is toegevoegd aan uw favorieten.

Utrechtsche studenten almanak voor ..., 1860, 1860

1860

Permanente URL

Aflevering

Pagina

Gebruiksvoorwaarden: Auteursrechtelijk beschermd. Op dit object rust auteursrecht.
Titel: Utrechtsche studenten almanak voor ..., 1860, 1860
Alternatieve titel: Almanak Utrechtsch Studenten Corps; Utrechtsche studenten-almanak; Utrechtsche studenten almanak voor ...
PPN: 422682799
Uitgever: van Schoonhoven [etc.], Utrecht
Jaar van uitgave: 1860
Publicatiedatum: 1860
Aantal pagina's: 376
Taal: Nederlands
Publicatietype: Aflevering
Herkomst: Het Utrechts Archief
Signatuur: GAU VV 105
Toegevoegd in Delpher: 05-08-2019

Geen zoekvraag opgegeven
- Ga naar paginanummer (totaal 376 pagina's) / 376
Auteursrechtelijk beschermd. Op dit object rust auteursrecht.
Permanente URL
Aflevering

Pagina

Gebruiksvoorwaarden

Auteursrechtelijk beschermd. Op dit object rust auteursrecht.

Titel

Utrechtsche studenten almanak voor ..., 1860, 1860

Alternatieve titel

Almanak Utrechtsch Studenten Corps

Utrechtsche studenten-almanak

Utrechtsche studenten almanak voor ...

