Nederlands dagblad : gereformeerd gezinsblad / hoofdred. P. Jongeling ... [et al.]

(Van onze binnenlandredactie)

DEN HAAG/ARNHEM - Tijdens de weekwisseling zullen de natuurgebieden vgn de Veluwe niet alleen vanaf de twintig aanwezige brandtorens worden bewaakt, maar ook vanuit voortdurend rondvliegende Cessna-vliegtuigjes. Dagelijks tussen tien en zes uur zullen de vluchten vanaf het vliegveld Teuge plaatshebben. Deze bewaking is mogelijk geworden dankzij een subsidie van ƒ25.000 die het ministerie van landbouw en visserij ter beschikking van het Veluwse Bosbrand weercomité heeft gesteld. Het ministerie van CRM en de vele bosbrandweerkorpsen vrezen een „bijzonder brandgevaarlijk" weekeinde. Vooral op de Veluwe wordt de toestand „zeer explosief" genoemd. Militairen en Marechaussees zijn ingezet voor de bewaking. Daarnaast worden driehonderdvijftig militairen tijdens de weekwisseling paraat gehouden.

Met de vliegtuigbewaking had men eigenlijk pas volgend jaar experimenteel willen beginnen, maar de gebeurtenissen van de laatste dagen - ten zuiden van Eindhoven ging 350 ha bos in vlammen op - hebben de bewaking vanuit de lucht versneld. Aan de hand van proefnemingen die ongeveer drie weken zullen duren, zal bekeken worden of er verbeteringen aan de brandtorens moeten worden aangebracht of dat hun taak definitief moet worden overgenomen door de Cessna's. Minister De Gaay Fortman (Binnenlandse Zaken) heeft de Commissarissen van de Koningin ingelicht over de uitgebreide bewakingsdiensten. De bewindsman heeft daarbij het vertrouwen uitgesproken, dat ook de brandweren van gemeenten waar zich geen natuurgebieden bevinden, tijdens de weekwisseling extra paraat zijn om assistentie te kunnen verlenen bij eventuele branden in natuurgebieden bij andere gemeenten. Aan de Commissarissen is verzocht de Colleges van B en W van de gemeenten in hun provincie van een en ander in kennis te stellen.

Tot de extra bewakingsmaatregelen voor de Veluwe werd besloten op een bijeenkomst van waarnemend Commissaris van de Koningin in Gelderland, mr. A.W.A. Baron van Verschuer, met vertegenwoordigers van de Krijgsmacht, Staatsbosbeheer, politie en Marechaussee, Rijkswaterstaat en brandweer. Men achtte het niet zinvol de natuurgebieden tijdens de weekwisseling voor het publiek te sluiten. Behalve dat vele vakantiegangers hierdoor gedupeerd zouden worden, zou controle op het naleven van een dergelijk verbod bijzonder moeilijk zijn. Wel zal de omgeving van het deze week door brand geteisterde gebied afgesloten blijven. Dit houdt tevens in, dat de Apeldoornse Weg vanaf de Schelmseweg tot aan de Woeste Hoeve alsmede alle wegen in het getroffen gebied, voor het verkeer gesloten blijven. Volgens de brandweer is het gebied nu geheel afgegrendeld. Het wordt voortdurend onder controle gehouden.

STAATSBOSBEHEER zal spoedig overleggen met de eigenaren van het verbrande gebied - de gemeente Arnhem, Staatsbosbeheer en het Pensioenfonds van Philips - om op korte termijn tot herplanting over te gaan.

ln Eindhoven wordt de brandweer de laatste dagen telkens geconfronteerd met gras- en gazonbranden. Deze branden blijken meestal door brandstichting, door sigarettepeuken, pijpen of vonken uit auto-uitlaten te ontstaan. De brandweer en plantsoenendienst vragen de bevolking dringend zo voorzichtig mogelijk te zijn met vuur en met flessen die als brandglas kunnen gaan werken.

