Twentsch dagblad Tubantia en Enschedesche courant en Vrije Twentsche courant

Te Rhenen is Vrijdagavond omstreeks 11 uur een kalkblusketel ontploft in de kalkzandsteenfabriek Vogelenzang, die aan de voet van de Grebbeberg aan de Rijn ligt. De kracht van de ontploffing was zo groot, dat de ketel, die enige tonnen weegt honderden meters door de lucht vloog en in de Rijn terecht kwam. Het 7.gn. kalkhok en een deel van de fabriek werden vernield. Als door een wonder zijn er bij deze ontploffing geen mensenlevens te betreuren geweest. De ketel vloog tussen de masten van twee schepen door, die bij de fabriek gemeerd lagen. Men verwacht dat de fabriek, die ruim een millioen stenen per week produceert, voor minstens twee maanden buiten.bedrijf zal zijn. Op het moment der ontploffing bevond het 50 man sterke personeel zich grotendeels in de kleedkamer, op het punt om naar huis te gaan. Slechts één arbeider H. M. werd min of meer ernstig gewond en moest naar „Ziekenzorg" te Wageningen worden overgebracht. Een andere arbeider werd door ongebluste kalk in de ogen getroffen. Er waren ook nog enkele lichtgewonden. Naar de oorzaak van de explosie wordt door ir Van Rijn uit het zevende district van het Toezicht op het Stoomwezen te Den Haag een onderzoek ingesteld.

De bekendmaking door het hoofdkwartier van generaal Eisenhower in Parijs dat de derde Amerikaanse luchtmacht divisie, gestationneerd in Groot Brittannie, de status krijgt van derde Amerikaanse „air force" betekent, volgens „De Times", dat haar omvang en belangrijkheid groeit. In Washington is bovendien bekend gemaakt dat er een nieuwe divisie van de luchtmacht is gevormd. Deze is de zevende divisie van de Amerikaanse luchtmacht. Zij wordt gevestigd in Groot-Brittannië. De derde „Air Force" staat onder commando van generaal-maioor A. J. Old. Generaal Old heeft in de tweede wereldoorlog van 1943 af in Engeland dienst gedaan bij de Amerikaanse luchtmacht. Hii werd onderscheiden voor de leiding van de eerste vlucht bommenwerpers die, na hun ODstiiging in Engeland, in Duitsland doelen bombardeerden en daarna in Rusland landden. De Amerikaanse luchtmacht hepft. volgens „The Times" thans de beschikking over twaalf vliegvelden in Groot-Brittannië. Enkele ervan ziin voormalige vliegvelden van de Engelse luchtmacht. Deze worden thans vergroot om ze geschikt te maken voor het gebruik van B-29 en B-50 sunerforten. Een. geheel nieuw vliegveld is in aanbouw.

De Amerikaanse luchtmacht in Engeland bestaat uit de genoemde typen bommenwerpers en „Thunderjet" straaljagers. STRAALJAGERS OP VLIEGDEKSCHEPEN. De Sea Venom. tweepersoons straaljager gebouwd door de Havilland, is thans in grote aantallen in aanbouw voor de Engelse marine, zo meldt de Times. De Sea Venom, is, evenals de Hawker Sea Hawk en de supermarine Attacker, geconstrueerd voor het starten van en landen od vliegdekschepen. De drie genoemde vliegtuigtypen worden geacht elke vijand het hoofd te kunnen bieden. De nieuwe straaljager heeft terugwijkende vleugels, en is uitgerust met radar en vleugeltip tanks. Verwacht wordt dat de eerste geheel uit straalvliegtuigen bestaande groeoen van op vHp° , dpkscheDen gestationeerde jagers dit iaar zee zullen kiezpn. Dezp groepen zullpn hun basis hebben op 't vliegdekschin Eagle dat thans, met 't nieuwe vliegdekschiD Ark Roval. wordt beproefd. Deze nieuwe eenheden zullen de huidige sterkte van deze bodems der Britse vloot nog versterken. De Eagle en Ark Roval zullpn worden gevoegd bii de ImDiacable. Indefatigable, Indomitable. Formidahle, Illustrious en Victnrious. Deze oudere schenen kunnen e'k zestig vlfegtuigpn bprgen. De Eagle en de Ark Roval zullpn elk epn groep van vier sa^adrons meevoeren, honderd vliegtuigen. Poging tot beroving Twee onbekend gebleven jonge mannen hebben Zaterdagmiddag een poging gedaan tot beroving van een goudsmid, in de binnenstad te Amsterdam. Doof het, resoluut optredpn van de zoon van de eigenares van de winkel mislukte de toeleg waarop de beide mannen de vlucht namen. Tegen vier uur was de zoon van de eigenares in de winkel toen twee mannen binnen stapten, van wie een in het bezit van een vuurwapen bleek. Zii sommeerden de

