Provinciale Drentsche en Asser courant

„Degene, die mij uit de weg wil ruimen, is Jozef Staiin en hij werkt vla de Gepeoe", verklaarde Leon Trotzky In Mei van het jaar 1940, kort nadat hy op wonderbaarlijke wijze aan de dood wa« ontsnapt by een aanslag op zijn leven. TrotJtky, destijds de tweede boljewlek in de Sowjet-Unie, stichter en organisator van het rode leger, geraakte zoals bekend by zijn partygenoten ln Moskou ln ongenade en vluchtte naar Mexico, waar hy zich in MexicoCity vestigde. Drie maanden na deze eerste mislukte aanslag, hadden zyn tegenstanders meer succes; Jacson-Mornard zag kans Trotzky met een byi het hoofd in te slaan.

De toenmalige commandant van de Mexicaanse geheime politie, Leandro A. Sanchez Salazar, die werd belast met een onderzoek naar deze beide aanslagen, heeft thans in een boek de gebeurtenissen met hun politieke achtergrond, aap de hand van de nauwkeurige onderzoekingen, beschreven, Hij zegt, dat de Sowjetrussische geheime politie de moord pp Trotzky op touw heeft gezet. Deze moord, aldug Salazar, betekende de voltrekking van het doodvonnis, dat een Sowjetrussisch gerechtshof in het geheim over Trotzky had uitgesproken. Bij de eerste aanslag, welke plaats vond in de vroege morgen van 20 Mei 1940, reden 20 personen in Mexicaanse uniformen naar het huis van Trotzky. Na zijn huis te zijn binnengedrongen, gaven zij a bout portant een salvo met machinegeweren af in de slaapkamer van de gewezen „tweede man". Trotzky ontkwam echter wonder boven wonder aan de dood. Aanvankelijk geloofde de Mexicaanse politie piet, dat de Gepeoe achter deze aanslag zat, maar niettemin werd een uitvoerig onderzoek

gelast, waarbij al spoedig bleek, dat men hier met een uitgebreide samenzwering te maken had. Steeds breidde het onderzoekingsveld zich uit- Salazar schrijft, dat hier een goed georganiseerde en voortreffelijk werkende organisatie aan het werk was. Velen die deelnamen aan de eerste aanslag wisten niet eens waarvoor zij gebruikt waren. Een hunner verklaarde bij zijn arrestatie: „ik dacht, dat ik meehielp aan de opname van een film,...". De moordenaar van Trotzky, Jacson Monrnard, werd in 1943 tot <*e maximale straf — twintig jaar en een dag — veroordeeld. Uit het boek van Salazar blijkt, dat de geheime politie der Sowjets er thans nog voor zorgt, dat Mornard in de gevangenis niet uit het oog wordt verloren. Goed betaalde agenten rijden in eigen auto's door Mexico en hun enige taak is te zorgen voor het welzijn van Trotzky's moordenaar. Salazar onthult nog, dat het Kremlin tot nu toe meer dan 600.000 dollar heeft Uitgegeven voor het organiseren van moordaanslagen op Trotzky, het verlenen van hulp aan de moordenaar en voor het in stand houden van de hiervoor in Mexico benodigde organisatie, De moord op Trotzky bad door de oorlog destijds niet de aandacht, welke zij anders zou hebben gehad. Het was ongetwijfeld de meest sensationele politieke moord, die in de moderne tijd werd gepleegd. Hij betekende tevens he^ einde van een phase in de geschiedenis der Sowjet-Unie, aldus generaal Salazar.

LEON TROTZKY ,... groot wild

I Spitsuur voor het Centraal Station

Het was omtrent het spitsuur, klokslag v*yf, en het ene deel der poorten van het Centraal Station spoog vormloze klompen mensheid uit, het andere zoog die in. Een verkeersagent hakte wiskundig zuiver het rollend verkeer en het menselijk verkeer in onderdelen. Op het plein, vóór het station werd het laatst gedrukte nieuws luidruchtig verkocht. Vlak by waren de trams: vermoeid, verveeld en traag. Uit de gore hemel beven Amsterdam kwam de regen. En van over het If rukte de wind aan, guur en bard en grimmig. Er lag modder op de straten. Daar was niets in dat uur dat aan de lente herinnerde, die toch al een paar maal duidelijk te proeven was geweest In de dagen voorafgaande aan deze trieste winternamlddag. Niets... op die ene man na, die daar stond, tussen de twee elkaar voorbijspoelende mensenbandjirs.