Tenminste één van de branden bij Arnhem blijkt aangestoken te zijn door jonge inwoners van deze plaats. Dit heeft een politie-onderzoek uitgewezen. De jongelui die zijn ingesloten, hadden een gestolen bromfiets in het bos in brand gestoken.

OOST-BERLIJN - Vietnam heeft aan de landen van de Oosteuropese Economische Gemeenschap, Comecon], gevraagd om spoedzendingen levensmiddelen en andere goederen vanwege tekorten.

Het verzoek werd gedaan door vice-premier Le Thanh Ghi, op de jaarvergadering van de premiers der Comeconstaten in Oost-Berlijn. Vietnam heeft, zoals Noord-Korea en Laos, waarnemersstatus op Comeconbijeenkomsten.

Le Thanh Ghi zei dat gebrek aan levensmiddelen, olieprodukten, uitrusting en reserve-onderdelen de vooruitgang in zijn land in de weg stond. Zijn land heeft onmiddellijke hulp nodig, zei hij, om de gevolgen van dertig jaar oorlog te boven te komen. Pas daarna zal het volledig met het blok van Oosteuropese landen kunnen samenwerken.

JARENLANG reeds worstelen de zg. verontrusten binnen de (syn.) Gereformeerde kerken met de vraag: „Hoe nu verder? Op bijna elke regionale en landelijke vergadering van hun vereniging „Schrift en Getuigenis" vormde en vormt deze vraag, zo niet gewild dan wel ongewild, het centrale gespreksthema. Jarenlang ook zag men geen kans deze klemmende vraag eenduidig en duidelijk te beantwoorden. Dat had alles te maken met de grote onderlinge verdeeldheid in deze kring. Niet alleen en niet in de eerste plaats onder de verontruste gemeenteleden, maar vooral ook onder de - weinige - Predikanten, die van de beweging der verontrusten deel uitmaakten. Wellicht kwam dit gebrek aan eenstemmigheid nergens duidelijker naar voren dan in de serie vraaggesprekken, {"e onze krant in de zomer van 1973 met een vijftal verontruste predikanten had. Over bijna geen enkel thema Weken de ondervraagden gelijk te "enken. Eén van de geïnterviewden, ds. J.B. van Mechelen uit Urk, zei bij j"e gelegenheid zelfs: „Als nu het sein '°t breken met de (syn.) Gereformeere kerken zou worden gegeven, zou er een splitsing in zeven richtingen °Ptreden".

Dlverse malen hebben wij in het gleden betoogd dat dit gebrek aan onder hen, die gereend mochten worden tot de leiders van de verontruste beweging, tegelijk v°°r een belangrijk deel de zwakte ijo1 deze °eweging uitmaakte. Werkelijk!. le'dinB en schriftuurliJke duide- JKneid ontbraken ten enen male. aarmee natuurlijk niet gezegd wil W dat er vanuit het bestuur van ond en niets werd hernomen om de modernistische oers van de (syn.) Gereformeerde b «rt te stuiten en zo mogelijk om te ,e B.en- Natuurlijk werd er geprotesdiend Lerden bezwaarschriften ingenise h cnures geschreven en organine men later zelfs een nandteke" m Maar steeds weer werd aid ' eurBesteld in de reacties van de derinVan de officiële kerkelijke verganaar i!"' En inmiddels ging de vraag ïeu, "hoe nu verder?" bij de meer°rine" gemeenteleden, die - veel w dan de predikanten - week in geref"" met de nood van net (syn) "den rmeerde kerkelijke leven wergecontronteerd, steeds meer klemmen. Een antwoord bleef echter uit. Waar men het bij alle verdeeldheid echter wel over eens leek te zijn, was dat men niet mocht breken met het verband van de (syn.) Gereformeerde kerken. Althans voorlopig - zoals dan steeds werd gezegd - nog niet. Als reden voor dat „blijven" werd dan enerzijds opgegeven, dat men van binnen uit moest blijven trachten de kerken weer in het oude spoor terug te brengen. En anderen, die wel zagen dat een breuk in de toekomst onvermijdelijk zou zijn, meenden dat men eerst zou moeten proberen zoveel mogelijk mensen „mee te krijgen", voordat men zou overstappen naar een andere kerk.

