NRC Handelsblad

Door een medewerker PARIJS, juli — Dat het de Islamieten verboden was figuratieve voorstellingen van mens en dier te maken, schijnt een legende te zijn. Zoiets moet de nieuwsgierigheid wel opwekken als je in de gelegenheid bent een tentoonstelling van Islamitische kunst te bezoeken, zoals die nu in Parijs in de Orangerie gehouden wordt onder de titel: Islamitische kunsten vanaf hun oorsprongen tot 1700. De kunstliefhebber, maar ook de toerist, zou er goed aan doen deze expositie, die duurt tot 31 augustus, niet voorbij te laten gaan. Hoewel Frankrijk eeuwenoude banden heeft met de Arabische wereld, die begonnen zijn met de kruistochten, is het bijna zeventig jaar geleden dat een dergelijke tentoonstelling voor 't laatst in Parijs te zien was. Met propaganda of prestige van Arabische landen heeft deze expositie niets uit te staan. Alle 360 voorwerpen zijn afkomstig uit eigen Frans openbaar bezit, voornamelijk uit Parijs en omgeving. Daar zijn stukken onder die met de kruistochten naar Frankrijk zijn gekomen, zoals een Perzische zweetdoek uit de 10de eeuw, genaamd de zweetdoek van Saint-Josse. Twee kaarten aan de ingang geven te kennen dat het een tentoonstelling uit een andere beschavingswereld is. Een landkaart en een schema moeten de bezoeker dat geografisch en historisch eerst even in herinnering brengen. Op de een is de verbazingwekkende expansie van de Islam — weliswaar^ te vuur en te zwaard — na de dood van Mohammed in de 7de eeuw na Christus in kaart gebracht. Op de ander staat een

schematisch overzicht van de dynastieën van kaliefen die de Islam verbreid hebben door de geschiedenis heen. Deze tentoonstelling biedt geen totaalbeeld. Ze is beperkt; de geëxposeerde voorwerpen zijn afkomstig uit een gebied dat gaat van Spanje tot aan de Indus, toch ook al een uitgestrekt gebied. Dat vormt tevens de verklaring voor de verscheidenheid in stijlen van de kunstvoorwerpen. Vandaar dat de naam van de tentoonstelling vermeldt kunsten — in het meervoud — van de Islam. Naar de tanijten die men aan de muur heeft gehangen en waar de tentoonstelling mee begint, zal wel niemand vreemd staan te kijken. Daar zijn we in onze beschaving wel vertrouwd mee en ze worden ook gewaardeerd. Met de ceramiek en het bronsen koperwerk in de daarop volgende zalen vormen ze het hoofdbestanddeel van de tentoonstelling. Het zijn allemaal gebruiksvoorwerpen; schalen en schotels, kandelaars en lampen, kruiken en waterschalen, prachtig van vorm en kunstig versierd. Daarnaast zijn er ook versierde doeken en decoratieve elementen zoals muurtegels en i'ensterversieringen. Men ontkomt er niet aan terug te den Ken aan de Middeleeuwen. Ook hier springt onmiddellijk dat bijzondere van handwerk in het oog. Miniaturen In de laatste zaal kom je ten slotte bij een veertig miniaturen waarop mensen zijn afgebeeld. Ze vormen wel niet de clou van deze tentoonstelling, maar er werd wel een aparte zaal voor ingericht. Voor de westerling vormen die miniaturen een aanknopingspunt om vergelijkingen te maken. Het blijkt nu dat het de orthodoxe Islamieten zijn die het maken van afbeeldingen van

