Leeuwarder courant : hoofdblad van Friesland

(ADVERTENTIE 1.M.) m | gp Btechm -bureau Id.DE WITTEbv P& J^^LEEUWARDEN \jttj Jg^jSj ■'aMPÉRESTR. 6 8 COMPRESSOREN «■£ Tel. 05100 - 30249 Na 6 uur 34871, 22361

LEEUWARDEN — Regen, regen, regen. En dat na zon periode van prachtig voorjaarsweer, precies op koninginnedag. Het betekende, dat op de meeste plaatsen wel een onderdeel van het feestprogramma in het water is gevallen. Maar gefeest werd er, met groot enthousiasme. Want al moest bijvoorbeeld de Kollumer feestcommissie om acht uur besluiten in verband met het slechte weer de optocht uit te stellen, om tien uur reed hij! En Kollum heeft zelden zon mooie optocht (45 wagens met veel variatie) gehad. Nee het feest heeft nauwelijks geleden van de plensbuien, die af en toe de feestende menigte teisterden. De indruk bestaat trouwens, dat de bui die om een uur of acht zijn water boven Kollum loste, langzaam verder naar het westen is getrokken. Want uren later was er in Franeker en Harlingen, waar muzikale klanken, zang en feestgedruis al van verre hoorbaar was, nog geen druppel regen gevallen. Zo kon burgemeester Jan Dijkstra van de oude Akademiestad om negen uur op een droog Sjükelan het koninginnefeest in zijn stad openen. De fleurige plechtigheid werd opgeluisterd door het tamboer- en lyrakorps De Sternse Slotlanders, zowel de „grote groep" als de jeugdband. Korte tijd later zong op de Grote Bredeplaats een groot aantal schoolkinderen vaderlandse liederen, maar het meeste volume werd er gelegd in het oer-Harlinger lied „Gaen jou met vn singeltsje om, lieve Sjoeke, 't mag van moeke... " En na afloop gingen grote bossen kleurige ballonnen de lucht in. „Een gezellige stad," vond inspecteur Wierda van de Harlinger gemeentepolitie, die aan zijn eerste Harlinger maanden bezig is. Het Stedelijk Muziekkorps begeleidde de samenzang. Deze aubade wordt in Harlingen telkenjare nog georganiseerd, maar de kinderen zijn niet verplicht er aan deel te nemen. Enkele uren later regende het ook in Harlingen... het creatief gebeuren in de Voorstraat werd daardoor niet, wat het had kunnen zijn. In IJlst vond een belangrijke gebeurtenis binnen plaats. In het „Mienskipshüs" maakten een dikke honderd deelnemers en deelnemertjes een geweldige show van de „hoofddekselwedstrijd". Groot vermaak bij kinderen en ouderen, want van een hoofddeksel weten ze wat te maken in IJlst. En van alles weten ze een hoofddeksel te maken. Een paar voorbeelden: een van de kinderen liep met een volledige (plastic, dat wel) fruitmand op het hoofd, een ander had een versierde (echte) toeter op het hoofd. Niet iedereen was aan het feesten. Bij Witmarsum maakten velen gebruik van de mogelijkheid om (eindelijk) eens de grond op het akkertje in de volkstuin fijn te maken. „It kin nou, nei dit buike," aldus de heer Djurre de Boer. En hij ging onverstoorbaar verder met het „haukjen".

LEEUWARDEN — Maandagavond om kwart voor zeven is op de Ayttadyk te Swichum de achttienjarige wtelrijdster J. H. gewond geraakt, to. frontaal word aangereden door een personenwagen. De bestuurder van auto, de 21-jarige Leeuwarder timmerman G. R., was door nog onopgehelderde oorzaak op de linker weghelft beland. Door de botsing raakten zowel de auto als de fletser in de naast de weg gelegen sloot. Het meisje werd mot een hoofdwond, een gebroken sleutel en oen fractuur aan het linkerbeen per ambulance naar het Diakonessenhuis vervoerd.

Ter hoogte van de watertoren op de Groningerstraatweg is gistermiddag even na één uur de 64-jarige schilder H. R. met zijn bromfiets geslipt, omdat er modder op het fietspad lag. De bromfietser moest met een hersenschudding naar het ziekenhuis worden gebracht. Zijn echtgenote, mevrouw G. R-8., die achterop de brommer zat, bleef ongedeerd.