Niets— op die éne' man na. Datwas een gewone man. Net zo grauw en zo grijs als aiic andere mannen daar. Onverzorgd en met niets opvallendsEen opgevulde jas, broek en pet. Maar die man hield in zijn liand een grote bos kleine gele, goudgele, bloemen. Hij was verkoper van mimosa. Voor 10 stuivers verkcht hij een klein bosje. Ik denk dat die man pas in het vak was. want niemand kocht er die namiddag mimosa. Niet de mannen en vrouwen die uit het station kwamen, en nog minder de anderen, die daar ingingen Het was er de dag, 'het uur en het weer niet naar. Misschien zijn er wel mannen die, op weg naar huis, mimosa, w'llen kopen voor hun vrouw of hun meisje, maar ik zag er niet één zoiets doen. Dat zijn van die dingen die men le'est, maar die slechts heel zelden gebeuren. Nochtans riep de man zijn eenzame roep met vasthoudendheid over de voortjagende mensheid. En hü hield de grote bos mimosa v oor zich uit, als 'n blonde, goudgele verleiding. Ach, wie kan zo naief zijn om te menen dat deze mensen voor 10 stuivers mimosa kopen! Wat uit de muilen van het station komt zijn kantoormensen van buiten. Ze kijken bars en onvriendelijk. gezichten die eerder aan brandnetel en cactus doen denken dan aan zoiets milds en lieflijks als mimosa. Daar zijn de meisjes van de fabrieken langs de Zaan en uit 't G°°i. Een beetje vermoeid, een beetje verlept, een beetie vergrauwd achter oliezwetende machines, snuivende motoren en ijlende

transportbanden. Een stroom meisjes, waarvan ei niet één dat mimosa-mannetje zag. En dan waren er de arbeiders, die hem evenmin zagen. Toch riep die man, een eenzaam mens om zo te zien, steeds diezelfde roep: „Mimosa mimosa 10 stuiver voor een bosje....!" Maar h;j riep voor niets en z'n stem werd verwaaid en verdween in de regen en de modder en het hartverscheurend gekerm van treinwielen ln natte rails en het schor geroep der laatstenieuwsverkopers. 'T 'oen kwam dat oude kereltje. Het werd uit één der statlonsmullen weggespogen, één uit tienduizend. Een mannetje van nabij de vt ]f -en -zestlg jaar Het droeg een dun tasje bil zich waarin 's morgens zijn brood had gezeten en het ging, ergens in de baaierd van Amsterdam, naar huls. Het stak over, drentelde voOrbü de mimosaman, bleef staan en keek naar kleine trossen goudige bloemen. En aarzelde. De mimosaman was al bi] hem. Hij haalde een klein bosje uit die grote glorieuze bos en hield dat voor Zich uit. Eenmaal zag ik, ergens in de Maleise archipel, een jong meisje een tuiltje tamarinde op de hand dragen en aan de voet van een ernstig beeld neerleggen Met evenveel liefde als dat meisje naar haar tamarinde keek, keek die mimo§aman naar ïajn bloemen. Hij keek onweerstaanbaar. Het oude kereltje haalde, nogal onhandig en omstandig, een portemonnaietje voor de dag en diepte er tien stuivers uit. Daarna nam hij het bosje mimosa in z'n hand en liep weg. Hij verdween in de zee der mensheid. Nog even flonkerde, schitterde, vlamde het geel der mimosa tussen al het wintergrauw en winterzwart en wintergrijs daar op het plein. TOen was 't weg. \jl en zou zich kunnen afvragen; waar '•■■moet zo'n oud en verouderd mannetje nu met 10 stuivers mimosa heen. Dat weten we niet en we zullen het oOJf nooit weten. Dat blijft geheim. Dat komen er niet veel te weten, in de bakstenen en betonnen huizenblokkendozen van Amsterdam We kunnen e r alleen naar raden. Mimosa voor een ziek kleinkind misschien. Of voor een even verouderd vrouwtje ergens in een ziekenhuis. Of voor een van die stille beelden van de Maagd met het Kind, in "n Amsterdamse kerk. En w^e weet is dat mannetje geen vrijgezel, die er alleen maar pleizier m had om de duffe misère en de dodelijke eenzaamheid van z'n commensaals-kamertje te breken met dat kleine, timide, kuise bosje mimosa. En misschien