mens" en dier verboden, en dat dat nergens uitdrukkelijk vermeld staat in de Koran. Een feit is dat je in de religieuze kunst geen figuratieve voorstellingen zal tegenkomen. In de profane kunst vinden we ze wel. De hier geëxposeerde miniaturen zijn hoofdzakelijk afkomstig uit de 15e en de twee volgende eeuwen. Zij geven scènes weer uit het leven van vorsten: een jachttafereel, een toernooi, een paard met palfrenier, een ontmoeting tussen twee vorsten, twee verliefden. Het zijn allemaal eenvoudige onderwerpen, die poëtisch worden weergegeven en harmonieus zijn uitgevoerd in meestal prachtige kleuren. De mens heeft zich dan toch doen gelden in sommige gebieden van dè, Islamitische beschavingswereld en met name in Perzië, ook al gegeurt dat dan in de persoon van vorst en prins. Zoals al gezegd ziet de kunstenaar de mens in een poëtische wereld, wat overeenstemt met het betoverende karakter van de bekende sprookjes van Duizend e;i Een Nacht. Abstracte motieven Daarnaast komen mens en dier ook voor op de versieringen van gebruiksvoorwerpen en decoratieve elementen. Over het geheel genomen vormen ze meestal slechts een onderdeel daarvan. Je kunt je afvragen of zij nu het belangrijkste zijn of het dikwijls abstracte versieringsmotief. Dat laatste is wel het meest typische element van de kunsten van de Islam, zoals die hier getoond worden. Die is niet zuiver gebleven. Ze heeft decoratieve vormen ontleend aan de cultuur in de door haar veroverde gebieden. De invloeden van de Griekse, Byzantijnse, Perzische, Mesopotamische en zelfs Chinese kunst zijn duidelijk aan te wijzen.

Maar de zuiver Arabische kunst heeft ook zijn' volledige uitdrukking gevonden. Er is een prachtige deur te zien, waarvan de versiering is opgebouwd uit meetkundige vormen met als basisfiguur de ster. De Islamiet schijnt een voorkeur te hebben voor het rechtlijnige versieringselement. Hij wordt aangetrokken tot het abstracte. De arabeske schept de . illusie van het oneindige. Die tendensen vinden we ook terug

in de tapijten. En wanneer hij uitgaat van de natuur en bloemen neemt als element voor zijn decor, laat hij de getrouwe weergave ervan ter zijde. In plaats daarvan gaat hij de bloem stileren. Naast het geometrische en de bloem heeft de Islam nog het Arabische handschrift als typisch decoratief element, o.a. als versiering voor schotels. Ontegenzeglijk is de Islamiet een groot decoratief kunstenaar.

Miniatuur, voorstellende de eerste ontmoeting van Hoemay en Hoemayoan.

Deze zanger, Barrilito, maakt deel uit van de groep Flamenco Puro van Paco Pena, die hier, in en buiten het Holland Festival, met groot succes is opgetreden. Morgen neemt het ensemble afscheid van ons land, niet in de kleine zaal van het Amsterdamse Concertgebouw, zoals staat aangekondigd, maar in de grote zaal. Bovendien is het begin van deze afscheidsvoorstelling verlegd naar middernacht.

door A. H. LUYDJENS

SPOLETO, juli — In de rij alsof we een brooduitdeling tegemoetzien tijdens een hongerwinter in een belegerde veste, wachten we geduldig tot de deuren zullen opengaan. De deuren van het bekoorlijke, neo-klassieke theatertje gewijd aan Caius Melissus, een Spoletijns dichter waarvan alleen bekend is dat hij een vriend was van Maecenas en dat keizer Augustus hem tot zijn bibliothecaris benoemde, maar van wiens gedichten geen regel tot ons kwam. Ik sta iedere dag in die rij van even voor halftwaalf tot kwart voor twaalven, om dan te rennen naar de plaats die ik de meest geschikte acht. Met mij doen dat alle muziekhongerigen van Spoleto's festival, want het doel van dat wachten is een concert van kamermuziek. En ik maak mij sterk dat, behalve hier, men nergens ter wereld in de rij staat voor zo iets edels als kamermuziek. Maar de concerten van Spoleto zijn dat dubbel en dwars waard. Bij die cocktailconcerten om twaalf uur 's middags worden immers de groten ontdekt, musici die over enkele jaren wereldfaam zullen genieten. Ze zijn natuurlijk eerst al ontdekt door do onfeilbare „talent-scout" Giancarlo Menotti en door Charles W ii^wnirth. die aan het hoofd