ADVERTENTIE

(Van onze Brusselse correspondent.) De levensduurte schijnt in Belgie momenteel een hoogtepunt te hebben bereikt. In de textielindustrie zijn sedert enkele weken geen nieuwe orders binnengekomen, de detailhandel is lusteloos en de grote warenhuizen zijn opnieuw begonnen met grote advertentiecampagnes in de dagbladen. Er is in feite slechts één artikel, dat in de jongste weken goedkoper is geworden : de sigaar. Het doosje cigarillo's, dat enkele weken geleden nog 19.50 frs. kostte, krijgt men nu voor 17,60 frs. Dit is het gevolg van de nieuwe, lagere Beneluxaccijns op sigaren. Maar de zwarte Belgische volkssigaret, waarvan er maandelijks ongeveer 600 millioen stuks in rook vergaan, kost nu 10 frs. tegen 8.70 frs. (voor 25 stuks). Pas nu kan men zich een enigszins volledig beeld vormen van de ravages, welke de koopwoede van het publiek veroorzaakt hebben. Vele Belgen hebben Inderdaad massa's voorraden opgestapeld en gingen daarbij zeer onoordeelkundig te werk. Wat te denken van de huisvader die 150 kilo gebrande koffie kocht? Hij zit nu. zoals de Antwerpenaren zeggen, met de „gebakken peren". Dit betekent, dat hij aan de koffie een enorme strop heeft gehad. Zelfs indien men het kostbare goedje in grote luchtdichte blikken verpakt, verliezen de bonen na een paar maanden veel van hun aroma. En dan die eeuwige sardientjes, die nu in België elke dag op de ontbijttafel komen! Ondanks de sterk gestegen levensduurte dient men te erkennen, dat de sociale vrede sedert Korea kon worden gehandhaafd. De koppeling van de lonen aan de schommelingen van de detail-index is 'n vondst geweest, ofschoon zij slechts een voorlopige oplossing bracht voor de spanning tussen de prijzen en lonen. Het is ongetwijfeld heel mooi aan de werknemers een stabiele koopkracht te garanderen. Volgens het huidige systeem kan de Belgische arbeider nooit het slachtoffer worden van de prijsstijgingen. Wanneer de prijzen stijgen, wat blijkt uit de hausse van het index-cijfer voor de detailDrijzen, worden de lonen in dezelfde verhouding aangepast. Daardoor echter is het mogelijk dat de Belgische lonen nog veel hoger zullen komen te liggen

dan de lonen van de andere Europese landen. Is dat een handicap? „Neen" antwoorden hierop de vakbondleiders, en eigenaardig genoeg ook een aantal liberale economen. En zij zeggen dat hoge lonen nooit een belemmering zijn voor de concurrentie op de wereldmarkt. Voor de oorlog behoorden de Nederlandse lonen tot de hoogste van Europa. De Nederlandse bedrijfsleiders moesten er voortdurend voor waken, dat zij in hun fabrieken de meest moderne procedé's toeoasten, waardoor zij het percentage van de lonen in de kostende prijzen drukten en door betere en snellere productie de concurrentie konden weerstaan. Dit systeem is in België sedert 11944 van toepassing en heeft ook goede resultaten opgeleverd. Een practisch voorbeeld: wat kan het vreemde rederijen schelen, dat haventarieven van Antwerpen de hoogste zijn van alle Europese havens, indien hun schepen in een minimum van tijd worden gelost, zodat het globale béstede bedrag kleiner is dan in sommige Zuidelijke havens, waar de tarieven veel lager zijn. maar ongeveer twee maal langer aan een zelfde taak wordt gewerkt? In feite komt die ..goedkopere" haven duurder uit dan Antwerpen. Men herinnert er hier vaak aan, dat de Amerikaanse lonen 2.5 maal hoger ziin dat de Belgische en sommige Amerikaanse textielprodueten toch goedkoper zijn dan de Belgische.

Ontleend is aan de Memorie van Antwoord aan de Tweede Kamer inzake de vervanging van het grenscorrectiebesluit 1949: Hoewel niet gezegd kan worden, dat de bevolking in haar geheel de gebiedsovergang toejuicht, schikt zij zich zo goed mogelijk in hetgeen is geschied en ontwikkelt zich de aanpassing aan de nieuwe verhoudingen op zakelijk bevredigende wijze. Naar het oordeel der regering kan in redelijkheid niet verwacht worden, dat van Nederlandse zijde nu reeds een einde zou zijn gemaakt aan de toestand van materieel verval, waarin de toegevoegde gebieden in het algemeen verkeerden. Naar het oordeel der regering is het verwijt,, dat zij zou hebben nagelaten de openbare voorzieningen althans min of meer oo Nederlandse niveau te brengen, en dat naar verhouding in deze onzeker en schriel zou zijn, stellig misplaatst. De regering streeft er naar, binnen de grenzen, die te dezen gesteld moeten worden, te doen wat in haar vermogen ligt om de achterstand der correctiegebieden op te heffen.

VOOR DE TWEEDE KEER na de bevrijding is de overgave van de Duitse troepen in Mei 1945 aan de Canadese legers herdacht op de militaire begraafplaats op de Holterberg. Op het frisse groene grastapijt dat terrasgewijs op de Oostelijke helling van de berg is aangelegd staan de vele honderden stenen en kruisen, onder elk waarvan een soldaat rust, die zijn leven gaf opdat wij in vrijheid kunnen leven. Zaterdag stond voor elk graf een jongen of een meisje van een school te Holten of Almelo en legde een tuil bloemen ter nagedachtenis van hem, die hier temidden van een natuur, die tot nieuw leven was gewekt, te ruste is gelegd.

Tot deze jongens en meisjes sprak de minister van Oorlog, Ir. C Staf, op verzoek van de Canadese ambassadeur, mr. P. Dupuy «en dankwoord. Ir. Staf zeide: eigenlijk moeten jullie bedanken, want de soldaten die hier liggen hebben hun leven gegeven, opdat jullie in vrede en vrijheid kunnen opgroeien. Wij willen geen agressie, wij willen geen oorlog, geen tyrannie. Jullie moeten er voor zorgen dat wij komen tot een verstandhouding tussen de volkeren van deze wereld, op dat de vrede hier een woonplaats vindt. Dit waren treffende woorden. Zij spraken van hart tot hart en sloegen een menselijke tpon aan in deze plechtigheid, die een diepe Indruk heeft gemaakt, niet alleen omdat

men hier geconfronteerd wordt met de namen van hen, die vielen, maar ook omdat men beseft dat achter deze namen het verdriet schuil gaat van ouders en vrouwen, die ver over zee treuren en van wie velen misschien nooit de droeve gang zullen kunnen ondernemen naar deze plek waar Zaterdag de vlaggen halfstok hinsen, waar de hoornsisnalen verklonken tesen de dennebossen en waar de eewi.ide muziek weerklonk toen afgezanten van mogendheden uit alle vijf werelddelen door middel van talloze kransen de nagedachtenis van de doden op Holtens begraafplaats eerden. Behalve het bijna voltallige corps diplomatique waren namens de Nederlandse regering aanwezie de minister van Oorloe en van Marine ir. C. Staf. de minister van Financiën, prof. mr. P. Lieftinck en de minister van Justitie, mr. H. Mulderije. Voorts waren o.m. aanwezig de Commissaris der Koninsin in de provincie Overijssel, ir. J. B. J. M. Ridder de van der Schueren. generaal Kruis, generaal-majoor C. D. Toet. bevelhebber in het tweede militaire eewest en tal van militaire en burgerlijke autoriteiten, leden van Gedeputeerde Staten van Overijssel, de burgemeester van Holten mr. W. H. Enklaar en burgemeesters uit de omliggende gemeenten. Om half twaalf arriveerde de verteeenwoordiser van HM de Koningin, vice-admiraal N. A. Rost van Tonningen. die onder de tonen van de nationale hymne van Canada in gezelschap