ook had dat mannetje wel een héél oude, héél geheime liefde, die hij zo eenmaal per jaar, tegen de lente, een bosje mimosa stuurt. Heel anoniem en heel voorzichtig. Want zulke dingen komen voor. Zelfs in zo'n wereld en met zulk een mensdom als waarin wij moeten leven. Laatst was ik in een café, waar een groep mannetjes en vrouwtjes van een Ouden-van-dagen tehuis bijeen was Het „Kuis" was voor een dag Op reisNaar Arits, naar het Rijksmuseum, naar Heek en de cineac. De hele portie ineens voor 't hele jaar. Eén dag wereld als troost voor 364 dagen afzondering. Er was een mannetje dat ergens in een hoekje op de rand van een tafel een ansichtkaart zat te schrijven. Hij hield z 'n hand voor het potlood en juist daarom wilden een paar andere mannetjes het zien. Maa r ze kregen de kans niet. Toen hij klaargeschreven was, gaf hy de kaart aan de buffetjuffrouw. Met geld voor een postzegel. Zij moest hem posten. Tien minuten later, toen alles weg was, iiet de juffrouw me de kaart lezen. We schonden allebei het briefgeheim, maar dat was zeer menselijk. Achter op die kaart, met beverige, kromme hanepotige letters, stond naast het adres geschreven: „ik hou nog steds van je." Raar? Accoord. Dwaas..? Natuurlijk. Iidopt..? vanzelfsprekend! Maar ze zijn er. En zulke mannetjes kopen, tussen de winter en de lente, b°sjes mimosa. zij, de eenzame gelukzaligen, wier hdrt nog niet bevroren en versteend is door zestig of vijf-en-zestig winters, en welk hart nog kan opspringen bil het zien van zoiets milds en puurs en onbeschrijflijk liefs als tien stuivers mimosa. Zulke dingen gebeuren in de woestijnen. de steppen en savannen der grote stad. Zélfs ln een spitsuur, tussen al die andere lelijke, sombere, trieste, vermoeide, gelaten, verdorde, verpieterde vermolmde en eleenJijk allane pestorven mensen, d'e bet station inslyrpt en weer uitspuwt. vand">«s: morgen, pveiv morgen, over-overmorgen. ANTHONY VAN KAMPEN

Naar aanleiding van een bericht over de versnelde repatriëring van militairen uit Indonesië, waarbij de mogelijkheid werd geopperd, dat de regering gebruik zou maken van een schip varend onder Panamese vlag, heeft de contactcommissie van organisaties van werknemers ter koopvaardij, gevormd door de Centrale van Kapiteins en Officieren ter Koopvaardij en de Centrale Bond van Transportarbeiders, gemeend een telegram aan de minister-president te moeten «enden, waarin er bij de Nederlandse regering met grote klem op aan wordt gedrongen indien bovengenoemd voornemen inderdaad bestaat dit niet uit te voeren. Desgevraagd deelde de heer A. de Boon, de secretaris van de Centrale Bond van Transportarbeiders mede dat Panama geen zeevarende mogendheid is etj toch vier millioen ton scheepsruimte heeft. Dit zijn schepen van buitenlandse rederijen, flie onder Panamese vlag varen, omdat de voorschriften in Panama zeer primitief zijn. Het internationale arbeidsbureau heeft een onderzoek ingesteld op 700 schepen, die onder Panamese vlag varen en daarover een rapport gepubliceerd, waarin men tot de conclusie kwam, dat aan boord van Panamese schepen middeleeuwse toestanden heersen wat betreft veiligheid en sociale voorzieningen. Schepen

die in andere landen zijn afgeschreven duiken plotseling weer op onder Panamese vlag. Op deze wijze worden de voorschriften in andere landen in geVaar gebracht. De Panamese schepen zijn doorgaans bemand met lieden uit allerlei landen, lieden, die zo gauw zij in eigen land voet aan wal zouden zetten in de kraag zouden worden gegrepen. Trieste vondsten Gisteren werd bij de voorjaarswerkzaamheden in de landbouw te Overloon nog het stoffelijk overschot gevonden van een Engelse soldaat, dat maar enige cm met aarde wag bedekt. Het idendificatieplaatje was echter nog gaaf. Tevens vond men in een sloot nog de overblijfselen van twee Duitse militairen. Bij de identificatie bleek dat een der soldaten poststukken bij zich droeg afkomstig uit Dusseldorp. Vliegramp bij Minneapolis kost 15 mensen het leven Bij een vliegramp nabij Minneapolis zijn gisteren vijftien personen omgekomen. Aan boord van het toestel, dat op weg was van Washington naar Minneapolis en Seattle, bevonden zich tien passagiers en een driekoppige bemanning. Het toestel kwam op een huis terecht waarin zich twee kinderen bevonden, die op slag gedood werden. De piloot had met behulp van zijn instrumenten willen landen, daar hij door een dichte sneeuwval geen zicht had.