staat van de kamermuziek in Lincoln Center en van de Alice Tully concerthall in New-York. Hier traden voor het eerst op pianisten als John Browning, zangeressen als Shirley Verret en Judith Blegen, de vermaarde violist Pinchas Zukerman, de celliste Jacqueline DuPré en tal van anderen. (De Nederlandse dirigent Edo de Waart was, zoals men zich zal herinneren, ook een „ontdekking" van Menotti.) Dat naast die jongeren ook een SwaMslaw Richter of enig ander algemeen bekend „heilig monster" optreedt, vindt men gewoon. De belangstelling gaat waarschijnlijk in de eerste plaats uit naar de jongeren. Luca Marenzio We mogen binnen. Vandaag staat op het toneel een tafel, bedekt met een rood tapijt. Charles Wadsworth verschijnt en deelt ons in zijn ratjetoe van Amerikaans en Italiaans mee, dat hij vandaag „very happy" is, omdat het sextet Luca Marenzio zal zingen: Vlaamse, Italiaanse en Nederlandse barokmuziek. Het sextet, in Italië heel bekend, verschijnt en gaat zitten rondom de tafel en plotseling begrijpen we de betekeni» van het woord ..Liedertafel".

De bas, een zwaargebouwde man van een jaar of vijftig, neemt de stemvork en zet die op de tafel: de beide sopranen, de falsetzinger, de bariton en de bas beginnen hun programma en een half uur lang zijn we in de zestiende eeuw (of zou men toen niet zo volmaakt zuivere, goedgetrainde stemmen hebben gehad?). Na het stormachtig applaus komt Wadsworth terug, om aan te kondigen dat we nu het trio 1 i

van Tsjaikowsky zullen horen. Drie bloedjonge mensen zetten zich neer: de Braziliaanse pianiste Christina Ortiz (19 jaar), de violist James Buswell (the fourth) die we al verscheidene jaren in Spoleto mochten beluisteren en de nauwelijks 20jarige cellist Jeffrey Solow. Ze zijn volkomen menselijk gekleed, want stijve vormelijkheid hoort niet bij Spoleto. De cellist, een beeldschone jongeman, die een roomkleurig jasje draagt over een scharlakenrode trui en daarbij een broek met lange strepen, blauw,

wit, geel, rood en groen, min of meer als een zuurstang, oogst al direct bijval bij de dames. Ze spelen het trio, waarlijk niet eenvoudig, op zo volmaakte wijze dat ik na even weifelen beslis, dat ze van de twee grammofoonplaten die ik van dit trio bezit het meest die benaderen waarop Jasha Heifetz, Piatagorski en Rubinstein spelen. En later krijg ik, tijdens de „drink" ten huize van Menotti, de bevestiging. Buswell vertelt mij hoe hij het stuk heeft ingestudeerd met Heifetz, en Solow zegt dat Piatagorski al jaren lang zijn leraar is. De pianiste, die net een ietsje minder volmaakt was dan de beide anderen, zal na de zomer haar opleiding gaan voltooien bij de Juilliard School of Arts. De mezzo-soprano Muriell Greenspon, die in Boris Godoenow de rol zingt van de voedster en die onovertroffen is in Menotti's The Medium, vult het concert aan met de kinderliederen van Moessorgski. Dit is het soort concert dat men drie weken lang dag na dag in Spoleto kan bijwonen, iedere dag een nieuw en niet tevoren aangekondigd programma. Maar hoe woont men in die heerlijke middeleeuwse stad?

Soms heel goed, in een hotel of bij particulieren, wier huizen steeds voorzien zijn van een badkamer en uitmunten door een zindelijkheid die de eenmaal zo vermaarde van ons vaderland nog te boven gaat. Maar men kan het ook minder goed treffen: de stad is nu eenmaal afgeladen vol. Sonia Gaskell moest in drie dagen driemaal van hotelkamer wisselen en sliep haar laatste nacht op een divan. Het bijzondere van die Spoletijnse huizen is de overdaad aan meubels en vooral aan nutteloze kitschvoorwerpen. Geen stoel of er zit een levensgrote pop in bonte kleuren op; dit soort poppen vind je in alle Italiaanse provinciesteden. In het huis waar ik dit jaar een onderkomen vond, liggen ook leeuwen en tijgers op de stoelen. Alle tafels zijn bedekt met kanten lapjes en bonte doeken en staan vol vazen en pullen met veel \»erguldsel; in elke vaas papieren en plastic bloemen. Aan de muren eindeloos veel Madonna's en heiligen, meestal begeleid door enige vrome spreuk. Ook in de badkamer, te gebruiken voor elf uur 's ochterids