PPN

422682799

Uitgever

van Schoonhoven [etc.], Utrecht

Jaar van uitgave

1860

Publicatiedatum

1860

Aantal pagina's

376

Taal

Nederlands

Publicatietype

Aflevering

Herkomst

Het Utrechts Archief

Signatuur

GAU VV 105

Toegevoegd in Delpher

05-08-2019

. L. K. ’s morg. 7“ ISm. Geboortedag der Koninginne-Moeder. 1795. N. M. ’s nachts 0“ STm- E. K. ’s morg. 5“ 3 lm. FEBRUARIJ. 29 DAGEN, 1860, SPROKKEIMAAND, 1 Woensdag. 2 Donderdag. 3 Vrijdag. 4 Saturdag. 5 ZOND.iG. 6 Maandag. 7 Dingsdag. 8 Woensdag. 9 Donderdag. 10 Vrijdag. 11 Saturdag. 12 Zondag. 18 Maandag. 14 Dingsdag. 1.5 Woensdag. 16 Donderdag. 17 Vrijdag. 18 Saturdag. 19 Zondag. 20 Maandag. 21 Dingsdag. 22 Woensdag. 23 Donderdag. 24 Vrijdag. 25 Saturdag. 26 Zondag. 27 Maandag. 28 Dingsdag. 29 Woensdag. Geboortedag van Prinses Erederik.lBo6. Gedenkdag van van Speyks Heldendood. V. M. ’s nachts 2u 55™. Stichting der Leidsche Akademie. 1575. L. K. ’s avonds 7“ 11™. Stichting van ’t Athenaeum te Deventer. 1630. Geboortedag vanZ.M. den Koning. N. M. ’s avonds 8“ O™. Dies Annalis van de Soo. P. H. 11. M. Hamansfeest. (der Nederlanden. Geboortedag van Prins Prederik Karei E. K. ’s avonds 8“ 15™. MAART. ' 31 DAGEN. 1860. LENTEMAAND. 1 Donderdag. 2 Vrijdag. 3 Saturdag. 4 Zondag. 5 Maandag. 6 Dingsdag. 7 Woensdag. 8 Donderdag. 9 Vrijdag. 10 Saturdag. 11 Zondag. 12 Maandag. 13 Dingsdag. 14 Woensdag. 15 Donderdag. 16 Vrijdag. 17 Saturdag. 18 Zondag. 19 Maandag. 20 Dingsdag. 21 Woensdag. 22 Donderdag. 23 Vrijdag. 24 Saturdag. 25 Zondag. 26 Maandag. 27 Dingsdag. 28 Woensdag. 29 Donderdag. 30 Vrijdag. ; 31 Saturdag. V. M. ’smidd. lu 4™. L. K. ’s morg. 9“ 29™. N. M. ’smidd. 2u 16™. Stichting der Utr. Akademie. 1636. E. K. ’s morg. 7" 13™. APRIL. I 30 DAGEN. 1860. GRASMAAND. 1 Zondag. 2 Maandag. 3 Dingsdag. 4 Woensdag. 5 Donderdag. 6 Vrijdag. 7 Saturdag. 8 Zondag. 9 Maandag. 10 Dingsdag. 11 Woensdag. 12 Donderdag. 13 Vrijdag. 14 Saturdag. 15 Zondag. 16 Maandag. 17 Dingsdag. 18 Woensdag. 19 Donderdag. 20 Vrijdag. 21 Saturdag. 22 Zondag. 23 Maandag. 24 Dingsdag. 25 Woensdag. 26 Donderdag. 27 Vrijdag. 28 Saturdag. 29 Zondag. 30 Maandag. V. M. ’s avonds lOu 20n>. (dochter van wijlen Willam 11. 1824. 1. Paaschd Geb. v. Prinses Sophia. 2. Paasehdag. L. K. ’s nachts 1“ 55">. N. M. ’s morg. 6“ 6">. E. K. ’s midd. 2“ Sdm. 21 31 DAGEN. 1860. BLOEIMAAND. 1 Dingsdag. 2 Woensdag. 3 Donderdag. 4 Vrijdag. 5 Saturdag. 6 Zondag. 7 Maandag. 8 Dingsdag. 9 Woensdag. 10 Donderdag. 11 Vrijdag. 12 Saturdag. 18 Zondag. 14 Maandag. 15 Dingsdag. 16 Woensdag. 17 Donderdag. 18 Vrijdag. 19 Saturdag. 20 Zondag. 21 Maandag. 22 Dingsdag. 23 Woensdag. 24 Donderdag. 25 Vrijdag. 26 Saturdag. 27 Zondag. 2 8 Maandag. 29 Dingsdag. 30 Woensdag. 31 Donderdag. Opening der Tivoli-season. V. M. ’smorg. 7“ 22"’. Haagsche Kermis. Geboortedag van PrinsesMarianne,Tante van Z. M. den Konlng. 1810. Huldiging van Z. M. den Kouing 1849. L. K. ’s avonds 7“ 37"’. Hemelvaartsdag. N. M. 's avonds 7“ 7"'. Dies Annalis v. d. Seuatas Veterauorum. 1. Pinksterdag. E. K, ’s avonds 2. Pinksterdag. (7“ 25>n. JUNIJ. 30 DAGEN. 1860. ZOMERIUAAND. 1 Vrijdag. 2 Saturdag. 3 Zondag. 4 Maandag. 5 Dingsdag. 6 Woensdag. 7 Donderdag. 8 Vrijdag. 9 Saturdag. 10 Zondag. 11 Maandag. 12 Dingsdag. 18 Woensdag. i 14 Donderdag. 15 Vrijdag. 16 Saturdag. 17 Zondag. 18 Maandag. 19 Dingsdag. 20 Woensdag. 21 Donderdag. 33 Vrijdag. 23 Saturdag. 24 Zondag. 35 Maandag. 26 Dingsdag. 27 Woensdag. 28 Donderdag. 29 Vrijdag. 30 Saturdag. V. M. ’s avonds 5“ 6'”. L. K. ’s midd. l» 25m. Geboortedag van Prins Hendrik. 1820. Dank- en Biddag. Quatre.Bras. Waterloo. 1815. N. M. is morg. 5“ 44m. Uitreiking der Metalen Kruizen aan de Kompagnie Vrijwillige Jagers der ütrechtsche Hoogeschool. 1831. E. K. ’s nachts 0“ 56ni, JULIJ. 31 DAGEN. 1860. HOOIMAAND. 1 Zondag. 2 Maandag. 3 Dingsdag. 4 Woensdag. 5 Donderdag. 6 Vrijdag. 7 Saturdag. 8 Zondag. 9 Maandag. 10 Dingsdag. 11 Woensdag. 12 Donderdag. 13 Vrijdag. 14 Saturdag. 15 Zondag. 16 Maandag. 17 Dingsdag. 18 Woensdag. 19 Donderdag. 20 Vrijdag. 21 Saturdag. 22 Zondag. 23 Maandag. 24 Dingsdag. 25 Woensdag. 26 Donderdag. 27 Vrijdag. 28 Saturdag. 29 Zondag. 30 Maandag. , 31 Dingsdag. V. M. ’s morg. 4a 27"". Inluiding der Utrechtsche Kermis. Aanvang der groote Vakantie. li. K. ’s morg. 6“ 18m. Hoveniersmaandag. N. M. ’s nachts 2“ 40oii Hoogste glanspunt der Utr. Kermis. Ei K. ’s morg. 6“ O"». AUGUSTUS. 31 DAGEN. 1860. OOGSTMAAND. 1 Woensdag. 2 Donderdag. 3 Vrijdag. 4 Saturdag. 5 Zondag. 6 Maandag. 7 Dingsdag. 8 Woensdag. 9 Donderdag. 10 Vrijdag. 11 Saturdag. 12 Zondag. 13 Maandag. 14 Dingsdag. 15 Woensdag. 16 Donderdag. 17 Vrijdag. 18 Saturdag. 19 Zondag. 20 Maandag. 21 Dingsdag. 22 Woensdag. 23 Donderdag. 24 Vrijdag. 25 Saturdag. 26 Zondag. 27 Maandag. 28 Dingsdag. 29 Woensdag. 30 Donderdag. 31 Vrijdag. V. M. ’s avonds 5“ 54m. Geboortedag van Prinses Louisa, dochter van Prins Frederik. 1828. L. K. ’s avonds 9“ Ai™. Hartjesdag. Rotterdamsehe Kermis. N. M. ’s avonds 10» 40“>. Stichtingd.Groningsche Hoogesch.l6l4, E. K. ’s middags 1“ lOm. V. M. ’smorg. 9“ 18n>. SEPTEMBER, 30 DAGEN. 1860. HERFSTMAAND. 1 Saturdag. 2 Zondag. 3 Maandag. 4 Dingsdag. 5 Woensdag. 6 Donderdag. 7 Vrijdag. 8 Saturdag. 9 Zondag. 10 Maandag. 11 Dingsdag. 13 Woensdag. 18 Donderdag. 14 Vrijdag. 15 Saturdag. 16 Zondag. 17 Maandag. 18 Dingsdag. 19 Woensdag. 20 Donderdag. 21 Vrijdag. 22 Saturdag. 23 Zondag. 24 Maandag. 25 Dingsdag. 36 Woensdag. 27 Donderdag. 28 Vrijdag. 39 Saturdag. 30 Zondag. Geboortedag van den Kroonprins 1840. Stichting der Akademie te Leuven.l426. L. K. ’s morg, 11“ 27™. . Amsterdamsche Kermis. N. M. ’s morg. 6“ 29">. E.K.’s avonds 11» iS™. Intogt der Compagnie Vrijwillige Jagers der üti'echtsche Hoogeschool. 1831. Stichting der Hoogescholen te Gent en te Luik. 1816. V. M. ’s nachts 2“ Om. 2 OCTOBER. 31 DAGEN. 1860. WIJNMAAND. 1 Maandag. 3 Dingsdag. 3 Woensdag. 4 Donderdag, 5 Vrijdag. 6 Saturdag. 7 Zondag. 8 Maandag. 9 Dingsdag. 10 Woensdag. 11 Donderdag. 12 Vrijdag. 13 Saturdag. 14 Zondag. 15 Maandag. 16 Dingsdag. 17 Woensdag. 18 Donderdag. 19 Vrijdag. 30 Saturdag. 31 Zondag. 33 Maandag. 33 Dingsdag. 34 Woensdag. 35 Donderdag. 36 Vrijdag. 37 Saturdag. 38 Zondag. 39 Maandag. 30 Dingsdag. 31 Woensdag. L. K. ’s avonds llu 35'». d.Dies der Gron. Hoogesehool. N. M. ’s midd. 3“ 57“>. B. K. ’smidd. 3u 33“>. (Remonstranten te Amsterdam. 1634. Stichting van het Seminarium der V. M. ’s avonds 7" lOm. november. 30 DAGEN. 1860. SIAGTIHAAND. . 1 Donderdag 3 Vrijdag. 3 Saturdag. 4 Zondag. 5 Maandag. 6 Dingsdag. 7 Woensdag. 8 Donderdag 9 Vrijdag. 10 Saturdag. 11 ZOND.AG. 12 Maandag. 13 Dingsdag. 14 Woensdag. 15 Donderdag. 16 Vrijdag. 17 Saturdag. 18 Zondag. 19 Maandag. 30 Dingsdag. 31 Woensdag. 22 Donderdag. 23 Vrijdag. 24 Saturdag. 25 Zondag. 26 Maandag. 27 Dingsdag. 28 Woensdag. 29 Donderdag. 30 Vrijdag. Herstelling derUtr. Hoogeschool. 1815. L. K. s morg. 9“ 37“. (verdediging des Vaderlands. 1830. Uittogt der Utrechtsche Studenten ter N. M. ’s nachts Ou 56u>. Gedenkd. der Verlossing des Vaderlands. 1813; en der Opening v. de Synode te Dordrecht. 1618. E. K.’smorg. 9“ 13n>. Stichting der vrije Akademie te Brussel. 1834. V. M. ’smidd. 11“ 58“. DECEMBER. 31 DIGEH. 1860. WINTERMAAND. 1 Saturdag. 2 Zondag. 3 Maandag. 4 Dingsdag. 5 Woensdag. 6 Donderdag. 7 Vrijdag, 8 Saturdag. 9 Zondag. 10 Maandag. 11 Dingsdag. 13 Woensdag. 13 Donderdag. 14 Vrijdag. 15 Saturdag. 16 Zondag. 17 Maandag. 18 Dingsdag. 19 Woensdag. 20 Donderdag. 21 Vrijdag. 22 Saturdag. 23 Zondag. 24 Maandag. 25 Dingsdag. 26 Woensdag. 27 Donderdag. 38 Vrijdag. 29 Saturdag. 30 Zondag. 31 Maandag. Stichting van het Seminarium der Doopsgezinden te Amsterdam. 1775. L. K. ’s avonds 6n 20‘». Stichting van het Koninklijk Luth, Seminarium te Amsterdam, 1816. N. M. ’s midd. 1“ Bn>. Begin der Wintervakantie. E. K. ’s morg. 6“ 30“>. 1. Kerstdag. 2. Kerstdag. V. M. ’amorg. 3“ ST™. Oudejaarsdag. RIJKSTELEGRAAF. Het kantoor te Utrecht is alle dagen geopend, van: 1 April tot 30 September van ’s morgens 7 tot ’s avonds 9 u. 1 Octoker tot 31 Maart van ’s morgens 8 tot ’s avonds 9 u. Berigten van alle Eijkstelegraafkantoren naar Amsterdam,, Arnhem, Assen, Bergen op Zoom, Breda, Culemiorg, Deventer, Dokkum, Dordrecht, Bakhuizen, Mndhoven, Goes, Gorinchem , Gouda , ’s Gravenhage , Groningen , Haarlem, Harlingen , Hengelo , ’s Hertogenhosch. Hoorn, Kampen, Leeuwarden, Lemmer, Leiden, het Loo , Maastricht, Meppel, Middelburg , Nijmegen , Purmerend, Roermond, Boozendaal, Rotterdam , Scheveningen (badseizoen), Schiedam, Sneek,Tiel, Tilburg, Fenlo, Vlissingen , Wormerveer, Winschoten, Zaandam, Zwolle en Zutphen zijn; Van 1 tot 20 woorden 50 cents. Voor elk tiental woorden daarboven 25 cents. De kantoren Aisen , Bergen op Zoom, Breda, Culemlorg, EnkJiuizen, Goes, Gouda, Gorinchem, Scheveningen, Haarlem (Eijkskantoor) , Hengelo , Hoorn , Kampen , Leiden , het Loo, Lemmer , Meppel, Nijmegen , Burmerend, Roermond, Roozendaal, Sneek , Venlo , Wor-7nerveer, Zaandam , Zutphen , Tilburg , Winschoten , Eindhoven, Bokkum hebben beperkten diensttijd, namelijk : van ’s morgens 9 u. tot ’s middags 13 u. en van ’s middags 3 u. tot ’s avonds 7 u., des Zondags alleen van ’s middags 3 u. tot ’s avonds 7 u.. De kantoren Amsterdam, ’s Gravenhage en Rotterdam zijn dag en nacht geopend. Het kantoor het Loo is tijdens het verblijf van Z. M den Koning aldaar geopend met beperkten diensttijd, en te Scheveningen gedurende het badsaizoen. De kantoren Tilburg, Eindhoven, Winschoten en Bokkum zijn nog niet geopend, doch worden dit waarschijnlijk dit jaar nog. AANMERKING. Elk te verzenden berigt moet, in den tekst, zonder verkortingen en duidelijk geschreven zijn , en den naam des afzenders alsmede den naam en de woonplaats van den geadresseerde bevatten. l)e afzender moet op het berigt het adres bovenaan plaatsen, en hierop laten volgen de aanwijzing nopens bezorging buiten de lijn of vooruitbetaald antwoord, vervolgens den inhoud en aan het slot de onderteekening. De aan te bieden berigten moeten door den afzender in onuitwischbaar schrift gesteld zijn. Ook mogen daarin geene uitschrappingen, doorhalingen , boven- tusschenof overschrijvingen en verbeteringen voor komen, ten zij die behoorlijk zijn gewaarmerkt. Zoo de afzender iets bij het berigt wenscht te voegen of daaruit weg te laten, is hij gehouden het berigt zelf over te schrijven. TELEGRAFEN VAN BIJZONDERE ONDERNEMINGEN, EOTTERDAMSCHE TEEEGEAAF-MAATSCHAPPIJ. De kantoren der Eotterdamsche Telegraaftnaatschappij zijn: Brielle, Brouwershaven, Dirksland, Hellevoetsluis en Botterdam. Van Utrecht naar Brieïle van 1 tot 20 woorden/1,10. u H » Brouwershaven 1« 30 « u 1,70. u u a Birhsland 1» 30 « «1,35. » » » Hellevoetsluis 1»30 » «1,25. Voor iedere 10 woorden meer, wordt de helft der kosten van een enkelvoudig berigt berekend. Het kantoor Birhsland heeft beperkten diensttijd. NEDERIANDSCHE TELEGKAAr-MAATSCHAPPIJ. De kantoren der Nederlandsche Telegraaf-Maatschappij zijn : Alkmaar, Amsterdam en Nieuwediep. Van Utrecht naar Alkmaar van 1 tot 20 woorden ƒ 0,85. " « « Nieuwediep v 1 tot 20 // » 1,20. Voor elk tiental woorden daarboven wordt de helft der kosten van een enkelvoudig berigt berekend. Het kantoor te Alkmaar heeft beperkten diensttijd. HOLLANDSCHE-SPOORWEG-TELEGRAAF-MAATSCHjrPPIJ. De kantoren der Hollandsche-Spoorweg-Telegraaf-Maatschappij zijn: Amsterdam, Delft,'sHage, Haarlem, Leiden, Rotterdam, Schiedam en Veenenburg. Van Utrecht naar Haarlem, Veenenburg, Delft en Jjeiden, van 1 tot 20 woorden ƒ1.— Voor elk tiental woorden daarboven, wordt de helft der kosten van een enkelvoudig berigt berekend. Berigten naar plaatsen, welke buiten de telegraaflijnen liggen, kunnen van het naastbijgelegen kantoor per bode, estafette of post worden bevorderd. De Nederlandsche kantoren nemen berigten aan in de Nederduitsche, Fransche, Hoogduitsche en Engelsche talen. Alle betalingen geschieden door den afzender. VEETREK EN AANKOMST DER POSTEN VAN HET KANTOOR TE UTRECHT. BUITENLANDSCHE COEEESPONDENTIE. Het vertrek der posten van Utrecht regelt zich naar de vertrekuren van den Rijn-Spoorweg met dien verstande, dat de brieven aan het postkantoor aldaar in den regel moeten bezorgd zijn een half uur vóór het vertrek der treinen. De bijbussen worden viermaal daags geligt. Winterdienü ’s morgens ten 7 u. 30 min., ’s middags ten 13 u., ’s avonds ten 7 u. 45 min. en ten 9 u. De bus aan de Tolsteeg 15 minuten vroeger. Zomerdienst ’s morgens ten 7 u. 30 min., ’s middag ten 13 u. ’s avonds ten 6 u. 45 min. en ten 8 u. 30 min. De bus aan de Tolsteeg 15 min. vroeger. De bestelling der brieven geschiedt driemalen daags. Behalve met den Spoortrein correspondeert het postkantoor te Utrecht door middel van postritten naar Bosch, Breda, Deventer ea’s Hage. De brieven vooï ilie route moeten ’s avonds ten 9 u. 30 min. aan het kantoor bezorgd zijni Ook correspondeert het postkantoor te Utrecht door middel der Diligences. 1 naar Amersfoort, in de bus ’s morg. ten 7 u. 30 m. 2 // // « n u ’s midd. » 1 // •3 » n » r u ’s, midd. » 3 » 30 h 4 n Noord-Brabant» » » ’s morg. « 7 '/ 45 // Insgelijks door middel van BoiJenloopen 1. Naar Schoonhoven, Jutphaas en IJsselstein, in de bus ’s morgens ten 5 u. 2. Naar Bunnik en Werkhoven, in de bus ’s morg. ten 8 u. 30 min. 3. Naar Vleuten en Ouden Riju, in de bus ’s morg. ten 8 u. 30 min. 4. Naar IJsselstein en Jutphaas, in de bus ’s nam, ten 1 u. 30 min. Winterdienst ’s morgens in de rigting van Amsterdam en Botterdam ’s morgens vóór 6 u. aan het kantoor. De correspondentie op Groningen en Friesland is maal daags en geschiedt ’s avonds ten 10 u. De correspondentie op Noordßrabant is tweemalen daags ’s morgens vóór 8 u. en ’s avonds vóór 10 u. Des Zondags van 9—12 en 2—6 u. is het postkantoor gesloten. Ook heeft er op dien dag geene uitreiking of betaling van postwissels plaats. De Brieven, welke hier ’s avonds per laatste treinen worden aangebragt, en waarop het woord Spoed! vermeld staat, worden nog dien zelfden avond besteld. BTIITENLANDSCHE COKKESPOMDENTIE. De buitenlandsche correspondentie , aan dagelijksche verandering onderworpen, kan hier moeijelijk worden opgegeven. De correspondentie op geheel Buitscliland geschiedt met iedere maal op Emmerik. De brieven voor België en Frankrijk gaan met eiken vertrekkenden trein naar den Moerdijk en ’s avonds met het rit op Breda. Zie verder de gewijzigde postwet. AZIË. Land- M a i 1. Brieven , voor de Oost-Indischc bezittingen bestemd en met den Oveiiandpost derwaarts vertrekkende, kunnen van den Silen tot den 23sten van elke maand aan het postkantoor bezorgd worden, mits op de brieven duidelijk worde aangewezen : Over land via Marseille. Zonder deze bijvoeging worden zij op de gewone wijze verzonden. Drukwerken moeten twee dagen vóór de vertrekdagen aan het postkantoor bezorgd zijn. In geval zij later worden bezorgd moet er voor ieder vel 2V2 cent meer betaald worden. De terugkomst der Overlandpost lieeft omstreeks den 16) A. A. J. Abbema, J. Jansbrug, Steenbeek. *J. P. Alewijn, J. Springweg, van Dijk. *J. J. A. Ploos van Amstel, T. Donkere Gaard, van Bokkum. J. A. Andreoli, m. Ganzenmarkt, Cohu. B. J. Bachiene, t. Voorstraat, Moesman. E. C. van Baerle, T. Onder de Linden, van Baerle. G. A. H. Bakhoven, L. Geertehrug, van Weel. 1) De met eea * sangegevenen rijn geen leden van het Ütrechtsche Studentencorps. G. C. Balsem , t, L. Jansstraat, van Eossum. J. M. A. van Beekum, m. Wittevr. straat. Marlens. *P. M. Beelaerts van Emmichoven , j. JFeeshrug, de Klerck. *J. Bemath, l. Oudkerkhof, ten Geuzendam. *C. W. E. van Voorst van Beest, j. Janskerkkof, van Beest. *J. W. H. van Schoon- heten Bentinck, j. Zadelstraat, van Dalen. *J. van Beresteijn, j. „ Grol. K. Bergers, j. „ Hellinx. *.I. de Bergh, j. Voorstraat, Nieuwenhuijzen .T. E. H. van den Bergh, J. Viébrug, v. Everdingen. .T. H. Bergsma, j. Maliebaan, wed. Bergsma. Th. P. Bergsma, t. „ „ „ G. H. Bleeker, t. Twijestraat, Egdom. H. de Boer, t. Janshrug, de Vos. H.M.W. deWit Boers, M. K. Jansstraat, van terHaterd. *C. A. Boëll, T. Lijnmarkt, Boekhoven. *C. E. van Boetselaer, j. Nieuwe Gracht, v. Boetselaer. *H. J. Bogaert, J. Wittevr. straat. Brouwer. *A. J. M. A. 801, j. Drift, Scherius. G. H. van Bolhuis, i. Driehoek, wed. v. Bolhuis. S. A. Bomme, j. Voorstraat, Wouters. J. A. Bösken, j. Geertebrug, Bösken. *M. C. Botha, T. Zuilenstraat, Hulsebos. *C. M. de Brauw, j. Schoutensteeg, wed.deßriedet. *E, C. de Brieder, j. Voorstraat, Westhoff. J. Brill, J. Cathar.barrière, Brill. R, Brink, Gz., t. Sckoutensteeg, Brondgeest. A. J. ten Brink, l. J. ten Brink, T. Smeébrug, ten Brink. J. C. van den Brink m. LymnarM, wed. Schutt. H. Brom , m. K. Nieuwstraat, Brom. *P. Q. Brondgeest, m. Nieuwe GracM, Brondgeest. A. W. Bronsveld, t. Lijnmarkt, v. Burkom. J. Brusse, t. Steenweg, Baljet. D. de Bruijn , M. AmlacMstraat, wed. Prins. *P. A. van Oosterwijk Bruijn, j. Lijnmarkt, Marchand. W. H. van Burck, j. Ouikerkhof, Speelman. *M.H.F.H. vanßuren, J. Lichte gaard, Rutgers. c. W. Callenbach, t. Neude, v. Veldhuizen. H. Cantzlaar, j. Kr. N. Gracht, wed. Cantzlaar. W. P. Carlebur, l. K. Nieuwstraat, Carlebur. E. van Citters, j. Lijnmarkt, Fischer. B. W. Colenbrander, t. Weeshrug, Kater. *J. H. Cordes, t. Zadelstraat, Hogensteyn. *A. H. Cornelissen, m. Smeebrug, van Wijck. P. J. Cosijn, J. Vólderbrug, Cosijn. H. W. Creutzberg, t. Zonstraat, wed.Creutzberg. K. F. Creutzberg, t. „ „ „ L. H. E. Croes, j. Voorstraat, Croes. *C. Crommelin, j. L.Janssiraat, van derWurff. *M. Crommelin, j. „ -r, „ „ D. *A.C. L.W.Vollenhoven van Daalen. t. Jacohiehrug, Terhoeve. *A. B. Daneel, T. „ Beijen. J. P. Deetman, i.-Üezemhrug, Nieuwcasteel. *A. J. van Deinse, J. Janslrug, ten Geuzendam *J. A. Deketh, j. Zadelstraat, van Mechelen. H. C. Dibbits, ph. Kr. N. Gracht, wed. Dibbits. J. E. Dibbits, t. „ „ „ *P. J. G. van Diggelen, j. Voorstraat, van Doom. W. van Dis, T. Neude, v. Veldhuizen. *J. W. A. Doeff, j. P. Doedes, t. Mariastraat, Mulder. E, H. van Dolder, T. Voorstraat, van Gooi. P. Kors Dommisse, t. Zadelstraat, de Blaauw, P. W. van Doom, t. Geeriebrng, wed. v. Doom. *M, van Doorhinck, ph. Voorstraat, van Rijn. *J, H. Duplessis, T. Weesbrug, Kater. A. van Ameyden van Duym, M. L. Nieuwstraat, Walter. P.Dwars, j. Trans, Dwars. E. A. W. A. Ellerbeek, m. K. Nieuwdraat, van Es. J. Enderlé, T. Nicolatkerkkof, Enderlé. *W. Engelen van Pijls- weert, j. Oudherkhof, vanWakeren. ■*.T. R. A. Engelenberg, J. Voorstraat, Westhoff. W. J. Engels, J. Zadelstraat, Vos. *L. H. H. Enters, ph. Vreeburg, Verheul. .T. Ermerins, j. Lijnmarkt, Eischer. *E. Collot d’Escury, j. Oudkerkhof, vanWakeren. W. J. Essers, j. Weeshrug, wed. Schreuder, F. *P. H. G. Fabricius, t. Oudkerkhof, Mareshall. *L. C. J. Feitz, PH. Twijestraat, Overwijn. D. de Eeyfer, M. Zuilenstraat, Hulsebos. *.T. Ph. F. Filz, J. Ganzenmarkt, Greven. B. F. W. Fock, J. Oudkerkhof, van derPluym. J. J. Ippius Foekens, t. Zadelstraat, van Aalst. *C.M.K.Fraser, t. P. H. Fricke, J. Lijnmarkt, Recns. G. J. Gann Dun, T. Mariastraat, Vermeer. G. J. B. Gelderman, t. Steemoeg, Muller. E. G. Gevlings, J. K. Nieuwsiraat, Eutgers. J. J. van Geuns, j. Smeêbnig, wed. ZandkuyL *A.H. Gevers, j. K. Jansstraat> Guth. G. Geijtenbeek, j. Steenweg, Altena. F. H. J. Giesbers, m. K. Nieuwstraat, van Es. *F. D. E. Luyken Glas- horst , j. LignmarM, Grolman. J. J. M. A. Glasius, t. Bakherhrug, van Beek. ‘*E. J. Godefroy, j. Neude , Seilberger. *C.H.F.Hooft Graafland,j. K, N. Gracht wed. Graafland, *F. Hooft Graafland, J. „ „ „ *J. H. Gravestein, t. Schoutensteeg, Gravesteyn. A. Greebe, t. Driehoek, wed. Greebe. A. van Griethuizen, t. L. Nieuwstraat, Loran. H. van Griethuizen, T, „ „ F. J. van Griethuizen, T. „ „ F. G. Groneman, ph. Mariastraat, Eovers. C. F. Gronemeijer, t. Jansbrug, Duitshoff. J. W. de Groot, L. Hamburg .straat, de Groot. *H. A. Groskamp, m. Witteer, straat, Brouwer. E. B. Gunning, t. Damsteeg, Dompeling. *N. H. de Gijselaar, j. Schoutensteeg, Veenman. H. *J. A. Haakman, J. Schoutensteeg, Veenman. J. Vroesom de Haan, m. Lignmarkt, Pisa. J. de Haart, M. N. Gracht, de Haart. J. H. de Haas , ji. N. Gracht, Schellink. ■*B. van der Haer, j. Voorstraat, IJzendoorn. J. Haifmans, M. Bagijnestraat, het Gasthuis. H. van de Hagt, t. Bakkerhrug, wed. v. d. Berg. F. A. van Hall, J. Mariaplaats, Biegen. *J. van Hall, J. Heerenstraat, wed. van Hall. J.F. F. V. d. Hamme, t. Jansdam , wed. v.d. Hamme, H. van Woudenberg Hamstra, T. Steenweg, Verthoren. *M. Hanssen, T. *A. van Harinxma thee Slooten, J. Schoutensteeg, Verdenk. J. J. van Harreveld, m. Bakkerhrug, Verwey. A. H. de Hartog, t. G. F. W.Eoose Haver- kamp , ' J. W.F.G.J. van Heel, Pottestraat, Lington. J. van Heerde, t. Jansdam, Kruyder. G. L. van den Helm, L. L, Nieuwstraat, van den Helm. H. B. S. Hemmers, m. Bezembrug, Hemmers. .1. V. Hendriks, 's, L. Nieuwstraat, v. Antwerpen. *G. C. F. van Hengst, J. Drift, van Hengst. *G. J.W.N.van Hengst, J. Anibachtstraat, van Hengst. J. van Herwerden, T. Waardpoort, Jorg. H. G. Hesselink, m. Plants. Zonstr., Burgers. *S.J.F. A.v.d.Heyden, J. Lijnmarkt, Wessels. J. Heyligers, j, Minrebr. straat, Bunte. G. Heynis, M. Neu.de, Seilberger. C. C. J, Hiebendaal, t. L. Nieuwstraat, Walter. J. H. Hisgen, j. Runnebaan, Hisgen. A. L. Hissinkj t. W. A. van Hoek, l. Mariastraat, wed. Jongbloed. P. Templeman van der Hoeven, m. Wittevr. straat, wed. v.d. Hoeven B. W. Holfmann, l. Lynmarht, Berlijn. »E. Hoffmann, t. , Boekhoven. J. A. Hofkes, j. Donkere Gaard, van Dort. H. V. Hogerzeil, i. Mariastraat, IJzendoorn. C. H. deHoll, T. Lynmarht, Berlijn. *H.Holm, M. G. J. D. Hondius, i. Bezemhrug, Estopey. *M. W. H. Hooft, j. Minrehr. straat, Eytinger. *M. A. Hoogerbruggen, t. Bolw. Lepetenb. Hoogerbruggen. E. A. G. van Hoogen- huyze, T. K. Minrebr. str., Eutgers. P.J.K.van Hoogstraten,j. Kr. N, Gracht, v. Hoogstraten. *J.W. van Hoogstraten, T. a „ H. P. van der Horst. j. L, Nieuwstraat, Gandorff. J. van der Horst, i. Lijnmarkt, Altorffer. B. Baggerman van Houweninge, M. Damsteeg, Dompeling. *M. P. A.van Hoytema, j. Geertebrug, IJpes. G. J. Huiskes, j. JKeesbrug, wed. Schreuder. •F.L Snouck Hurgronje, j. K. Jansstraat. Eylenbos. I. A. J. Immink, j. Verhoef. *R. C. Immink, }. Lijnmarkt, Hendriks. *W. J. Immink, t, Oanzenmarkt, Patzer. J. H.J. James, t. Minrebroederstr. v, d. Bosch. E. J. Jans, T, Springweg, Monné. A. Jentink, T. Predikh. kerk Ji. van Beest. D. Mintjes de Jong, j. B, A. deJongh, T. Potteüraat, Lington. S. de Jong, t. K. Nietmstraat, Vermeulen. A. S. Joustra, T. Sckoutensteeg, Smits. *M. Juda, j. Nieuwe Gracht, Smit. E. B. G. van Kalken, m. Volderbrug, van Kalken. IV. E. Kalshoven, t. Voorstraat, wed. van Eek. H. P. Kapteyn, m. Voorstraat, Blankert. J. Kapteyn, T. Driehoek, Knackwoerst. *A. P. C. van Karnebeek,J. Ne%de, Kiers. E. H. Karsten, j. Smeêbrug, Karsten. H. T. Karsten, L. „ „ A. Keers, T. Haverstraat, Bresser. *B. J. P, van der Kemp, j. Onder deLinden, van der Kemp *E. Z. L. van der Kemp, j. Onder