kamer vond %n ter een DriefJe dat door A. $%:;}> moet zijn, omdat zijn ff" v2.m&t da-t OP het briefje kon \^|eleken. 'kKia Politie was het briefje V°te nJ gericht en bevatte het S die tot de con?■ dat A. de dader is ge- *?*ail is opgenomen in een lSi lek;erihuis. Hij was maan•Oaiu Duiten kennis, maar le- niet meer. Hij zal biM- • niet voor vanmiddag ■ Politie kunnen worden ge-

Jaloezie moet volgens de politie A. tot zijn daad hebben gebracht. Hij verdacht de vrouw, waarmee hij al jaren samenleefde ervan, veel op te hebben met een ander. De jaloezie van de man leidde in de voorgaande weken al vaker tot twistgesprekken. De dochter en de schoonzoon waren van de moeilijkheden op de hoogte. Zaterdag kwam de schoonzoon bij de politie informeren of het mogelijk was Hans A. uit het huis van zijn schoonmoeder te zetten. Onderzoek heeft uitgewezen dat de man en de vrouw zondagmorgen weer ruzie hebben gehad. De vrouw ging de deur uit, maakte eerst een wandeling en ging tenslotte naar haar ook in Alkmaar wonende getrouwde dochter. De man kwam daar later ook, waarna het weer tot een woordenwisseling kwam en de man de deur uitliep. Hij ging terug naar huis. 's Middags om een uur of vier verliet de vrouw haar dochter op weg naar huis, waar ze met haar man wilde praten en eten voor hem klaar wilde maken. Ze sprak af dat ze om zes uur weer bij haar dochter en schoonzoon terug zou komen. Toen ze om half zeven nog niet was gekomen, ging de schoonzoon op onderzoek uit.

In „Zeg er 'ns wat van" van 27 april heb ik uitvoerig geciteerd uit een brief van Sayyid Loutfi, een 38-jarige Egyptische journalist, die in Egypte in de Alexandria Prison in Alexandria zit opgesloten. Levenslang, wegens het maken van anti-Egyptische, althans anti-Nasser propaganda. Ik kreeg nogal wat verzoeken van mensen die vroegen de brief in zijn geheel te publiceren; ik zal rum een kopie doen toekomen, een dezer dagen. Wel wil ik nog enkele weggelaten fragmenten citeren:

„(...). Van onderwerping en stilte wordt dikwijls gedacht dat het slaafsheid en tijdverspilling is — maar voor vele gevangenen is dit zeker niet zo! Er is een onverdraaglijke gelijkvormigheid in het leven van een gevangene, totdat hij in zichzelf verscheidenheid ontdekt. Boeken worden dan een soort zelf-verdediging, zoals ik me herinner je eerder verteld te hebben, — en' zeker betekenen zij een verdediging van de geest!

Ook is er een onverdraaglijke ondergeschiktheid, totdat de gevangene toevlucht vindt in de kern van de vrijheid! Door de jaren heen hebben we allen geleerd dat het onze plicht is in deze stormachtige wereld onophoudelijk tegen de storm te vechten om er zodoende bovenuit te komen. De gevangene wordt in het begin gekweld door het gedwongen nietsdoen. Maar na enige tijd kan hij — met Gods hulp en zegen — in zichzelf een klein vogeltje ontdekken dat hoopt boven de wolken uit te komen. Maar het arme kleine ding wordt door de storm vaak teruggeslagen, en gedwongen met kloppend hartje te gaan zitten uitblazen tot de storm geluwd is — maar dan maakt hij ook een voorspoedige vlucht naar boven en zingt!