of tussen zes en twaalf uur 's avonds, daar Spoleto gedurende vele uren geen druppel water heeft, vervolgens mij de bloemstukken en de poppen, zodat je er zelfs geen stukje zeep kan neerleggen en zeep tussen de tanden vasthouden is ook niet zo prettig. Maar het pronkstuk van het huis is natuurlijk de TV. Die wordt bekroond door een paar olifanten en een vreemde pop met ontzettend grote oren. Op het heilige uur, waarop de twee bejaarde dames die in deze kitschtempel thuis horen, van TV genieten, branden er maar twee spaarzame lampen, beide uit been (of imitatiebeen); de ene stelt een dolfijn voor, de andere een soort walvis. Deze zeemonsters hebben ieder één groen en één rood oog en uit de opengesperde muil komt nog wat wit licht. Ze hebben dus aan beide zijden de Italiaanse kleuren: rood, wit, groen, bij wijze van schemerbelichting. Maar wie in zijn leven althans één keer een dag of vijf heeft deelgenomen aan Spoleto's festival, zal nooit weten hoe feestelijk een zeer serieus muziekfeest kan zijn. En na die ene keer komt hij terug, ieder jaar... •

Joaehim Raff behoort met Cécile Chaminade, Benjamin Godard en vele andere grotere en kleinere meesters van de tweede helft der vorige eeuw tot de componisten die op gezag van nu vergeten muziekscribenten naar de vergetelheid verdoemd werden — alles wat zij componeerden zou slap epigonenwerk zijn. Raff (1822-1882) heeft zich inderdaad weieens bezondigd aan gemakkelijk in het gehoor liggende, salonstukjes (la fileuse bijv.), maar dat een man als Toscanini in 1931 zijn derde symfonie tot nieuw leven wekte zegt natuurlijk wel iets omtrent de onrechtvaardigheid van het zg. „oordeel van de tijd" (dal in de meeste gevallen een oordeel op grond van toevallige omstandigheden en manipulaties "Is). Dat Toscanini gelijk moet hebben gehad blijkt uit een nieuwe plaat van Unicorn ir.et een uitvoering van Raffs Vijfde symfonie, een programmatisch werk naar het gedicht Lenore van Bürger uit 1773. De symfonie, precies 100 jaar na die ballade ontstaan, volgt het romantische gegeven getrouw, maar onderscheidt zich van veel dergelijke muziiek doordat bij Raff muzikale autonomie voorop staat — het illustratieve effect is geïntegreerd in absolute muziek die zich qua sfeer natuurlijk aan de inhoud van het gedicht houdt. Het smaakvol georkestreerde werk begint met eert bruisend allegro, waarin de componist tot een geslaagd compromis komt van stijlelementen van Mendelssohn. Schumann en Liszt. Er zit een meeslepende vaart in dit stuk, dat zijn titel (Liefdesgeluk) overtuigend waar maakt. De overige delen (o.a. „Scheiding" en „Hereniging in de dood")

blijven qua inspiratie iets beneden dit niveau maar bieden toch boeiende muziek met veel pittoreske kanten. In de laatste delen kan men opmerken dat Mahler niet de eerste was met het introduceren van volkse wijsjes in symfonieën, en men moet zelfs concluderen dat Raff dit met meer smaak deed en het illustratieve effect er minder met de haren bijsleepte. De opname van Raffs vijfde — goed gespeeld door het Londens filharmonisch orkest o.l.v. Bernard Herrmann — is een vah de verheugende disco-initiatieven die (de laatste tijd talrijker wordend) zo duidelijk de relatieve waarde van de geijkte concertpraktijk aantonen en zoveel correcties mogelijk maken op vroegere, klakkeloos nageprate waardeoordelen. Nr. UNS 209 (ƒ 14,90). Av.A.