WIRDUM ■—■ Morgen arriveren in Wirdum de heer en mevrouw R. Prior uit de Engelse plaats Durham. De heer Prior zal dan voor de tweede maal in 31 jaar dit dorp bezoeken want hij behoorde op 21 januari 1943 tot de bemanning van de Wellington-bommenwerper, die bij Wirdum een tendele geslaagde noodlanding uitvoerde. De xe piloot W. R. Fisher werd dodelijk gewond en is op het Wirdumer kerkhof begraven. Drie jaar geleden keerden drie Nieuwzeelandse bemanningsleden van de machine reeds voor een pelgrimage naar Friesland terug. Daarna volgde de vierde man, de in Londen wonende politie-ïnspecteur, D. Watts, die ook vorig jaar op 4 mei de herdenkingsdienst te Wirdum bijwoonde. Met enige moeite slaagde hij er in de laatste overlevende, Prior, te vinden. De Britse gasten zullen moigen onder leiding van de gemeentelijke voorlichtingsdienst een indruk krijgen van Leeuwarden; maandag wordt men ontvangen op de vliegbasis vanwaar de heer Prior met een Beaver een rondvlucht zal maken. Het echtpaar blijft een week.

LEEUWARDEN — Het Friese legioen van autocross-liefhebbers kon gisteren op vier plaatsen aan zijn trekken komen: Garijp, Makkinga, Makkum en Kortwoude bij Surhuisterveen. Ondanks het wat minder goede weer genoten de crossers grote belangstelling. Ongeveer twaalfduizend bezoekers waren erin totaal aanwezig met Makkum met zesduizend man publiek als topper. Het kijken naar een autocross is op sommige plaatsen niet zonder risico's. Bijna vier jaar geleden werd een peuter van anderhalf jaar gedood bij een cross in Callantsoog en moesten maar liefst zes mensen naar het ziekenhuis vervoerd, doordat een crosswagen uit de baan het publiek in vloog. Dat men sindsdien nog niet overal lering uit dit soort ongevallen heeft getrokken bewijst liet feit, dat er onlangs in Finsterwolde bij een cross ook een auto op het publiek inreed, waarbij eveneens een dode viel te betreuren. De afrastering bestond hier slechts uit een draadje... In Makkinga, Garijp, Kortwoude en Makkum kon het publiek gisteren veilig kijken. Alle vier circuits waren van te voren door de politie gekontrolecrd en nagegaan was of aan de strenge voorwaarden inzake de afscheiding tussen renners en publiek was voldaan. Bij het parcours van Kortwoude stond het tweeduizendkoppige publiek aan één kant. Tussen de baan en de publieksplaatsen was een sloot, een vrije baan van zes meter en controle met honden om het illegaal overbruggen van deze „grens" tegen te gaan. Niemand deed dat overigens.

Ook de mensen, die de rally-cross in Garijp bezochten moesten vanachter een sloot en een afrastering de coureursverrichtingen gadeslaan. In het organsiatiecomité van Makkum zit een politieman en daarmee meteen een stuk veiligheid. Het hele parcours was er met een drie meter brede sloot omgeven, waarachter het publiek moest blijven. In Makkinga waren de strenge gemeentelijke eisen strikt opgevolgd: de rennersbaan was vijfentwintig meter van het publiek verwijderd. In die zone was een sloot en een rij strobalen.

BIJ DE FOTO'S: Een volle Grote Bredeplaats in Harlingen tijdens de aubade ter gelegenheid van Koninginnedag. Maar ook, een paar uur later, een vrijwel lege Voorstraat in dezelfde stad. De regen heeft de meeste mensen naar huis gejaagd . . .

De president citeerde een deel van het rapport, dat het gerechtelijk laboratorium over de gevonden bukskogels en hulzen had uitgebracht. Onomstotelijk was vast komen te staan, dat alle hulzen en kogels, ook die in het lichaam van de heer De Jong uit de buks uit het schuurtje afkomstig waren. In verband hiermee had men ten overvloede een politiehond een sorteerproef laten uitvoeren. Tot twee maal toe had de hond uit de vijf buisjes met lucht van respectievelijk vier politiemannen en lucht van H. dat van de verdachte gekozen als behorende bij de lucht, die d« hond van de bukskoh* had gekregen. De verdachte toonde zich bij zijn verhoor hierdoor en door de andere toch zeer belastende verklaringen niet in het minst uit het veld geslagen. Hij gaf toe bij de woning van de Van der Veens te zijn geweest, maar ontkende te hebben geschoten en weersprak ook, dat hij een vuurwapen in handen had gehad. Wat de heer Van der Veen uit zijn raam als een geweer had menen te herkennen, was een knuppel geweest, een dikke stok, die H. — naar zijn zeggen — achter het huis had opgeraapt om zich te verdedigen. Hij wist namelijk, dat het wel eens vechten zou kunnen worden, zo zei hij. Toen er een schot viel, was dat dus niet van zijn kant gekomen. Hij was naar huis gevlucht en had tijdens zijn ren nog wel een politie-auto zien staan. In zijn woning trof hij geen plastic zakken meer aan. De deur stond open. Hij had, zo vertelde hij voorts, direct de politie willen bellen omdat men hem naar het leven stond. „Terwijl ik in de gids bladerde om het nummer te zoeken, dat net vernieuwd was, ging de telefoon. lemand van de politie zei, dat er iemand van hun was getroffen. Ik zei toen: op mij is geschoten." Direct daarna, aldus H., ploften twee gasgranaten de kamer in. Het waren die projectielen geweest, die de schemerlamp hadden vernield en niet een schot uit een door hem eerder gehanteerde vuurbuks.

„Waar was die knuppel gebleven?", vroeg mr. Holtz. „Die heb ik onderweg weggegooid", antwoordde H., die vervolgens de gang van zaken tijdens die spannende nachtelijke uren schetste tot f

en met zijn capitulatie. „Ze menen, dat ik de dader ben maar die ben ik helemaal nliet", betoogde hij. „Ze hebben zich Sn mij vastgebeten zonder verder te kijken." Had men wel verder geschouwd, zo voer H. verdierr, dan zou men de figuur van zijn huisvriend en medewerker-bij-klusjes de jachtopziener De Haan zien, die toch zo vaak bij hen over de vloer kwam en een borreltje kwam drinken en die ook aan de tafel zat _s H. nliet thuis was en tevens wel eens een dansje met Gertje had uitgevoerd en haar een kusje had ontstolen. De president opperde, dat het hier toch wat de suggestieve kant op ging maar H. revancheerde prompt met de opmerking, dat de politie ook suggereerde, dat deze politiemensen er veel te veel zelf bij betrokken waren en het onderzoek beter door de rijksrecherche had kunnen worden uitgevoerd. Uit dat onderzoek was evenwel duidelijk vast komen te staan, dat de gasgranaten omstreeks middernacht pas waren afgeschoten, veel later dan volgens H.'s opgave. De president merkte ook op, dat mevrrouw Van der Veen sr. H. had horen roepen, dat hij zou schieten als er niet zou worden opengedaan. Mr. Holtz besprak tenslotte Sn het kort verdachrbes stmflijst, die in 1952 begimit en tot nu toe tot 1970 doorgaat met meestal vonnissen wegens mishandelingen en bedreigingen. Eenmaal had men H. een voorwaardelijke terbeschikkingstelling opgelegd. De proeftijd was hij goed doorgekomen. Thans had de verdachte geweigerd mee te werken aan een psychiatrisch onderzoek. De reclassering zei dat te betreuren.

LEEUWARDEN — In Friesland komt alleen de Agrarische Arbeidsvoorziening (AAV) in aanmerking voor een subsidie van het Ontwikkelings- en Saneringsfonds, gezien de voorwaarden die het bestuur van het fonds aan de subsidiëring heeft gesteld. De subsidie bedraagt fB6OO als bijdrage in eens en verder een bijdrage per lid en per bedrijfsverzorger tot een maximum van f 25.800. In de AAV werken een reeks verenigingen voor bedrijfsverzorging samen onder leiding van het bestuur van de Bond van Boerarai- en Tuindershulpcoöperaties. Een aantal verenigingen staat daar nog buiten. De bedoeling van de subsidiëring is de samenwerking van de verenigingen te bevorderen.

LEEUWARDEN — Met hoofdwonden werd de 73-jarige mevrouw J. Pals- Flitz vanmorgen per ambulance naar het Diakonessenhuis gebracht, nadat zij op een zebra over de Heliconweg was aangereden door de 71-jarige automobilist T. H. De automobilist verklaarde, dat de bejaarde dame aanvankelijk tussen de afscheiding bij de middenweg had staan wachten en dat zij was overgestoken, toen hij de zebra op zeer korte afstand was genaderd. Ontwijken ging niet meer: mevrouw Pais liep pardoes onder de auto.

LEEUWARDEN — De officier bij de Leeuwarder rechtbank eiste vanmorgen twaalf jaar gevangenisstraf tegen de 37-jarige loodgieter Siebren H. uit Beetsterzwaag, wegens doodslag op de 41-jarige hoofdagent van politie Wijtze de Jong en poging tot doodslag op de even oude politieman Halbe Siebenga. Het drama voltrok zich op de avond van donderdag 6 februari j.l. De verdachte ontkende volstrekt en schoof de schuld op een huisvriend, op zijn concubine de 37-jarige Gertje van der Veen en op haar familie, die tegen hem zouden hebben gecomplotteerd. . De tragische ontwikkelingen vonden hun start in een huiselijke ruzie bij de verdachte thuis. Tegen half tien die avond arriveerde hij niet geheel nuchter meer, toonde meteen een kwaaie kop omdat hij een slepende kwestie over- de kinderbijslag nou wel eens opgelost wilde zien, beval zijn vrouw haar ouders te laten komen en joeg haar zoveel schrik aan, dat zij wegvluchtte naar een bevriende winkelier in de buurt, na haar oudei-s telefonisch te hebben verteld, dat Siebren wraakzuchtig was en had gesproken over „liquideren" van haar en haar familie.

Toen de verdachte bij de woning van de familie Van der Veen aan kwam viel daar inderdaad een schot. Telefonisch alarmeerde mevrouw de politie. Daarop kwamen de heren De Jong en Siebenga in een patrouillewagen. De getuige Siebenga vertelde, dat zij hun wagen vlak achter de Peugeot van H. parkeerden en een minuutje beraadslaagden, waarna zij uitstapten. Vlakbij brandde een straatlantaarn. De Jong vroeg zijn collega: „Doe onze lichten even aan", hetgeen gebeurde. Direct daarna zag de getuige naast het huis, op een afstand van een twintig meter de loop van een geweer glanzen. Hij riep naar zijn makker: „Wijtze" en tot de onbekende: „Gooi neer dat wapen". Maar ogenblikkelijk viel een schot en stortte De Jong neer. „Daarna sprong ik weg", zei de getuiiige. „Er viel weer een schot..." De president mr. Holtz: „En toen kwam de schutter tevoorschijn?" — „Jawel" — „En hebt u gezien wie het was?" — „Jawel" — „En wie was het?" — „Siebren H." — „Is daar geen twijfel over mogelijk?" -— „Nee, edelachtbare." Het tweede schot had Siebenga rakelings gemist. Het ging vlak over zijn schouderbladen en sloeg door twee van de autoruiten. „U kende H. voldoende goed om te kunnen zeggen: dat is hem?", vroeg de president. De getuige antwoordde bevestigend. „Wacht maar, ik red mij ook nog wel meit jou!", riep de schutter vervolgens terwijl de politieman dekking zoch en terugvuurde. Ook vernam hij nog enig gerucht van de kant van zijn gevallen collega en hoorde hij de door hem als H. herkende man roepen: „Wacht maar ik geef hem het genadeschot wel." De getuige had in een huis inde buurt het bureau per telefoon verzocht hulp te sturen. De schutter was inmiddels verdwenen.

Zoals bekend volgde toen een nachtelijke belegering van H.'s' Woning en een drukke telefonade tussen de politie en het huis van H. Verdachtte kwam pas in de morgen vrijwillig naar buiten. Bij een onderzoek vond men in zijn schuurtje een vuurbuks onder het zand verstopt en gewikkeld in twee plastic (afval)zakken. De 38-jarige hoofdagent A. van der Sluis vertelde, dat bij onderzoek geen enkele vingerafdruk op het wapen was gevonden. „Of het is afgeveegd of degeen, die het hanteerde, heeft handschoenen gedragen", aldus deze getuige. De 37-jarige politieman J. van der Vlugt deelde desgevraagd mee, dat hij tijdens de omsingeling van H.'s woning eenmaal iemand naar buiten en naar de schuur had zien gaan. Die persoon was daar enkele minuten, gebleven en toen teruggekeerd. „Je kon wel zien, dat er iemand was maar niet wie het was," zei hij. „Door de man in huis is naar mij geroepen van: kom maar tevoorschijn! Het was dezelfde stem, die ik al door de telefoon had gehoord." Mevrouw Gertje van der Veen, die met H. en met haar eigen kind benevens met twee kinderen uit haar verhouding met de verdachte hun huis bewoonde, vertelde over de genoemde ruzie, dat H. op een gegeven moment de kamer was binnen gekomen met een vuurbuks in twee plastic zakken gewikkeld. Hij had het wapen er uit tevoorschijn gehaald en had. er haar mee gedreigd. Ook vuurde hij een schot af, dat een schemerlamp trof. Toen loste hij nog een tweede schot. Zij was zo in angst geraakt, dat zij de benen nam, toen H. naar boven ging. En passant raapte zij een paar hulzen van het geweer op bij het naar buiten gaan. De verdachte, die allerminst timide bij de behandeling terneder zat en er af en toe snel bij was om te interrumperen, heette haar alles grof te liegen. Volgens zijn lezing was het helemaal geen vuurwapen geweest, maar een windbuks, die hij ook bezat en in plastic gewikkeld had, omdat de kleine jongen van twee jaar af en to» aan het vizier prutste.