van de ambassadeur van Canada, de heer P. Dupuy, de voor de begraafplaats opgestelde erewacht inspecteerde. Onder doodse stilte schreed het gezelschap tot voor het monument. Er volgde een kort godsdienstig ceremonieel, waarbij de Rev. A. B. Austen, toegevoegd aan de Britse ambassade, en aalmoezenier G Brugman van de Nationale Reserve, een korte predicatie hielden. Tussen deze toespraken en bi.i de kranslegging die nu volgde, speelde de Koninklijke Militaire Kapel onder leiding van Rocus van Yperen gewiide muziek. Eerst trad vice-admiraal N. A. Rost van Tonningen naar voren, die H.M. Koningin Juliana vertegenwoordigde. Daarop volgde de Canadese ambassadeur. de heer Dupuy. Namens de regering legde ir. Staf een krans en daarna volgden afgezanten van vele landen Frankrijk. Engeland. Italië, Pakistan. Argentinië, België, Ver. Staten en andere landen. En treffend was het ogenblik toen de vertegenwoordigers van de gemeente Holten hun bloemenhulde brachten. Holten acht het zich een eer dat het deze plek waar een diepe rust heerst en de maiesteit van de natuur de wijding van de begraafplaats accentueert,

mocht schenken aan hen die van overzee kwamen, doch die niet terug keerden. Even riep het knetterend geweersalvo de herinnering wakker aan de gruwelijke werkelijkheid van de oorloe waarin de veertienhonderd jongemannen van de Holterberg zijn gebleven en beklemmend klonken de hoornsienalen. die wegstierven in de verte: The Last Post en de reveille. Woorden zegsen onder zulke omstandigheden weinis;: de stilte snreekt een verstaanbare taal. Maar toch lag er diepe dankbaarheid besloten in de woorden die Canada's ambassadeur sprak tot de Koninein en Prins Bernhard voor de eer die hier wordt bewezen aan de Canadezen. die uit alle delen van het land. uit alle lasen van Canada's gemeenschap naar overzee vertrokken met vele duizendén minder dan ze gekomen waren.

De heer en mevrouw Nicholas uit Hatfield (Engej a nd) bij het graf van hun zoon, die op 1 April 1945 r te Ruurlo sneuvelde.

Ned. Herv. Kerk. Beroepen te Loon op Zand, C. C. T. Postma te Den Bommel; te Eilm F. E. v. d. Zee, cand. te Delft; te Raamsdonkveer, A. Makkenze te Tienhoven. Bedankt voor Ameide en Tienhoven R. W. Steur te Ouddorp. Geref. kerken: Beroepen te Makkum, H. Moll, cand. te Huizen (N.H.) Aangenomen naar Reitsum, W. M. de Bakker, cand. te 's Gravenhage. Bedankt voor Blija, J. A. van Netten te Wommels; voor Epe, J. H. Post te Wieringerwerf.

door BARBARA CARTLAND Vertaald uit het Engels 13. „Belooft U, dat U morgen zult komen?" Sally knikte. „Ja, ik beloof het." „En zult U iedere dag komen?" „Dat zullen wij moeten afwachten." Sally voelde, dat het voor het kind niet erg zou zijn enige tijd wat bang. te zijn. Tot nu toe had zij alles gekregen wat zij wilde hebben. Toch voelde_ Sallv medelijden met Elaine, die alleen in die grote flat woonde met enkele bedienden om voor haar te zorgen. Sally vertelde thuis met een lichte toon en op humoristische wijze wat was voorgevallen. Zij lachten en vertelden haar. dat ze buitengewoon slim was, maar David keek bewonderend, omdat hij ^> e ^ er dan de anderen begreep, wat zij wel bereikt had. , , _ ,, „Waar leerde jij je psychologie, Sally? „Van Vader natuurlijk. Er was niemand die beter dan hij — als het er op aan kwam — mensen kon begrijpen. Ieder heeft een gril en het komt er op aan die gril te ontdekken, dan zal alles goed gaan." De anderen lachten. „ „Ik vraag mij af. wat de mijne is? . zei Marigold plotseling „Je bent hebzuchtig." zei Peter tot aller verrassing. . . , . „Hebzuchtig?" Marigold had een vervelende klank in haar stem. „Ja", zei Peter, „je wilt zo maar dingen uit het leven grijpen, terwijl je niet weet of jt 't wel kan. aDt is 't verschil met jou en Sally." . . „Ik geloof, dat je niet al te vriendelijk bent," zei Marigold scherp, en zij keek naar David als om hulp. Maar hij reageerde