AMSTERDAM, 15 juli — De Heemschutactie voor het herstel van grote stads- en dorpskernen met historische en culturele waarde, lijkt een succes te worden. In de eerste weken van de actieperiode, die eind september zal eindigen, is al -ruim een ton ontvangen. Het streefbedrag is vijf miljoen gulden. Ter gelegenheid van zijn zestigjarig bestaan heeft de Bond Heemschut gedenkpenningen in brons, zilver en goud laten slaan, waarvan die netto opbrengst ten goede zal komen aan het hulpfonds. (ANP)

• Jhr. S. G. van Weede is m.i.v. 1 juli benoemd tot voorzitter van de raad van bestuur van het Concertgebouw NV in Amsterdam. Hij volgt mr. J. W. de Jong Schouwenburg op die op eigen verzoek aftrad en wegens zijn langdurige en grote verdiensten benoemd is tot erelid van de raad van bestuur. — Chinese dokter voor Lon Nol. Een Chinese arts uit Formosa, dr. Wu hui-Ping — bekend om zijn acupunctuurbehandelingen — is naar Cambodja vertrokken om aldaar het staatshoofd, generaal Lon Nol, te behandelen. Lon Nol is gedeeltelijk verlamd sinds hij in februari jl. werd getroffen door een hartaanval. (Reuter)

er zit wat vast aan Eva Vijf weken lang zit er aan Eva een Eva + vast. Een gratis vakantieboekje met pagina's vol vakantievertier. Dez<3 week het vakantiepuzzelboek extra. Uiteraard blijft Eva zélf vol met onderwerpen, die zich afspelen in de wereld die ook de uwe is: Zoals het eerste van 2 artikelen over de martelares van zwart Amerika: Angela Davis. De start van een nieuwe feuilleton naar de ontroerende franse film 'leven is liefhebben', een interview met de jongens van Kees de Jongen en een bewogen verslag over het weerzien van emigrantenouders en hun kinderen in Canada. Eva-Praktisch: kleren die combineren en een informatie over nieuwe manieren lenig worden of te blijven. Eva - koop 't - Eva+ zit eraan vast een open blad !

door HARRIE VERSTAPPEN

SAN SEBASTIAN, juli — Vorige week woensdag is het 19de Internationale filmfestival van San Sebastian geopend met een tentoonstelling „Hommage aan King Vidor", die dit jaar voorzitter van de jury is. Vidor stond ietwat verbaasd en onbegrijpend te

luisteren naar de stortvloed van Spaans die drie sprekers over hem uitstortten, maar dat doet er allemaal minder toe bij dit soort gelegenheden. Belangrijker is dat in het festival ook een King-Vidorretrospective is openomen, waar negentien van zijn films draaien. Het ziet er trouwens naar uit dat, zoals vaker het geval is, de bijkomende projecties (in de filmmarkt bijvoorbeeld) interessanter kunnen worden dan het officiële festival. De Japanners met name hebben er een handje van op de filmmarkt hun belangrijke produkties buiten mededinging te vertonen, en aangezien de enige Japanse film die in het festivalprogramma

is opgenomen een dokumentaire is over de beklimming van de Mount Everest in 1970 door een Japanse expeditie, ziet het er wel naar uit dat ze hun oude traditie handhaven. En uit heel Zuid-Amerika staat maar één film (uit Argentinië) op het programma, terwijl er op de Filmmarkt weer enkele juweeltjes schijnen te draaien, vooral uit Mexico. Het festival zelf is ondertussen ook geopend met de eerste officiële Amerikaanse inzending: Summer of '42 van Robert Mulligan. Mulligan zelf ziet er uit als een bebrild roze varkentje, en dat past heel goed bij het soort films dat hij aflevert: niet wereldschokkend, maar best het aanzien waard. En vooral niet al te veel pretenties. Summer of '42 gaat over een jongen van vijftien jaar, Hermie, die met zijn ouders de zomer doorbrengt op een eiland aan de kust van New England. De ouders komen overigens niet in beeld; belangrijker voor het verhaal zijn Hermies tv/ee vrienden, Oscy en Benjie. Samen vormen zij het „terrible trio", altijd op zoek naar meisjes. De enigen die zij voorlopig ontmoeten, zijn twee teeny-boppers, die door Oscy en Hermie worden meegenomen naar de bioskoop. De rol van Benjie is daarmee bijna uitgespeeld: hij verdwijnt als een haas in de nacht. De belangrijkste taak in de film is voor Benjie het jatten van een boek over de voortplanting, dat hij stiekem thuis uit de kast haalt. Oscy en Benjie maken daarvan een soort uittreksel in punten, dat ze gebruiken als een soort handleiding bij het versieren. (Sleutelwoord: voorspel). Dit wordt toegepast op de