Wel, een van de zeer oude gezegden uit het Oosten luidt. „Hij is een ware heilige die TJ verzoekt niet de deuren te sluiten, de adem in te houden en de wereld te verzaken; die U leert stil te zijn in al uw bedrijvigheid." Ik hoorde dit van een van mijn leraren die ik respecteer en zeer liefheb. En het is werkelijk waar. De discipline van de wijsheid is gericht op de uiterste zelfbeheersing. Maar hoe zal een man dit leren als hij niet weet dat het geleerd moet worden? Wel, een gevangene kan al deze dingen leren en tijdens zijn leven of in zijn literatuur doorgeven. Weliswaar kan hij zich nooit rechtstreeks tot die wereld wenden, maar die wereld is niet blind of doof voor een vogel die hoog boven de wolken zingt, zeker niet wanneer hij God en de engelen als gezelschap heeft verkozen en aan de aandacht van de mensen is ontsnapt. Dus laat de gevangene leren te ontvangen, uit vrees dat de wereld dat volkomen vergeet! Aanvaard, ontvang, onderwerp je, lig open, wees stil! Zelfs in ketenen zal je dan, als het moet, stoutmoedig kunnen spreken."

„(...). Vervolgens begint elk van ons, na aanvankelijk te hebben gedacht dat de weken, de maanden, de jaren vermorst waren, tijd als een geschenk te beschouwen. Zij wordt iets kostbaars. Lag zij eerst zwaar in zijn handen, nu begint zij hem door de vingers te glippen. Hij wordt verlost van de schandelijke zonde van de verveling en begint een boek te lezen! Alweer kan het begin klein zijn. Het boek dat hij gaat lezen als een redelijke bewaker hem dit tenminste toestaat kan zijn ware nieuwe leven betekenen. In werkelijkheid, niet metaforisch. Hij vindt er een gezelschap van intieme herinneringen in, zodat hij in de vroege ochtend al begerig is naar het eerste licht waarin hij zijn boek kan zien, terwijl hij boos wordt wanneer hij ervan wordt weggeroepen! Het boek werpt een betovering over hem, waarvoor hij geen alternatief kan vinden. Er zijn er onder ons die een oude taal beginnen te leren, of — en lach, lieve vriendin, maar hoon ons niet — zeggen: „Ik heb hier ruimschoots de tijd, ik ga mijn gedachten ordenen, ik zal het mysterie van het universum ontraadselen!" Er zijn jongemannen die dit inderdaad hier doen! Of een van ons neemt zijn pen op en vertelt aan een dierbare vriend (die misschien helemaal niet in literatuur geïnteresseerd Is), dat hij proza schrijft of poëzie. Niet met het oog op onmiddellijke publikatie. Ikzelf doe het ofschoon ik van te voren weet dat alles wat ik schrijf, niet wordt volbracht met uitzicht op onmiddellijk effekt. Voor de wereld is het op het ogenblik nutteloos, maar desondanks heeft het waarde!"

(Van onze correspondent)

DEN HAAG, 19 mei. — De 25-jarige kantoorbediende H. van den B. uit

Den Haag heeft bekend de brand te hebben gesticht, waarbij in de nacht van donderdag op vr«da_ vori-re week in een woning aan de Trompstraat in Den Haag de 22-jarige Willem Gieling om het leven kwam en zeven personen werden gewond. De kantoorbediende heeft geen . motief voor zijn daad opgegeven. Hij zal vandaag voor de officier van justitie worden geleid.

Verdachte was op de avond voor de brand thuis, terwijl zijn vriend was gaan biljarten. Nadat deze was thuisgekomen, ging Van den 8., die een stuik of vier borrels had gedronken, met zijn hond wandelen. Buiten gekomen hoorde hij in het aangrenzende huis enig ruimoer. Hij kreeg toen het idee de deur van de woning, waar een feestje aan de gang was, te barricaderen.

Hij nam twee fietsen en een brommer, die er voor de gevel stonden, zette de voertuigen voor de deur en gooide een brandende lucifer in de benzinetank van de bromfiets. Na een steekvlam dreigde het vuur te doven, waarop verdachte een plastic zak met huisvuil op de fietsen gooide, waardoor het vuur weer oplaaide. Ook de voordeur raakte in brand.