door J. D. VAN EXTEB

76. Pim, Pam en Pom weten niet dat zij recht in het vijandelijke kamp zijn gelopen, En daarom wandelen zij rustig met de schildwacht mede, als deze hen voorgaat naar een tent. „Gaat U hier maar zolang binnen", zegt de schildwacht, vriendelijk „Mijn meester tomt dadelijk bii U." De drie hondjes wandelen de tent binnen en wachten a£- Maar als zii een uurtje gezeten hebben en er is nog steeds niemand verschenen. worden ze toch wel wat ongeduldig

en steken hun hoofd eens naar buiten. Maar wat zien zij tot hun grote schrik? Allemaal mannen, die met eetrokken speren voor hun tentopening staan. „Nee, jullie zijn binnen en jullie blijven binne n !'' roept één van hen lachend. .Jullie ajn onze gevangenen! „Ja maar wii moeten verder. Wij moeten een prinses bevrijden!" roept pim„De prinses?" antwoordt dezelfde m%t. „Och jongetje, die hebben wii óók gevangen, zij zit in de tent hiernaast!"

(Advertentie) Rheumatiek ondermijnt Uw hele gestsl Want 't knaagt en knaagt en knaagt maarMaak toch een einde aan die ondragelijke plaag, die U ziek maakt en moedeloos en allengs tot niets meer m staat. Pak üw kwaal in de oorzaak aan. Met de weldadige Kruschenkuur. Om Uw bloed te zuiveren van die pijnverwekkende onzuiverheden, die zich nu meer en meer vastzetten in hoeken en gaatjes en..., die zich eerst meldden met scheuten en steken, maar allengs werden tot dagen en nachten van onafgebroken pijn Zoals ettelijke tienduizenden Rheumatieklijders over de hele wereld verlossing vonden bij Kruschen, ?o zal ook voor U de weldadige werking zich haast als een wonder openbaren de kleine dagelijkse dosis Kruschen voelt ge U ai gauw weer een heel ander mens: fit, monter en opgewekt en met geen zweem van pijn meer, omdat Kruschen weer nieuwe energie en Levenskracht schonk Vraag Kruschen bij Uw Apotheker of Drogist.

„Wie op zijn erf geen bomen plant „Wordt vroeg of laat een vaste klant „Van arts en dakpanfabrikant Er is geen landschap In Nederland, zo nuchter, zo kaal, als het uitgestrekte land dat Hgt tussen de Hondsrug en Westerwolde, een kaalheid die bovendien nog wordt geaccentueerd door de omlijsting van de betrokken gebiedenj om* lystingen van typische oude landschappen die juist uit een oogpunt van landschapschoon van grote waarde zijn. Ontstaan In de praehistorlsche tijden dragen ze nog duidelijk de kenmerken van de tijd van zeifverzorging, toen de landen nog niet geopend waren door een uitgebreid net van wegen en kanalen. Dit landschap laat zich niet anders verklaren dan door de geschiedenis toen de bevolking zelf haar hout moest telen om te kunnen bouwen. Door lm» port wordt helaas de behoefte aan eigen productie niet meer gevoeld, waardoor. zich geleidelijk een ontluistering van het landschap voltrekt. Gelukkig bewaren nog vele bewoners van bet oude land hun bomen en struiken en vaak horen we, dat men zijn mooie natuur met boom eu struik niet wil verruilen voor het kale open land in de Veenkoloniën.

„Hoe maken we de veenkoloniën beter bewoonbaar?" zo luidde de titel van de causerie, die door Ir J. L. W. Blokhuis, houtvester in de Houtvesterij Empien, voor de Radio Omroep Noord werd gehouden, een causerie, waarin de noodzakelijkheid van beplanting van de veenkoloniën met bomen wordt bepleit. Medewerking daarvoor wordt gevraagd v'an gemeenten en waterschappen. Een belangrijk onderwerp in verband met de steeds groter wordende schade door wind-erosie.