twee meisjes uit de bioscoop, niet voordat Hermie in een gei weldige scène condooms heeft' gehaald in de drugstore. Als Hermie en Aggie nog samen marshmallows zitten te roosteren boven een kampvuurtje in de duinen, komt Oscy ineens terugwankelen binnen hun kring en vraagt om een con-Jf ] doom. Zoals het gaat in dit ; soort avonturen, komt Hermie nergens bij Aggie. De vrouw waar Hermie uit-., eindelijk zijn eerste ervaring mee zal hebben, is Dorothy; zij woont in' een van de huisjes langs het strand, haar man is de oorlog ingestuurd en Hermie helpt haar wel eens pakjes dra» gen. Op een avond komt hij bij haar langs, vastbesloten het nu zover te laten komen. De overspannen fantasieën die een jongen van vijftien op zo'n moment heeft zijn meesterlijk weergegeven, met veel ironie en minstens evenveel kompassie. Hoe dan ook, als Hermie bij Dorothy thuis binhenkomt, vindt hij haar niet. Wel een telegram dat haar man in de oorlog gesneuveld is. Later komt Dorothy zelf binnen. Ze zet een plaat op waaraan ze kennelijk sentimentele herinneringen heeft, en begint met hem te dansen. (Een van de weinige momenten in de film waarin de muziek van Micl^ Legrand niet opdringerig iv maar perfekt werkt.) Daarna is. het alleen maar natuurlijk dat ze Hermie, in haar behoefte aan I menselijk kontakf, mee naar bed neemt. ( De volgende dag is ze verdwenen en vindt Hermie alleen maar een briefje op haar voor-, deur. Dan komt de stem van de volwassen Hermie in, die. vertelt hoe in de zomer van '42. „Benjie zijn horloge gebroken heeft; Oscy zijn mondharmonikaverloor en ik, in zekere zin, Hermie verloor". Typisch Mulligan „Summer of '42" is een typische Mulliganfilm; alle pretenties die hij heeft zijn niet groter dan dit onderwerp. Het is een bescheiden film van een uitstekend vakman, en vooral een prima spelregisseur. De drie jongens vooral en Dorothy, maar de twee teeny-boppers eigenlijk niet minder, zijn erg raak tot in alle details. Over Legrand heb ik al wal_ meegedeeld: hij heeft zijn m menten, maar is nog steeds regelmatig te opdringerig, wat juist in deze film een beetje uit de toon valt. Over het camerawerk van Robert Surtees niets dan lof. Deze 70 mm Technicoloi' specialist heeft deze film zo gedraaid dat het eruit ziet als opgeblazen 16 mm, in vale, uitgebeten kleuren. Ik ben bang dat Summer of '42 hier niet bekroond zal worden, maar ten slotte is dat niet belangrijk, zeker niet voor deze film. I 0 b I n k i v ! i I, t f' 11 I 11 I 1 I Z

WASHINGTON, 15 juli — Ongeveer een half miljoen werknemers van Bell Telephone Cy, die 80 procent van het telefoonnet in de VS verzorgt, zijn vandaag in staking gegaan. Volgens een woordvoerder van het bedrijf is het effect van de staking tot dusverre minimaal. De meeste binnenlandse telefoonverbindingen zijn automatisch en voor het overzeese telefoonverkeer hebben hogere functionarissen het werk van de stakers overgenomen. Op den duur verwacht men echter vertragingen in gesprekken met het buitenland. Aangenomen wordt dat de staking minstens veertien dagen zal duren. Het bedrijf heeft eén loonsverhoging van dertig procent voor de komende drie jaar aangeboden, maar de vakbonden willen gelijktrekking met andere "sectoren. Ook de ^metaal- en staalbedrijven, spoorwegen en de PTT worden met stakingen bedreigd. (Reuter/DPA)