Van den B. was toen bang geworden en met zijn hond een blokje omgegaan. Toen hij de brandweer in de straat zag verschijnen, ging hij zijn woning naast het brandende huis binnen. Dit huis werd kort daarop door de brandweer ontruimd. Opnieuw op straat werd hij op aanwijzing van getuigen gearresteerd., "

Als ik ergens een hekel aan heb dan is het aan het soort stukjes dat „Invaller" afgelopen donderdag met vetgedrukt lettertje in het Amsterdams Dagboek van Het Parool schreef. Et citeer:

„Terecht, zeer terecht zijn er, vooral van de kant van de jeugd, voortdurend protesten tegen de onderdrukking in dictatoriaal geregeerde landen zoals Griekenland, Portugal, Spanje. Het wonderbaarlijke echter is, dat er in die kringen nauwelijks ooit iets wordt gehoord van even felle protesten tegen de behandeling van politieke gevangenen in landen achter het ijzeren gordijn. Dezer dagen liet ik in een nogal heftig gesprek met een jonge Nederlander de opmerking vallen: ~En wanneer komt er nou 's een protestactie tegen het gevangen houden van Ludek Pachman?" Het antwoord was onthullend. „Ludek Pachman?", zei de jonge Nederlander, „wie is dat dan?" Zo gaat dat als je toevallig maandenlang in een cel in het door de Russen overheerste Praag zit. Je wordt vergeten, ook door degenen, die je vrienden zouden moeten zijn. Inconsequent? Wel een beetje, dunkt me."

Om te beginnen is hier het adres van Pachman, zoals vermeld in het bulletin van Amnesty International: Veznice v Pankrac, Praha, Tsjechoslowakije. Pachman is samen met een Braziliaan en een Spanjaard in de kaartenactie van de Nederlandse afdeling van Amnesty International opgenomen, dus al die rechtse rakkers die nooit iets van zich laten horen als het om demonstraties en protesten gaat (ook niet tegen terreur van „links"), kunnen nu hun gang gaan. Zij kunnen, wat Pachman betreft, ook een bijdrage storten ten name van A. de Bruijn, postgiro 285598, Bussurn, want de heer De Bruijn is samen met Dick Verkijk, dr Euwe, Evert Werkman en de heer Ten Have lid van het Pachman Comité dat maandelijks een bedragje naar mevrouw Pachman stuurt, waar ze van kan leven. Gelukkig ontvangt ze die bedragen wel steeds, en haar man was, bij haar laatste bezoek aan de gevangenis, „in guter Laune", dus dat stelt ook weer even gerust.

Wat ik Invaller verwijt is niet, dat hij zelf niet in zon Pachman Comité zit bijvoorbeld (want hij zit er wel in), maar dat zijn verwijten aan de jeugd nou weer net die jongeren treffen die godbetert iets doen, al is dat dan in veel gevallen eenzijdig. Ik weet ook wel dat het moeilijker is om de ASVA in beweging te krijgen voor een protestdemonstratie tegen het gevangen houden van Sinjavsky en Daniel, dan tegen het gevangen houden van Theodorakis. Dat is in de praktijk al eens bewezen. Maar waar blijven dan die rechtse jongeren, en al die weldenkende ouderen, die toch ook wel eens een keertje van de Dam naar het Museumplein kunnen lopen, zonder de tram te raadplegen? En wat is de reden, dat Russische en Tsjechische politieke gevangenen minder bekendheid genieten dan Griekse en Spaanse? Door de oorlog is de a&eer van het fascisme er nu eenmaal harder ingehamerd dan de afkeer voor het communisme. Bovendien verkeert menigeen nog steeds in de veronderstelling (en die is misschien niet eens onjuist), dat een „communist" — om het even generaliserend aan te duiden — iemand met een gebrek, een defect is, terwijl een „fascist" iemand is die domweg niet deugt. Dat verklaart de grotere animo om tegen de „deugdelozen" te demonstreren dan tegen de „defecten".