deLinden, van der Kemp, J. A. van Ketel, T. Steenweg, Muller. *J. G. H. B. Ketjen, j, ScJioutensteeg, Lieftink. *A. J. Kloos, T. H. Knottnerus, t:. K. Jansstraat, A''erkerk. J. G. Knottnerus, t. „ „ P. Knuttel, T. Wittevr. straat, van Tessel. A.de Koning Knijif, t. Zadelstraat, Otten. C. F. A. Knijff, j, Volderbrug, Knijff. *J. H. M. Koch , T. Zuilenstraat, Hulsebos. H. B. J. Kok, M. buiten Wittevr,, Sirat. *G. KolfF, j. Pausdam, Finger. H. W. Schroeder van der Kolk, ph. V. J. Koningsberger,!. Fischmarkt, Dop. J. de Koo, T, Servetsteeg, van Senus. ‘*A. Koolhaas Arinksen, J. Voorstraat, van Kijn. D. A. Koppen, t. Steenweg, Opperhuizen. *J. J. Kotzé, Gz., T. K. Jansstraat, van Leeuwen, .T. Kraaijenbelt, T. Bakkerbrug, de Kooij. J. Kromsigt, t. K, N. straat, Vermeulen. E. J. Kruijff, T. W. H. Krijt, T. Zadelstraat, Smith. G. Kuiper, T, Jansbrug, DuitshofiF. H. J. Kuijper, m. Lijnmarkt, Huinck. *J. W. Kijmmell, J. Oudkerkhof, Dekking. '*P. D. Kijmmell, J. Zadelstraat, Hackfort. L. G. F. C. H. van Laak, t. Voorstraat, Blankert. H. Laan, t. Geertehrug, Laan. P. J. E Laan, t. „ w P. A. van der Laan, T. Mariastraat, ived.Jongbloed, A. 0. Lagerweij, J. Zadelstraat, wed. ten Tije. C. A. Lamping, M. Neude, v. d. Biezen. W. A. Lamping, t. „ u J.H.ThemmendeLang,!. Mariaplaats, van Minden. W. J. N. Landié, t. K. Jansstraat ,v. d. Hamme. J. F. de Later, t, luiten Wittevr., de Later. B. A. Lasonder, t. Viesteeg, Jordaan. E. A. Lazonder, T. Weesbrug, de Leur. *P. J. van der Leeuw. j. Mariastraat, Harderwijk. A. H. C. van Leeuwen, t. M. van Lier, J. Heilige weg, van Lier. E. Liera, T. K. Jansstraat, Sambler. *E, Lindeboom, M. Choorstraat. Scheepers. G. J. van Lindonk, T. Schoutensteeg, de Bruyn. H. C. van Lindonk, t. n n A. Loeff, T. Hamlurgerlrug, Loeff. G. M. C. Loeff, T. Jacobielrug, „ W. G. Loeff, J. u II J.vanLoenenMartinet,T. v. Wijehskade, wed. v. Loenen, *J. D. Looijen, T. Jansbrug, ten Geuzendam. J. van Loon, T. Ganzenmarkt, Sabée. J. P. Loonen, M, K. N. straat, van Es. G.H. Lowe, j. Mariaüraat, v. d. Meyden *E. J. F. Lucassen, J. Zadelstraat, Hogenstein. *D. LuckhofF, T. Weeslrug, Kater. *G. C. C. van Lijnden, J. Trans, van Lijnden. *G. E. van Lijnden, j. Voorstraat, Frijlink. *.T. C. E. van Lijnden, j. Springweg. van Dijk. M. *C. E. L. J. van Maanen, J. Voorstraat, Westhoff. A.G.J. van Maasdijk, T. K. Nieuwstraat, Klinkert. C. Maats, m. Janskerkhof, wed. Maats. J. J. Maats, VL. n „ ~ *P J.F.EethaanMacaré, j. Kr. N. Gracht, Macaré. *A. J.Eethaan Macaré, j. u „ *A. Mackay, j. Oudkerhhof, Mareshal. *T. P. Mackay j. „ „ G. Maes, M. Ganzenmarkt, Nolet. T. C. Magendans, 1. Haver straat, Bresser. *A. Maggyar, T. K. Nieuwstraat, van Es. H. Malcomesius, t. Choorstraat, Malcomesius. C. van Manen, j. Zadelstraat, Morren. W. C. van Manen, t. Kranskade, BerkhofF. *O. Marais , T. C. A. Marchant, j. Geertébrug, Marehant. *A. B. van Marle, j. F. Martens, ph. Jufferstraat, Hartens. D. Muller Massis,T. Vuilesloot, MörfF, S. Meemeling, M. Bildtstraat, Meemeling. B. Mees, J. Ganzenmarkt, Scheffer. E. P. Mees, j. *J. H. E. Meesters, j. Voordraai, Schmidt. S. J. Heintjes, Sr., t. Steenweg, v. Meteren. *A. P. Meii-ing, t. Neude, Kerkhof. C. A. G. Meilink, t. Mariadraat, Kevers. *C. E. Merkus, j. Oudkerkkof, Loran. *P, W. N. Merkus, i. Lijnmarkt, Pohl. F. A. E. de Mesquita, J. N. Messchaert, m. Breêstraat, Jorg. *L Metzlar, T. H. Meyster, T. Wleshrug , wed. Meyster. *H. A. Middelburg, m. Neude, EsnorfF. *J. G. F. V, d. Mieden van Opmeer, j. *F. Mohre, t. N. Smeêdeeg. Hakke. A. A. Mol, PH. Vreéburg , van de Bilt. *P. W. Mol, M. Buit. de Waard, Mol. *J. D. C. C. W. de Mol, t. Oudkerkkof, Tessaro. *J. H. M. Mollerus, J. Gaardbrug,' Kerkhof. A. W. J. Monnik, m. Weesbrug, de Leur. J. C. Montijn, T. Waardpoort. Eeeders. K. W. Middeland Montijn, T. Buit. de Waard, wed. v. Kijsscl. *S. M. A. du Mosch, J. Janadam, Kruyder. B. Mossel, T. n wed.v.d.Hamme, W. J. JG. Most, j. L, Janastraat, Entrop. 4 *A. J, Moulin, M. J, Moulijn, T. Ganzenmarkt, v. Doom. J. H. Mühring, t. Lijnmarkt, v. Burkom. D. Mulder, t. VMerhrug, de Vos. W. Mulder, t. *C. Muller, t. *C. T. Muller, t. Neude, Esnorff. N. T. H.Nahuys, T. Breêatraat, Nahuys. *L. Neekel, t. *H. A. Nieuwkamp, j. Voorstraat, Blankert. D. J. Nonhebel, t. Predikh. kerkh., Lie&ink. G. J. Noomen, t. Steenweg, Hellemans. *C. Numans, m. Trans, Numans. O. G. Oldeman, t. Geertehrug, Wantink. 0. Ooms, M. K. N. straat, Teeuwessen. W. Oudegeest, t. Clioorstraat, van Gumster, W. J. Oudegeest, t. „ „ *H. Oyens, j. Voorstraat, Lindeman. P. *J. W. vanPallandt, j. K. Nieuwstraat, de Leur. *W. E. van Panhuys, j. Weesbrug, Kater. J. H. van der Pant, J. MariaplaaU, Felix. *J. G. Patijii, J. Janskerkhof, Mart. v. Sevenh, J. E. van Persijn , L. K. Smeêdeeg, Bakker. *F. H. Posters, J. Minrebr. straat. Posters. *E. G. Philipson, J. L. Jansstraat, Ockeloen. H. W. N. Piek, T. Zadelstraat, Putter. P. Pleyte, Jz., t. Steenweg, de Groot. M. Pleyte, T. Wittevr. straat, wed. Pleyte. W. Pleyte, T. „ „ *C. Post, J. Bezembrug, Elzen. J. H. Post, J. Neude, van Beusekom. L. H. Povel, J. Hamburg .straat, Clemens. *P. O. L. A. Pretorius, j. F. J. J. Prins , T. Bagijnestraat, wed. Prins. Q. J. F. Th. du Quesne, J. Zadelstraat, van Dijk. P. J. Gouda Quint, 's. Steenweg, Verthoren. E. *A. J. L. Eam , J. ’t Eoogeland, Eam. W. J. Eamaker, t. Jansbrug, de Vos. *J. C. J. van Eappard, J. Korenmarkt, van Eappard. A. J. Eedeker, J. Drift, wed. Eedeker. H. E. A. Eedeker, j. „ „ M. Eeyerkerk, L. Oz., t. Driehoek, wed. Eeyerkerk. J. Eeinhold, T. Steemoeg, Goettsch. *W. J. van Welderen Eengers, j. Ganzenmarkt, van der Star. A. M. Eepelius, j. Hamhurgerhrug, Pretten. F. H. Eepelius, T. Muntstraat, Mostert. C. van Thiel Eibbius, t. Ganzenmarkt, van Doom. A. D. van Eiemsdijk, PH. Viehrug, v. Eiemsdijk. B. W. Eienstra, T. Zadelstraat, Pierrot. H. C. van Eiet, t. AmbacMstraat, wed. Prins. J. Eiet, T. Janskerkkof, Eiet. *W. Eoëll, j. Tausdam, Eoëll. *A. J. Eoest, j. K. Nieuwstraat, van der Hek. P. Eomijn, T. Zadelstraat, Vos. W. G. H. vanEomondt, J. Stadhuisbrug , v. Eomondt. *Ph. S. Eonkel, t. Nieuwe Gracht, Eonkel. A. H. A. van Eooijen, m. AmbacMstraat, Huigens. G. van Eossem, j. Schoutensteeg, Verdonk. W. H. van Eossem, }. K. Jansstraat, van Zijgt. M. A. N. Eovers, t. Onder delAnden, Eovers. *G. L. C. Eunck, t. Vischmarkt, Kerkhof. E. J. Eutgers . T. Elisabethstraat, Eutgers. J.M. Entte, T. Zadelstraat, Singels. D. Eijnders, T. Muntstraat, van Zutphen. s. M. Salverda, ph. Zuilenstraat, Hulsebos. *D. de Blocq van Scheltinga, j. Bezembrug, van Deventer. J. J. de Blocq van Scheltinga, J. J. Scherpenhuyzen, m. luiten Cathar., Scherpenhuyzen S. K. J.v.Schevicliaven,T. Smeêbrwg, v.Schevichaven. *P. Schlarb, T. Zadelstraat, J. G. Schlimmer, l. ■*C. M. W. Schnell, J. Fiebrug, Schnell. A. B. Schoehuizen, j. Voorstraat, Brouwer. '*C.XScholtZj T. Steenweg, van Meteren; H. Schoninga, J. Oudkerhhof, Lindeschot. E. J. Schoonhoven, T. Wittew. straat, van der Steen. *E. P. Schorer, J. Voorstraat, van Gooi. *J. B. Schuuman, M, Schoutensteeg, van Maanen. ■*WiE. A. A. E. Schuyt, J. Runnebaan, Schuyt. F. E. G. Selle, 3. Drift, Selle. W. F. M. Selle, J. » u J. D. H. van Setten, t. Bezenibrug, van Setten. C. J. Sickesz, 3. Jacobiebrug, van Beynum. *G. Six, 3. Voorstraat, van Dijk. A.H.Duval Slothouwer,!. Elizabethstraat, Neuhuis. ■*K. Snellen, M. Zuilenstraat, Versloot. *N. Messchaert Snellen, J. W. Sneltjes, m. Hamburgerbrug, Duffer Blom. *P. van Sou, t. Ganzenmarkt, Schetfer. *M. P. van Son, 3. *W. J. Sonderman, m. Vreeburg, Verheul. *M. Spatz, T. Voorstraat, Kerkhoff. *J. A. Spengler, 3. Vischmarkt, Scherpenzeel. *H. J. M.van de Spiegel,!. Drift, Pols. *P. D. Sprenger, J. Weeslrug , Lehman. C. Bellaar Spruyt, ph. Schoutensteegi van Maanen. *J. J. Uitwerf Sterling, j. Weesbrug, Herfkens. A. J. Steytler, t. Oudkerkhof, van Zntphen. *J.G. Steytler deVillers,T. „ „ *P. K. Stichter , t. *S.J.vanLimburgStii'um,J. H. F. W. van Straaten, T. Bakkerlrug, de Eooy. B. J. Swaan, t. K, Niewcstraat, Klinkert. T. *J. C. Taek, J. Choorstraat, van der Vlis. *W. C. Taek , j. // , „ D. A. van Eiehstorff Talma, M. D. H. Teljer, t. Ocutrdbrug, v. Mechelen. W. A. Terwogt, t. Pieterskerkhof, Terwogt. *W. K. Thomson, T. Oudkerkhof, Marsehall. G. P. van Tienhoven, m. K. N. Gracht, Zambaux. W. M. Timmerman, T. Zadelstraat, van Dijk. *J. J. Leuveling Tjeenk, J. L. Niemostraat, v. Antwerpen H. Tobbe, Jr., M. Steenweg, Verhoef. *W. Tonekens, J. Schoutensteeg, Veenman. *S. J. du Tour van Bellinekhave, j. Voorstraat, van Egmond. *J. Tijl, j. Lijnmarkt, Sparenberg. V. L. G. Veldt, M. H. A. van der Ven , t. J. C. Verhoefif, J. Nieuwe Gracht, Verhoeff. *J. P. Verloren, J. Hamburg.straat, Clemens. *P. Verloren, Jr., J. « u P. A. Vernède, T. BreMraat, Vernède. *J. H. Vernhout, J. Weesbrug, Busch. J. W. Verschoor, m. Steenweg , de Koff. *G. P. Versteegh, J. Bezembrug , van Os. •I. C. Veldhoren, T. Steenweg, Verthoren. E. J. Verwey, J. Geertebrug, Verwey. J. Verwey, J. w w G. G. de Villeneuvej J. Twijestraat, van der Lith. 0. J. van Vledder, ï. Steenweg, van de Kamp. W. Vliegenthardt, T. n Duburg. *E. Vogel, T. Hamerstraat, Wollf. *J.deVoogt, T. G. J. Vos.Az., 't. Bakkerhrug, de Eooij. W. E. Vos, M. Zadelstraat, v. Nimwegen. J. Vosmaer, J. Nieuwékamp, Vosmaer. *A. C. Vreede, M. Trans, Vreede. H. Vrendenberg, Cz., T. Bezembrug, Elzen. *B. de Vries, T. Weesbrug, Scholten. w. *P. A. Walland, j. Bregittestraat, Walland. •T. van Walsenij T. AchterTwijestr., van Zijl. W. C. Wansleven, 's:. Mariastraat, Eovers. H. Was, T, Schoutensteeg, Spee. Th. J. Werndly, j. Bezenibrug, van Deventer. J. F. Wertheim, }. Weesbrug, Kater. K. F. Westhoff, m. buiten Wittevr,, Westhoff. J. Westrik, t. Twijestraat, Luca. *D. Wicherlink, j. Smeébrug , Vierbergen. *G. Wicherlink, j. Voorstraat, van Eijn. *H. Wicht, T. Jansdam, Kruyder. *A. J. P. de Wilde, m. Neude, wed. de Liefde, C. de Wilde , Cz.. t. Cathar. harr., de Wilde. G. de Wilde, 1. Jansbrug, wed. v.d. Veer. E.J.v.Wisselingh.J.Pz. T. Geertebrug, v. Wisselingh. *E. W. F. Wttwaall, van Stoetwegen, j. K. Jansstraat, van Zijst. C. F. G. van Woerden, M, Kr. N. Gracht, van Woerden. J. J. C. van Woerden, m. „ ~ M. J. C. Wolf, T. Witteer. straat, v. Heukelom. »D. Wouters, j. Viesteeg, Hartens. G. van Wijhe, T. Breêstraat, van Hasselt. J.D. Wijnia, T. Schoutensteeg, Spee. .T. P. Wijnmalen, j. Jansherkhof, Wijnmalen. T. C. L. Wijnmalen, t. „ „ z. A. J. van Zadelhoff, m. Zadelstraat, Murk. M. Zelders, m. Steenweg, Verhoeff. *A. N. W. Zinn, t. *E. H. J. Zuyderhoff, u. Schowtensteeg, de Bruijn. NAMEN DER STUDENTEN VAN 26 MAART TOT 15 NOVEMBER 1859 ALS EEDEN DEZER HOOGESCIIOOL INGESCHREVEN , DOCH ELDERS STUDERENDE. D. Binger, J. J. B. Lelimans, L. W. J. Boelen, T. P. H. van Moerkerke, t. C. Brix, M. J. A. Meulemans, J. P. H. Clignett, J. W. Mallan, ph. C. A. Cosman, J. F.C.Dom.Nieuwenhuis, T. C. A. Crommelin , J. S. J.H. vanderNoorda, J. J. I. van Dooriiinck, J. G. van Olden, J. H. Esnst, T. J. Hulshof Pol, J. C. A. Itzig Heine, J. A. H. Eaabe, l. R. T. Hart, m. J. Sandberg, l. F. L. Idenburg , m. W.H.lJsseldeSchepper, j. M. A. de Jongh, t. A. L. G. J. Soeters , J. N. van Klaveren, t, N. M. Snellen, T. H. J. Juynbol, t. G. I. Senderman, ph. J. H. Klomp, T. N. J. den Tex, J. M. H. Kroon, ph. R. P. de Vries, j. D. B. LachoUe, J. J. Warga, t. COLLEGIËN EN COMMISSIËN IN lIET STUDENTENCORPS. Senatus Veteranorum. COMMISSIE TOT BESTDUB EN VEBTEGENTVOORDIGING VAN HET UTRECHTSCHE STUDENTENCORPS. F. A. van Hall, Rector. A. de Koning Knijff, Ahactis. D. de Feijfer, Thesaurier. J. Vroesom de Haan, Prorector. C. van Manen, vertegenwoordiger der Juridiscli-Litte- rarische faculteit, Sen. I. H. M. W. de Wit Boers, vertegenwoordiger der Philosophisch-Medische faculteit, Sen. 11. F. J. J. Prins, vertegenwoordiger der Theologische faculteit, Sen. 111. Commissie ter Bedactie van den Almanak. H. Vrendenberg , Cz., jRr. H. G. Hesselink, Secr. A. W. Bronsveld. J. van Loenen Martinet. W. A. van Hoek. Commissie voor de Sociëteit: PLACET HIC KEQUIESCERE MUSIS. F. E. G. Selle, Pr. H. van Woudenberg Hamstra , Fice-Pr. C. A. Lamping, Secr. F. A. van Hall, Thes. Commissie voor het scherm- en gymnastiek- gezelschap Olympia. W. J. Essers, Pr. Secr. C. J. Sickesz, Thes. Commissie voor het Concert van het Studenten-Corps. F. E. G. Selle, Pr. P. Templeman van der Hoeven , Fice-Pr. M. Salverda, Secr. J. A. Hofkes, Fice-Secr. D. de Feyfer, Thes. LIJST DER GEZELSCHAPPEN. lIANTA NOHTA (gemengd). Beskmr: B. Mees, Fr. M. A. N. Eovers, Vice-Fr, A. J. Eoest, Secr. H, G. Hesselink, Thes. J. E. Dibbits. H. A. Middelburg. Theologie en Letteren. Pabricando Pabri Fimus. Secr. A. de Koning KnijfF. Stddiis fovetur ingenidm. Secr. P. J. Gouda Quint. Regten, Theologie en Letteren. Calliope. Secr. G. van Eossem. T)uce minerva. Secr. M. van Bier. IVieiiwe Letterea* Pro patria (gemengd). Secr. A. J. Steytler. Excelsior (gemengd). Secr. C. T. Muller. Friesche Fiettcren. Feisia , onder de zinspreuk: ejüecht in sjluecht as DY FEN BOALSiET. Buwne-Schrieuwcr: B. Mossel. Theologie, EieUeren en Welsprekendheid. “DTI3T. Secr. J. Moulijn. Hebreeuwschc Letteren en Theologie. n’jyMin (gemengd). Secr. R. Brink, Gz. IVatanr-Phllosophle. Natüea dux nobis et auspex (gemengd). Secr. M. Salverda. Onde Lettoren. tpIAOMAQEIA, onder de zinspreuk: Doctelna VIEES PEGMOVET insitas , (gemengd). Secr. J. W. de Groot. Letteren en Welsprekendheid. Litteeaeum studium eloquentiae prodest. Secr. W, M. Timmerman. ülteriyke W'elsprekendheld. Natuea artis magistea (gemengd). Secr. P. yan Son< GeSTDS ad VOCEM, VDITDS AD GESTDM ACCOMODETUB, Secr. J. van Loenen Martinet.' Chrysostomcs. Secr. C. .1. Sickesz. Ab™. des amorie van der hoeven. Secr. J. G. Moiitijii. Dicendo dicere discunt. Secr. P. Eomijn. Tollens. Secr. W. J. J. G. Most. E. A. Borger. Secr. J. Krayenbelt. Musis JDVANTIBÜS (gemengd) Secr. J. W. van Hoog straten. TooiikiinMt. Harmonia (gemengd). Secr Omgang tasschen Stadgenooten. Davonturium (gemengd). Secr Amisfürtdm. Secr. P. Eomijn. Baeto. Secr. 3. P. Loonen. ZüTPHANiA , onder de zinspreuk : Nos jmigit amicitia Secr. W. Mulder. W andelgezelscliappen. Ahtemis. Secr. H. T. Karaten. Frithiof. Secr. W. H. van Burck. Ocbtendgezelschap. p. R. A. n. d. I. u. M. Secr. C. J. Sickesz. Bevordering van aangenainen Gingang. T Was nacht, t Zal wel g.aan. Secr. Eutropius. Amicitiae sacrum. S€ct. J, vaii Herwerden. Zondaggezelseliappen • OcciDiT, QÜI NON SERVAT. Secr. W. J. J. Most. Partheno-pax-potus , onder bescherming van delanghairige komeet: Introductie. Parium Primus Potor. Schaakgezelschappen. Mürphy. Secr. J. G. Knottnerus. Tschaturanga. Secr. J. C. Montijn. Staunton. Secr. N. N. Plstoolgezelsehap, Mors. Secr. W. J. J. G. Most. Arsehafflng van Sterkendrank. Studenten-Afdeeling. Secr. J. Krayenbelt. Cezelschap tot Bevordering van ’t SpirUnaiisme. Lucifer. Secr. Beëlzebub. leesgezelschappen. Nieuwe liCtteren. 1798. Bir. A. W. Bronsveld. Vice-Bir. C. F. Gronemeijer. Kaapsche Litteratuur. CoLONiA (gemengd). Secr. A. P. Meiring. Theoiogie. Theologiae sacrum. Bir. H. van Woudenberg Hamstra. Seer. W. Oudegeest. Quid verdm atque degens. Bir. K. W. Middelland Montijn. Studio veritas. Bir. E. J. van Wisselingh, J.P.z. Medioynen. 1852. (gemengd). Secr. E. Lindeboom. Leesgezelschap voor Letterkunde. Secr, 11. de Fej'fer. LIJST DER PEOMOTIËN, VAN 15 NOVEMBER 1858 TOT 15 NOVEMBER 1859. In de Godgeleerdheid. 1858. S Dec. H. C. Laatsman, Dissertatie historicohomiletica de novi testamenti pericopis ecclesiastids earumque origine, indole ac pretio. n 17 ff i Bisaertatio eaegetico-theologica de Jtsu Christo, devinam suamlegaticmem vindicante. 1859. 15 Febr. J. M. Assink Calkoen, Specimen historico-tlieologicum, Georgii Cassandri vitae aique operum narrationem exhihens. ff 33 Maart, E. H. van Leeuwen, eareyefócoiheologicum, exhihens Jesu doctrinam de resurrectione mortuorum. ff 15 Junij. A. van der Flier, Specimen historicotheologicum de Jokanne Coccejo antischólastico. 1859. 31 Junij. k-8r0ii,!)?.., Specimen de Moyse Amy‘ raldo, ethices christianae Boctore. „ „ „ J. A. Gerth van Wijk, Jr. Historia ecclesiae uUrajectinae romano-catholicae, male jansenisticae dictae. n n „ G. Astro, Specimen exegetico-historiami de altera Pauli captivitate. „ 27 // G. Paris, BisqtdsUio de Ludgero, Frisiorum Saxonwnque apostolo, cui accedit cmnme'ïïioratio Ludgeri de 8. Bonifacio aique Gregorio. In de Eegtsgeleerdheid. 1858. 13 Nov. J. G. van der Noordaa , Theses Juridicae. n 24 „ J. P. Gooien, Theses Juridicae. „ 30 „ A. A. J. C. Sinkei, Theses Juridicae. „ 17 Dec. C. Gerlings, Jf. Theses Juridicae. „ 33 » A. Lens, Theses Juridicae. 1859. 31 Jan. J. J. van Meerbeke, Theses Juridicae. „ 7 Maart. P. Delbeek, Theses Juridicae. „ 9 „ C. C. G. de Posters, Theses Juridicae. I, 3 Mei. P. A. L. A. van Ittersum , Theses Juridicae. n 4 „ J. A. van Hasselt, Theses Juridicae. „ 18 „ M. W. du Tour van Bellinchave, GescJdedenis der Regtsmagi van Gede- puteerde Staten hier te lande, sedert 1581 tot op onzen tijd. 1859. 8 Junij. G. A. Visser, Theses Juridicae. ff 11 ff F. A. van der Velden, Over het geheim der brieven. ff 13 ff A. C, G. J. van Hugenpoth tot Aerdt, Theses Juridicae. ff 18 „ J. Domela Nieuwenbuis, De straf der afzonderlijke opsluiting. ff ff ff A. Ph. F. Eyssell, Theses Juridicae. ff 20 „ P. P. Feith, De leer der culpa in verbindtenissen. ff ff ff H. Jacobi, Het misdrijf van verduistering van Staat. ff 23 „ G. L. Schorer, Theses Juridicae. // 29 y, W. A. van den Wall Bake, Over de ontzetting der Ambtenaren van het Openbaar Ministerie. ff 30 „ J. H. L. Theses Juridicae. H 1 Julij. J. Cromhoff, Theses Juridicae. ff 2 „ J. de Haas, Theses Juridicae. ff n ff E. A. Intveld Franeis, De potestate Gubernatoris-Generalis Indiae orientalis. u 3 Oct. J. J. Cohen, Over de wraking van regters in strafzaken. ff 8 ff H. A. de Groot, Theses Juridicae, ff 11 ff Car. de Wilde, Az., Theses Juridicae, ff 13 „ J. H, J. Voet, Theses Juridicae. In de Wijsbegeerte en Letteren. 1859. 16 April. L. W. G. de E00,2)e Cartesii methodo. „ 81 Mei. H. P. Schröder, Bisputatio pMlologica inauguralis, cmitinens quaestiones Isor crateas duas. „ 30 Junij. J. G. van Eijken, Be Luciano philosopho. In de Genees-, Heelr en Verloskunde. 1858. 28 Dec. H. Snellen, Quaestiones Argumenti Chirurgici. 1859. 18 Jan. J. van Hoek, Quaestiones Argumenti Obstetricii. „ 25 „ .M,. Gmmmg, Quaestiones Argumenti Chirurgici. „ 27 n J. Gr. J. J. Specimen chirurgicomedicum, conünens hisioriam eorum, quae proximo anno academico in clinico gtque polyclinico chirurgico academiae rheno-trajecünae ohservata fuerunt. „ 14 Febr. A. C. J. Bressler, Bissertatio phym« logia inavguralis de cordis diastole. f! 9 Maart. F. W. M. Hoogenstraaten, Quaestiones Argumenti Obstetricii. 1859. 16 April. J. G. Prantz, Theses Agumenti Obstetricii, „ 11 Mei. Th. Kroon JHz.> Mededeelingen aangaande epilepsie en hare behandeling met valerianas atropini en laotas zinci. „ 18 ,/ H. J. Lambert, Over de zoogenaamde wandelende milt. „ 1 Junij. G. H. van Everdingen, Quaestiones Argumenti Obstetricii. „ 2 Julij. A. H. Sckocmaker, Over de werking der musculi intercostales. „ 9 u A. H. Kuyper, Onderzoekingen letrekkelijk de kunstmatige verwijding van den oogappel. ,! 11 „ E. Honkoop , Tissertatio Medica inauguralis, continens nonnulla de cura fehriim intermittentium. „ 5 Oct. J. D. C. Titsingh, Theses Argumenti Obstetricii. In de Wis- en ITatnnrkunde. 1859. 26 Mei, P. Ankersmlt, Scheikundig overzigt der suikers. LIJST VAN VROEGER VERMELDE PROPONENTEN, WELKE NADEEHAND TOT PREDIKANTEN BEVORDERD ZIJN, J. C. K. Nonhebel, . . Pred. te Op- en Neder-Andel. P. A. de Bruine, ... „ „ Noorden. J. P. P. Clinge Doorenbos, „ „Hoofdplaat. M. N.Eingnalda, Th.Doct. „ „ Midwolde en de Leek. J. G. G. Moorrees, .. . „ „ Kockengen, cl. Utrecht, P. van der Meulen, . . „ ter Kuste van Guinea. A. M. van Voortlmysen, „ te Leersum. W. M. Langenberg, . . „ „ Geldermalsen. E. H.vanLeeuwen,Th.Doct. „ „ Vreeland. J. Cramer, Theol. Doet. n O. en N. Wetering. H. Prins de Jong, ... „ „ Opperdoes. W. Astro , Theol. Doet. „ n Amerongen. E. 'VVarmolts, „ „ Westerwijtwert. A. W. L. Talma, .... „ „ Angeren c. a. S. P. Heringa „ „ Zuidscharwoude. K. G. F, W. Ham, ... „ „ Berkenwoude. J. H. Tijl, „ „ Beets. J. J. van Hille, . . . . Pred. te Willige Langerak c. a, H. J. G. Greebe, .... „ „ Oosterwierum. W. A. J. Lucas „ „ Molenaarsgraaf. W. A. Koning, Theol.Doet. „ „ Grijpskerke, cl. Mid- J. Jongeneel, „ „ Hurwenen. delburg. J. Dommisse, Cz. ~ . . „ „ Stavoren. J. F. W. Kleber, .... „ „ Moerdijk. {Zie de overige beroejienen op de vólgende lijst.) LIJST DEE STUDENTEN. WELKE, IN DEN LOOP VAN 1859, BEVOEDERD ZIJN TOT PROPONENTEN, OF OOK TOT PREDIKANTEN. A. van der Elier, Theol.Doet. Pred. te Bunschoten. J. J. Euys I, !, Maasdam. Fr. Hage, „ Kage, cl. Leiden. W. N. Coenen. A. D. J. Scholte. W. N. Wolterink. H. Vermaas. P. Joosting. J. J. G. Oudegeest. B. C. M. Moerkerk Boot. J. M. Assink Calkoen, Theol. Doet. A. F. Simons. H. ter Haar, Theol. Doet. H. Fortuyn. J. J. H. Doorenbos. G. W. Smits. 0. J. Neuman. 4^ J. A. C. Wijnoldij. J. P. G. Kruyt. E. A. van Deursen. J. G. Ormel. N. Caro, Wz. J. F. W. van Troostenburg de Bruyn. M. J. Wentink. G. van Niekerk. H. Vos Leibbrandt. B. H. C. K. van der Wijck. W. de Visser. A. F. Eilerts de Haan. A. Drost Dz , Theol. Doet. G. Paris, Theol. Doet. T. P. Bergsma. J. T. F. U. Lauts. Naar Hmgarië en naar Buitschland zijn vertrokken, om aldaar tot het Predikambt bevorderd te worden: Al. Duzs. W. Herzog. Th. Falk. F. Mack. H. Mügler. J, Blasz. A. Petry. J. Lieberich. T. Horvath. Naar de Kaap de Goede Hoop zijn vertrokken, om aldaar het Predikambt te aanvaarden: H. Vos Leibbrandt. S. Naudé. G. van Niekerk GETAL DER STUDENTEN TE UTRECHT OP 15 NOVEMBEB 1859. In de Godgeleerdheid . . . 197. „ „ Regten 176. I, n Letteren 10. // // Geneeskunde .... 62. ,/ !, Wis-en Natuurkunde 10. 455. Hier ingeschreven, doeh elders studerende: In de Godgeleerdheid ... 10. „ „ Eegten. • 15. ,/ /, Letteren 3. ' ,/ » Geneeskunde 3. // I, Wis-en Natuurkunde 3. 34. Te zamen . . 489, VERSLAG VAN DEN TOESTAND EN DE LOTGEVALLEN DEK UTRECHTSCHE HOOGESCHOOL, ÏAN 15 DEC. 1858 TOT 15 DEC. 1859. 5 Toen we een jaar geleden ons verslag over 1858 neêrschreven , en aan het eind den wensch uitdrukten , dat het jaar dat toen kwam aanbreken , al weer van meer leven, van meer roem en eere voor onze Hoogesehool getuigen mogt, toen dachten we waarlijk niet dat het een jaar worden zou, waarin wij zoo herhaalde malen zouden moeten rouw dragen , en dan weer ons in het academisch auditorium vereenigen om de inaugurele oraties van nieuwe Hoogleeraren te hooren uitspreken : een jaar, waarin zooveel zou geschieden , wat wel degelijk op den duurzamen bloei der geliefde academie invloed moet uitoefenen. En wat het inwendig leven van het Studenten-Corps aangaat, ook dit was niet van belang ontbloot in dat merkwaardig jaar. Nog slechts weinige dagen waren van 1859 verloopen, of de geheele academie werd in rouw gedompeld door het overlijden van den Heer Mr. L. Ceayvangee , Secretaris van het Collegie van Curatoren , den Bsteu Januarij. Te meer trof dit verlies, omdat naar aller eenstemmige betuiging onze Hooger scbool aan den ijverigen man zoo veel van haar bloei te danken heeft. Steeds wakker en werkzaam waar het hare belangen gold, stichtte hij zich door zijn ijver en trouw een onvergankelijke eerzuil. In plaats van den overledene werd Mr. W. J. van lIcYTEMA, tot nog toe Curator, tot Secretaris van Curatoren benoemd. De drie vacaturen in dit Collegie , wegens den dood van Mr. D. J. van Ewijck van de Bildt, in ons vorig verslag reeds vermeld, wegens het ontslag van ZEx. Mr. J. K, Baron van Goltstein en dat van Mr. van Hdytema , werden achtereenvolgens vervuld door de benoemingen van ZEx. Jhr. Mr. A. G. A. van Eappakd , Jhr. Mr. H. H. Eoëll en Mr. P. de Beaufort. Door het intreden van drie nieuwe leden is alzoo aan het Collegie van Curatoren ook weer nieuwe kracht geschonken. Strekke het tot voortdurende bevorderins: van de belangen onzer academie. Xog slechts weinige weken waren er na den dood van Crayvanger voorbijgegaan, of den 26sten Jan. eischte de dood op nieuw een offer uit den kring van hen, die met warme belangstelling in het lot onzer alma-mater deelen. . Ons ontviel de Hoogleeraar L. G. VisscHEß. Eere zijner nagedachtenis !De beoefening onzer nederlandsche geschiedenis en letterkunde verliest in hem een kloeken voorstander; den Studenten ontviel een Hoogleeraar, die uitnemend verstond met Studenten om te gaan. Bij zijn graf werd hem dooï den Hoogleeraar Millies welverdiende hulde gebragt. Toen de 191 e Maart daagde, was het al weder een dag van rouw. Na eene betrekkelijk korte ziekte overleed de Hoogleeraar J. van Hall. Veel werd in hem verloren. Tot praktische mannen wist hij zijne leerlingen te vormen , en waar het er op aankwam voorden bloei der Hoogeschool te zorgen , daar vond men hem steeds gereed. De Hoogleeraar Vreede en Baron VAN Hall herdachten dat, bij de laatste rustplaats des overledenen. In dankbare herinnering blijve zijne gedachtenis onder ons leven ! Onder den nog levenden indruk van deze verliezen j brak 26 Maart, de dies annalis der Hoogeschool, aan. De herdenking van die stichting met hare gewone plegtigheden had den 28sten plaats. Geen wonder echter, dat de gewone opgewondenheid toen te vergeefs werd gezocht; geen wonder, dat ook de gebruikelijke Serenades achterwege bleven en tot later werden üitgesteld. Des morgens droeg de aftredende Bector magnificus Prof. P. Haeting het rectoraat aan den Hoogleeraar B. ter Haar over, met eene redevoering over de lotgevallen der academie in het verloopen jaar; terwijl tevens de bekrooningen voor beantwoorde prijs-vragen werden uitgereikt. Deze onderscheidingen vielen te beurt aan de volgende H.H. -. in de medische faculteit, aan den Heer H. ScnoEMAKER, med. cand. alhier een gouden medaille; in de natuur-philosophiscte faculteit, aan den Heer A. van Oven phil. nat. cand. te Leiden een gouden medaille, aan den Heer H. Kuiper med. stud. alhier een eervol getuigschrift; in de theol. faculteit, aan den Heer H. L. Eutgers , theol. cand. te Leiden een gouden medaille , aan den Heer A. Ballot , doopsgez. stud. te Amsterdam een zilveren medaille , en aan den Heer J. E. Moltzer , theol. cand. te Leiden een eervol getuigschrift; in de juridische faculteit, aan den Heer G. WiCHERLiNK , jur. cand. alhier en den Heer A. F. L. GrÉgorv , jur. cand. te Leiden , gouden medailles , en aan den Heer W. J. van Welderen Eengers , jur. cand. alhier een eervol getuigschrift; in de literarische faculteit, aan den Heer H. Gort , lit. cand. te Leiden, en aan den Heer W. E. Poolman , luthersch stud. te Amsterdam zilveren medailles. Natuurlijk was er een aantal Studenten uit Leiden en Amsterdam met de bekroonde vrienden overgekomen. Met dezen , tot der bekroonden eer, werd er nu s avonds op onze sociëteit een allervrolijkst feest gevierd. Waarlijk, die ondereenmenging van burgers van verschillende academiën schiep een frissche en levendige vreugde. Menige beker werd op weêrkeerig heil van alle zijden gedronken; er heerschte een soort van cosmopolitische vrolijkheid , maar die in haar schild voerde : broederschap , vriendschap ! Brenge nog menig feest ons als zulke broeders bij elkander. Dan voelen we ons zoo regt student, vrij student: allen wan- delaars op denzelfclen weg. Nu , dan mogen we ons ook allen wel eens aan één zelfde feest verkwikken en verbroederen ! Den 12ten April daaraanvolgend werden de gewone Serenades door ons Corps gebragt aan de Hoogleeraren; P. Hakting , afgetreden Rector Magnificus, J. C. L. ScHROEDER VAN DER Kolk , afgetreden Secretaris , Jhr. Mr. H. H. Eoëll, Commissaris des Konings, B. ter Haar, nieuw benoemd Rector Magnificus, en C. H, D. Buijs Ballot, nieuw benoemd Seeretaris; terwijl voor die eerbewijzen bedankt hadden de HH. Boeman en Lith de Jeüde, wier emeritaat was ingegaan, en Jhr. Mr. A. G. A. VAN Rappard , nieuw benoemd Curator. De Paasch-vaeantie, die spoedig hierop inviel, voerde de meesten onzer eenigen tijd uit Utrecht weg. Binnen hare wallen teruggekeerd, vereenigde al spoedig de 33st>! Mei als dies van ons corps (dit jaar gevierd in plaats Van 23 Mei, zondag) ons op de groote corps-vergadering der rekening en verantwoording, waar tevens het verslag over het afgeloopen jaar door onzen Rector, den Heer J. J. van Geuns, werd uitgcbragt. Verblijdend mogt voorzeker de terugblik over de afgelegde baan genoemd worden; hecht, sterk en bloeijend, vol van kracht kon het corps de toekomst gemoedigd tegengaan. – Maar nog bijzonder merkwaardig was deze dag wegens de aftreding van den Heer van Geuns als Rector. Wat hij in die betrekking voor den bloei van ons geliefd corps heeft gedaan, in dankbare herinnering zal het ons blijven; maar vooral ook rijk in goede vruchten. Hoezeer hij dan ook naar waarde geacht werd, daarvan gaven hem een groot aantal leden overtuigend blijk, op de matinee musieale in Tivoli, die op de gadering volgde. Eeeds was bijna ’t gansche corps daar vereenigd, toen de Heer van Gedns binnentrad. Terstond weêrklonk een fanfare van het orkest, en in opgewondenheid werd de afgetreden Eector naar een der zij-vleugels van ’t gebouw geleid, nog niet wetende, waarop dit alles zou uitloopen. Maar daar treedt eene commissie van drie leden op hem toe; de H.H. J. Domela Niedwenhuis, P. A. E. be Mesquita en E. H. Kahsten , om hem uit naam van het grootste deel van ’t corirs als blijk van achting en dankbaarheid een zilveren inktstel aan te bieden. De vurige taal van den Heer Niedwenhuis ontsteekt alle aanwezigen in geestdrift. Geroerd antwoordt de Heer van Geuns; en drie viermaal achtereen dreunt een luid hoera door de lucht, en steunt de muzijk die vreugdekreten, en lost eindelijk al dat gejoel zich op in het: „ Nos jungit amicitia \» De Heer van Gedns beantwoordde later het genoten blijk van vertrouwen en achting door aan het corps een met zilver gemonteerde portefeuille aan te bieden, ten gebruike van onzen Eector. De afgetreden Eector had op de corps-vergadering na de rekening en verantwoording als zijn opvolger geïnstalleerd den Heer P. A. van Hall. Dat wij in dezen een niet minder warm voorstander Van ons covps-belangen hoopten te vinden, was gegrond op de ervaring van ’t geen de Heer van Hall reeds had verrigt. Die hoop is dan ook door de uitkomst niet beschaamd! Aan den avond van dien dag vereenigde een landelijk, toch luisterrijk feest ons op Dennen-oord. Blijve de indruk van de dronken, daar aan vriendschap en studenticositeit gewijd, levendig, even levendig als de taal van onzen Eector op de corps-vergadcring. Leve het corps! Helaas, niet lang daarna klonk er weder eene treurmare. Den 14den Junij overleed onze rustende Hoogleeraar J. C. Swijghuijzen Gkoenewoud. Was zijn rust-tijd welverdiend na een arbeidzaam leven, jammer dat die rust den braven grijsaard niet langer ten deel niogt vallen. Zijn goede, open zin voor zijne leerlingen, zijne liefde tot den bloei onzer Hoogeschool, blijve nog lang menigeen ten voorbeeld. Bij zijn graf bragten de Professoren Roveks en Kaksten den braven ontslapene een welverdiende hulde. Intusschen naderde het einde van den academischen cursus; en daarmede de tijd, waarop de Hoogleeraar H. Botjman zijn gewoon professoraat zou neerleggen , en zijne lessen sluiten. Overtuigd van zijne erkende verdiensten boden de H.H. Kkijt , van Woudenbehg Hamstra, van Beursen, Petei en Leidbrandt uit naam van een overgroot aantal zijner leerlingên hem een blijk van erkentelijkheid aan, den Junij. Het woord, vervat in Spreuk. XVI; 31, op het aangeboden geschenk gegraveerd, werd op den aftredenden Hoogleeraar toepasselijk gemaakt; terwijl verder déze inscriptie van de bedoeling zijner leerlingen getuigde ; VIRO CLAEISSIMO HER M ANNO BOTMAN PER TRIGINTA SEX ANNOS SACRAE THEOLOGIAE PROPESSORI IN ACADEMIA RHENü-TRAJECTIN A NUNG KUDE DONATO, GRATI DISCU’ULI. Nog vóór de zomer-vacantie hielden drie nieuwbenoemde Professoren hunne intreê-oratiën. – Jammer, dat juist in diezelfde dagen alweer een verlies de Hoogeschool moest treffen. Den SSsten Junij overleed de Hoogleeraar C. A. Beegsm.\, bemind door zijn vrienden, algemeen om zijne goede hoedanigheden geacht. Velen vergezelden het stoffelijk overschot naaide laatste rustplaats, waar Prof. tkr Haar des overledenen verdiensten herdacht. Blijve de waardige man nog lang in onze herinnering leven. Den 23sten Junij hield de nieuwe Hoogleeraar Dr. J. I. Doedes, vroeger Predikant te Botterdam, zijne inaugurele redevoering: de critica sfudiose a tJieologis exercenda. ‘) Den dag daarop Dr. W. G. Brill, vroeger Docent aan ’t Gymnasium te Zutphen, over den eisch 1) Prof. Doedes was de eenige, die nog in het latijn oreerde, Waarom ? des tijds, en de wetenschap als geschikt on aan dien eisch te beantwoorden. Den 24sten Junij Dr. M. Hoek, vroeger Observator aan het Astronomisch Observatorium te Leiden , over het tijdvak van de herleving der sterrekunde in Fkropa. Na de groote vacantie, den 23sten Sept., aanvaardde de in plaats van den overleden Hoogleeraar Bergsma, benoemde Hoogleeraar P. A. W. Miqtjee, vroeger Pro- * fessor aan het Athenaeum te Amsterdam, zijne betrekking met eene rede over het tegenwoordig standpunt onzer plantenkunde en haar verhand met de andere wetenschappen ; terwijl Mr. J. A. Peuin , vroeger buitengewoon Referendaris aan het Departement van Pinantién, den 12den Oet., zijne intreê-rede hield over het nut der geschiedkundige beoefening over het Fransche regt voor de wetenschappelijke verklaring der Nederlandsche burgerlijke wetgeving. Voor zoover we uit den nog betrekkelijk korten tijd, dien bet ons gegund was, de lessen van onze nieuwe Hoogleeraren bij te wonen, oordeelen kunnen, mogen we al vast opmaken, dat onze academie door hunne komst een groote aanwinst ten deel is gevallen. Wat Prof. Doedes betreft, allen stemmen hierin zeker overeen, dat ZH.GeI. zoowel op zijne eollegiën , als in zijn privaten omgang zich welwillend en ijverig voor zijne leerlingen betoont. Dat er overigens Verschil bestaat in de beoordeeling van Z.H.GeI. theologisch standpunt, spreekt wel van zelf. „De Utreehtsehe jongelingschap " zingt in dit geval geen „Ave Ullmanne". Maar terwijl de een dat standpnnt voor geheel overwonnen houdt, de ander echter nog op een verdediging er van door Prof. Doedes teregt hopen blijft; vereenigen zich toch allen in den lof dat Z.H.GeI. zijnen leerlingen, voor zooveel hij kan, wenscht nuttig te zijn. We wijzen hier bij voorbaat al op Z.H.GeI privatissimum, en op de afschaffing van het latijn op zijne lessen. Ook den Hoogl. Brill mag de lof niet onthouden worden, die Z.H.GeI. inderdaad toekomt. Met belangstelling worden zijne lessen gevolgd, wordt zijn ijver geprezen, die vooral blijken kan uit de splitsing van de collegiën over letterkunde en taal, vroeger steeds vereenigd. Moge Z.H.GeI. teleologisehe behandeling der geschiedenis bij de meesten misschien weinig bijval vinden (ze hooren ieder jaar de teleologie in hetzelfde lokaal, waar Z.H.GeI. collegie geeft, zoo duchtig bestrijden) ; moge Z.H.Gel.’s sterk gekleurde klassieke beschouwing der aesthetische waarde van onze oude letterkunde door velen om dezelfde reden mogelijk niet gedeeld worden; toch is het ons eene aangename taak op Z.H.GeI. echt wetenschappelijke en onderhoudende lessen te wijzen, en Z.H.GeI. ijver, welwillenden omgang, belangstelling in zijne leerlingen te mogen vermeiden, een lof die door niemand zal worden besproken. Met het onderwijs van den Hoogl. Hoek verklaren we ronduit te weinig bekend te wezen, om daarover ook maar een zweem van oordeel te durven uitsprekeU; De uaam, dien Z.H Gel. echter van Leiden heeft medegeb*agt, staat er borg voor, dat onze academie ook in hem een waardigen Leeraar heeft ontvangen. De Hoogleeraar Miquel had waarlijk in Amsterdam welverdiende eere genoeg genoten, dan dat wij niet zouden gejuicht hebben bij zijn Z.H.GeI. komst. Moge de vorm, waarin^zijn onderwijs gegeven wordt, wat min opwekkend zijn; de inhoud is naar de ééne stem die er over gehoord wordt, zeker deugdelijk. De vergrooting van den Hortus Botanicus, de nieuwe lessen over geologie bewijzen ten duidelijkste , dat het Z.H.GeI. niet genoeg is, alleen het verschuldigde onderwijs te geven, maar dat het Z.H.GeI. streven is, dat gedeelte der natuurwetenschap, dat aan zijne zorgen is toevertrouwd, aan onze academie behoorlijk te verbeteren en te ontwikkelen. Wat eindelijk den Hoogleeraar Frdin aangaat, bij de opening zijner lessen deed Z.H.GeI- zich kennen als aanhunger van de streng historisch-exegetische methode voor de wetsuitlegging, welke methode door den Hoogl. als zign eigene gekenmerkt werd. Schoon hier vooral de tijd te kort is om te oordeelen over Z.H.GeI. onderwijs, verwachten we toch ook van hem veel voor den bloei der Hoogeschool, voor de bevordering der regtsstudiën. Z.H.GeI. erkende verdiensten geven regt voor die verwachting, eene verwachting, die dan ook inderdaad aanvankelijk reeds schoon is vervuld. H Was een verheffend oogenblik , toen we onzen vijf hieuwen Hoogleeraaren, met hunne ambtgenooten en vrienden tot een feestelijken maaltijd bij Eikkers zaamgekomen, als huldeblijk een serenade kwamen aanbieden ; toen zij allen ons toespraken en niet vergaten den band te gedenken , die er (zal ’t goed gaan) tusschen Professoren en Studenten wezen moet. Mogen de woorden, toen geuit, van beide zijden, door hen en door ons, in daden worden overgezet. Sic Uur ad astra! Maar onder de feestvierenden daar aanwezig was er nog één, die over veel zegen en welverdiende eere juichen mogt. Drie dagen te voren had de rustende Hoogleeraar Sderman het 50-jarig jubilé van zijn professoraat herdacht. Eene commissie uit onzen Senaat had den titulair-rustenden, maar inderdaad nog ijverig* werk enden man toen reeds van onze deelneming doen blijken. Thans was het ons genoegen, den teregt gekroonden grijsaard nog eens openlijk onze hulde te kunnen brengen. • Op den 9den Qct. zelf had hij van zijne ambtgenooten een welverdiend bewijs van deelneming en achting ontvangen. Uit naam van den Academischen Senaat was hem het ontwerp eener weldra te vervaardigen gouden medaille aangeboden, met het opschrift : BERN. ÏEANC. SUEE.MAN PER X LESTRA MEDICINAE PROFESSORI DOCTRINA , ARTE , SAPIENTIA DE ACADEMIA ET DE PATRU OPTIME MEEITO SENATUS ACAD. BHENO-TKAJECTIN A D. IX OCTOBKIS CI3IOCCCLIX, Aan de keerzijde staat: LABOKANTIBUS PEAESIUIDM CONSDLENTIBDS LUMEN Blijve de waardige man nog lang zulk een sieraad der Hoogeschool en der menschheid ! Maar om nog eene reden was 12 October ons een feest-dag. De nieuwe leden van ons corps, wier novitiaat geëindigd was , werden onder ons als broeders opgenomen. Met hen, die voor de vacantie waren ingeschreven, bedroeg hun aantal ruim 60i Van het gebouw voor kunsten en wetenschappen, waar de plegtige opname had plaats gehad, trokken we met fakkellicht en muzijk langs het lokaal, waar onze Hoogleeraren bijeen waren en wij onze serenade bragten, naar de Sociëteit. Opgewonden en vrolijk werd het feest daar voortgezet, menige beker geledigd op den bloei van academie en corps, op hoogleeraren en mede-studenten , op broederschap en vooruitgang; totdat eindelijk het vergevorderde uur tot scheiden drong. – Dat alzoo de dag van 12 Oct. 59 ons eene dubbele , drie-dubbele merkwaardige en blijde dag is geweest, zal wel geen betoog meer behoeven: een lichtpunt van ons academie-jaar. Welnu, zijne herin* nering blijve dan lichten , helder en heerlijk I l)en Sisten Oct. werd den nieuwen leden van ons corps liet gewone jaarlijksche coUation aangeboden. Het feest liep tot aller genoegen af. Doch. helaas ! ook thans geen blij herdenken zonder treurmare. Den volgenden dag vernamen we, dat Gijsbert van Kijswijk , student in de theologie, den vorigen avond overleden was. Nog slechts een jaar had hij in ons midden vertoefd; maar velen hadden hem in dien korten tijd reeds leeren hoogachten. Zijne gedachtenis zal zijnen vrienden niet verloren gaan ! Zietdaar, lezers, u de voornaamste feiten uit het algemeene leven van academie en studenten-corps medegedeeld. Slaan we thans op het meer inwendig leven, op onderwijs, inrigtingen enz. nog wat nader het oog. Over het algeipeen kunnen we (behoudens de kapitale gebreken , maar die nu eenmaal uit de tegenwoordige inrigting van het hooger onderwijs voortvloeijen) den toestand van onze Hoogeschool in dit opzigt vrij voldoende noemen. In hoeverre de ijver van velen onzer Professoren de leemten zoekt aan te vullen, daarop mogten we reeds vroeger jaren wijzen; onder dankzegging mogen we het ook thans. ln de allereerste plaats vermelden we hier de hoogleeraren DE Geer en Vreede , die met bereidvaardige welwillendheid na den dood van Mr. J. van Hall een groot deel van de lessen , door dezen vroeger gegeven, op zich namen. Welverdiende dank worde hun voor hun ijver gebragt. Laatstgenoemde Hoogleeraar opende bovendien nog een collegie over de betrekking van Nederland tot vreemde Staten sedert 1815. We nemen de vrijheid voor we tot eene andere faculteit overgaan , eene vraag in dit verslag publiek te maken, die alle juristen alhier bezig houdt: waarom de emer. prof. Homus nog langer aan de juridische examens doel neemt ? De wijze zelve van te ondervragen is natuurlijk in geen enkele wet bepaald , zoodat deze aan aan ieders humaniteit blijft overgelaten. In de theologische faculteit gaat Prof. B. ter Haar voort met het geven van een oratorie-collegie, waarvan het nut reeds een paar jaren lang gebleken is. Bovendien opende Z.H.GeI. ook weder, evenals verleden jaar , een theologisch dispuut in de nederlandsche taal. Vrij-uit en zonder censuur (we zijn er den Hoogleeraar dankbaar voor) kan ieder daar zijne stellingen opwerpen , en aan Z.H.GeI. en anderer kritiek toetsen. Moge dit dispuut meer en meer dien bijval vinden, dien het inderdaad verdient. Prof. ViNKE geeft ook dit jaar weder een privatissimum over Scholtens Leer der H. Kerk. Prof. Doedes geeft private gelegenheid aan de theol. studenten van het eerste jaar, om zich onder zijne leiding te scharen. Strekke het om hen tot goede, kritische godgeleerden te vormen. Voorts verkreeg na het emeritaat van Prof. Boeman de theol. faculteit een vermeerdering van personeel, doordat de Hoogl. Mielies de exegese en inleidings-Tvetensohap voor het O. Testament bekwam. Deze Hoogleeraar is nu nog de eenige die in de theol. faculteit in het latijn collegie geeft; maar behalve dit, heeft Z.H.GeI. gedeeltelijk intreden in die faculteit voor de theologanten nog dit inconvenient meêgebragt, dat hunne studiën er ƒ 30. duurder door zijn geworden. In de literarische faculteit gaf de Hoogleeraar OpzoDMER gelegenheid om te teekenen op een collegie over Shakspeares Julius Caesar , dat ongetwijfeld uitmuntend zou geweest zijn. Maar wegens te weinig inteekenaars had het tot nog toe geen voortgang ; hoewel het anders hier niet ontbrak aan lust voor de studie der nieuwe literatuur; en aan ingenomenheid met den hoog-‘ leeraar ontbrak het wel zeker niet. Belangeloos gaven de Hoogll. Eovers en Karsten weder hunne leiding aan het gezelschap iBtAo/zadfia; belangeloos gaf de eerste nog daarenboven zijn uitstekend collegie over grieksche historio-graphie. Dank worde hun voor hunnen ijver en voor hunne belangeloosheid gebragt. De Hoogl. Mielies geeft een privatissimum over Arabische taal. Ook hem zij daarvoor rcgtmatige hulde. In de natuurkundige faculteit geeft Prof. Harting extra-collegie over paleontologie. Wat men hier van den schrijver der voorwereldlijke scheppingen verwachten mogt, laat zich ligtelijk bevroeden. De uitkomst heeft die verwachtingen niet teleurgesteld. Bovendien bleef de Hoogleeraar de leiding van ’t gezelschap Natura D. N. E. A. op zich nemen. Dat het onder zulk eene leiding bloeit spreekt van zelf. Na de benoeming van den Hoogleeraar Miquel voor de botanie, staakte Dr. Eaauwenhofp , privaat-docent in die wetenschap , zijne lessen. Met belangstelling waren die steeds gevolgd. Ook Dr. docent in de chemie , heeft onze academie verlaten. Eene aanstelling naar de Oost-Indische bezittingen tot onderzoek van de tin-mijnen op Banka , riep hem van hier. – Meer werkzaamheden kwamen alzoo ten laste van Prof. Mulder en Dr. Oüdemans. Toch hebben dezen zich vol ijver dat laten welgevallen, zoodat het chemisch onderwijs aan deze academie niets van zijn ouden roem verliezen zal. – Ook Dr. Gunning heeft hiertoe willen medewerken , door een collegie aan te kondigen over dat deel der chemie, dat thans door den Hoogleeraar niet gegeven wordt, en gaf bovendien gelegenheid oni lessen te hoeren over openbare gezondheids-leer. Wat eindelijk onze medische Faculteit aangaat, deze staat waarlijk te hoog voor onzen lof. Trouwens de namen van hen , die aan haar hoofd staan, zijn waarborgen genoeg voor de deugdelijkheid van ’t onderwijs. Indien nu de lezers ook nog een woord verlangen over den toestand der academische inrigtingen , lokalen enz. dan zij dit hun voldoende : in ’t gemeen zijn ze allen gebleven zooals ze waren ; de goede even goed, maar helaas de slechte ook even slecht. Alleen de Hortus Botanicus maakt hierop eene gunstige uitzondering ; ’t geen we aan den ijver van den Hoogleeraar Miqüel te danken hebben. De werken door Professoren en Docenten dezer academie in het verloopen jaar uitgegeven, zijn de volgende: Prof. G. W. Vreede, Oranje en de Bataafsche repibliek, in diplomatische betrekking tot den eersten Napoleon. Utrecht, bij J. Broese. „ „ Anti-Hapoleontische verioogen. Utrecht, bij L. E. Bosch en zoon. Prof. B. J. Bar. L. de Geer en Mr. van Boneval Fauee , Nieuwe Bijdragen voor Rsgtsgeleerdheid en Wetgeving. VIII en IX Dl. N® I—3. Amsterdam, bij Joh. Muller. Prof. C. W. Opzoomee. Be waarheid en hare Kenlronnen. Amsterdam, bij J. H. Gebhard en Co. „ „ Het Teeken des Tigds. Idem. Prof. P. C. Donders en Dr. W. Berlin , Archif für die Hollandische Beitrage zur Natur-und Heilkunde. I. Bd. 4 Hft. 11. Bd. 1. Hft. Utrecht, bij Kemink 4 Sohn. „ „ Prof. T. Aelt en Dr. A. van Gbabee, Archif für Opthalmologie. 4 Bde. Berlin bij Peters. Prof. G. J. Mulder, Scheikundige Verhandeling en Onderzoekingen. II Dl. 3. st. Rotterdam bij H. A. Kramer. Dr. H. J. Broeks en Prof. L. G. Goudoever , Tijdschrift voor Verloskunde. IV Dl. 5 , 6 afl. Utrecht, bij J. D. Doorman. V Dl. 1, 2 afl. Utrecht, hij P. W. van de Weijer. Prof. H. B. ViNKE, Set Nieuwe Testament, met ophelderende en toepasselijke aanmerkingen. XlVe Afl. Ne Brief aan de Hebreen. Utrecht, bij J. G. van Terveen en Zoon. Prof. J. T. Doedbs, Oratio de critica studiose a theologie exercenda. Utrecht, bij Kemink en Zoon. Prof. W. G. Beill , Over den eisch des tijds en de wetenschap om dien eisch te beantwoorden. Leiden, bij E. J. Briü. Prof. M. Hoek , Be herleving der Sterrekunde aan het einde der middeleeuwen, ’s Gravenhage, bij de Gebr. van Cleef. Prof. F. A. W. Miquel , Over het tegenwoordig standpunt der Plantenkunde en haar verhand met andere wetenschappen. Amsterdam en Dtrecht, bij C. G. van der Post en C. van der Post, Jr. „ „ „ Flora van Nederlandsch Indië. I Dl. 11. Afd. 4e Afl. Idem. Dr J. W. Gukninq, Leerboek der Scheikunde, II Dl. Schoonhoven , bij S. E. van Nooten. Van onzen mede-student den Heer J. ten Brink verscheen: Gerbrand Adriaensen Brederoó Historisch-Aestetische studie van het Nederlandsche Blijspel der XVIIe eemo. II en 111 boek. Utrecht, bij Post Uiterweer en Comp. Van de Academie gaan we thans over tot ons Corps. In den loop van het jaar werden onderscheiden nieuwe artikelen aan onze Gorps-wet toegevoegd en andere gewijzigd en verbeterd; welk een en ander ten doel had, meer eenheid nog en zamenhang en mildere beginselen daar in te brengen. Voor zoover het betrekkelijk korte tijdsverloop toeliet, hebben we er reeds vele goede vruchten van gezien. Ons vertegenwoordigend ligchaam, de Senatus Veteranorum, onderging wat het personeel betreft, eenige verandering door het aftreden van vier leden, wier opvolgers spoedig daarna zitting namen. De gewone jaarlijksche verkiezingen hadden in ’t begin van Nov. 1.1. plaats, waarbij 5 nieuwe leden in den Senaat werden gekozen. Den 3v nóftov 7TU>Xovan> rjfiïp nüvTtt oi &tol. Neuter commentatio Ordini probavit eam judicandi integritatem, ut praemio aureo ornanda videretui’. In priori commentatione acMrima est eaque perpetua Ciceronis reprehensio , baud neglectis, quamquam non satis perpensis, recentiorum scriptorum argumentis; in posteriori primas agit amore Ciceronis, non quidam tantus, quantus ejus en-oribus et vitüs perspiciendis effecerit, sed non satis sibi constans, nee magnopere aptus et nexus ex diligentiori turn indolis ciceronianae, tum tempomm illorum investigatione, quamqnam hac in parte prioris commentationis scriptor minus etiam satisfecit. Ee accurate perpensa, censuit Ordo utriusque commentationis scriptori diligentiae laudem esse tribuendam, sed eum, qui verba Epicharmi opusculo suo adscripsit, aemulo praestare judieavit, tum sermonis elegantia, tum vero critica varioram Ciceronis locorum comparatione et interpretatione. Quae quidem Ordini sic placuerunt, ut scriptor praemio argenteo ornandus esse videretur. Venia scidulae aperiendae accepta, mox, instituta etiam disquisitione , scriptorem esse apparuit Gdilielmum Eddolphdm Poolman Theologiae in Seminarie Evangelico-Lutheranorum Amstelodamensi studiosum. Ad quaestionem de literis orientalibus propositam: „Exponatur, quag fuerit propria Israelitorum Theocratiae ratio , et quaenam inter hanc et aliorum populorum veterum hierarchias fuerit similitudo et dissimilitudo; Itidem duae allatae sunt commentationes, quarum una insignita verbis Ps. CXLYII vs. 19 , 20 ; altera dicto Paulino, ad Gal. IV vs. 1. Prioris disputationis scriptor diligenter nonnullorum virorum doctorum vestigia premens, multa ad illustrandam Israelitarum Theocratiam congesfit; aliorum vero, inprimis reoentiorum de nonnullis placitis discrepantes sententias neglexit; quae vel in locis quibusdam veteris Foederis ponderandis, vel in ipsa argumenti expositione erant difiSciliora; aut omisit, aut leviter tantum tetigit, et universe magis externam Theocratiae formam , quain internam ejus indolem exposuit. In hierarcbiis veterum gentium explicandis plurima ad earum oognitionem neoessaria auctori defuerunt, quo factum est, ut minus accurate, tum quae iis fuerint propria illustrare, tum justam inter eas et Theocratiam Israelitarum comparationem instituere potuerit. Ergo haec disputatio, quamvis satis bene scripta, et auctoris industria animique pietate probabilis, praemio digna non judicata est. Altera commentatio, cui symbolum est locus Pauli ad Gal. IV vs. I, doctrinae copia, ingenii acumine et sollertia sese commendat. Non tantum diversas aliorum, etiam reoentiorum scriptorum sententias consuluit auctor, sed etiam suo modo, saepe acute, nonnunquam nimis leviter et audaciter, dijudioavit; difficultates, maxime in prima argumenti parte, plurimas perspexit, easque tollere conatus est; tum etiam principia et interiorem Theocratiae Israelitarum naturam pervestigere et explicare studuit. Cum doctrinae copia hand raro tarnen quoddam partium studium, cum ingenii acoumine quaedam judicii temeritas conjuncta videtur. Etiam fundamentum Theooratiae historicum et religiosum parum attendit. In fontibus ad veterum hierarchiarum cognitionem adhibendis minus diligens, eas non semper recte exposuit, neque omnia attulit, quae ad justam comparationem instatuendam requirebantur. Lingua, qua usus est scriptor, vitüs et sordibus non vacat. Cum ergo multa in hac commentatione desiderarentur, aureum quidam praemium ei tribui non potuit; quum tarnen multa in ea laudanda essent, mentis alacritas, animi candor, judiciique acumen in commentatine essent conspicua, digna haec judicata est, ut secundis honoribus ornaretur. Aperta scidula et instituto examine scriptorem sese probavit Hendricus Oort , Theologiae candidatus in .\cademia Lugduno-Batava. JUDICIUM OUDINIS MEDICORUM. Ad quaestionem, quae sic audit: „Diverse physiologorum sententiae de aetione musculorum intercostalium tam internorum quam extemonim in resperationis motu historiee exponantur et, anatome duce, tum etiam experimentis institutis, critice examinentur.” Unum Ordo acoepit responsum patrio sermone conscriptum, hoe lemmate insignitum: „ia medio tidimmus ibis." Auctor hujus commentationis opus suum in duas dividit partes, alteram historicam, alteram proprias continentem ipsius investigationes. Priorem, etiamsi nee completam nee plane accuratam, et paullo festinantius consoriptam, universi quidem justa eommendat et dilucida expositie, concisa, nee minus acuta eensura. In posteriorem multum impendit auctor et eura« et laboris. Optimam methodum secutus diligenti cadaverum seotione duetus, variis experimentis etiam in animalibus institutis, primum partes de quibus agendum erit, discribit; deinde earum motus considerat; tandem ad vires moventes coneludit. Elueet omnino singularis auctoris dexteritas et anatomes peritia. Torsionein, qnam vocant, thoracis accuratius investigavit, quam adhuc factum erat. Motus costarum axis bene indicavit. Quodque de diversis physiologorum sententiis in hac commeniationis parte profert Judicium priori elaboratius et conclusiouibus e propria disquisitione deductis apprime accomodatum est. Quamquam Ordo medicorum non penitus adstipulatur auctoris censurae , quandoquidem nonnullae conclusiones, quibus innititur, nisi falsae, certe minus accuratae sunt, laudat tamen ejus industriam, assiduitatem et ingeniosam disquisitionem, eamqne dignam habet, quae praemio condecoretur. Aperta scidula et probatione instituta , scriptorem esse patuit Antonidm Henricüm Schoemaker, Medicinae in Academia Rbeno-Trajectina candidatus, MENGELWERK. PRIV AAT-BIECHT. t. kom op de Kolleges trouw; toch word ik niet wijzer. I Ik heb er zelfs een vaste plaats, Schrijft goed diktaat, maak nooit geraas En toch word ik niet wijzer. Ee professoren kennen mij; En toch word ik niet wijzer. ’k Drink bij hen thee, haast iedre week, Praat over hunne laatste preek En toch word ik niet wijzer. ’kßen van de Sociëteit geen lid; En toch word ik niet wijzer. Niet één gezelschap staat mij aan: ’t Is best zijn eigen weg te gaan En toch word ik niet wijzer. ’k Zit ieder avond trouw te huis p En toch word ik niet wijzer. Ik geef belet, ik pomp, ik leer Zooveel ik kan, ik repeteer En toch word ik niet wijzer. Examens zijn mijn staêge zorg ; En toch word ik niet wijzer. Zoodra is er niet een volbracht. Of aan een ander dient gedacht En toch word ik niet wijzer. Ik houd in ’t drinken steeds mijn maat ■, En toch word ik niet wijzer. Mij leert het leven ernstig zijn: 'k Verbruik aan olie meer dan wijn En toch word ik niet wijzer. En velen hebben zoo geleefd; Maar werden wel nooit wijzer. Achl ’t schijnt met mij juist zoo te gaan Hoe ik mijn best ook heb gedaan Ik werd geen greintjen wijzer. 11. Kollegiën bemin ik niet. Wat zal er, van mij worden; En kom ik er ’t is zonder vrucht, Steeds drukt me er neer die duffe lucht Wat zal er van mij worden? De hooggeleerden haten mij. Wat zal er van mij worden ? Zij gaven mij reeds mcenge les , Maar ’t was met ’t soberste succes Wat zal er van mij worden ? ’k Ben met mijn geld altijd kort aan. Wat zal er van mij worden? Want krijg ik morgen honderd pop. Ziet in acht dagen zijn zij op AVat zal er van mij worden? ’k Zie graag een kopjen bruin of blond. Wat zal er van mij worden ? En dikwijls ga ’k een straatjen om, Opdat ik er een tegen kom Wat zal er van mij worden ? ’k Kom iedren dag op „Placet Hic". W'at zal er van mij worden? Jk voel me thuis op ’t dolst festijn. En drink er, als de besten, wijn Wat zal er van mij worden? ïk Zit veel te soezen uren lang. Wat zal er van mij worden? ’k Werk vaak wat mij het meest behaagt. Niet wat men op ’t examen vraagt Wat zal er van mij worden ? Maar velen hebben zoo geleefd. En zijn toch wat geworden. Jeugd gaat met dwaasheid hand aan hand; Eerst met de jaren komt ’t verstand Och ’k zal nog wel wat worden 1 Juni 1859. A. W. B. EEN STUDENT OP EEN DAMES-KOSTSCHOOL. La raison, dit le sage , Est un fruit de I’hiver, Le cueillir au jeune , C’est Ie cueillir trop vert. BEKANGER. had de pendule op Frans van Hooveii’s hare 12 slagen doen hooren en was er fëyeene tweede ketel met kookend water gearriveerd, hij in een fluweelen chambereloak uit zijne slaapkamer te voorschijn kwam en zich in zijn stoel werpende, een kop sterke koffij begon gereed te maken, daar hij ten gevolge eener promotie-partij van den vorigen avond, katterig was in den hoogsten graad, of om den geijkten term te gebmiken //als een deur.// Ik behoef u, waarde lezer, student! deze minder aamgename positie niet te beschrijven: ge zult ze met hare oorzaken en gevolgen wel kennen en gij bevallige lezeresse I kunt u daarvan een zeer klein idee vormen, door u de een of andere lendemain d’nn lal te herinneren. Frans van Hooven is student in de Medicijnen. Zijne ouders verloor hij reeds vroeg en staat onder voogdij van zijn oom. letwat romanesk, zoo weinig jnogclijk het uitgereden spoor van het alledaagsche leven volgende, bij feesten zeer opgewonden, tot allerlei dwaasheden in staat, un peu poète, en bij dit alles, iemand waarop men gerust vertrouwen kan, is hij bij zijne medestudenten gezien en wordt hij door zijne kennissen hoog geschat. Wel is het eene bijzonderheid dat hij heden eerst ten 12 ure opstaat, daar hij dit anders op een uur doet, dat bij ons lezer! tot -de voor-historisohe van don dag behoort. Naauw heeft hij zich een kop koffij ingeschonken of hij hoort een paar kennissen den trap opstormen, en er klinken eenige stokslagen op zijn deur. ,/ Zoo ! pas opgestaan , dat is wel! " n Ja! " bromt Frans. /,Ah!" roept Voorduijn, „mijnheer is katterig!" „Ja! je diagnose is goed," zegt van Hooven, zijn kop koffij uitdrinkende. „Dc reden, waarom wij je de groote eer aandoen, hier te komen, is om je te vragen, of je mêe gaat rijden, of liever om je te zeggen, dat je mêe gaat rijden. Dutil zal zoo met een rijtuig voorkomen, je weet, het is zijn verjaardag." Na eenige oogenblikken hoorde men een rijtuig voor de deur stil houden, en een paar minuten later de stem van DutLL: „of ze van daag nog zouden kunnen besluiten om beneden te komen!" waarop hem uit het raam door van Thuyl geantwoord werd : „ dat men bezig was van Hooven aan te kleeden, die te katterig was om het zelf te doen." Eindelijk was het viertal in het rijtuig gezeten en besloot men naar Zeyst te rijden. „Al hadden zij het wel reeds honderd maal gedaan, belette dit toch niet," zooals Voorduijn aanmerkte, „om het voor de honderd en eerste maal te doen," terwijl hij met een veelbeteekenenden glimlach aan Van Hooven zeide, „dat hij er ook wel niets tegen zou hebben" ; waarop de aangesprokene een kleur kreeg en te kennen gaf; „dat hij er niets tegen had." Voorduijn, de beste vriend van Erans van Hooven, wist namelijk dat deze smoorlijk verliefd was op de dochter van zijn oom, welke op een kostschool was te Zeyst, zoodat dit dorp eene groote magneet voor hem bezat. Eenigen tijd geleden hadden zijne kennissen het versje ; „ Femme varie s Bien fou qiü s’y fle.“ dat tot groote ergernis van sommigen op een ruit van een der ramen zijner kamer figureerde, zien verdwijnen; terwijl zijne piano in den laatsten tijd bedekt was met romances, waarin het thema „Eduard en Cimcgonde" duizendwerf genuanceerd in allerlei soort van talen werd teruggevonden. Hoemeer men Zeyst naderde des te vrolijker werd luans, en toen men aldaar den naauwen ingang naar den stal doorreed, was zijne katterigheid geheel verdwenen, hetgeen zijne kennissen toeschreven aan de ververschingen, welke de verschillende stations onderweg hadden opgeleverd; hoewel Voorduijn er anders over dacht. Weldi-a zat men onder de bruine beuken en blonde linden zeer genoegelijk bijeen, ’t welk hun veel aangenamer toescheen, dan te Utrecht het half volgeschieven dictatenboek met eenige bladzijden te vermeerderen. „ Heeren ! daar gaat Dutil! " en de glazen, met port gevuld, klonken tegen elkander met zulk eene hevigheid, dat ieder onwillekeurig den Goden eenige druppelen plengde. Verplaatsen wij ons eenige oogenblikken, waarde lezer! eenige uren van daar, – en wel te Amersfoort. Treden wij er een der voornaamste huizen in de de Langstraat binnen, waarop een bordje den tmnm des bewoners aanwijst, namelijk Mr. H. G. Dermont, Xotaris. Wij zien den heer des huizes, oom en voogd \an Frans van Hooven, met zijne echtgenoote druk bezig de noodige bevelea te geven aan den knecht, daar zij zich voor eenige uren uit Amersfoort zullen verwijderen. Zij gaan hunne dochter Anna afhalen, die op het Kostschool is te Zeyst, daar de vacantic is aangebroken. „’t Is toch maar goed, dat het er eindelijk eens toe gekomen is ! " hooren wij Mr. Dermont zeggen tegen Mevrouw, die het ijsselijk druk schijnt te hebben en juist bezig is haar flacon met eau de Cologne te vullen. „ Maar ’t is een verschrikkelijk emban-as ! " roept deze uit. „Ja , dat is wel waar ! " zucht de heer Dermont, terwijl hij zich het voorhoofd met den zijden zakdoek afveegt. „ Het zal nu wel tijd worden te vertrekken 1 " zegt Mevrouw. „ Zoo als ge wilt, melieve ! " „Mijnheer!" komt Jan zeggen: „de koetsier vraagt of u de kap van het rijtuig op wilt hebben ? " „Ja Jan!" zegt Mr. Dermont. Na zich even bedacht te hebben, met een bedenkelijk gezicht: „Is het nog al zacht weer ? " „Dat gaat nog al mijnheer!" zegt Jan, die geen volkomen bevestigend antwoord wil geven uit vrees, later, als mijnheer kou mogt vatten, er de schuld van te zullen ki'ijgen en er daarom nog voorzigtigheidshalve bijvoegt: „maar er is nog al wind, mijnheer!" u Zóó Jan! " en ziek tot Mevrouw koerende, vervolgt liij : //wat denk je er van ? " (/ O! ik laat het geheel aan u over is het antwoord, terwijl dus alle verantwoordelijkheid op de schouders van den armen notaris blijft rusten, die dit minder aangenaam schijnt te vinden. Over dit belangrijk punt worden nog eenige honderde woorden de hals gebroken en besluit men eindelijk den kap Jialf neer te doen. Nadat er nu nog eene menigte noodige en onnoodige bevelen zijn gegeven of herhaald, stapt men in het rijtuig en rijdt den weg op naar Zeijst, nadat Mr. Dermont nog geroepen heeft dat Frits toch volstrekt niet moét vergeten /, den hond goed eten te geven, den papegaai te verzorgen en vooral de goudvisschen in de zon te zetten," terwijl Mevrouw een kwartier buiten de stad zeer angstig begint te worden, daar zij vergeten heeft aan den kanarie een stukje suiker te geven. liet gezelschap studenten te Zeyst, is bij onze terugkomst met vier vermeerderd, die ook op dezen dag ,/ het lumineuse idee" hebben gehad naar Zeyst te rijden, hetgeen niet weinig bijdraagt tot vermeerdering der vrolijkheid. Een aantal ledige flesschen aan de cene, en een aantal volle aan de andere zijde der tafel, doen ons zien, dat, zoo het verleden vrolijk was, de toekomst ook nog veel belooft. ,! Ik zal eens even wat cigaren gaan koopen, “ zegt Frans van Hoeven, terwijl hij opstaat en zich verwijdert. Naauwelijks is hij buiten gekomen of een boer spreekt hem aan. ,/ Meneer! zoudt uwes mij ook zeggen kunnen, waar het kostschool is van Mevrouw Ter Veer?// „Wat most jij daar uitvoeren?// vraagt Frans. // Een brief brengen, begrijpt uwes, aan Mevrouw Ter Veer. ’t Is een aanbevelingsbrief meneer! en ik moet er bai zeggen, dat de nieuwe knecht, die Mevrouw’s zuster bai ons op ’t dorp gehuurd heit voor haor, morgen eerst kan kommen; de oude sukkel heit zich wat bezeerd, begrijpt uwes! « r Zoo man ! dat treft gelukkig I geef mij dien brief maar, ik zal hem aan mijne tante Ter Veer geven;// en met-een stopt Frans hem 3 dubbeltjes in de hand voor zijne boodschap, terwijl de boer zijn pet afnemende weggaat. Frans van Hooven ging vervolgens cigaren koopen en kwam weldra terug. // Ja I// hoort hij van Thuyl zeggen, «ik heb zoo dikwijls getracht er in te komen, maar ’t is .... //Waarin kan je niet komen?» vraagt van Hooven. // In de kostschool 1 » roept men. // Och! dat zou zooveel moeite niet kosten I » herneemt Frans, een cigaar opstekende. »Ja 1 dat is weêrgaas gaauw gezegd!» valt van Thuyl in, »maar ik zou het je dan wel eens willen zien doen.» nEn ik ook!« roepen een paar anderen. //Ik wed om al wat je wilt, dat je ’t niet kunt!/' herneemt Dutil met een leêge flesch op de tafel slaande, om nog meer kracht aan zijne woorden bij te zetten. »Zoo!// zegt van Hoeven, »en ik wed om 6 flesschen Champagne, dat ik er in kom en zoo lang er in blijf, als ik goedvind!// // Aangenomen ! aangenomen! // juicht men van alle kanten. »0p den goeden uitslag!/- roept Voordnyn en van de acht glazen, die tegen elkander kwamen , bleven er slechts vijf heel. »Hola! Jan!// roept Erans. //Ja! meneer.» //Kan je me een barbier bezorgen?» // Direct Meneer! » » Wat ga je nn beginnen? » roept men. » De weddingschap winnen ! » Men begreep er niets van, zag elkander aan en dacht dat van Hooven in eene positie verkeerde, die de kenners gewoon zijn »aangeschoten » te noemen. //Meneer! de barbier is er!» komt Jan zeggen. » Zoo! scheer mijne knevels eens af!» //Als ’tje blieft meneer!» Eenige oogenblikken later stond Erans kncvelloo» voor den spiegel. //Wil je twee gulden verdienen? » vraagt van Hooven aan den barbier. "Als ’t je blieft meneer!" «Breng me dan binnen een kwartier een grijze pruik, een grijzen baard, een klein beetje bruine verw en een oud gelapt pak.// Nu was er aan het lagchen geen einde, zelfs de ernstige, stijve barbier begon meê te lagchen. //Eira bien qui rira Ie dernier!// zegt Frans, en tot den barbier vervolgt hij: //allons kan je ’t mij bezorgen ja of neen? a "Ja meneer! u zult het dadelijk hebben.» // Jan ! breng een flesch Champagne ! » roept Frans van Hooven, »op kosten van ongelijk.» De kurk vloog van de flesch, de glazen werden gevuld; en glimlagchende zegt Frans; »heeren! nu zal jelui eens zien dat ik voor acteur in de wieg ben gelegd en dat ik de weddingschap glansrijk zal winnen.» De ingi-edienten door Van Hooven gevraagd, werden vrij spoedig gebragt. Hij kleedde zich aan, verfde zijn gelaat en handen wat bruin, zette de pruik op, deed den baard aan; en toen,hij zoo weder bij zijne kennissen kwam, klonk van alle kanten een luid bravo ! /, Wel zQudt ge mij nu nog herkennen! " roept Frans zegevierende uit. „Neen! " klinkt het uit aller mond; terwijl Voorduiju hem in ’t oor bijt : „ Misschien herkent ze je toch ! " hetgeen door het leven en het gelach echter door de anderen niet gehoord wordt. Frans Van Hooven begaf zich met den brief op weg naar de kostschool, terwijl de anderen den uitslag in ’t logement bleven afwacbten. Hij belde. „Kan ik Mevrouw Ter Veer spreken? ik ben de nieuwe knecht." „ Zoo kom dan maar binnen ! ik zal ’t gaan zeggen." Frans begreep, dat het er nu vooral op aankwam, zich goed te houden, en toen de meid terugkwam, zeggende, dat zij hem bij Mevrouw zou brengen, volgde hij haar met eene bewonderenswaardige bedaardheid. „Zoo! ben je daar! « zeide Mevrouw Ter Veer, »geef' mij dien brief maar eens hier ! Hoe is uw naam ? » Frans wilde juist een naam zeggen, die hem in de gedachte kwam, toen Mevrouw Ter Veer, den brief inziende, zeide : »O ik zie het al, Cornelis van Zwinderen ! » Van Hooven dankte de Goden, dat hij den naam niet uitgesproken had. //Zoo Cornelis!// vervolgde Mevrouw Ter Veer, //mijne zuster schrijft ipij, dat je zwaar ziek geweest bent., maar ik kan het niet meer aan je zien. Je ziet er nog zeer goed uit, voor een man van 59 jaar !// // Ja Mevrouw ! « hernam Van Hooven zich op de lip bijtende om niet uit te schateren van lagchen, «ik ben anders altijd nog al gezond geweest, weet uwé.// //Zoo! maar je hoest toch nog wat,// schrijft mijne zuster.« Frans vond goodj hierop hoestende te antwoorden, // jaaa Mevrouw ! // »Nu Cornelis! over je loon en bezigheden heeft mijne zuster met je gesproken, zie ik; is zij weer geheel hersteld? « » Ja Mevrouw ! ze is weer beter ! « //Nu, je kunt dadelijk je nieuwe betrekking aanvaarden, ga eens 13 broodjes halen bij den bakker!- Jans 1 geef Cornelis een mandje mee I Hier is de huissleutel, Cornelis! dan behoef je niet te bellen als je tenigkomt! « Verheugd er zoo goed te zijn afgekomen, begaf Cornelis van Zwinderen zich met het mandje onder de arm naar het logement, alwaar hij met luid gejuich ontvangen werd. Hij verhaalde het voorgevallene en zeide, dat hij nu uitgezonden was om brood te halen. Frans dronk een glas wijn om zich te versterken tegen de nieuwe gevaren die hem wachtten, terwijl zijne kennissen bepaalden, dat hij nog een uur in de kostschool moest blijven om de weddingschap te winnen. //Jan!// riep Frans, haal eens 12 broodjes bij den bakker, maar versche hoor! anders," vervolgde hij tot zijne vrienden, //word ik misschien beknord." De broodjes werden gehaald en daar van Hoeven aan zijne nieuwe meesteresse geen reden tot klagen wilde geven vertrok hij weder huiswaarts. Bij zijne terugkomst moest hij aan Kaatje de keukenmeid gaan vragen of hij haar ook kon helpen; en toen hij in de keuken kwam zeide deze : // Hier heb je een bak met aardappelen om te schillen! « »Zoo kan je dat zelf niet doen?// vraagt Frans. «Hoor me zoo’n vent eens aan! Weetje niet dat je op mijn raad gehuurd bent?// '/ Waarachtig neen, dat wist ik niet, ’t is goed dat je ’t me zegt.» »JaJ ik heb aan Mevrouw gezeid, weet je, toen Mevrouw er mij naar vroeg, of ze niet op het dorp van Mevrouw’s zuster een knecht zou kunnen huren, weet je !. .. // »Nu wat wil je tot belooning daarvoor hebben? een zoen ? » //Dank je wel! hoor me zoo’n ouden kerel eens an! als je grijs haar weer zwart wordt, hoor je!» Frans van Hoeven vond het minder doelmatig, die metamorphose te doen plaats hebben en zoide dus met een zucht: //Nou als jij dan te lui bent, zal ik die aardappelen schillen.» //Mot je kommende maand ook niet naar de Uitersche kermis Cornelis?» zegt Jans, die inmiddels ook inde keuken is gearriveerd en zich bezig houdt haar muts voor den spiegel met niet weinig coc|uetterie in orde te schikken. //Ja! als jij met me mee kermis gaat houden, lief kind!» //Wel nou komaan! ga jij met Ka! jelui bent toch even oud.» //Jij gaat liever met dien sergant hé!» zegt Kaatje op tergenden toon, gebelgd dat baar ouderdom hier ter sprake gebragt wordt. //Nou wat zou dat!// roept Jans uit, //ik ben verleden jaar ook met hem naar de kermis geweest. O 1 hij was zoo mooi 1// //Wat?// vraagt Frans lagchende, »de sergeant o-f de kermis ? // //Je bent ook zoo onbegrijpelijk,// zegt Jans, //ik spreek van de kermis. Ben wel in Utrecht geweest Cornelis ? « /.•Waarachtig ik ben studentenoppasser geweest.// II Zoo ! Er kommen hier wel stedenten voorbij rijden, en je mag ’t wel niet aan Mevrouw vertellen dat jij dat geweest bent; want Keê is weggestuurd omdat ze eens een briefje van een stedent aan een van de jufvrouwen had gegeven. Daar is wat over te doen geweest! h //Heerejé ’t was of ’t huis op stelten stond dien dag,// voegt Kaatje er bij. //Dat kan ik wel begrijpen,* zegt Frans lagehende. //Zijn je aardappelen nou nog niet klaar?* vraagt Kaatje. // Ja hier zijn ze ! maar er zijn er eenige mislukte bij.// antwoordt van Hooven. //Christenziel is dat aardappelen schillen! kijk eens Jans! de helft van de aardappelen heeft hij weggesneden ! // // Mijn allerliefste meid ! ik zal ’t morgen beter doen hoor! * 'I ’t Is schandelijk ! o '/Hoor! daar belt Mevrouw.// //Nou je kunt waarachtig wel eens gaan zien wat er nou weer te doen is, je bent toch voor niks anders nut! Maar gaauw dan ! Anders wordt er weer gebromd en gewameld om gek te worden !// Toen Frans van Hooven bij Mevrouw kwam, zeide deze, dat zij eigenlijk Jans gebeld had, maar dat hij het ook wel doen kon. // Ga dit boek eens aan jufvrouw Dermont brengen, Cornelis ! de eerste kamer op den bovengang.// De oude Cornelis van Zwinderen begon te blozen, gelukkig echter zag Mevrouw Ter Veer hem niet aan. Hij ging met het boek naar de aangewezene kamer, klopte aan en toen de hem zeer bekende zilveren stem van Anna Dermont // binnen!« riep, opende hij de deur. Daar zat zij te lezen. Nu verwacht gij, waarde lezeressen! misschien eene beschrijving van haar; -en ik zoude u kunnen zeggen, even als een Eotterdamschc koopman van zijn meisje, »dat zij haar bezat, zoo mooi en zwart ajs supra-fijne gebrande kofiSjboonen en een hals zoo wit als gepelde rijst,// en dat zij zoo vriendelijk was als door Bellamy «de schoone maan opkomende uit de zee // wordt gecenseerd te zijn; maar ik zal u haar met korte woorden beschrijven. Zij was zóó vriendelijk, zóó lief, zóó schoon, zóó bevallig, als gij zelve zijt, lezeres ! of liever, zoo als gij zelve meent te zijn, en dit verschilt slechts Stutoai (mijnheer de zetter ! dit woord s’ü vous plait niet op zijn kop, men zou anders kunnen denken, dat mijne bedoeling was geweest ) Anna zag even op, maar herkende hem niet. »Jufvrouw, hier is een boek van Mevrouw! // i'Goed! dank je wel, wil je zoo goed zijn (intussehen had van Hooven pruik en baard afgedaan) a Hemel Frans I u »Ik ben de nieuwe knecht, Anna I » zeide hij lagchende. „Wel foei! hoe heb je ’t durven doen?" en een allerliefst blosje kwam op haar gelaat te voorschijn, daar zij wel wist om wie hij dit gedaan had. „Ik wilde je zoo gaarne een bezoek brengen Anna! en wist geen ander middel dan dit om hier te komen." „ Maar Frans , als Mevronw Ter Veer het bemerkt, weet ik waarlijk geen raad! " „Ja, dat zou vrij gek zijn; ik zal ook mijn pruik, maar weer op zetten, maar nu mag ik toch wel één kus hebben, omdat ik in de keuken als Cornelis van Zwinderen aardappelen voor je heb zitten schillen." Anna Dermont begon over ’t laatste hevig te lagehen, waarin Frans eene aanmoediging zag om de gevraagde belooning te ontvangen. Daar echter de kamers van een kostschool klein en voor dergelijke scènes minder geschikt zijn, stootte zij een bloemenstandaard omver, zoodat alles op den grond viel en een schrikbaarlijk leven veroorzaakte. Daar deze kamer boven degene was, alwaar Mevrouw Ter Veer zich bevond, kwam deze verschrikt naar boven loopen; – en Frans had nog juist den tijd, zijn baard die los gegaan, was, weder vast te maken en een wenk aan Anna te geven, dat zij bedaard moest zijn. „Wat is hier te doen?" riep Mevrouw Ter Veer tegen Anna Dennont, in haar schrik vergetende fransch te spreken, zoodat dus Van Hooven kon antwoorden : „ Mevrouw ! de jufvrouw verzocht mij, aan de bloemen wat water te geven, en bij ongeluk heb ik het bloementafeltje omver gegooid, weet uwé," en bemerkende , dat Mevrouw Ter Veer naar Anna zag, die hoog blozende hierbij stond, voegde hij er hoestende bij „en daarvan is de jufvrouw zoo geschrikt, weet uwé!" „Wel Cornelis! wat ben je onhandig en mijne zuster had mij juist het tegendeel geschreven ! " „’t Was een ongeluk , Mevrouw ! " „ Kom, maak alles dadelijk netjes weer schoon ! " Door het omver werpen der bloemenstandaard was de anders zoo doodsche stilte van de kostschool op eens gestoord geworden, en waren er van alle kanten kostleerlingen en secondanten komen toesnellen, die aan de deur dit tooneel aanzagen. „Ce n’est rien! mesdemoiselles!" zeide Mevrouw Ter Veer, en zich tot Anna Dermont wendende, die ook zeer verschrokken was, maar waarvan niemand dan Cornelis van Zwinderen de oorzaak wist, zeide zij; „Venez! mon enfant! voici de I’eau de cologne! Ie maladroit! U est d’une gaucherie! " Naauwelijks had Prans van Hooven dit gevaar afgekeerd cn hadden allen de kamer verlaten, of een rijtuig hield op voor de deur van de kostschool, en een blik uit het raam werpende, riep hij verschrikt uit: „Duizend duivels, oom en tante Dermont!" Van Hooven begreep, dat het nu ’t beste was, geene nieuwe gevaren te gemoet te gaan en zich niet te laten zien aan zijn voogd, daar er hoogstwaarschijnlijk, als hij herkend mogt worden een verschrikkelijk onweêr boven zijn hoofd zou losbarsten. Hij had zijn doel bereikt, namelijk om Anna te bezoeken; en daarbij nog de weddingschap gewonnen, daar het bepaalde uur verloopen was. Terwijl hij bezig was te overleggen, hoe hij de deur uit zou komen, kwam eene der secondanten, een aardig meisje, wier ravenzwarte krullen, half opgebonden, een allerliefst gezigtje omzoomden, hem zeggen, dat hij naar den stal moest gaan om aan den koetsier van den heer Demont te berigten, dat hij aan de paarden in het eerste kwartier geen water moest geven. Juist toen Frans den trap afging om dit bevel ten uitvoer te gaan brengen, zag hij Oom en Tante met Mevrouw Ter veer en Anna naar boven komen. Aan ,terug gaan was niet te denken. Hij moest blijven staan en begreep dat het beste was eene diepe buiging te maken, opdat zij zoo weinig mogelijk van zijn gelaat zouden zien. Allen gingen voorbij zonder veel op hem te letten, maar hij hoorde toch zijn voogd zeggen: ,/Ik meen dat gezigt meer te hebben gezien!" /, ’t Is die nieuwe knecht, die Anna zoo heeft doen verschrikken!» zeide Mevrouw Ter Veer5 terwijl Anna zelve niet veel lust schijnende te hebben, dit gesprek lang te laten voortduren met eenige gejaagdheid aan papa Dermont vroeg, als of haar dit bijzonder interesseerde ,/ of de papegaai nog leefde! " Trans van Hoovens zenuwen bedaarden eenigzins, toen hij de deur van de kostschool achter zich sloot, en naar het logement terugkeerende bedacht dat de koetsier van zijn voogd wel zou weten of zijne paarden al water moesten hebben of niet; zoodat hij begreep die boodschap, zooals vele van zijn oom achterwege te kunnen laten. Weldra trad hij de kamer, waarin zijne kennissen zaten, w'ecr binnen. Onder een schaterend gelach van hunnen kant, werd het voorgevallene verhaald, waarbij Trans echter het omverwerpen van den bloemenstandaard met toebehooren voorbijging, om die episode later aan Voorduyn alleen eens mede te deelen. Eerst laat reed men dien dag naar Utrecht terug; en nog lang daarna moest Trans van Hooven bij zich zelven lagchen over dit bezoek van Zeist, vooral w.anneer hij zich voorstelde wat er wel zou voorgevallen zijn, toen hij niet terugkwam en des anderen daags de ware Cornelis van Zwinderen arriveerde. W. A. V. H, VAN DE EE Ê. zon daalt in het westen. Zie, hoe zij gloeit en blaakt; Wat zal het spattend bruisen. Als zij aan H water raakt! Haar duikt zij in de kimmen.. Maar *t water blijft toch glad Vast kennen zij elkander: De zon en *t klare nat. Ze hoeren bij elkander : Het licht, de zou, de zee. Ze weenen bij bet scheiden. Hoe klagend ruischt de ree. 2 Wat wordt de lucht al donker; Wat waait de nachtwind koel I En geen geluid te hooreu Dan ’t ruischend golf-gevyoel... 1 Al zwarter wordt het water. Al donkerder de lucht. Eeeds zijn de meeste schippers De haven ingevlugt. Niet één van al de sterren Blikt vriend’lijk naar heneên. Een straal van ’t roede kust-licht Boort flaauw door ’t donker heen. En op den dijk staat turend Het kleine visscherskind: , Och kom toch, vader, kom toch, „Thuis huilen ze om den wind." De maan schijnt door de wolken heen En glinstert in de baren. Wij staan aan d’oever gansch-alleen Dien licht-gloed in te staren: Een gouden scheur in ’t wolk-gordijn, Waardoor de maan komt tureu .. .! Mijn kind 1 we moetep stille zijn: Het is der nymfen ure. De water-nymfen dansen daar. Daar op de gouden golven. En vlokken schuim omkransen haar. Door ’t nat maar-half bedolven. Zt wenken ons ; ga mee, ga mee! Hoor, hoe ze ruischend zingen; Wat is het heerlijk in de zee I Ga mee, ga mee. Zie hoe wij golvend springen ! Toen er kleine wolkjes dreven Aan den blaauwen hemel-boog, En de wind het held’re water Met zacht rimp’len overtoog; Als het uitzigt eindeloos verre In dat blaauw verschiet verdween Drong de blik van de aarde telkens Naar dien diepen hemel heen. ’t Was als rezen daar de beelden Van een wolkelooze jeugd. Helder hlonken zij daarboven. In het zonnelicht verheugd. ’t Was als fluisterden zij zachtkens „ Neen verloren zijn wij niet. ff Zie wij zweven aan den hemel, ff Kom maar tot ons, en geniet.» Maar toen ijlden zij weer verder. Dreven met de wolken heen; En ik bleef met *t kabb’lend water Aan de kust der zee alleen. Bij het spelevaren Op de ruime haren In een ranke boot. Vreezen wij geen golvea ; Echte water-wolven , Half in ’t nat bedolven , Duchten wij geen nood. Laat het schip maar dansen ; ’t Water vlecht ons kransen Voor om onze plecht. Laat de boot maar snijden, Door het water glijden, Op de golven rijden : ’tKomt toch steeds teregt. Vooruit maar den steven 1 ’t Zeil in top geheven; Dat het knarst en kraakt. Zie den wimpel wapperen. leder touwtje flapperen; Maar wij staan, wij dapperen, Hoe ’t ook kookt en blaakt. Plassend vliegt het water, Met een fel geklater Voor den boeg steeds op. En zoo ver zich de oogen Achter wenden mogen : Waar wij overtogen, Is ’t een schuimend sop. Bij dat schuimend spoelen , Bij dat wiegend woelen Van de water-plas: Bij dat golvend zweven, Voelt men *t frissche leven, Dat de zee kan geven; Dat steeds Hollandscli was 1 Wat is het water helder! De zon weerkaatst er in. Wij varen in ons bootje, Zoo ruim en blij van zin. We zien eens naar beneden. Wat is dat diep en klaar! En als dat na ons huis eens, Onz’ water-woning waar ? .. Zie, als kristal doorschijnend , En door de zon verlicht Met duizend , duizend kleuren, Dat ’t tintelt voor H gezigt! ’k Wou dat we Goden waren Hier Goden in de zee, En deelden dan Godinnen Dat leven met ons mee Dan waren wij tevreden Tn ’t transparent gebied. Want in zoo’n heldere woning Heerscht lijden noch verdriet. Ook schittert steeds uit de oogen Der zee-godinne vreugd: Die heldre blaauwe spiegels Van leven en van jeugd. Die heldere, blaauwe kijkers. Diep als de klare zee, We zouden er, trots diepte , In lezen: Hier woont vree! Aug. 59 H. V. Cz, VAN POËZIE EN VAN QüOS EGO! NABETKACHTING VAN EEN PLECHTIG DINEK. „ O Demon der prulschrijvery , Die onverzadigd, onverflaauwd Op H overtaai geduld van onze Heden kaauwt. Laat, laat toch de arme Poëzy, Van adem uwer lippen vrij ! « Auteur van Quos Ego! bestaat een allerliefst boekjen in ’tNederÏlandseh, ’t welk als meer allerliefste boekjens door slechts enkele nijdige Nederlanders gelezen fordt. Een lief niehtjen van mij , achttien jaar, lichtblaauwe oogjens, met of zonder gloed a Voccasion, een schilderachtig kopjen met krullen o ! krullen , waarvoor zelfs de kopie van dat allerliefste boekjen , waarvan juist gesproken is, niet te goed zou zijn; dat Niehtjen nu leest het liefst in Aaltjen, de zuinige Keukenmeid, in Tollens, in de Camera Ohscura, in den Ilaarlemmer of in den Bijbel. Wat het laatste boek betreft, niemant kan er met meer kinderlijke vroomheid in lezen, en van de anderen willen we niet spreken , want een of ander zou ons allicht verwijten met een heel goedkoop gemeenplaatsjen, dat de smaken versehillen. Ik heb een goeden vriend, twintig jaar, Student, open gelaat, duodecimobakkebaarden en een ring aan den vinger, die ’t liefst in Van Lennep, het Burgerlijk Wetboek, Briefstijl voor minnende harten. Van Beers en Alexandre Dumas (Père) leest. Wat den eersten betreft, niemant kan met verstandiger en bedaarder stemming den geestrijken Nederlandschen Eomandiehter genieten en voor ’t overige gaat het met hem als met mijn Nichtjen. Beide kennen stellig het allerliefste boeksken niet, waarvan reeds een enkele maal gesproken is. Op de tafel van een zeer geleerd en zeer beschaafd heer lagen onlangs een paar nummers van den Gids , de Werken van Hippolyte Kigault, Studiën van Sidney Smith, Windekelken van Hasebioek en La Legende des Sièdes van Victor Hugo. Waarom bleef ook daar dat allerliefste boekjen weg? Dat boeksken , dat vergeten boeksken heet: QüOS EGO 1 hekelrijmen door den Autlieur der Hippokreen-Ontzwaveling. ') 1) Groningen. P. van Zwccden. 1844. Uitverkocht. Gisteren weervoer mij de eer om aan een zeer fraai, zeer deftig, zeer stemmig, zeer plechtig diner naast Freule AleXandrina Wilhelmina Georgina Verbleek van Zenuwschat ‘) te zitten. Freule Alexandrina heeft grijze oogen , prachtig zwart hair in twee mirakuleuze vlechten gescheiden, een benijdenswaardigen hals en zeer magere handen. Freule Alexandrina detesteert weêrdiskoersen en politiek gesnoef, maar praefereert une bonne causerie littéraire. Beeds greep ik zeer voorzichtig een paar ,/interesfante" kabalen uit de geschiedenis van den dag bij de uiterste punt van hunnen staart, doch Freule Alexandrina stak geen van hare bleeke vingertjens uit. Daarop sprak ik van nieuwe kennisfen, wierp een blik op nieuwe burgers onzer goede stad, geleerd of ongeleerd, mooi of leelijk, Freule Alexandrina sloeg geen van hare kleine oogen op, maar zat stil en ingetrokken ccmime une veille jleur d’oceasion. Van de andere zijde der tafel klonk eene fijne stem, die zeer duidelijk een verband tusfchen wijsheid, goeden smaak en den Gids aantoonde. Terstond brak een flaauw avondrood op de wangen der Freule door. Met drift daagde ze me uit, om de geuite meening te bestrijden en toen ik haar glim- 1) Typische figuur, vertegenwoordigende het zeer fatsoenlijke Publiek. 2) Typisehe figuur, vertegenwoordigende het zeer oneer' bied i g e Publiek. lachend eene compote aanbood, vroeg ze me of ik het dan daarmee eens was. Uit beleefdheid andwoordde ik eenvoudig toestemmend. De Freule was thands in haar element. Zij leest den Gids, alle Engelsche en Fransehe Fevues, ze wilde wel eens weten, waarom er toeh in dat Hollandsche Tijdschrift met dien pedanten naam zoo hoogen toon gevoerd werd. Ze veracht den Gids. De Gids had zooveel afgekeurd, wat zij prijst, zooveel verguisd, wat zij vereert, zich nimmer voor dames, zelfs voor historische dames eerbiedig betoont: de Gids was een verachtelijk libel. We stonden juist van t plechtig diner op. Ik bood der Freule mijnen arm. Met een allerliefst stemmetjen verzekerde ze mij , dat ze me morgen een boekjen zou sturen, waarin ik hare meening duchtig en geniaal zou verdedigd vinden en dat boeksken heette : Qms Ego! Ik moest haar tot mijne spijt bekennen, dat ik Quos Ego! gelezen en niet altijd geprezen had, maar verzocht haar met hoogblozende kaken, toch vooral de zaak van Quos Ego! niet te roeren. Ze hield aan en citeerde me eene gantsche plaats , welke een oordeel over de poëzie van ongeveer 1844 moest bevatten en door haar partijdig en met de woede van eene miskende blaauwkous op het Tijdschrift in quaestie werd toegepast. Er vcjlgde eene warme diskusfie. We stonden voor ’t bedoelde tafeltjen, waarop de Gids-nummers, Eigault, Sidney Smith, Hasebroek en Victor Hugo lagen. Om niet steeds als partij tegenover haar op te treden greep ik La Légende des Siècles, keek der Freule Alexandi’iiui Georgina Wilhelmina Verbleek van Zenuwscliat diep in de grijze oogen en Hield het volgend betoog: ,/ TJ zegt alzoo met den Auteur van Quos Ego / van onze gantsche Poëzie en van alle onze Tijdschriften , dat nze zich met theatrale gezwollenheid en brandewijnsverrukking opblazen, dat ze op hooge stelten loopen, om straks verlamd ter aarde te ploffen en zich in al hare kleente by een wieg, by een ziek- of doodbed neder te vlijen, kinderachtiger dan het kind , zieker dan de zieke , dood als de doode 1 dat de Muze onzer dagen in ’t bontste kermiskleedjen gestoken, een glad vernisjen op’t gezicht, een vreemde pluimaadje op den hoed, een rammeltjen in de hand, een bedelzakjen op zij , stad en land doorwipt, om zich by gi'ootvaartjen en grootmoêrtjen, by oom en tante als een wonder te laten bekijken en hun hare marionettenkunstjens te vertoonen!" *) Ik wil na ons gantsche gesprek niets meer ter verdediging van mijne zaak zeggen. Mijne zaak is b. v. niet om alle poëzie onzer eeuw te verdedigen " een kille huivering deed mij sidderend ineenkrimpen en ik legde mijne hand eerbiedig op de Windekelken „ mijne zaak is niet om als advokaat op te treden van eene zaak, die zich zelve beter verdedigen kan, dan eenig advokaat ter waereld " en mijne hand daalde onbeschroomd op de 1) Ofios Mgo! bl. 70. Aanteekeningen. Gidsnummers „maar mijne zaak is u te bewijzen, dat de door u verdedigde poëzie —geene Poëzie is !" Prcule Alexandrina gl-eep Laar flakon , rook er even aan en bood hem mij niet aan. „U preest daar zoo even Viptor Hugo en zijne des Sledes; het bock lag hier straks reeds, ik heb het ingezien en wil u slechts op een paar plaatsen wijzen, die U volkomen zult afkeuren. In de voorrede" de Preule naderde mij triumfeerend en boog hare zwarte vlccliten over het boek tot ze mijn onthutsten wang beroerden „in de voorrede verklaart de Dichter, dat deze arbeid eeue „espèce d Jiyynue Teligieux a 'iuille stvojjlies " is, „ ayant dans ses entrailles une foi profondei‘ verbeeld u, Preule! een hymne met buikpijn I sur son sommet une haute prière;" waarvoor de goede hymne natuurlijk ook eene wollen slaapmuts kan kiezen I Voorts zal het bevatten: „fc drame de la créaiion édairé parlevisage du createur'! en daar de dichter slechts zingen kan van de dingen, die hij waargenomen heeft of zich verbeeldt waargenomen te hebben, daar hij van het drama der schepping slechts getuigen kan naar ’t licht, dat van eigen hoog geniaal gelaat afstroomt, zoo stelt uw beste vriend, Victor Hugo zich op eene lijn met —* den Schepper I« 'Vinnig trok Preule Alexandrina hare raafzwarte vlechten weg, gi-eep andermaal naar haar flakon, goot er een groot deel van op haar fijn geborduurden zakdoek en bood hem mij andermaal niet aan. »200 eren verhaaldet u mij, dat u dit beeldig mooi boek met ven-ukking gelezen hadt; ik vestig daarom uwe aandacht onbevreesd op bladzijde negen. We zijn in t paradijs op bladzijde negen altijd —en nemen Lva waar. Twee regels zullen ons en situation brengen : fl Èvc ofifrait au ciel bleu la sainte nudité; Ève blonde admirait Taube, sa soeur vemeille. " En thands volgt er eene schitterende hymne , eene slachters- eene chirurgijns- eene irokezen-hymne : Chair de la femme I argile idéale! o merveille I O pcnétratiou sublime de I’esprit Dans Ie limon que I’Etre inneffable pétrit! Fange auguste appelant Ie baiser et Ie coeur , Si sainte, qu’on ne sait, tant I’amour est vainqueur, Tant rSme est vers ce lit mystérieux poussée , Si cette volupté n’est pas une pensee. Et qu’on ne peut, a Vheure ou les sens sont en feu, Etreindre la beauté sans ar oir e embrasser Bieu! //Mocht nu slechts de geestige Auteur van Quos Ego ! hier zijn , ik smeekte hem zijne heftige woorden hier toe te pasten. Hier is theatrale gezwollenheid en brandewijnsveiTukking, hier is bovendien kanonniersgevoel en trikoteffekt. Zelfs zonder ’t bontste kermis, kleedjen, glimt het gladde vernis op de -wangen der rampzalige Eva; zelfs zonder vreemde pluimaadje op den hoed, zonder rammeltjen in de hand, zonder bedclzakjen op zij , wipt de Muze van dit Gedicht ons verachtelijk voorbij , de ki’ans van klatergoud en papieren bloemen fier op de geleende lokken geplaatst, in een kort kleedjen van zilvergaas met valsche parelen getooid , onkundig , dat hare magere schouders en puntige ellebogen ons welmeenend medelijden hebben verworven ! *) Victor Hugo zal nog twee zulke boeken maken , het een : la Fin de Satan, het andere Dien getiteld. Me dunkt Freule, men moest hem bewaren » Alle de geurige droppelen uit Freule Alexandrinaas reukfleschjen waren reeds lang vergoten. Met schitterende oogen en saamgeknepen vuistjens treedt ze me nader: I' Maar dat is hideus, ellendig , affreus , shocking, verraderlijk! ’t Is een betoog voor een zwavelstokkenjood ! ’t Moest gedi'ukt worden in dien vergaarbak van alle knoeierij den Studenten-Almanak ! " »Ik beloof het u, Freule! n « Mijnheer \ n Ik keek plotseling op. Freule Alexandrina was flaauw gevallen ! J. t. B 1) Zoo spreekt de vertegenwoordiger van ’t oneerbiedig Publiek. leder erkent echter dat Aymerillot een keurig juvveeltjen in La Légende des Siècles is. AAN DE MAAN. jl;|iel‘’lijk zijn uw zilveren stralen. QN Koninginne van den nacht! fO Als ze langs de velden zweven. I Blinkend met bescheiden pracht; Als de bonte bloemen sluim’ren , En alleen de nachtegaal ’t Stervend loflied komt vervangen Van het vrolijk boschkoraal. Hoor! de dart’le windjes zwijgen, Ruischen zachter door de twijgen , Nu gij langzaam naar omhoog Voorttreedt aan den hemelhoog. Zie hoe duizend sterren kwijnen, Schuw verhleeken en verdwijnen, Nu ge in stille majesteit Langs ’t azuur uw glanzen spreidt, Waar uw oog door H rits’lend lommer Heendringt en een beekje ontmoet, Spelen vlugge waternimfen In den zacht bewogen vloed, Door uw scheem’rend Hebt ontwakend Rijzen geesten op uit zee, Zweven langs de blanke duinen , Dansen met de golfjes meê. U beminnen teed’re harten. Die uw aanblik troost in smarten; U vertrouwt het stil gemoed Al de wen'schen die het voedt; Woorden , die de liefde fluistert, Worden vaak door u beluisterd; Neêrgeboog’uen onder ’t lot Wijst uw vriend’lijk oog op God, Ziel omringd door zilv’ren wolken Zweeft gij statig langs uw baan: Daar omsluij ’ren u haar floersen, En uw schoonheid is vergaan. Jlaar tocli blijft miju hart u loven Voor eea uur der reinste vreugd, Vol van hoop en bly herdenken , Rijk aan poëzie der jeugd. 