Door onze kunstredactie KNOKKE, 15 juli — Roemenië heeft in de Belgische badplaats Knokke de dertiende Europabeker voor zangvoordracht gewonnen. Het haalde in de finale 89 .punten. Spanje en Engeland zijn samen tweede geworden met 81 punten en Frankrijk vierde met 75 punten. Ook het winnen van de persprijs is een Roemeense aangelegenheid geworden; die kreeg de Roemeense zangeres Aura Urziceanu. Het. zangfeest in Knokke is nog niet voorbij, want vanavond treden er een Europese en een Amerikaanse zangploeg op. Eerstgenoemde ploeg bestaat uit een Roemeense, een Spaanse, een Franse, een Engelse en een Belgische zanger of zangeres. De Amerikanen komen grotendeels uit Londen — niet helemaal ech^t Amerikaans dus.

NED. I — NOS 18.45 (K) Pip en Zip 18.55 (K) Journ. 19.05 (K) VPRO-campus (NOS (K) Journ.) NOS 22.30 (K) Journ. NED. II — NOS 18.25 (K) Tour de France 18.45 (K) Pip en Zip 18.55 (K) Journ. 19.05 Van gewest tot gewest 19.50 Tips toerisme 20.00 (K) Journ. TROS 20.21 (K) The Bold Ones 21.10 (K) Tom Jones 22.00 Jong talent: gitaarrecital NOS 22.20 (K) Journ. H SUM I — 17.30 NCRV en Bloc (17.45 IBM-Schaaktoernooi; 18.30Nws. ) 19 (S)

Haags Knapenkoor geest liederen 19.15 (S) Muziek Léger des Heils 19.30 Op de man af, praatje 19.35 Ontvoerd! 21 (S) Muziek, muziek, muziek 21.50 (S) Orgelconcours Haarlem 22.20 Overdenking 22.30 Nws. 22.38 Den Haag 22.50 Vakantietoeslag: informatie toerisme 23.15 (S) You the Night & the Musip: lichte mu: 23.55 Nws. H'SUM II — AVRO 18 Nws; 18 11 Journ; 18 35 Uit welk programma is dit 18 25 (NOS) Tour de France 19.30 Nws. IKOR 19.35 Kerk veraf en dichtbij 19.-10 Sodepax vergadering Genéve AVRO 20 03 (S) Residentie orkest 22 03cabaret 22 30 Nws. 22.45 Journ. 22.55 (S) Dichter bij de muziek chansons 23.20 (S) Residentie orkest 23.55 Nws.

Vrijdag

Ned I - NOS 8.15 Tour de France 18.45 (K) Pip en Zip NOS 18.55 (K) Journ E.O. 19.05 (K) Geloof film 19.30 (K) Met orgel en trompet 19.40 Tentevangelisatie Lemmer NOS 20 (K) Journ AVRO 20.21 (K) Eine kleine Reise nach Wien show 21 Televizier Suppl 21.30 (K) 11 uur 20 detective NOS 22.45 (K) Journ. Ned. II — 18.25 (K) Tour de France 18.45 (K) Pip en Zip NOS 18.55 (K) Journ NOS 19.05 (K) Het water, doe KRO 19 30 (K) Waddenzee - Vogelland NOS 20 (K) Journ KRO 20.21 (K B)onanza 21.11 (K Black and White Minstrel Show 21.56 Brandpunt NOS 22.26 (K) Journ. H'SUM I — KRO 7 Nws 7.11 Het levende ! woord 7.16 (S) Badinerie (7.30 Nws: 7.32 Act) 8 Nws 8 11 Voor kinderen 8.25 Overweging 8.30 Nws 8.32 Voor de vrouw (9 Gymnj 9 45 Evangelie zonder masker, lezing NOS 10 (S) Europera KRO 11 Nws 11.03 Voor zieken 12 (S) Van twaalf tot twee (12.28 land- en tuinb ) 12.30 Nws; 12.41 Act.; 13. Raden maar) 14 Dood van een non, hoorspel TROS 14.55 (S) Hooqtepunten opera Don Giovanni, Mozart 16 Nws 16.03 (S) Disco Drive In 17 Aktua/Sport|