Een niet te onderschatten handicap is ook, dat linkse bewinden hun gevangenkampen en politieke gevangenen met meer geheimzinnigheid omgeven, wellicht toch ook omdat zij er zich meer voor generen dan de rechtse bewinden. Een andere moeilijkheid is, dat er onder fascistisch onderdrukte intellectuelen minder sprake van collaboratie is dan onder communistisch onderdrukte intellectuelen, waardoor onze jongeren gemakkelijker contacten (rechtstreeks of in geschrifte) kunnen krijgen met rebellerende Spanjaarden etcetera, dan met rebellerende Russen etcetera. Het is makkelijk om een jongere te verwijten dat hij Pachman niet kent (misschien kent hij zelfs Donner niet, hoewel...), en men kan dat wijten aan het feit dat hij er in ZIJN clubbladen niets over te horen krijgt, maar wat doen die tegenpolige anticommunistische linksen dan nog om daar meer bekendheid aan te gevenom nog maar te zwijgen van de zwijgende meerderheid, die geen poot verzet, behalve om de schreeuwende minderheid te verwijten dat zij niet óók nog even ten behoeve van hun favorieten protesteert. Natuurlijk kun je Van Hanegem verwijten dat hij alleen maar met zijn linkerbeen voetbalt. Maar daarmee voetbalt hü goed, en zolang verwijten uitblijven tegen mensen die helemaal niet voetballen, er alleen maar over ouwehoeren, is het verwijt jegens Van Hanegem op zijn minst ongepast te noemen. HOPPER

(ADVERTENTIE) 1 lavona 1 ?g haarkleur-versteviger g! ■rjfflpß flakon voor 2a 3 Si B-BBSI behandelingen 155 |S g| kent u een betere? |>j

DE Gouden Palm van het 23ste Internationale Filmfestival werd toegekend aan de niets ontziende Amerikaanse antioorlogsfilm M.A.S.H., waarmee de Amerikanen de slag achter de schermen van Cannes dit jaar hebben gewonnen. Over de Franse favoriet Les choses de la vie wordt in het jury-rapport met geen woord gerept.

Aan de andere kant is het de Amerikanen niet gelukt om de popfilm Woodstock eveneens alsnog in de competitie te brengen. De Gouden Palm voor M.A.S.H, is de eerste Amerikaanse onderscheiding in Cannes sinds 1957. Vorig jaar werd Easy Rider wel vermeld als de meest geslaagde debuutfilm (van Dennis Hopper). Een Gouden Palm hebben de Amerikanen echter sinds de film Friendly Persuaston niet meer kunnen verwerven.

De speciale prijs van de jury werd gegeven aan de Italiaanse film Onderzoek naar een burger boven verdenking over een politiecommissaris, die zijn maïtresse de keel afsnijdt. Deze Kaf/ca-achtige manifestatie werd ook onderscheiden namens de Fipresci, de internationale vereniging van filmcritici. Afgezien van het bovenstaande kreeg de Amerikaan Jorin Boorman de prijs voor de beste regie van de Engelse film Leo the Last met de Italiaanse acteur Marcello Mastroianni in de titelrol, die voor zijn aandeel in de Italiaanse film Jaloers drama werd onderscheiden als de beste acteur van het festival. Tot de beste actrice werd uitgeroepen de minder bekende Ottavia Piccolo in de Italiaanse anarchistenfüm Metel- De debuutprijs ging dit jaar naar de Fransman Raoul Coutard voor de film Hoo Binh, een lieve film over Vietnam. Nog twee jury-prijzen werden toegekend aan de Amerikaanse film Strawberry- Statement en de Hongaarse film De Valken.

j!l °ttavia Piccolo met conferencier Gig Young op het festival.

Dat in het jury-rapport met geen woord meer over een doorslaand succes als de jongerenfilm Woodstock wordt gerept, is een kwalijke zaak. Het is het zoveelste bewijs, dat het competitie-element bij de filmfestivals meer vertroebelend dan verhelderend werkt. Met de Gouden Palm voor de zwarte komedie M.A.S.H. konden de Amerikanen toch tevreden worden gesteld. Het is een verdiende zege, waarbij al degenen die het nawuiven hebben, echter niet voldoende aan hun trekken komen. Zoals de Pool Awdr_ej Wajda, die met zijn film Paysage après la bataille gewoon buiten de artistieke commercie wordt gehouden. M.A.S.H. is buiten twijfel een belangrijke anti-oorlogssatire, maar wanneer dat op een festival wordt gehonoreerd ten koste van andere, op ander terrein minstens evenwaardige films, is zon festival als officiële weegschaal voor onze waardering een niet geheel betrouwbare balans. Gelukkig is in Cannes '70 voldoende gebleken dat de officiële competitie in het Palais des Festivals maar een fractie ia van al hetgeen in de wereld van de hedendaagse cinema meer dan normaal uitslaat. B. J. BERTINA