1859. J. E. D. lETS UIT DEN EEISKOEFEE. 7> X)e academische cursus is verloopen , en men kan zijn series gerust van de deur wegnemen, waarop toch niet heel veel heeft gezien ■— of het mogt k" zijn in de twee eerste weken na de groote vacantie, zoo het niet more majorum gebruikelijk was , er eene volgende bij te voegen, opdat ieder zou kunnen weten hoelang de bewoner der kamer reeds op de rolle der studenten is ingeschreven—; weder is een academiejaar in den stroom des tijds verzwolgen, en de muzenzonen geven aan den hospes het bevel, om den gi’ooten koffer, die op zolder staat eens voor den dag te halen. Hieraan wordt natuurlijk zoo spoedig mogelijk voldaan, omdat men bemerkt dat mijnheer voor diie maanden weggaat, tot groot gemak van den ploert en zijne vrouw. Maar dit is zeker, dat het inpakken in Junij niet zoo van harte gaat, als het uitpakken in September, te midden van trouwe vrienden, die successievelijk, de een na den ander komen zien of gij reeds gearriveerd zijt; door welke belangstelling het wel eens gebeurt, dat de koffer na vier of vijf dagen nog niet uitgepakt is. Maar dat inpakken doet ons zoo denken hoe wij al die genoegens en gemakken, die het academieleven ons biedt, nu weder moeten vaarwel zeggen om den rusttijd (?) te gaan doorbrengen, verre van zijne vrienden , in eene stad waar de familie woont , waar de deftige visites en de ploertige sociëteit en de pedante jonge offieiertjes en de orde waaraan gij u moet onderwerpen , u doen gevoelen, dat gij wel den den naam van student blijft dragen, maar de vooiregten daaraan verbonden mist. De koffer is dan volgepakt met kleêren, boeken etc.; waarvan de laatsten meest de eenige troost zijn van den student in dat eindelooze verschiet; de oppasser brengt dien naar spoor of diligence, en de student zelf volgt spoedig daarna, vergezeld van een paar vrienden, die hem een almagtig pleizierige vaeantie wensehen. En nu na de aankomst maar zoo spoedig mogelijk uitgepakt. De dames bewonderen de overheerlijke orde, die in dat lederen ding heerseht, en daarna in de vaeantie nog honderde malen de orde op uwe kamer: hier een boord, daar een jas of vest, midden op de tafel dien verwensehten hoed, omringd door een paar sigarenkistjes en lueifersdoozen, en boeken overal op tafel, stoelen en grond; maar laat ons niet afdwalen. Mijne zuster heeft ook een witte das zien uitpakken, een cliambercloak en twee ledige geldzakjes ; en reeds is het gesprek beluisterd met eene harer logees, dat die Studenten toch rare menschen zijn; zij had ze in Utrecht zien loepen met een vreemdsoortig pak kleêren en hier steeds in kostuum weinig onderscheiden van de andere stadbewoners; nu eens zijn zij los, dan weder zoo hoog deftig gekleed, b. v. die witte das; zij wist niet wat wij er mede deden, en dan tot tegenstelling eene kamerjapon, die de sporen droeg van veelvuldig gebruik en vreemde avonturen , – en dan komen zij altijd met geen of weinig geld te huis, adres aan die ledige geldzakjes ; – het was wel toevallig dat met de vacantie het geld altijd op was; -en dan zulke vreemd geordende kamers, kasten noemen zij die , nota bene ! Sommige hebben wel drie ramen , een wapenrek met een roode pet, schilderijen in bonte orde dooreen, boven een professor, daaronder een meisjes-portret, eene menigte linten aan den spiegel en meer kaartjes dan ooit een burger ontvangt, de beelden ontelbaar, als ook de briefjes die door koperen handjes vastgehouden aan den muur hangen; een canapé en een groote stoel, een sclrrijftafel en boekenkast, alles evenwel door elkander Een paar dagen na mijne terugkomst verzocht ik dat men de witte das eens voor mij zoude laten wasschen en in orde brengen. Gaarne werd hieraan gehoor gegeven, terwijl ik zeide, dat het volstrekt geen haast had, omdat ik die in de vacantie toch niet meende noodig te hebben. Deze mijne meening werd volkomen gedeeld; maar, vroeg men mij , wat doet gij toch met dat ding ? Ik antwoordde, dat een Student maar niet dadelijk alles vertelt, want dat er belangrijke en aangename, ook wel treurige herinneringen voor mij aan verbonden waren. Maar voor dames kan men niet veel geheim houden, want zij hielden zoolang aan en werden zoo nieuwsgierig, dat ik beloofde haar in de gelegenheid te stellen, daaromtrent iets naders te weten te komen. Echter zou haar geduld op een zware proef worden gesteld: zij zonden moeten wachten tot het einde van dit jaar. Dan zouden zij het kunnen lezen, of ’t anders uit mijnen mond vernemen. Ik besloot iets over de witte das voor onzen almanak te schrijven en het aan de vuurproef der redactie te onderwei-pen. Mogt het deze gelukkig doorstaan, dan IS de nieuwsgierigheid van eenige dames bevredigd; terwijl het den Student welligt vreugdevolle of treurige voorvallen uit zijn Academische loopbaan doet herdenken ; zoo hij ten minste dit stukje in een of ander snipperuur zijne aandacht waardig keurt. Gij waart vol verlangen het Studenten-leven te kunnen genieten ; het laatste jaar op het gymnasium scheen nooit om te zijn. Eindelijk komt die tijd, waarin gij u gouden bergen belooft; maar gij kunt onder de veteranen niet worden opgenomen, tenzij dat een tijdperk doorleefd is , dat wij met den naam van groenloopen bestempelen. Toen die tijd ten einde was, werdt gij geroepen, om door den Senaat plegtig te worden geïnstalleerd als lid van het Corps; en maakte het toen op u geen indi-uk, de vertegenwoordigers van het Corps in grooten getale te zien zitten, in plegtig gewaad gekleed, met de insignia hunner waardigheid omhangen, en tot teeken dat het oogenblik plegtig was, met de witte das ? Ik vraag het u, al willen wij aan het uiterlijke niet te veel hechten, en al maakt het nu dien indruk niet meer op u, nu gij aan die zaken gewoon zijt geworden: moet het geen indruk maken, wanneer wij bij plegtige gelegenheden, den Senaat ons zien voorafgaan , volgens artikel 89 onzer wetten, met de witte das ? Moet zoo iets bij installaties der nieuwe leden den indi-uk van het oogenblik niet verhoogen? Moet bij Serenades enz. de burgerij niet erkennen, dat de Studenten ook de vormen weten in acht te nemen ? Op uitnoodiging van het een of ander academisch gezelschap, zijt gij daarvan lid geworden. Ook daar wil men uop plegtige wijze ontvangen. Het is een belangrijk oogenblik voor den Student, die zich alzoo aan een zeker aantal academie-broeders nader gaat aansluiten ,om met elkander te werken en na afloop daarvan verder op Studentenwijze met elkander den avond door te brengen. De leden zelf gevoelen het. dat het oogenhlik uwer opname in hun midden u steeds moet herinneren de heilige verpligting, die gij op u hebt genomen, om den bloei van het gezelschap voor te staan; de aanspraken enz. moeten hier krachtig toe medewerken, zoo ook het feest dat daarna ter uwer eere gegeven wordt; – maar ook het uiterlijke mag niet vergeten worden , en de witte das mag ook hier niet ontbreken. Ja, ik heb het bijgewoond, dat het nieuwe lid volmondig bekende , dat hij bed was, toen hij door de pedellen binnengeleid, alzoo de leden die bij zijne installatie tegenwoordig w'aren, zag aanzitten. De Theologant gaat na volbragt Candidaats-E.vamen zijn eerste preek maken, om die te gebruiken voor zijn naderend voorstel. De gewoonte heeft het niet alleen voorgeschreven, maar ook de betrekking waarin men daar staat, maakt het noodig, dat men zich kleedt in deftig gewaad, waarbij de witte das dus mede behoort. En het oogenblik is er gewigtig genoeg voor, wanneer men van den professor en zijne beide paranymphen vergezeld, voor de eerste maal, een proeve zal afleggen van zijn preekwerk, (twee zulke proeven toch zijn hem voorgeschreven, die proponents-Examen wil doen). Gelukkig wordt hij dan genoemd, die eene kerk met dames kan vertoonen; ofschoon er ook velen zijn, dien het volstrekt niet spijt, wanneer zij slechts eenige jongelui hebben en een paar menschen, die bij toeval de kerk voorbijkomen. De witte das, heer Gandidaat, hoewel gij die weder voor een andere verwisselt, zal u nog moeten dienen bij uwe preeken in den Candidaten-tijd, bij het proponents-Examen; en daarna zal ze velen altijd vergezellen. Maar dan zijt gij er ook aan gewend en gij kunt er beter mede te regt, dan toen gij die voor het eerst gebruiktet als paranymph of bij eene andere gelegenheid, toen de een vond dat zij u zoo mal, de ander dat zij u „ waarachtig zoo kwaad" niet zat. Maar daar komt de promotiekoets aan rijden, het laatste Academische zweet wordt gelaten, en zooals Hildebrand zegt, voelt men nog eens eene koude rilling, maar ook voor het laatst. Die witte das geeft den doctorandus reeds een eerbiedwaardig voorkomen, wanneer wij hem daar in den catheter zien staan, terwijl zijne trouwe paranymphen hem bijstaan, die daarvoor dan ook deftig bedankt worden, zoodra bij het //feliciter peractis" kan uitspreken. Ja man! uw gulden tijd is voorbij, het werkelijke leven wacht u, weldra prijkt gij niet meer in den almanak onder de overige broeders. Maar geluk toch I aan alles komt een einde. Kom maar dikwijls tot ons terug met een echt studentenhart, want dit zegt meer dan een studentendiploma. Berg nu maar de witte das, en draag haar, wanneer gij haar in uwe betrekking behoeft, met eere. En ook gij, student, die in het groot auditorium drie, vier uur moet wachten om de medaille te ontvangen voor eene welbekroonde prijsverhandeling, gij moet U ook met deze u ongewone das versierep. Wij wenscten u van harte geluk met de behaalde overwinning. Maar als gij tot ons wederkeert, wanneer wij u ter eere een feest aanrigten, laat dan de witte das achter, die u zulk een deftig, velen een lijkachtig voorkomen gaf. Maar ook is de witte das wel eens vast gemaakt ondei treurige omstandigheden; waneer wij een in waarheid dierbaren vriend naar zijne laatste rustplaats zouden geleiden. Die das paste bij het somber en bleek gelaat, want somber waren wij immers, treurig gestemd, na zooveel te zamen doorleefd te hebben, te zamen gewerkt en genoten te hebben en plannen te hebben gemaakt voor de toekomst. Dan moet die gang wel zwaar vallen, en nog dikwijls zien wij naar dien bekenden grafzerk met treurig gelaat; en al moge de tijd wonden heelen, vergeten kunnen wij den vriend niet, die als student zoo bemind was, op wien zooveel roem gedragen werd, die in de toekomst zeker zou beantwoord hebben aan de verwachtingen, die men van hem had opgevat. Wel zoo, zegt de een of ander, zijn nu al de gelegenheden, waarbij een witte das voor den student te pas komt, de revue gepasseerd. Naar mijn weten, ja lezer. Mogt ik nog iets vergeten hebben, wees gij dan zoo goed in een volgend jaar deze lijst te completeren. Julij 1859. P. E. VOOEUITGANG. Dans mon dépit j’écrirais uu volume Peur I’accabler de traits mordaiis. GEIiSIN. . deez* beschaafde wonder-eeuw, nS—* Christenland, j Wat vreemd schijnt, nieuw of ongewoon, Mooi, aardig en pikant. Beschouw met mij slechts Nederland En dra ziet gij gewis, Dat dit in wetenschap en kunst Bewezen waarheid is. Beschildert men een kermistent Met zaken nooit gezien „ Hoe vreemd! " „ hoe aardig! " en terstond Bezoeken haar de liên. n. 3 Komt uit Parijs een vreemde snaak. Acteur of predikant, Meu is verbaasd; ’t is nieuw en vreemd: Dus mooi en intressant. Vindt men een nieuwe spelling uit. (Ofschoon *t reeds naauw meer kan 1) „ Hoe juist! " roept iedereen »hoe knap! » Professor wordt de man. Ook op ’t staatkundige gebied Is groote rijpartij, En de eene nieuwe theorie Vliegt de andre steeds voorbij „ Geen tyrannie meer, roept men daar Maar vrijheid ! « En meu kan Het eind voorzien : t is slechts alleen Verandring van tyran. Zelfs de Studenten-maatschappij Lijdt aan vooruitgangskoorts ; Een soort van. liberaliteit Zwaait juichend daar haar toorts. Studenten-regten, steeds bewaard Als kostelijk kleinood. Zij gingen ook (helaas!) vooruit. Vooruit! en ... . in den dood In vroeg’ren w.in-heschaafden tijd Regeerden wij alom. Thans, liberalen ! kruipt gij voor Policie, ploertendom. Ziedaar hoe die vooruitgangskoorts Bij velen woedt en blaakt. Bespot hen niet! (hoe dwaas ze ook zijn,) ’t Hoofd is op hol geraakt. Bemerk hoe snel hun is. Hoe ze ijlend zijn en dol. Kinine is duur 1 >k zond anders fluks Aan ’t corps een vaatje vol. W. A. V. H DICHTEEEN-WEDSTEIJD. ÜITGESCHEEVEN DOOK „IK EN JIJ." cn. bijna 6000 jaren wordt er gedicht; zeker is oorspronkelijkheid ’t eerde vereisehte in een dichter zou de stof door al de zangen van I zoovele duizende zangers ook zijn uitgeput? Wij voor ons gelooven het niet, we betuigen plegtig het tegendeel. leder jaarboekje, dat in ons dierbaar, diehteren-lievend vaderland verschijnt, geeft van oorspronkelijke producten proeven , die ons vaak verbaasden. We hebben die pogingen toegejuieht; zelve niet de kracht in ons gevoelende , om op diohteren wijze weer te geven, wat nu en dan «onzen boezem doorwoelde " (niet oorspronkelijk) wagen we het bij dezen de stof dier woelingen openbaar te maken , en alle muzenzonen uit te noodigen , aan de dichterlijke bearbeiding er van hunne krachten te beproeven. De onderwei-pcn, die we ons vermeten aan te bieden, luiden als volgt: I. {Voor een epos.) Wordt gevraagd te beschrijven: de gewaarwordingen, werkzaamheden en verwachtingen van de dieren, die een koraal-eiland daarstellen in de stille Zuid-zee. 11. {ldem.) De ezel van Bileam. 111, {Voor eene Idylle.) Een gesprek tusschen twee lotus-bloemen, drijvende op , en een krokodil zwemmende in den Nijl. . IV. {ldem.) Zamenspraak tusschen de pruik van een ouden vrijer, en het toertjen eener zestigjarige maagd. V. {Voor eene ballade.) Dichterlijke bewerking van de moorden , die voorkomen in de laatste novellen des Heeren J. Chr. Gewin. VI. {Lierdicht.) Op den ivoren speld , prijkende op den boezem eencr jeugdige schoone. Men verzoekt hier partij te trekken van een olifant, zwemmende in de w'ateren van den heiligen Ganges , en genoemden speld , golvende op en neder met den boezem der schoone. VIT. {ldem.) Op ’t bloed, gednikt uit de ingewanden eener mugge, die een maagdelijn gestoken heeft. Men werke de snoodheid van zulk een bestaan breedvoerig en met lyrische verontwaardiging uit. VIII. {Drama.) Men verlangt een drama van 12 bedrijven, waarin alleen eunuchen spelen. Hoe meer verwarring en hartstogt hoe liever. De held moet barsten op het tooneel. IX. (Comoedie.) Epizodc uit het leven van een iconld-he-poëet. X. {Tragoedie.) Sehinderhannes , de groote bandiet. Dc beoordeoling der in te komen stukken wenscbcn we op te dragon aan eene dichteren-commissie, bestaande uit de HH. : F. F. C. Steinmetz , medewerker aan de „ Lectuur voor de Huiskamer." T). Dorbeck , Dichter der „Mors-rozen." *) E. Laurillard, „ van het „Weezenlied." N.H.Tatiim ZüBLT, „ „ de „Hunnebedden." A. Lestdrgeon, „ „ „Johannes de Dooper." Adama V. ScHELTAMA, Vertaler van „ Longfellow’s Courtship op Mile Standish." B. T. Lublink Weddik, medewerker aan ’t „Volksblad." Als belooning erlangt de overwinnaar een exemplaar van Dr. C. A. Tebbenhofp’s „ Juvcnilia", welke dichter van de mededinging verzocht wordt zich te onthouden, daar anders de overwinning ontegenzeggelijk beslist zou zijn. Verder heeft dc dichteren-commissie ’t op zich genomen , in eene cantate de overwinnaars te bezingen , welke cantate de redactie der grijze Letteroefeningen wel zal willen opnemen. De antwoorden moeten ingezonden worden vóór 1 Meie.k., met verzegelde briefjes, waarin de naam des dichters, die bij niet-bekrooning naar gewoonte plegtig zal verbrand worden. 1) Eene onbegrijpelijke vergissing dat Mors-rozen! Er jnoet staan : Mos-rozen. BLOED-EOMANCE TAN EEN GESJEESD MIN-Sï R E E L , OVER UET ROOFSLOT VAN DEN ZWARTEN JONKER, naar t lied uit oude dagen, ’tlied, dat menscK en beesten roert -sSV S/ allen luid doet klagen, Ja, tot razernij verroert! Op een hooge rots verheven Stond een grijs en eenzaam slot. In dat slot *t is om te beven Huisde ’t woestste en wildste rot, Hat er ooit in roofkasteelen Nestelde; zij en hun heer Leefden slechts van rooven , stelen, Moorden , branden , en zoo meer. Zwarte knevels had de jonker. Zwarte knevels had de schaar. En hunne oogen waren donker, Honker was hun baard en haar. Bloedig waren hunne handen En hunn’ zwaarden gansch bebloed. Geene huizen in de landen Vond men, maar slechts puin en roet. Op een’ avond, vreeslijk donker. Trok het rot vol rooflust uit, Eind’lijk keerden met den jonker Allen weer, belaan met buit. Maar des jonkers aandeel leefde, Uitte meen’gen kreet van smart. En zij zuchtte en zij beefde Angstig klopte haar het hart; Want zij was een teed’re maagde. Die de jonker had geroofd. Die haar echter niet behaagde, Want zij had haar hand beloofd Aan een’ jeugd’gen dapp’ren ridder. Zoon van hares vaders vrind; Daarom is ’t, dat met gesidder Zij in ’t roofslot zich bevindt. Norsch zegt nu tot haar de jonker n Gij zult worden mijne vrouw! « En zijn oog schoot vuur in ’t donker Maar het maagdeken viel flaauw. In een eelle nu de jonker ’t Lieve meisje binnensloot. Waar geen lieflijk stargeflonker Hoop haar op de toekomst bood. En hij keerde tot zijn maten Ter verdeeling van den buit; Maar voor hem was niets gelaten En zij lachten hem slechts uit 1 w Gij hebt immers reeds ’t begeerde. „ Dat is uw , maar ’t geld is óns 1" Zoo sprak een. De jonker keerde Zich tot hem en met één bons Ligt de spreker reeds ter aarde Door des jonkers zwaard doorboord , En hij dreigt nu met den zwaarde leder, die niet naar hem hoort. Maar uit twintig monden klinken Kreten slechts van woede en wraak Twintig scherpe zwaarden blinken , Twintig slagen treffen raak I Twintig loopeu naar de kamer, Die des jonkers schatten houdt, Breken daar met moker, hamer Door de deur van eikenhout. En daar zullen zij nu doelen Al dien opgetastcn buit Maar zij raken aan ’t krakcelen Niemand komt de zaal weer uit. Maar zij lagen weldra allen Door het moordend staal gedood Alle twintig zijn gevallen Geen , die daar den dood ontvlood 1 Maar het meisje zat te treuren In de digt gesloten eel. Niemand opende de deuren , Zelfs de jonker niet, zóó fel. Eind’lijk na een vijftal dagen Hoort zij ’t schettren der trompet. Zij , sehoon dorst en honger plagen , luistert: ’t is haar vader met Hem, dien hare hand behoorde. Zij herkent ’t trompetgeschal. Hoe zij duizend zuchten smoorde, Vreezende voor ongeval! Maar op eens verneemt zij stappen En zij slaakt een raauwen kreet Daar, daar hoort zij op de trappen Zijnen voetstap uit is ’tleed ! Ziet! daar opent hij de sloten Treedt hij binnen gausch verblijd Maar haar lippen zijn verschoten , Daar zij ijslijk honger lijdt. „ Zijt gij daar ? O , o, hoe blijde .. . I • Zegt zij, maar hier zwijgt haar mond Aeh I wat aak’lig lot hem beidde , Daar hij nu haar lijk slechts vond! En van diepe smart bewogen Blies hij d’adem uit met haar, En haar vader schreit zijn oogen Blind door ’t groote rouwmisbaar. En nog steeds in ’t naehtlijk donker Ziet men daar een geestenschaar. ’t Roofgespuis, den zwarten jonker. En den minnaar en ook haar. Zij verrijzen op het hoeren Van den doffen tw'aalfden slag, Dien alleen nog van den toren ’t Roestig uurwerk brommen mag. En zij dansen in de zalen Zwijgend, stil den doodendans, Tot des uchtends eerste stralen ’t Dak bestralen met hunn* glans. Dit is ’tlied uit oude dagen. ’t Lied, dat mensch en beesten roert ’tLied, dat allen luid doet klagen. •Ta! tot razernij vervoert! G. TWEE BLADZIJDEN UIT HET GEDENKBOEK DES MENSCHEN. Wie volprijst die zaligheden Weggegleden in ’t verleden Met te toomelooze vaart; Stud. alm. 1859. Harold rêvait eiieore, Jamais rêve, gla9aut I’esprit épouvanté. Ne toucha de plus prés l’horrible vérité. Lamarline; Pelerinage d’Harold. MSktaeen veld met bloemen, het moge zoo veelkleurig en rijk geschakeerd zijn als het wil, vertoont zooveel verscheidenheid aan den geest des opmerkenden , als het veld der wereld, waarop de mensch leeft en zich beweegt. Welaan, waarde Lezers 1 laten wij het gedenkboek waarin de fata van dat veld geschreven zijn, opslaan cn er te zamen twee bladzijden uit beschouwen. Schenkt dan voor eene poos uwe Phantasie vleugelen, en vergezelt mij naar Amsterdam, alwaar wij op eene der voornaamste grachten een kolossaal huis vinden staan. Wanneer wij de breede hardsteenen trappen opgaan en de vestibule van die woning van rijkdom en pracht binnentreden , ontwaren wij eene buitengewone drukte , Welke ons verklaarbaar wordt uit sommige woorden der talrijke af- en aanloopende bedienden. De gelukkige bezitter van dat alles, Baron van der Scheur, had gisteren een zoon, een erfgenaam verkregen ; geen wonder, dat alles vrolijk was, in ’t vooruitzigt van de feesten, die de geboorte des jonkers aankondigden ! Maar wie komt daar zoo haastig en zachtjes aanloopen ? tls Karei, des Barons kamerdienaar ; hij brengt het bevel over, om de bel uit de deur te nemen, en zoo spoedig mogelijk stroo met zand voor de deur te laten uitspreiden. Laten wij nu Karei volgen door de breede marmeren gangen, thans met mollig tapijkwerk bedekt, om de oorzaak van die bevelen uit te vorschen. Na verschillende vertrekken allen even prachtig als comfortable ingerigt, te zijn doorgegaan , komen wij eindelijk in de appartementen der Barones. Zonder eenig geruisch te maken , treden wij de ziekekamer binnen. Alles is hier zoo donker mogelijk gemaakt. De zware damasten overgordijnen zijn uit de sierlijke gulden branchet genomen , en hangen in breede plooijen voor de drie ramen, die anders een vrolijk uitzigt geven op eenen heerlijken tuin, maar nu het zonnelicht geheel onderscheppen en naar buiten diingen. Do kleeden en tapijten zijn verdubbeld, om elke schreOe fjeheel onhoorbaar te maken. De tafel links van het ruime ledikant staat met flesschen van allerlei grootte en vorm overdekt. De vader staat wanhopig bij de legerstede zijner