De geschiedenis van het veen Het veen werd ontwaterd door greppels, sloten, wijken en kanalen en daardoor kon het veen worden vergraven en afgevoerd. Op deze wijze is een volkomen nieuw land ontstaan en toen dat in cultuur werd gebracht is alleen gedacht aan het telen van landbouwgewassen; het aanleggen van bos kwam niet in aanmerk mg. Het resultaat van de landbouw was, en is nég, voortreffelijk; de productie van de veenkoloniën is voor Nederland van grote waarde. De sehoonheid van bebouw* de landerijen is echter van voorbijgaande aard omdat het landschap weer grauw en eentonig en vooral koud en onherbergzaam is «U de oogst binnen is. Er is geen beschutting van struik of boom. Ongeremd stormen de windvlagen over het land es wan» neer het een lange tijd droog te, dan wordt de lucht donker van het opgewaaide stof. Dergelijke dagen van onherbergzaamheid waren vroeger zeldzaam, maar vinden de laatste tijd veelvuldiger plaats. Men spreekt dan van winderosie, d. i. het wegwaaien van fijne gronddeeltjes (meestal humus) die de grote waarde van de grond uitmaken, In de veenkoloniën is men druk bewust van de bezwaren en de kaalheid van het landschap en ook de landbouwdeskundigen geven toe dat het goed zou zijn, indien maatregelen werden getroffen om hierin verbetering te brengen. Voor vijftig jaar en eerder dacht men er niet aan om andere dan materiële belangen te dienen; men dacht er niet aan om ruimere wegen aan te leggen en daarop bomen te planten. Nu komt dit meer en meer in de belangstelling te staan, evenals verbetering van woongelegenheid en sociale verzorging. Natuurschoon, groenverzorging, beplantingen bij huizen, het ?Ün begrippen die steeds meer ingang vinden, maar zonder hulp van de gemeenschap is dit probleem onmogelijk op te lossen. Waarom zou een veenkoloniaal dorp niet een aantrekkelijke omgeving mogen hebben? Het land van buurman Het typische is, d*t de veenkoloniale boeren de bomen het liefst zien op het land van de buurman, Bomen geven schaduw en waar schaduw is wil het gewas niet zo goed groeien. Bomen hebben wortels

en die gaan verder in het land en brengen schade aan de opbrengsten. Bomen en struiken geven evenwel ook beschutting tegen zand- en, Stofstormen. Er bestaat dan ook geen verschil van mening over de behoefte aan houtgewas voor beschuttingen bescherming der streek, maar de boer moet er geen nadeel van ondervinden in zjjn opbrengsten. Da nadelige werking van het houtgewas wordt vaak breed uitgemeten zonder dat men eigenlijk in staat is die schade in geld uit te drukken. De schade door de wind wordt in de loop der jaren steeds groter. Ge-' gevens hieromtrent zijn nog niet verzameld, maar de ervaringen van de boer, die na stofstormen opnieuw zijn land met haver moet inzaaien en dure kunstmest moet strooien, geven te denken. ©en vervener heeft eens een juiste opmerking gemaakt. Inplaats van wegen van 10 meter breedte zouden ook zonder bezwaar wegen van 15 meter kunnen zijn aangelegd en de 5 meter brede berm zou een prachtige gelegenheid zijn geweest om bomen te planten die het landschap niet alleen zouden beschutten maar ook verfraaien. Ook langs de kanalen zouden ruimere stroken gereserveerd kunnen zijn. De meest afdoende manier is om te trachten alsnog de wegen met stroken grond te verbreden, hetgeen inhoudt, dat èn de gemeenten èn de waterschappen de lichamen zullen zijn die in hoofdzaak de landschapsverzorging hebben uit t e voerenIs dit idee een hersenschim? Dertig jaren geleden zou dit inderdaad bet «val zijn geweest, nu wordt het vraagstuk onder allerlei groepen deskundigen met ernst besproken. Het ideaal zal worden verwezen* lijkt wanneer de geesten daarvoor rijp zijn en daaraan wordt met groot idealisme gewerkt.

De Caltex heeft in Pernis een nieuwe reusachtige olieraffinaderij in gebruik genomen. De foto toont de Installatie, dje het hart van het bedrijf vormt.

De campagnes voor en tegen terugkeer van koning LeopohJ naar België verlopen kalm. De vergaderingen, die alom in het land door aanhangers en tegenstanders van de vorst worden belegd, blijven rustig en slechts zelden wordt melding gemaakt van incidenten. Van aanplakbiljetten wordt een sober gebruik gemaakt. Anti- en pro-gezinden bedienen zich veel meer van geïllustreerde vlugschriften in krantenformaat, die huis aan huis worden bezorgd. Wel ziet men steeds meer voor de vensters der Leopoldisten het portret van de koning verschijnen met het onderschrift; „Ja, de koning komt terug". Van de zijde der tegenstanders van de koning plakt men op grote schaal zegels aan, die de vorm van het Internationale verkeersbord „verboden toegang" hebben met op de witte band in het midden „non" of „stop Baels", wat doelt op de echtgenote van de koning.