DEN HAAG, 19 mei. —De rijkssubsidie voor verbetering van woningen en woonbuurten zal met twintig percent worden verhoogd voor werkzaamheden die worden uitgevoerd binnen de periode van 1 november 1970 tot 1 maart 1971. Minister Schut van Volkshuisvesting heeft tot deze maatregel bij wijze van proef besloten in de verwachting, dat daardoor een deel van deze werkzaamheden naar de winterperiode zal worden verschoven.

Deze verschuiving zou ten goede komen aan de bezetting van de nieuwbouw gedurende het seizoen met veel werkbare uren. De maatregel zal in het bijzonder effect kunnen hebben bij de grote aantallen gevallen van individuele woningverbetering, waarvoor geldelijke steun wordt toegekend.

Tot zo ver deze brief van Sayyid Loutfi, die mirj werd toegestuurd door Juliette Spiegel, die hem vertaalde. Loutfi heeft ongelijk als hij denkt dat wat hij schrijft voor de wereld nutteloos is, dat hebben de reacties wel bewezen. Enkele lezers meldden me, dat zij Loutfi op het aangewezen adres hebben geschreven. De heer Karel Bey. die via Amnesty Initernational (p/a drs H. E. Ruitenberg, postbus 5151, Den Haag) de 23-jarige, in Iran gevangen zittende student Farrokh Negahdar (vijf jaar gevangenisstraf wegens een poging studentenorganisaties op te richten om betere levensomstandigheden voor de studenten te verkrijgen) schreef, kreeg prompt een klein, eigenhandig gefabriceerd briefkaartje terug, met als afzender: Farrokh Negahdar, Qazvin Prison, Iran. Hij schrijft (in het Engels):

„Beste onbekende vrienden. Deze dagen zijn zo anders voor me in de gevangenis, omdat ik zoveel verschillende, vriendelijke, hoopgevende en aardige kaarten ontvang. Het heeft diepe indruk op me gemaakt. Veel dank. Ik hoop dat deze correspondentie zal voortduren. Omdat ik hier alleen zit, en er niemand is om mee te praten, is het voor mij een hele uitkomst Yours truly, Farrokh Negahdar."

De kaart bevat een erg mooie postzegel, maar wel een beetje wrang voor een gevangene. Je ziet een wit tafellaken op de grond uitgespreid, daarop een spiegeltje, een kan, een hyacint, een boek waarschijnlijk, en zes borden en kommetjes met etenswaren. We mogen het wel als symbolisch beschouwen dat Farrokh aan de met gom bestreken keerzijde heeft moeten likken om de postzegel op te plakken. Overigens blijkt uit deze kaart, dat de kaartenactie van Amnesty International lang niet altijd blijft steken bij de gevangenisdirecteur.

Misschien toch wel interessant te weten dat in landen als Egypte en Iran de menselijkheid binnen de onmenselijkheid groter is dan in communistische landen waar de kaarten en brieven veel moeilijker tot de gevangenen doordringen. En daar niet alleen trouwens, al is er van achter het ijzeren gordijn een geval bekend van een gevangene die dank zij de kaartenactie van Amnesty International vrij kwam. Toen al die kaarten aan zijn adres bij de gevangenis arriveerden, heeft men eens nagegaan wat voor een snuiter dat eigenlijk was, en toen bleek dat hij al een jaar vrij had moeten zijn! Door een administratieve vergissing was dat niet aan de gevangenis doorgegeven. Ach, u moet maar denken: waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt...