Door H. T.
15. Wij proottd'n er doe niet wer over. Vaoderzee ik mns mij zöls kennen, en daor was 't met oet. Aanderdagsmorgens scheut mij wat in 't zin. Ik kun wal is oet gaasten gaon, hen oez herschup, waor 'k in langen tied niet west haad. Doe 'k daorvan begunde, .kreeg 'k vort bijval. Moeder vun 't goed da'k daor is hen gunk, vaoder zee ik mus d' herschup maor is vraogen wat of die d'r van zekgen zul dat 'n meiersboerenzeun al volmacht weur, en mien zuster Wemeltien zee: „Daor gao ei toch denk niet alleeneg hen um te gaasten Wolter?" — „Hoe dat zoo wicht?" vrueg ik. „Jaaa now", zee ze, „meen j' dan dat ik niet wat denken kan? Meen j' dan dat ik niet weet van die brief van Trientien Schouweng ?" — Daor hadd mij dat donders neisgiereg ding maank mien minnebrieven zeten te snuffelen. Misschien hadd ze die mooie ok nog wal in handen had, den beriemde van moodon-uiieders Koosien. Zukke vrouwluu hé, Waor ze jo .v uJpfc maank komt ? Ik an 't naozien, zie an 't l:-.cli©ii, en zee : „Er bestiet zeker nog wal: 'n hart dat veultieda au je denkt, 'n band nog niet vaneen gereten?" — Now, aal
brieven die ik bewaord hadd, wassen er nog wal, en doe ik op Wemelties vraog van zooeem gien antwoord gaf, wenschte zie mij 'n goeie reiz en angenaome kennismaokeng met die Rollermaarksmeid van veur 'n paor jaor. Ik zee dat 't wicht dat misschien al vergeten was, zie zee daorop dat wichter wal laank wat onthollen kunnen. 'n Uur laoter hadd ik stok in d'haand en stapte 't daarp oet. „Wolter Wobbeng wil dunkt mij is wer oet vrijen," zee d'r 'n boeren mensk teeng mij die 't melkgoed boend hadd en in de boetenlocht hen zettd'. Ik zee da'k is oet gaasten wol, en heur gezegde, um now is wer oet vrijen te gaon, gaf mij vort anleideng um is nao te denken in hoe lang tied a'k now al gien meid had hadd'. Ik kwamp daordeur al daodelk al mooi an de prakkezaosies, want, dit herinner 'k mjj nog best dat jong wichter dat was aaltied nog veur mij 'n heel antrekkelk unnerwaarp um er is goed over te prakkezeeren. Boer zul 'k heel waorschienlk wal blieven, en dan paste mij toch ok mettertied 'n goed boerenwicht. Um aans wat te wodden, een of aander betrekkeng te kiezen waorbij 'n vrouw as moodensnieders Koosien mij goed passen zul, dat leek mij doe al wat minner toe. En 'k was in de boerenstand ok jao wal gezien — gisteraovend als volmacht gekozen! Met laankwielege prakkezaosies, hier in 't kort vermeld, kwam ik al 'n aoreg groot enn op reiz*. Nao Trientien Schouweng zul ik wal is wer vernemen — zuster Wemeltien hadd dat gien doove in 't oor toett. Now, zunner Wemelties opmaarkeng zul ik 't ok nog wal niet vergeten hebben, maor as 'n mensk in zoo'n geval nog wat anpeutert wordt, dat helpt aaltied nog wal 'n beetien. En ik was jao 'n jonge boer, die aal kaanten oet kun. Wol ik trouwen um deur oet en 't daarp oet te gaon — oez' volk kunnen heur redden um mü, want breur Mans was op anwoddeng en die was vrü van de dienst waor ik de lusten en lasten van unnervunnen hadd. Wol ik in hoes trouwen, goed, Wemeltien gunk deur oet, Mans en Derkien mussen heur zien te baargen as 't er an toe was, ik as de aoldste zeun van 't hoes, gisteraovend as volmacht gekozen, ik kun zoo a'k wol. 'k Hebb van aal die dingen in die daogen eenegiins wat anteekeneng hollen en waorum ik dat dee wil 'k je laoter nog is vertellen. Ik kwam bij oez' herschup, waor 't alles goed in order was. 't Was nog in 't begun van 't winter, 't wer was in de leste daogen aaltied nog al wat maoteg en geregeld west, van verkoldenheid of aander ongesteldheid hadd er gien een last, over ongemakkelkheid in de hoed klueg daor gien mensk, aalmaol verkeerden ze in blaokende welstand, krek zooas ik heur oet oez' hoesholleng ok berichten kun. Ze xee'n, dat ik nog gruid hadd unner dienst, da'k zwaorder wodden was, en ik zee da'k daor an mien jassen en boksens ok wat van weten kun. Vervolgens gungen wij drok an de proot over landbouwzaoken en over daarpsneis. Now, , eigenliek neis dat was er bij oes umtrent niet as dat ik 's aovens van te veuren as volmacht kozen was, en dat vertelde ik heur vort daodelk niet. Aanderdagsmorgens, doe ze mij vruegen of 't getal boeren bij oes ok minnerde, zooas dat in veul plaosen ofnam, doe zee ik dat er hier niet zooveul iegeners mer wassen umdat de boedels zoo vaok verdeeld weuren, doe vertelde ik dat ze al begund wassen um een van de meiersboeren as volmachten te benuemen en dat 't dus al wat veraanderde. Wel meiersboer of dat dan wodden was, vruegen ze, en doe ik heur vertelde, dat mij dat lot te beurt vallen was, doe wa'k ok al neisgiereg of 'k ok wat te heuren kriegen zul wat heur meeneng daorover te kennen gaf. Herschup zee: „Dan filisteer 'k je daormet, Wolter, moe'j maor jow best doen da'j de dieken en wegen goed in order holt, want da's van belang, jong." Ik zee: „Da's goed, herschup, maor ik hebb 't nog niet anneumen. Vaoder was er niks niet wies met, dat ik benuemd was." „Wat," zee d' herschup, „wol je vaoder zöls liever volmacht west hebben?" — „Och nee," zee 'k, dat niet, maor vaoder wol 't baontien niet unner de meiersboeren had hebben." Maor zie keurden 't goed. Meiersboeren hadden ok belang bij dieken en wegen en aander angelegenheden van de boerschup. 'n Jongkerrel as volmacht was beter as 'n aolde, daor kun men vaok beter met veuroet. 's Zöndagsveurmiddags kreeg ik Trientien Schouweng eem is te zien. 't Was nog dezölfde knappe jonge meid as doe ik heur op Roldermaark lerd hadd kennen. O, ze was wal 'n klein tikkeltien veraanderd, maor dat was toch niet in heur naodeel. Ik stak heur de haand toe en vrueg nao de gezondheid, zie bleef staon en was vlugk en bescheiden. Ik zee: „hoe giet 't wicht, nog schik in 't leven?" „Jao", zee ze, „nöw nog aal." „Zoo", zee'k, en zal 't niet laank mer duren? Gauw van de baon ?" ,,'t Lop '11 stuk hen Wolter", zee ze, „ankom Meitied misschien nog niet maor 'tkan wal is opankomzommerofhaarfstangaon." „Wel zoo", zee ik, „en woont hie hier ok in 't daarp ?" Doe nikte Trientien nao 'n hoes toe dat niet heur hoes was, want zooveul wus 'k er al van, en doe begreep ïk dat dit vogeltien niet mer in de vlocht was. Nog eem prooten en doe gungen wij van mekaor. Wij wenschten 'n kaander 't beste en zie vermaonde mij um ok maor gauw te zien tot mien bestemmeng te kommen. Ik daacht bij mij zols: „A'k 't toch niet met die roerde dienst te doen had hadd, dan zu'k 't er beter tegen pes beerd hebben, Trant 't wicht leek my nog zoo toe dat zo wal werd was um ei
muite um gedaon te hebben. Maor 'twas te laot en daormet oet. Doe 'k dat wus, daacht ik er over um 's Zondags nao de middag wer op reiz te gaon. Maor ? nee, dat wellen oez' herschups volk lang niet; ik was daor in zpo lange tied niet west en ik mus nou nog 'n naacht blieven, 't Was er 'd aanderdag ok net boeldag in 't daarp, en dan kon 'k daor ok nog is wat van zien. Nao de middag, dan kun ik wer hen gaon. Ik bleef, en aanderdagsmorgens al veui' de boeldag begunde, kuierden oez herschup en ik is noa dat boerenhoes toe, want ik wol dat vee wal is zien. Kwammen al mer neisgieregen. Wij bekeken koe'n en perd, en my vol t oog al gauw op 'n jonk perd, 'n enter, in die boerkerü geboren en anhollen. 'k Hebb de moer van 't jonk perd ok is goed bekeken, en 'k begunde wat te overdenken. „Prakkezeer ei wat Wolter?" vreug herschup mij, en ik zee: „'k wol dat vaoder hier is was". — „He'j wal zin an 't enterperd?" zee herschup, „dan mient hum maor, hie is van heel beste laog van perd en 't wordt 'n mooi deer''. — Ik zee: „Maor ik bin hier niet bekend horschup en 'k moet 'n borg hebben as ik bien wil". — Bied maor weg Wolter zoo haard a'j wilt". '
de kosten grooter, en dan was mien zuster Derkien overcompleet. En van mien jonge jaoren, wat ha,k er van had? Wat wus ik er einliek nog van wat mooi wichter of er aal nog wal in 't laand van Drenth zatten ? Die keur hef wil de anbiedeng toch zien. Ja, zie ik hebb aal die dingen wal goed overwogen en er ok wal wer um daacht, naoderhaand nog wal en waorum ik dat dee dat za'k je laoter nog wal is vertellen. (Wordt verctlgd)