Beide partijen nemen hun toevlucht tot de modernste propaganda-methoden en des avonds kan men boven Brussel vliegtuigen zien, die onder de vleugels de woorden „ja" dan wel „neen" in lichtende letters dragen en waaruit een stentorstem allerlei slagzinnendebiteert. De Brusselaars reageren hierop echter nauwelijks en in een gesprek zullen zij zelden spontaan over de koningskwestie spreken. De Belgen trouwens schijnen voor zichzelf beslist te hebben hoe zij zuilen stemmen en het is niet waarschijnlijk dat de rechtse of linkse propaganda hierin veel verandering zal kunnen brengen. De laatste tijden deden te Brussel geruchten de ronde, dat tegen de 12e Maart door het socialistische-communistische vakverbond stakingen zouden worden uitgelokt. Van socialistische zijde zijn deze geruchten evenwel catagorisch tegengesproken men mag dus verwachten, dat °P *2 Maart de stemming een kalm verloop zal hebben. „ Men verwacht dat de volledige uitslag tegen het middernachtelijk uur bekend zal zijn. Het deelnemen aan de volksraadpleging is verplicht en men kan zich slechts onthouden van stelling kiezen door het indienen van een blanco formulier, v ,

Speculaties Aan de vooravond van de volksraadpleging geeft men zich in politieke kringen aan allerlei voorspellingen over, die al naar gelang van het standpunt, dat men inneemt gunstig of ongunstig voor de Belgische vorst uitvallen. Van socialistische zijde baseert men zich in het algemeen op de resultaten der verkiezingen van 26 Juni 1949. De stemmen, die de katholieken toen op zich wisten te verenigen, maakten 43.55 procent uit van het aantal uitgebrachte stemmen. Wanneer men bij dit percentage de scheurlijsten telt — i n het algemeen katholieken — dan komt men tot een percentage yan 48 procent, dat zich onvoorwaardelijk voor terugkeer van de koning zou uitspreken. Daar de koning heeit verklaard, slechts te zullen overwegen naar België terug te keren, indien hij tenminste 55% van het totale aantal geldige stemmen op zich verenigt, zou de katholieke volkspartij, aldus redeneren de socialistische politici, nog 7%, d .i. 350.000 stemr-^en van de andere partijen moeten verwerven. Volgens de berekening der liberalen zou de koning in h*t Vlaamse land

68% der stemmen op zich weten te verenigen, in Brussel 45% en in Wallonië 40%. In dat geval — aldus d« liberalen — zou de koning noch in Wallonië noch in de hoofdstad de helft der stemmen hebben behaald, hetgeen in hun ogen voldoende zou zijn om de terugkeer van de vorst onmogelijk te maken. Hoewel de liberalen lang verdeeld geweest *ijn op het stuk van de koningskwestie, blijkt het wachtwoord in hun gelederen thans algemeen te zijn: tegen terugkeer van de koning stemmen. De katholieken zijn van oordeel, dat men by een raming van de resultaten van de volksraadpleging zich niet mag baseren op de uitslag van de recente verkiezingen. Zij zeggen te verwachten, dat vele liberalen, en vooral die in Vlaanderen, alsmede talrijke socialisten, voor de terugkeer van de koning zullen stemmen. Geen beslissing doch advies Zoals bekend zal de uitslag van de volksraadpleging niet onmiddellijk beslissen over het al dan niet terugkeren van de koning naar België, doch slechts als aanwijzing dienen voor het parlement, dat uiteindelijk een beslissing zal nemen. Er zal geen probleem meer bestaan wanneer de koning minder dan 55% der stem*men heeft behaald. Zoals hijzelf verklaarde zal hij in dat geval aftreden. Ook indien de aanhangers van de koning 66% der bevolking blijken uit te maken zal het koningsvraagstuk als opgelost kunnen worden beschouwd. De koning zou dan naar België terugkeren, aangezien de socialisten hebben verklaard zich by een dergelyke meerderheid zonde? discussie te zullen neerleggen. Moeilijkheden zullen echter ontstaan indien — en dit is het meest waarschijnlijke — het aantal jastemmen tussen de 55 en 66% zaj lijn. Ongetwijfeld zou dan een onrustige tijd voor België aanbreken.