Duidelijks is inmiddels wel geworden dat dit laatste standpunt niets heeft uitgehaald. Integendeel, voor veel verontrusten was het feit dat hun voorgangers niet braken met hun kerk, aanleiding rustig te blijven zitten, waar men zat. Men had het immers best. En wanneer predikanten of gemeenteleden individueel overgingen naar een ander kerkverband, dan werd hun dit door „Schrift en Getuigenis" veelal niet in dank afgenomen. Niettemin is de verontruste beweging door deze individuele overgangen wel flink uitgedund.

Wat bij de overgeblevenen bleef, was - behalve de wens om binnen het (syn.) gereformeerde kerkverband te blijven opereren - de verdeeldheid. Dat bleek de afgelopen week weer sterk uit een aantal publicaties in het orgaan „Waarheid en Eenheid", waarover wij op pagina twee uitvoerig rapporteerden. De motivatie om te „blijven" is echter voor een deel veranderd.

ENERZIJDS IS er nog steeds de groep die zich altijd al op het standpunt stelde, dat men koste wat het kost binnen het (syn.) gereformeerde kerkverband aan reformatie moet blijven werken. Hiertoe behoren ongetwijfeld de hoofdredacteur van het blad „Waarheid en Eenheid" dr. E. Masselink en de emeritus-predikant ds. M. Vreugdenhil, die de wekelijkse „bedelrubriek" in dit blad verzorgt. (De laatste ziet er overigens geen been in om toch voor te gaan in bijv. de diensten van de zg. Reformerende kerk op Urk, die buiten het (syn.) gereformeerde kerkverband staat).

De meerderheid van het hoofdbestuur van Schrift en Getuigenis is echter langzamerhand een andere weg ingeslagen. Zij ziet geen heil meer in acties en bezwaarschriften of überhaupt een reformatie van de (syn.) Gereformeerde kerken. Zij weigert dan ook nog verder met de generale synode te spreker, omdat - zoals ds._ H.J. Hegger en dhr. J. Rippen namens het bestuur in „Waarheid en Eenheid" schrijven - „elk jaar na alle protesten de toestand in de Gereformeerde kerken ernstiger werd en de synode geen doeltreffende stappen ondernam om het optreden van dwaalleraars onmogelijk te maken". Zij weigert nog langer te participeren in de dialoog-kerk die de (syn.) Geref. kerken zijn geworden.

Deze groep is zich dan ook steeds meer gaan richten op het stichten van noodgemeenten, waarvan er overigens tot nu toe (sinds de eerste oproep daartoe in 1974) pas twee officieel zijn geïnstitueerd (Den Haag en Leiden).

Het grote doel van deze bestuursmeerderheid is geworden het streven naar - wat zij dan noemt - de ene grote reformatorische kerk, waarin alle orthodoxe gereformeerden uit verschillende denominaties zouden moeten opgaan. De noodgemeenten zouden dan moeten dienen als tussenfase op de weg naar deze nieuwe eenheidskerk. We komen hier elders in dit artikel nog op terug.

De verdeeldheid tussen beide groepen kan duidelijk geïllustreerd worden .fan de hand van twee loodrecht tegenover elkaar staande citaten uit één en hetzelfde nummer van „Waarheid en Eenheid" over de zg. noodgemeenten. Schrijft dominee Vreugdenhil: Broeders en zusters die noodgemeenten vormen, scheiden zich niet af van de Gereformeerde kerken, maar willen juist die Gereformeerde kerken onder Gods zegen tot bekering brengen", het bestuur stelt daartegenover: „De noodgemeenten bedoelen niet met hun bestaan of op andere manier te protesteren tegen de synode om die tot andere gedachten te brengen. Als naar vermaan al niet wordt geluisterd, dan ook niet naar een noodgemeente".