niet. Hij dacht aan het verhaal, dat Sally zojuist verteld had. HOOFDSTUK V. Elaine wachtte Sally in de hal op. toen zij de volgende Maandagmorgen met de lift naar boven kwam. „Mijn vader is hier!" riep ze opgewonden uit. ..Hij kwam gisteravond terug van Parijs. Hij is ontzettend boos op juffrouw Harris. ... verschrikkelijk boos. .. . maar ik heb hem verteld, dat ik veel liever U heb. Hij zal U vanmorgen ontvangen!" Sally voelde haar hart in haar schoenen zinken. Zij verlangde er niet naar mijnheer Robert Duncan te ontmoeten. Zij had de laatste dagen zo veel van hem gehoord, dat zij zich afvroeg, hoe zij ooit aan mevrouw Bellows gezegd kon hebben. dat zij zijn naam niet kende. Klaarblijkelijk was hii de sterkste financiële macht van de City, die Londen sedert jaren gekend had, en hij nam steeds een belangrijke plaats in bij internationale economische conferenties Maar alle inlichtingen die Peter of David haar gaven, bevestigden haar opvatting, dat lu.i een man was, die veel van geld afwist maar heel weinig van kinderen. Hoe meer zij zag van Elaine's leven in de luxueuze flat, hoe meer zij tot de overtuiging kwam. dat het kind een volkomen verkeerde opvoeding kreeg De bedienden waren ongetwijfeld oplettend en betrouwbaar als mijnheer Duncan thuis was maar als hii buitenlands vertoefde waren zij lui. Elaine kreeg haar ontbijt op de vreemdste en meest uiteenlopende uren en het eten was vaak slecht. De verpleegster van Elaine was erg oud — zij had Sallv bekend aan de verkeerde zijde van de 70 te staan — „ofschoon het niemand goed zou doen indien de werkgever dit wist" Zij stelde er zich daarom tevreden mee zo min mogelijk te doen. Zij hield buitengewoon veel van Elaine, dat was buiten twijfel evenals zij veel van Elaine's moeder had gehouden, die zij ook verzorgd had. maar zij was te oud voor haar werk en te vermoeid

om de bedienden op de vingers te tikken. „Ik geef alles voor een rustig leven" had zij Sally bekend. „Er zijn natuurlijk tijden geweest, dat ik heb gevochten voor mijn rechten en voor de rechten van de kinderen, maar de tegenwoordige bedienden willen naar niets, wat je zegt, luisteren, zodat ik het maar opgegeven heb." „Dat mag allemaal wel goed voor U zijn", placht Sallv te zeggen. „Maar hoe moet het met Elaine?" Zij wist echter, dat het zinloos zou zijn van de verpleegster een vijand te maken, en hield daarom maar verder steeds haar mond. Zij wilde echter mijnheer Duncan precies vertellen, wat zij dacht van het personeel. Bates. de butler, was een andere zondaar. Het was Sally wel duidelijk geworden, dat Elaine's aanklacht, dat hij van haar vaders port dronk, juist was. Hij zag er uit alsof hij zwaar dronk en schuifelde steeds door de flat met een jas aan en vaak nog ongeschoren. Maar uit de norse manier, waarop hij Sally steeds groette, maakte zij op. dat hij haar niet zag als een gevaar voor zijn positie. Er was ook een dienstmeisje, een nog al jong en vrij frivool type, dat het grootste deel van haar tijd doorbracht met het maken van grapjes met Thomas, de huisknecht, en met de kokkin, een dikke goedgeheumeurde ziel, wier Iers temperament haar er echter van weerhield ooit er op te letten, dat preciesheid en netheid de twee grote steunpilaren zijn van een goede huishouding. • Elaine bracht een groot deel van de dag in de keuken door, met de kokkin kletsende over alles en nog wat en haar schandaaltjes te vertellen over de andere bedienden. „De kokkin zegt. dat Nellie niet beter is dan zij had moeten zijn", lichtte Elaine op een goede morgen Sally in. „Wat betekent dat feitelijk?" Nellie was het meisje, en terwijl Sally hetzelfde idee had als de kokkin, vond zij het niet juist deze mening een deel van Elaine's opvoeding te doen zijn. Na enkele- dagen reeds had zij een