De officier, mr. Hendrik W. Kuipers, begon zijn requisitoir met een woord van medeleven aan de nabestaanden van de heer De Jong, die deze februaridag nooi zullen kunnen vergeten. Hij noemde ook de bijzondere aanleiding tot de schoten: alleen boosheid, omdat de politie een strafexpeditie tegen de Van der Veens kwam verstoren zonder enige persoonlijke rancune tegenover de beide politiemannen, zonder verdere haat of nijd of belustheid op geld of iets dergelijks. Mr. Kuipers bracht hulde aan het Opsterlandse politiekorps voor de beheerste en kundige manier waarop men het onderzoek in deze zaak had gevoerd en brak in het algemeen een lans voor een versterking van de politie qua mankracht en materieel opdat men opgewassen zal zijn tegen de eis een vrije en vreedzame samenleving te waarborgen. „In Amsterdam is juist weer gebleken, dat de politieman een hoogst reëel persoonlijk risico loopt", aldus de officier, die alle naar voren gekomen feiten noemde en na deze uitgebreide opsomming concludeerde, dat H. de dader is geweest. De magistraat koos voor doodslag en poging tot doodslag. Voor moord op de heer De Jong achtte hij te weinig kalm beraad en overleg aanwezig, al ging het zijns inziens erg ver in de richting van moord. Mr. Kuipers wees de verdediging van H. van de Hand. De verdachte had aanvankelijk gerept van een of ander terroristisch complot, waarvoor men hem gestrikt had, maar de officier nam zulke verhalen niet serieus. „Van onbekenden kreeg ik een brief in blokletters waarin zij de schuld op zich namen: „Niet hij heeft geschoten, maar wij hebben geschoten". Ik wist dat deze brief komen zou", aldus mr. Kuipers, die H- een man noemde, die in tegenstelling tot zijn lust om vrienden te binden ook achterdochtig, wreed, driftig en agressief kan zijn. Over de strafmaat had de officier zich ampel gebogen. Tenslotte stelde hij genoemde eis, daar ook bij opmerkend, dat in een grote diefstalzaak van onvervangbaar antiek een straf van vijf jaar is gevallen. „Maar hier is iets wat nog meer onvervangbaar is verloren gegaan." De raadsman, mr. H. D. M. Brandsma, bepleitte vrijspraak wat de moord betrof en zei voorts ook, dat zijns inziens een uitgebeld psychiatrisch onderzoek van zijn clia^nt nodig is, zelfs tegen diens wil. Hij vroeg de rechtbank de zaak terug te wijzen naar de rechtercommissaris Desgevraagd zei H- niets voor r.ulk een onderzoek te voelen. Hij verbond er echter een voorwaarde aan: Als de rechtbank de rijksrecherche nog eens wilde zetten op die verklaringen van Gertje en haar familie — dan zou hij willen meewerken aan een onderzoek. Na raadkamer wees de rechtbank het verzoek van de raadsman af. „Gelet op de duidelijke verklaring van de verdachte dat hij niet bereid is aan een dergelijk onderzoek mee te werken". In zijn laatste woord ging H. weer In op de kwestie van De Haan, Van Gertje en de Van der Veens en vroeg de rechtbank dat toch vooral onder de loupe te laten nemen opdat men hem daarna zou kunnen vrijspreken. De zaak werd door een zeer groot publiek bijgewoond, waarbij uiteraard tal van mensen uit Beetsterzwaag waren. BU het begin van de behandeling wijdde mr- Holtz woorden van deernis aan het adres der familieleden van de heer De Jong en wees er nadrukkelijk op, dat uit de zakelijke behandeling, welke de rechtbank ook zaken als deze geeft, niet spreekt, dat het college de tragiek van deze affaire niet ten volle voelt. De uitspraak zal over veertien dagen worden gedaan.