Waarin beide groepen overeenstemmen, is dat man - zij het om verschillende redenen - een uittocht van verontrusten naar andere kerken wil voorkomen.

OVER HET STREVEN van dr. Masselink e.a. om van binnenuit een reformatie van de (syn.) Geref. kerken te bewerkstelligen kunnen we kort zijn. Wij stemmen het de bestuursmeerderheid van „Schrift en Getuigenis" toe, dat de strijd binnen het verband van deze kerken een uitzichtloze zaak is geworden en dat blijven onderhandelen met de kerkelijke organen alleen maar meehelpt aan het instandhouden van een dialoogkerk, waar niet Gods Woord, maar het onderling gesprek de dienst uitmaakt, van een kerk waar waarheid en leugen een gelijkwaardige plaats innemen. Wat dr. Masselink wil, is in feite een gereformeerde-bondspositie, zoals de verontrusten binnen de Hervormde kerk die innemen.

Dr. Masselink en zijn medestanders nemen wel een erg grote verantwoordelijkheid op zich door te blijven in een instituut, dat door de verbreiding van de leugen toe te laten, ook toelaat dat er zielen niet behouden worden maar verloren gaan. „Gaat uit van haar, mijn volk .... Dat men een ontwikkelingsproces moet doormaken om tot de beslissing te komen dat men moet breken, kunnen we goed begrijpen. Maar dat men na zoveel jaren volkomen uizichtloze strijd nog steeds dit standpunt blijft huldigen, is voor ons onbegrijpelijk.

In dit verband willen we er nog wel even kort op wijzen tot welke absurditeiten deze houding kan leiden. Zoals wij deze week berichtten, heeft de kerk van Nieuwdorp (voorganger: de verontruste predikant ds. P. Hekstra) aan de synode voorgesteld mensen met een afwijkende mening t.a.v. de belijdenis (bijv. op het punt van de kinderdoop) toe te staan een

aparte buitengewone wijkgemeente te mogen vormen binnen het verband van de kerken. Aanleiding tot dit verzoek was de onttrekking - min of meer gedwongen - van de Middelburgse predikant ds. Van der Zande, die de volwassendoop leerde, maar die overigens als „orthodox" bekend stond. Wij kunnen ds. Hekstra's verontwaardiging aanvoelen, wanneer zon man wel gedwongen wordt de kerk te verlaten, maar zijn collega's die Christus Zoendood ontkennen rustig mogen blijven preken en leren. Maar dat betekent nog niet dat we het eens zijn met zijn voorstel

Wanneer dat zou worden aangenomen, zou het mogelijk zijn - we overdrijven bewust enigszins - dat er binnen één plaats een gewone (syn.) Geref. kerk komt, één voor mensen die de volwassendoop leren, één voor chiliasten, één voor hen die zich aangesproken voelen door de pinksterbeweging etc. zo op de manier van: iedere ketter zijn kerkje binnen het grote verband van de (syn.) Gereformeerde kerken. Wat hier gebeurt, is in feite een pleidooi voor leervrijheid uit een verontruste mond! Consequent is het overigens wel. Wanneer men eenmaal meent als orthodoxe gereformeerde binnen een kerk te kunnen blijven, waar zowel waarheid als leugen getolereerd worden, dan zal men inderdaad moeten instenynen met een afdelingenkerk. Maar het is gewoonweg onbegrijpelijk dat iets dergelijks zonder commentaar in een verontrust gereformeerd orgaan gepresenteerd kan worden!

WE MOGEN met dankbaarheid noteren dat de meerderheid van het bestuur van „Schrift en Getuigenis" tot het inzicht is gekomen dat het voortzetten van de strijd voor reformatie binnen de (syn.) Gereformeerde kerken niet langer verantwoord is. Vraagtekens hebben we echter wel bij de weg, die men wil bewandelen naar het doel, dat men zich nu heeft gesteld.

Dat doel behelst de totstandkoming van één reformatorische kerk, waarbinnen alle orthodoxe gereformeerden uit verschillende kerken zich zouden moeten organiseren: zichtbare eenheid dus van alle gereformeerde belijders.

Op de weg daarheen zouden de verontrusten zich daarom niet bij een ander kerkgenootschap moeten aansluiten - want dat brengt die eenheid geen stap naderbij -, maar moeten zij zich voorlopig zoveel mogelijk organiseren in noodgemeenten. En vanuit die noodgemeenten moet dan gewerkt worden aan de ene reformatorische kerk. „Leven we dan niet allemaal in zonde door elkander de gemeenschap te weigeren?", vraagt het bestuur van „Schrift en Getuigenis" zich in zijn artikel in „Waarheid en Eenheid" af. „Leven we niet allemaal in zonde door niet te luisteren naar het gebed van onze Here Jezus Christus: dat zij allen één zijn, opdat de wereld gelove dat Gij Mij gezonden hebt. Dat laat geen ruimte voor een uitvlucht tegenover God, dat wij toch een onzichtbare eenheid hebben. Want de wereld moet erdoor geloven! Het moet zichtbaar zijn dat er een eenheid is (....). De echte eenheid die Christus zelf gekenmerkt heeft met de woorden: „die naar het Woord van de apostelen in Mij geloven". Tot zover het bestuur van de verontruste vereniging.

WERKEN AAN en streven naar de zichtbare eenheid van alle ware christgelovigen is inderdaad voluit Christus1 opdracht. Daar kan geen enkele gereformeerde omheen! (lets wat helaas nog maar ai te vaak gebeurt.) Gaan werken aan dat ideaal is dan ook een voluit bijbelse en gereformeerde zaak. En er zal gestreden moeten worden tegen het kleingeloof, dat ons juist op dit punt zo gemakkelijk kan beheersen.

Niettemin doemen hier enkele vragen op. In de eerste plaats: wat heeft men met zon reformatorische kerk voor ogen? Is dat een kerk die gebaseerd is op een duidelijke omschreven belijdenis? Of bedoelt men een kerk, waarbinnen „niet-essentiële afwijkingen van die belijdenis", zoals ds. Hekstra dat uitdrukt, getolereerd mogen worden? Denkt men dat men de verschillende kerken binnen de zg. gereformeerde gezindte zo maar even kan samenvoegen? Van de Oudgereformeerde Gemeenten tot en met de vrijgemaakten buitenverband?

Het is prachtig te bidden voor en te werken aan de eenheid van de gereformeerde belijders, maar het is ook een zaak van voluit christelijke nuchterheid te rekenen met de gebrokenheid en zonde in deze wereld, ook in de kerkelijke wereld, ook in de wereld van - wat dan heet - de gereformeerde gezindte. Men meent toch niet dat men zomaar even alle kerken en kerkjes bij elkaar kan vegen? Alsof de verschillen tussen deze kerken terug te brengen zouden zijn tot ruzietjes, waarover, terwille van de eenheid maar gauw een massa zand gegooid moet worden.

Die indruk wordt door het bestuur van „Schrift en Getuigenis" op zijn minst gewekt. Dan kan men een heleboel vrome woorden spreken over de door Christus gewenste eenheid en over de zonde, die de kerken gescheiden houdt, maar dan vergeet men dat Christus bij zijn bede en eenheid sprak over eenheid in de waarheid. En die waarheid betreft bijv. ook de kinderdoop. Dat is maar niet een „minder essentieel" onderdeel van de belijdenisgeschriften. Integendeel.

Het is prachtig te willen strijden voor de eenheid van de „brede" gereformeerde wereld, maar dan zal men toch eerst zelf ook in de kerkkeuze gereformeerd moeten handelen. Dan zal men niet „omdat er voorlopig toch niets beters is", of omdat de eenheid van de reformatorische kerk nog niet tot stand is gebracht" blijven zitten in een «verworden kerkverband, waardoor men medeverantwoordelijkheid draagt voor de leugen, die binnen die kerken wordt verspreid.

Strijden voor de eenheid betekent die eenheid zoeken met de kerken, waar Gods Woord voluit gepredikt wordt, de sacramenten bediend worden en de tucht wordt gehandhaafd.

DAN IS het niet ondenkbaar dat de verontrusten zich bij wijze van overgangsfase organiseren in dolerende noodkerken. Maar dan slechts als tussenfase voor bezinning en niet om vanuit die noodpositie weer volledig mee te gaan draaien met het kerkelijke leven van de (syn.) Gereformeerde kerken, zoals de huidige twee noodgemeenten schijnen te willen.

Binnen zon noodgemeente zal men ook niet jarenlang mogen blijven wachten tot de „tien soorten gereformeerd", die ons land kent*, bij elkaar in één reformatorische kerk zitten, nee, dan zal men zo spoedig mogelijk al iets van die eenheid tot stand moesten brengen.

Overigens moet ons wel van het hart dat het wel wat pretentieus is te willen werken aan de eenheid van alle gereformeerde belijders, terwijl men zelf in eigen huis nog een en al verdeeldheid is. „Schrift en Getuigenis" zegt verdraagzaam te willen zijn ten opzichte van haar leden, die „de weg nog niet helder zien". Dat is een goede zaak. Maar die verdraagzaamheid mag niet ten koste gaan van de waarheid. Net zo min als het streven naar eenheid naar buiten toe ten koste mag gaan van de waarheid.

Het is met name op dit punt dat wij grote zorgen hebben. Ook zal men er zeer beducht voor moeten zijn dat men wachtend en werkend aan de ene reformatorische kerk niet in feite een „elfde gereformeerde kerk" sticht. Want laat men dan nog zulke hooggestemde idealen hebben over eenheid, de door Christus gewenste eenheid-in-waarheid loopt men dan inmiddels wel voorbij. p.a.b.

Blij met de lange, warme droogte is wijnboer Hugo Hulst: zijn ranken op de Limburgse Cannenberg staan er beter bij dan ooit. Zal ook voor Nederland 1976 een „topjaar" worden?

BEIROET - De falangistische radio in Libanon heeft gisteren gemeld dat de „Libanese strijdkrachten" de weg van Sjekka naar Tripoli tien kilometer bezuiden deze laatste stad bij Enfe hebben afgesneden endaarmeede „Palestijnen en anderen" hebben omsingeld. „De enige vluchtweg die de agressors rest is de zee", aldus de radio.

De „Stem van Palestina" maakte gelijktijdig melding van een „offensief van de isolationalistische strijdkrachten gesteund door Syrische tanks met raketwerpers" tegen het dorp Fih bij Enfe. De aanvaller was op verzet gestuit van de „gemengde strijdkrachten" (Palestijnenen Progressieven) en heeft verliezen geleden, zo werd gezegd. In een bericht van Radio-Amsjit, dat gistermorgen in Amman is opgevangen, is gezegd dat in het gebied van Koera de laatse dorpen „die bezet waren door de Palestijnen en de communisten donderdagavond zijn bevrijd". „Alle wegen die de sectoren Koera, Zghorta en Batrouw verbinden „zijn veilig en de bewoners hervatten hun normale werkzaamheden, aldus de radio van president Frandjieh. Radio-Amsjit maakt voorts melding van intensieve bombardementen door de Palestijnen op Hadet, Am Remmaneh en Hazmieh bij de luchthaven van Beiroet, terwijl ook ten oosten van de stad wordt bevochten.