lange lijst met punten, welke zij met mijnheer Duncan wilde bespreken. Maar zij was er zeker van, dat het haar geen goed zou doen indien eij reeds bij de eerste ontmoeting al die zaken te berde zou brengen. Ondanks alle inlichtingen over de grote liefde van hem voor Elaine, vond zij hem een grote dwaas om een opgroeiend meisje aan de zorgen van enkele

bedienden over te laten. Zij ondervroeg Elaine daarom over haar familieleden. „Heb je geen ooms of tantes?" Elaine schudde haar hoofd. „Vader was enig kind." „En je moeder?", vroeg Sally vriendelijk. „Had zij geen broers of zusters?". Elaine keek een ogenblikje bedroefd, zoals zij steeds deed als er over haar moeder gesproken werd. Zij zweeg enige tijd en zei toen:

„Ik heb het vader nooit gevraagd. Ik wou, dat ik het wist, maar hij wil nooit over haar praten." „Arm kind!", dacht Sally. Impulsief legde zij voor de eerste keer haar armen om het kind en kuste haar op de wangen. Zij voelde een rilling door Elaines lichaam gaan en toen legde zij ook haar armen om Sallv's nek. (Wordt vervolgd.)

Veertienhonderd schoolkinderen uit Holten en Almelo legden een bouquet narcissen op de graven der gevallenen op de begraafplaats in Holten; een ontroerend moment, dat bovenstaande foto in beeld brengt.

De staatssecretaris voor Uniezaken en Overzeese Rijksdelen, de heer L. Goetzen, die na een bezoek aan Su riname thans naar de Nederlandse Antillen reist, heeft op een persconferentie medegedeeld, dat hij in ruime kring over vele zaken een grote mate van begrip heeft gekregen, dat er enorm goed werk is en wordt verricht. Ten aanzien van het welvaartsfonds. waarvan het kapitaal door twee devaluaties geslonken was van veertig millioen gulden Nederlandse courant tot twintig millioen gulden Surinaamse courant, deelde hij mede dat het werkplan is gewijzigd tot een totaal bedrag van 20,5 millioen gul den. De staatssecretaris sprak berichten tegen, volgens welke de plannen voor. namelijk aan Europeanen ten goede zullen komen. Inzake de vervanging van de Koninklijke Landmacht in Suriname door mariniers zeide hij, dat er een normaal aantal plaatsen voor de landskinderen beschikbaar blijft. Tenslotte deelde de heer Goetzen nog mede, dat Mary Andriessen een beeldgroep zal vervaardigen, die Nederland als blijk van waardering voor de bijdrage in de oorlog aan Suriname schenkt. Bij een herdenkingsplechtigheid op 4 Mei heeft de staatssecretaris te Paramaribo namens de Nederlandse regering een krans bij het momument voor de oorlogsslachtoffers gelegd.

11. Zij, die zich tot hiertoe van Panda's doen en laten op de hoogte gesteld hebben, zullen zich kunnen voorstellen hoe vrolijk en opgewekt hij was toen hij nu thuis kwam. „Jolliepop! Dag Jolliepop!" riep hij, toen hij binnen kwam. „Zeg — ik heb een huis! Een landhuis! Een herenhuis! Een landgoed! Een heerlijkheid Huize Hobbeldonk compleet met nark en landerijen!" „Een een heerlijkheid, mijnheer? Heb ik het wèl, mijnheer?" vroeg Jolliepop achterdochtig. „Met landerijen, hoorde ik u zeggen, mijnheer?" „En óf je me dat hoorde zeggen!" riep Panda uit. „Met parken, bossen, visvijvers, stallen, schuren er eigen wegen." „Aha", knikte Jolliepop, die er uitzag alsof

de moed hem in de schoenen zonk. „Juist, ja. Bossen, met gesalarieerde houtvesters! Stallen en schuren, die onderhoud vergen! Eigen wegen — mag ik vragen of wij thans ook eigen stratenmakers hebben, mijnheer?" „Kom, kop op!" sprak Panda tot zijn versomberde bediende. „Lach liever eens! Ik ben nu een landheer met jachtrechten. weiderechten en pachters!" „Ik ik begrijp het...." knikte Jolliepop dof, terwijl hij verslagen in een stoel zonk. „Vergeef mij mijn oneerbiedige houding, mijnheer! Ik ik gevoel een lichte duizeling— Jachtrechten.... en pachters, zeiden wij toch? De toestand is veel ernstiger dan zich Uet aanzien...'." Het scheen, dat de schok hem versuft had.