kompas 18.00 NCRV en Bloc (18.30 Nws. 19 Wereldpanorama; 19.10 Ronde van Frankrijk). 19.30 Gewijde muziek 20 (S) Amusementsmuziek 21.05 en zonnig weekend met de kans op regen, hoorspel TROS 22 (S( Opname 5 tellen na nu: lichte muziek met solisten 22.30 Nws 22.40 Den Haaa 22.55 (S) De Beyaerd-Hier, cabaret 23 .55 Nws. H'SUM II - AVRO 7Nws 7.11 Gyrnn 7.20 Dag met een gaatje: lichte muziek met om 8 Nws; 8.11 Journ; 8.30 Groenteman NOS 9 Internationaal spectrum (9.35 Waterst) (VARA/AVRO) 12 Alleen op ee" eiland: dagboek Godfried Bomans 12.10 Blik op de wereld: ontwikkelingshulp. 12.30 Overheid Landbouw 12.40 (S) Lichte muziek 12.50 Recht en slecht, praatje 13 Nws VARA 13.11 Act. 13.25 (S) Zangver. Kunst en Strijd, Amsterdam, m m .v. Noordholl. philh. ork. EO 14 Ruimte magazine met gewijde muziek NOS 15 (S) Aspekten van de kamermuziek 15.40 Frtese^ Waterweek 16 Nws VPRO 16.02 VPS#•*« Vrijdag 18 en 19.30 Nws VARA 21 f lj§ Moderne orkestmuz 22.30 Nws 22.45 Ac. 1 —-?/ 22.55 (S) 't Is allemaal show: films en musicals 23.55 Nws. H'SUM III - VARA 9 Nws 9 03 Edd; Becker Show NCRV 10 Nws 10.03 Muz bij de koffie (11 Nws) 12 Nws 12 03 Pew Vers NOS 13 Nws 13.03 Jan Corduwene Show, waarin Eur Popparlement 14 Nws 14.03 Herman Stok Show 15 Nws 15.03 Eddy Becker Show 16 Nws 16.03 Top-30 (17 Nws).

NRC HANDELSBLAD Hoofdredacteuren: mr J. L. Heldring, H. J. A. Hofland en drs. A S. Spoor. Adj. hoofdredacteuren: W. H. Guise en W., Woltz. Eindredactie W. H. Guise. J. M. Bik en dr. R. van Kamp; chefredacteur A'dam: J. J. E. van Baarsel; chef nieuwsdienst: D. H. Hijmans; commentator: K. M. Schreiner. Chef binnenlandredactie: H. A Scheltes; coördinator Haagse redactie: E. J. Boer; politiek/parlementaire redactie: J. J. Vis (chef), mr B. C. L. Waanders, Th. W. Westerwoudt; dipl. redacteur: P. A van Gastel; soc.-economisch: A. F van Zweeden; Amsterdam: J. F. van den Broek; Utrecht: B Kieboom; ZuidNederlano: M. Paumen Chef buitenlandredactie: J. H. Sampiemon; correspondenten: mr. E. C. A. Kuyper (Brussel), S. van der Zee (Bonn) E. Boogerman en mr. F. W. A. Visser (Parijs), drs. W. S. A Colenbrander (Londen), E. G. Lachman (Washington), B. Person (New York), dr. A. F. E. Salomonson (Wenen), A. H. Luidjens (Rome), A. F. Luyendijk (Barcelona), drs. F. G. van Hasselt (Istanboel), dr J. van der Putten (Santiago de Chile), Chr. Roll (Hongkong), S. M. Bouman (Tel Aviv), K. van Wol feren (Tokio). Kunstredactie: A. van Amerongen, W. Boswinkel, A J. van Dijk, P. van Eeten, A. G. Kloppers, A M. Meyerman, J. M. Muller, mr. K. L. Poll, drs. J. E. Redeker, J. Reichenfeld, I. W. Sitniakowski A. van der Veen. Chef financiële redactie: H. A Berkhout; beursredacteur: Ph. Mendera chef sportredactie: S. J. IJdema. redacteur geest, leven/onderwijs: J. W. M. van Spaandonk; redactie wetenschappen: A. de Kool en R. J. Schaeffer; opmaak: J. G. Karstel. h