Beide zijden beschuldigen elkaar van massale slachting van onschuldige burgers. De christenen zeggen bij de ontzetting van Sjekka toestanden te hebben aangetroffen „die de misdaden van de nazi's overtroffen". „Mensen werden in hun huizen vermoord, anderen op straat en nog anderen in hun auto's verbrand". (zie ook pag. 5)

DACCA - Zware moessonregens hebben in het Noorden en Noordoosten van Bangladesj tot zware overstromingen geleid. Volgens het blad Ittefaq zijn al 21 mensen om het leven gekomen.

Vijf rivieren - de Brahmapoetra, de Meghna, de Joemna, de Soerma en de Koeshiara - zijn buiten hun oevers getreden en hebben ongeveer 90 dorpen blank gezet. Aan oogst en eigendommen is veel schade aangericht.

(van onze weerkundige medewerker) De zomer wordt bij de dag zeldzamer. Na zondag 20 juni, nu 18 a 19 dagen geleden, is er in ons land vrijwel geen regen meer gevallen, maar ook daarvoor was het al uitzonderlijk droog. Mocht er b.v. in De Bilt deze maand juli niet meer dan 15 mm regen vallen dat is de periode 1 april - 1 augustus record droog over bijna 130 jaar. Soortgelijke extreem droge perioden kregen wij in de snikhete zomer van 1868, 1911, 1921.

In Zuid-Limburg een periode van aaneengesloten 14 tropisch hete dagen boven de 30 graden is in ons land ook nooit voorgekomen, tenminste nooit opgetekend.

Er tekent zich een mooi-weer-moeheid af, ook bij vakantiegangers die dag in dag uit in het bad of op het strand liggen ook weinig afwisselend meer vinden. Het zou voor alles, en in de eerste plaats voor de landbouw, te wensen zijn dat er op korte termijn regen gaat vallen. Wanneer de zomer een extreem droge tendens eenmaal te pakken heeft, blijkt dit heel moeilijk te zijn. In natte zomers regent het daarentegen uit bijna elk wolkje dat er over drijft.

Vooruitzichten: Het is wel koeler geworden door lucht van de Noordzee, maar daarmee nog geen einde van de droogte. Een onweersstoring trekt over Duitsland naar het zuiden, maar bereikt ons land niet. Een aanhouden van de droogte is daardoor voor de komende twee a drie dagen nog zeer waarschijnlijk. Deze droogteperiode duurt zondag 3 weken.

MANAGUA • Door regen en het buiten hun oevers treden van rivieren veroorzaakte overstromingen in Nicaragua hebben aan negentien mensen het leven gekost. Er rijn twintig vermisten en ruim 13.000 daklozen.

CAPE CANAVERAL-Florida - Gistermorgen is op Cape Canaveral in Florida een Indonesische communicatiesatelliet gelanceerd, nagestaard door buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders. De door de Indonesiërs „Palapa" gedoopte satelliet van 14 miljoen dollar is de eerste van de twee die de verschillende Indonesische volkeren met elkaar zal verbinden.

• KERK EN RELIGIE 2 Zeevaart in de Bijbel • BUITENLAND 3 De Amerikaanse staatsinrichting • VARIA 4 ~ Landmacht-materieel bestaat uit opgelapte tanks en voertuigen" • ECONOMIE/ BINNENLAND 5 FNV: staken om loonmaatregel kan moreel verplicht zijn

In ND VARIANT het eerste deel van een artikelenserie over het land van Heusden, het honderdjarige Noordzeekanaal, een interview en een literatuurpagina

ZONDAG 11 JULI 1976 Zon op 04.33 onder 20.57 Maan op 20.27 onder 04.41 MAANDAG 12 JULI 1976 Zon op 04.34 onder 20.56 Maan op 21.02 onder 05.51