geliefde gade, en bedekt zijn gelaat met beide handen , vruchtelooze pogingen doende om kalm te blijven. De doctoren zien elkander aan met dien welbekenden dubbelzinnigen blik. Treden wij naderbij om hen af te luisteren. ,/ Ja , men kan nooit weten wat de crisis geeft, maar thans is het haast hopeloos !" zoo hooren wij hen fluisteren. —O ! gij rijke Baron , straks nog zoo overgelukkig in het zalige vooruitzigt van vader te zullen worden, van eenen erfgenaam uwer rijkdommen te zullen krijgen , wat zijt gij thans rampzalig, nu gij wanhopen moet aan het behoud van haar, die gij meer bemint dan uw leven! Bn nog zoo kort gehuwd! uw huwelijk slechts eene voortzetting zou zijn, of liever eene verhooging van onafgebroken geluk ! O, jammerlijk bedrogene! Wist ge dan niet, dat geen volmaakt geluk op deze aarde bestaat ? Wist ge niet dat elk sterveling zijn deel moet hebben uit den bitteren alsemkelk des lijdcns ? Hebt ge nooit de waarheid ingezien van de spreuk der ouden: Absit Nemesis ? En hoe lang hebt gij die Godin niet reeds getart ! Geene teleurstelling van eenig belang griefde u, al wat uw hart begeerde kondt gij verkrijgen. En nu keert de grillige u den rug toe, wie weet voor hoe lang! en gij klaao't ? T„ 1 . . . . _ ® ’ ,/Is de rijknecht nog niet terug?" vraagt de Baron mt zijne dofheid ontwakende, en wederom klinkt het antwoord: „ Nog niet! " Afgemat van vermoeijenis en smart valt hij in eene voltaire neder, die in de aangrenzende kamer staat, en vergeet weldra voor eene poos zijn ongeluk. _ In het begin is zijn slaap onrustig en afgebroken; blijkbaar wordt zijn’ geest bezig gehouden door nare droombeelden. Eindelijk schijnt er meer kalmte in zijnen geest neêr te dalen, waarvan de afspiegeling duidelijk op zijn gelaat te zien is. Phantasie kwam Morpheus helpen. Verschillende visioenen trekken voor zijne verbeelding heen. Hij ziet een kind, gevierd en gekoosd door ouders en vreemden, dat des daags verkrijgen kan, wat de schoonste droomen het ’s nachts voorspiegelden. Hij ziet een’ knaap in wien het gezegde bewaarheid wordt: zijn leeren is spelen! vlug van begrip en verstand , door zijne meesters bemind, door zijne kameraden gevierd, en steeds als aanvoerder hunner spelen gekozen. Hij ziet een’ jongeling, schitterende van kracht en schoonheid, met de vurigste geestdrift bezield voor al wat schoon en edel is, de academische loopbaan betreden. Hij ziet hoe die jongeling zich talrijke vrienden verwerft, gevleid en bewierookt wordt; hoe hij eenen geheelen kring , insgelijks kweekelingen der Alma Mater om ziek heen verzamelen en bezielen kan , hoe dikwijls zijne geestdriftige toasten , bij het stroomen der champagne , allen in vum- brengen; maar ook hoe dikwijls zijn medelijdend hart diezelfde vrienden uit den nood helpt met raad en daad ! Hij ziet dienzclfden jongeling op zijne prachtige kamer zitten , voor zijne schrijftafel gebukt, zonder oog te hebben voor wapens, platen of beelden, met al zijn aandacht gevestigd op het corpus juris. Hij ziet al zijne Examina met den besten uitslag bekroond, want weldra is hij meester in beide regten! Nog schooner beeld schijnt Phantasia voor zijne oogen heen te laten zweven; want steeds helderder begint het gelaat des sluimerenden te staan. En geen wonder! Hij ziet een jongeling door de schitterende balzaal zweven, met de liefelijkste der bloemen van het feest in den arm gekneld, en aller oog rust met welgevallen of jalouzy op het sohoone paar! Hij ziet dienzelfden jongeling verdwijnen met dat meisje, om hem daarna di’onken van vreugde en liefde op een eenzaam plekje terug te vinden, terwijl haar schoon lokkig hoofdje zacht op zijnen schouder rust, en hare helder blaauwe oogen vertrouwelijk in de zijne blikken. Hij ziet dien jongeling als zalig’ bruidegom met zijne bruid aan de hand opstaan , om de gelofte van eeuwige trouw en liefde te doen. Maar nu verandert op eens het gezigt zijns drooms! Hij ziet een’ lijkwagen met een’ langen trein koetsen langzaam voorbij trekken, hij ziet door het portier der eerste koets een’ man zitten, in zwaren rouw gekleed, met diepe voren van zielesmart op het hooge voorhoofd gegroefd. Hij herkent dien man zich zalven. Met oenen luiden kreet ontwaakt hij en komt langjzamerhand weder tot besef der werkelijkheid. Treurig en dof staat hij op en wil naar de ziekekamer gaan. Maar de doktor wacht hem aan den drempel op, en wijst stilzwijgend naar het toegesloten ledikant, waaruit geen gekreun meer gehoord wordt. Zonder iets te zeggen , laat hij zich weglijden , hij slaakt geen kreet van wanhoop , geen weldadige tranen ontvloeijen zijn 00.2;, —■ hij is wezenloos ! Haar gaat de deur open en Adolf van Beeck een zijner beste aeademie-vrienden , die niet ver van A. zich als praetizerend geneesheer had nedergezet, en door van der Sehuer nog ontboden was, maar te laat kwam om ook zijne pogingen nog te doen gelden, ten einde den dood zijn prooi te ontrukken, treedt binnen , en valt zijnen vriend om den hals met den enkelen uitroep; „Arnold! mijn vriend!" maar van der Sehuer blijft ongevoelig voor den toon der bevriende stem , en staart wezenloos voor zich. Lang duurde het, eer hij in zoo ven’c over de diepe smart had gezegevierd, dat van der Schuer ze aanhoorde, die woorden van vriendsehap en troost. Maar wat kon van Beeck antw'oorden op de vraag des wanhopigen : „"W aarom dat ? Waarom moest mij die vrouw ontrukt ivorden, die mij zoo dierbaar was? Moest ik daarom zoo gelukkig zijn, om nu des te dieper gewond te worden ? “ en met de woorden : „O ! Heer heb medelijden met mij! waarmede toch heb ik zooveel verdiend!" kon de ongelukkige zich niet langer staande houden. De smart was te gi-oot, voor hem die aan geen smart gewend was! Wanhoop evenwel niet, zwaar beproefde! Toen de engel der smarte, met zijnen broeder, de vriendelijk wenkende bode des doods, uwe prachtige huizinge binnentrad, namen zij de schoonste bloemen er uit mede, om haar over te planten in het vreemde land daar ginder! De lijdenskelk was bitter, maar wanhoop niet! Hoe zwarte duisternis u hier op aarde ook voor eenc wijle moge omringen, voor Hem die daar hoog boven de starren troont, is duisternis licht, en eenmaal, wie weet hoe spoedig, zult gij haar wederzien, zonder scheiding , eeuwig in de velden der gelukzaligheid , en uw'c ziel zal juichen en uwe oogen blijglanzig staren, als zij , die de aarde u tot hemel maakte, u daar te gemoet snelt, om u in te leiden in die gewesten, waar in alle nooden wordt voorzien , waar alle tranen worden gedroogd ! 11. Modeste Fleur, qui dans la solitude Pour I’avenir amassez des trésors ! Si quelque jour Ie poids de la douleur Pesait sur vous, pensez a votre Père; La main de Dieu vous rendra Ie bonheur ! A. DE Clataeeau, Marie. Wanneer wij buiten Haarlem dien schoonen, maar eenzamen landweg daar inslaan , voelen wij de borst ruimer zich verheffen door de krachtige geuren van den nederigen eikenstruik, die ter wederzijde van den weg uit den muilen zandgrond oprijst, terwijl ons oog alom bekoord wordt door de heerlijke natuur. De gulden stralen der zon verspreiden een schitterenden glans over de zachte en wiegelende toppen der eiken en beuken, waardoor bij afwisseling het gezigt begrensd wordt. Het oog met welgevallen nu hier dan daarop latende rusten , zien wij eindelijk boven het geboomte eene slanke torenspits zich verheffen, terwijl rondom roode en grijze daken vriendelijk door het groen heenkijken , als om tot eene nadere kennismaking uit te lokken. Wij zullen evenwel bij de eerste woning die zich aan ons oog vertoont, blijven staan; want daarheen was onze wandeling gerigt. Hoe lief ligt zij daar, die schilderachtig eenvoudige huizinge, het beeld van kalm geluk, omringd door boomen en bloemen en zelve als bekransd met sierlijke klimopranken, die zich tot den nederigen nok verheffen. Maar waarom aarzelen wij het nette groene hek binnen te treden? Komt, vergezelt mij langs de kronkelende paden en bloemperken, naar dat eenvoudige lindenpriëel daar ginder tusschen bloeijende rozen en geurige jasmijn gelegen, waarheen ook die jonge man, zijne haastige schreden rigt. Ziet, hoe hij zijne gade in de armen klemt, en hoe liefdevol beider blikken daarna rusten op dien frisschen gezonden jongen, het pand hunner liefde. Nu begrijpen wij den haast, waarmede hij in weerwil van de blijkbare vermoeidheid, op dat prieel toesnelde. Het besloot zijn geheele schat in de wereld, die jeugdige moeder en zijnen oudsten en eenigen zoon 1 Wilt gij weten wie zij zijn, die gelukkigen? Gij leerdet dien man reeds kennen als trouw vriend. Nu ziet gij hem als liefhebbend echtgenoot en vader, die van zijnen rid naar van der Schuer te Amsterdam teruggekeerd, zoo even het daar bijgewoonde treurtooneel schetste aan zijne dierbare Line, die hem in een eenvoudig wit gewaad, maar schoon door hare glinsterend zwarte lokken, door hare bevallige vormen en verstandig doch tevens liefelijk hoofdje, op het door hem beminde plekje met haar eerstgeborenen opwacht. De tranen kwamen haar in de oogen, bij het verhaal, dat Adolf haar deed, toen zij haren eigenen toestand vergeleek met die van Mevrouw van der Schuer, en wederom rolden parelende tranen langs hare bloeijende wangen, maar ditmaal tranen van dankbaarheid jegens den Albestierder, van ontevredenheid op zich zelve, dat zij zoo dikwijls, al was het maar een gedeelte van dien rijkdom begeerd had, en had gemeend, dat haar geluk dan gi-ooter, volmaakter zou zijn. Maar nu zag zij de dwaasheid dier wenschen in, en zou om niets meer geruild hebben. En toch was haar uitwendige toestand niet zoo geheel benijdenswaard. Gaan wij eenigen tijd terug. Adolf van Beeck was een der vele kinderen van een’ onbemiddelden plattelands heelmeester, en was op zijn hoogst tot het zelfde vak bestemd. Eeeds als knaap evenwel merkte men een onbedwingbare leerlust in hem op, die al sterker en sterker werd, zoodat hij het door eigen studie zoo ver bragt, dat zijn vader besloot, al zijne krachten in te spannen om zijnen Adolf doctor m de medicijnen te doen worden. In korten tijd had deze door hard blokken zijn ideaal bereikt. Nu koos hij als standplaats het lieve vrolijke dorpje uit, dat ik u trachtte voor te stellen. Maar zooals overal: ook hier was mededinging, in de gedaante van eenen ouden jaloerschen doctor, die zoo maar, zonder slag ot stoot het veld niet wilde ruimen voor zijnen jeugdigen collega, en dezen op allerlei wijze trachtte afbreuk te doen, iets waarvan deze het gevolg zeer goed in zijne beurs kon bemerken. In dien toestand was het, dat zijne vrouw, Line van der Hoeve, die hij reeds als student de zijne mogt noemen , wier beeld den ki'aohtigen en vurigen jongeling, op de toen soms gladde baan, misschien voor menige afdwaling had bewaard, als het hem steeds, rein en schoon, als een bescherm-engel voor oogen zweefde, en hij bij de grootste krachtsinspanning, als hem soms de moed ontzonk, steeds kon denken: Het is voor haar! om dan weer voorwaarts streven; • in dien toestand, zeide ik, schonk zij hem eenen zoon, en hoe vol vertrouwen beiden ook waren op de zorgende Voorzienigheid , konden zij toch niet nalaten, met bezorgdheid de toekomst te gemoet te zien, die toekomst die hun door hunne phantasie dikwijls zoo heerlijk schoon was voorgespiegeld, die hun niets dan zaligheid en geluk scheen te belooven en hun thans , wel is waar niet geheel van de poëzy des levens beroofde , maar toch het proza er duidelijk door heen deed schemeren. Op den straks vermelden avond zat Lina in hot prieel met haren lieveling op Adolf te wachten , en zooals ieder soms ondervindt, wanneer hij op eenen stillen zomer-avond in de kalme natuur zit, wanneer hij als in slaap wordt gewiegd door het zachte gonzen van bijen en kevers, die over de heldere vrolijke bloemkelken heen en weder zweven; wanneer hij door de bladeren heen zoo diep in den blaauwcn hemel kan kijken : dan wordt het hem soms zoo wonderlijk te moede, dan is het, alsof de geest zich van het logge hulsel scheidt, en alleen rond gaat zweven en zwerven in de velden der toekomst ! Zoo ook ging het toen met Line ; haar ligchaam zat in het prieel met den blik op haren zoon gerigt, maar haar geest was verre verwijderd, en toefde in de dagen, die nog komen zouden, en trachtte in de toekomst door te di’ingen van het geliefde kind! Eerst stond haar oog helder en vrolijk, maar die spiegel der schoone ziel werd hoe langer hoe dolfer en droeviger, als zij dacht aan de nu nog zoo duistere toekomst van haren zoon. tfoe weinig toch waren zij in staat voor hem naar behooren te zorgen, en met al die dingen te omringen, waarmede eene liefhebbende moeder zoo gaarne haar kind omringt. En weder dacht zij : Hadden wij datgene maar, wat die vriend van Adolf zoo noodeloos verkwist! Toen trad de geliefde man zelf tot haar, en verhaalde, onbewust van de gedachten zijner Line, diep geroerd, hetgeen hij bijgewoond en gezien had; en Line hief hare schoone oogen door tranen van weemoedige dankbaarheid bevochtigd, naar den blaauwen hemel op, die haar vriendelijk scheen toe te lagchen, en zij zeide met bewogen stem: „O Heer! ik dank u, zij zijn arm, maar wij rijk, oneindig rijk! " I. C. M. ADVERTENTIE VAN EEN’ DICHTER. Heb de eer bij dezen te adverteren, Geëerde dames, aeht’bre heeren l Van deze stad en andre steen, Dat ik voortaan voor iedereen Gedichten maak en corrigeer, Ook minnebrieven fabriceer , En wel tot uiterst lagen prijs: Daar mij de slechte tijden dwingen Op Helicon voor geld te zingen. Voorwaar! ’t is treurig op die wijs Om luttel broods omhoog te zweven! .. . De dichter zucht de menlek moet leven. Voor hen, die mij klandizie schenken Maak ik, al wat men kan bedenken. Als: Wenschen bij het Nieuwejaar, Bij *t feestmaal van een trouw'end paar; u. 4 Satyren dicht ik en charades, Ook minnelied’ren, serenades , En bedelbrieven van elk soort, – – – . V f Zooals ze ieder ’t liefste leest, Opschriften, rijk aan kunst en geest. Op standbeeld, luifel, graf en poort, ’k Heb mijn genie zoo gedresseerd. Dat vreemd gevoel het inspireert. Vooral maak ik al de erfgenamen. Die tot een rijke erf’nis kwamen En die misschien van pure smart Geen woorden hadden, om hnn hart Tc ontlasten van hun diepen rouw (De booze wereld ziet dat gaauw) Opmerkzaam op mijn dichttalent Ik zal hun smart zoo treffend uiten, (En dat slechts voor een luttel duiten) Dat niemand hem voortaan miskent Ja, ieder zou na zulke klagten Zich reeds te zeer geprezen achten. En wat betreft de minnebrieven. Die schrijf ik gansch uit der gelieven Zeer diepste diepte van het hart. Ik schilder hunne vreugde en smart. Ik .zweer en raas, en vlij en ween, Beloof en prijs en dreig en steen, En schilder bergen, gansch van goud. Hier doe ik beê en smeeking hooren Daar zet ik mij den dolk op ’tvest Eu roep: „Nu vraag ik u voor ’tlest. „Verhoor mij, of ’k zal mij doorboren 1 “ Geen hart weerstaat een beê zóó stout Al ware ’t dan ook rijk en oud. Ginds schilder ik der liefde zoet. Zóó vol van zalving en zóó teeder, Dat net als ijs bij zomerweder Een hart van steen zelfs smelten moet. En ’k wil om al mijn schulden wedden, Geen hart zal voor mijn klant zich redden, ’k Gebruik op order morgenrood En maneschijn en graf en dood En lentegroen en zonneluister En noordewind en nacht’lyk duister, En ook de dieren al te gaar, Zoo nachtegaal als ooijevaar. Ik doop mijn pen in bloed en gal, Vergif en honig, zout en tranen, Ik daver met den waterval. Hol met de sterren langs heur banen ; ’k Kan met het riet des vijvers ruischen, Als zephyrs over bloemen suizen, En met de woeste orkanen bruischen ; ’k Kan met Achilles woedend brullen, Ook spelen met Cupidoos krullen Om kort te gaan, ’k zing elke wijs Naar mijner waarde klanten eisch. ’k Vraag dus ’t geëerd publiek alhier Om te gebruiken mijne lier: Bediening goed, reëel en prompt. Voor ieder, die maar tot mij komt. En maar dat spreekt van zelve reeds ’k Bewaar geheimen stipt en steeds. ’k Verzoek ook dit in 'toog te hoöen, Om oude Heeren en Mevrouwen Van trappen klimmen vrij te stellen, (Een dichter woont natuurlijk hoog !) Men moet beneên maar vrolijk bellen Zoolang de bel het maar gedoog’ , Waarvan ’t geluid ter vliering dring’, Alwaar ik mijne lied’reu zing. ’k Daal spoedig dan uit hooger sfeer Naar mijnen klant ter aarde neêr. G. VICTOEIANO EN PEECIOSA. (Fragment uit: the »po,nisch student" van Longfellow.) Preciosa’s kamer. Zij staat aan het open venster. PRECIOSA. rioe rustig stijgt in ’t zachte rozenrood Des hemels ginds de maan ! De wolken drijven Als heuvelen van dons lang de effen baan ! . . V Ginds stort de nachtegaal in ’t groen gewelf De volle borst in zoete zangen uit! En, hoor, wat zielvol lied der liefde ruischt Ten antwoord van beneden? Serenade. O sterren van den den zomernacht, Verbergt, verbergt uw gouden gloed. In ’t diep azuur des hemels : Mijn liefste slaapt zoo zoet, Zoo zoet! o maanlicht van den zomernacht, Daal zachtkens met uw zilvren gloed, Langs de elfen kimme neder: Mijn liefste slaapt zoo zoet, Zoo zoet 1 O koelten van den zomernacht, Die bloemen-geuren stijgen doet, Kom zachtkens, zachtkens zweven : Mijn liefste slaapt zoo zoet, Zoo zoet! O droomen van den /zomernacht, ZfC^t, dat heul' minnaar haar behoedt, In liefde en trouwe wakend : Mijn liefste slaapt zoo zoet, Zoo zoet 1 (VicTORIANO treedt van ’t balkon binnen?) VICTOKIANO. Mijn kleine duif! Gij siddert als een blad ! Preciosa. ’k Ben zoo verschrikt; ik beef voor u, mijn liefste ! Dat ge altijd ook dien muur moet overklimmen , Om mij te zien ! Heeft niemand u ontdekt ? ViCTOEIANO. Geen sterv’ling buiten u. Pkeciosa. Het is gevaarlijk. Vaak knor ik op mij zelve, dat ik u Zoo als een dief laat komen , in den nacht. Waar zijt ge toeh geweest r ’t Is reeds zoo lang, Sints gistren reeds, dat ’k iets van u vernam. VICTOKIANO. Ik was sints gisteren in Alcala. Maar spoedig komt de tijd, mijn Preciosa, Dat zulk een afstand ons niet meer zal scheiden; En ik geen muren meer zal overklimmen, Om u, als nu, een zoete kus te ontstelen. Preciosa. Gij geeft, en noemt dat stelen ? domme dief! ViCIOBIANO. Dan vreezen wij bespiedende oogen niet. Dan gaan van mond tot mond de zoete woorden Der liefde, zoo als ’t lied der vog’len klinkt Van tak tot tak. Pkeciosa. O, dan . ... ! Dat zou den tijd Afgunstig maken. —lk verwachtte wel, Dat gij mij dezen avond zoudt bezoeken : Ik zag u in het spel. VICTOKIANO. Zoet kind der lucht! Nooit heb ik zóó betoov’rend u gezien, Zóó schitt’rend schoon, als gij van avond waart Waarmede hebt ge u toch zoo schoon gemaakt ? Pkeciosa. Ben ik niet altijd schoon ? ViCTOEIANO. 0.. .! en zóó schoon , I)at ’k wenschte, dat alle oogen, die zoo schoon U zien, blind mogten worden ! Pkeciosa. Blind ! waartoe ? Als gij er zijt, zie ’k immers u alleen. ViCTOEIANO. Niets ware er schoon , zoo gij ’t niet mededeeldet Uit uwen schat van schoonheid. Presiosa. En toch laat Ge me, om uw somb’re boeken, vaak alleen. VICTORIANO. Te dikwijls staat uw beeld’nis tusschen mij En mijne boeken. ’kZie dat beeld in alles; In ’t schilderwerk der heilige kapel; Het statig kerkgezang wordt dansmuzijk, En met de deftige en geleerde mannen, Zie ’k u cachucha’s dansen. Preciosa. ’k Zal in ernst Met deftige en geleerde mannen dansen; Eeeds morgen ochtend. VICTORIANO, En met wie dan wel? Preciosa. Met zijn Genade, Aartsbisschop van Toledo En den eerwaarden kardinaal. VICTORIANO. Eoei, kind! Wat scherts! Preciosa. Het is geen scherts! neen waarlijk niet, VICTOEIANO. Verklaar u nader. Preciosa. ’t Is eenvoudig zoo : Gij weet, de paus verbiedt, dat op ’t tooneel Nog dansen worden opgevoerd in Spanje. VXCTORIANO. Ik hoorde ’t zeggen. Preciosa. En de kardinaal. Die daartoe werd gezonden, wilde eerst Die dansen nog eens zien met eigen oogen. De aartsbisschop heeft daartoe om mij gezonden j Nu moet ik morgen . . . VICTORIANO. Gij zult voor hen dansen? Nu, leve de cachucM! ’t Zal den gloed Der jeugd in ’t oude hart ontsteken! —’t Zal Uw roemrijkste overwinning zijn. Priciosa. Op één na; Maar als de dansen zijn verboden, is Weer Preeiosa de oude beed’lares! ViCTORIANO. De liefste toch die ooit eene aalmoes vroeg; Met zóó betoov’rende oogen, dat ’k mijn hart Verloor, toen ik voor ’t eerst ze zag. Preciosa, Weet gij Nog wel wanneer? ViCTORIANO. Het was te Cordua. ’t Was in den tuin der kathedraal; ik vond U bij de oranje-boomen der fontein. Preciosa. ’t Was juist paaseh-zondag, en de rijke bloesem Der boomen strooide geuren uit en vreugde. De priesters zongen en het orgel dreunde. Toen klonk op eens de klok der kathedraal; ’t Was toen de heil’ge hostie werd geheven; Wij knielden beiden bij de oranje-boomen; Wij baden naast elkander, met elkander; Ik kende voor dien tijd nog nooit geluk. ViCTORIANO. Gezegende engel! Preciosa. En toen gij gegaan waart, Voelde ik ’t mij zeer doen, hier !Ik sprak geen woord Tot iemand op dien dag, maar sedert werd mij Bartholomeo haat’lijker dan ooit. ViCTORIANO. O, denk aan hem niet meer, en laat hem nooit Staan tusschen u en mij. ’k Beminde n Eeeds toen, al bleef ik zwijgen. Preciosa. En ik dacht, ’k Zou uw gelaat wel nimmer meer aanschouwen ; Voortdurend klonk uw groet droef in mijn hart. ViCTORIANO. ’t Was de eerste klank in ’t schoon gezang der liefde, ’t Is weinig meer dan stilte, en toch een klank. Onzigtbre geesten doen de snaren klinken Der ziele, ’t wonder speeltuig, en die toon Is ’t voorspel van ons lot; profetiesch klinkt hij , En blijft ons bij; wij zijn niet eenzaam meer. Pheciosa.. Dat ’s mijn geloof. Gelooft gij in die toonen ? ViCTOEIANO. Wat wij gevoelden, wat wij dachten, duurt Ook nog in ’t heden voort. Als regendroppen Neervallen in den donk’ren put, dan klimt Hun klank naauw hoorbaar tot ons uit de diepte; Zoo viel ook wat wij dachten in het donker Verleden neer, nog klinkt de wondere echo. Pheciosa. Zoo voelde ook ik, maar kon geen woorden vinden k Weet te gevoelen, maar niet uit te drukken, jij zijt geleerd, en kunt een taal u vormen , ifoor wat ge denkt en voelt. Ik denk somwijlen , Vij kunnen niet vereend door ’t leven gaan : fe groot een afstand scheidt ons ,en uw wesr Voert naar de sterren, verre van mij neen. Ik mag u niet weèrhouden ! ViCTORIANO. Kleine praatster ! Gij twijfelt nog ? Ik min slechts in de vrouwen Keur liefde en heur gevoel, en geen geleerdheid, ’t Verstand is eindig, maar de liefde blijft. Blijft eeuwig en is nimmer uitgeput. Wat ben ik bij de vele groote mannen Der aarde ? Een kleine dwerg naast groote reuzen. Als gij bemint, let wel 1 als gij bemint, Dan kan geen vrouw in liefde u overtreffen ! De liefde zij uw wereld en niet de eerzucht Der mannen; en bescheiden, rein en heilig, Zooals der vrouw betaamt, zit ge aan den haard Van ’t hart en voedt zijn vlam. Het vuur is zuiver, ’t Verandert noch verloochent zijn natuur, ’t Brandt even helder in het kamp der heidens, Als in ’t paleis ! Nu, zijt gij overtuigd? Preciosa. Dat ik u min, als vromen hunnen hemel; Maar niet, dat ik mijn hemel waardig ben. Hoe het te worden ? ViCTORIANO. Door nog meer te minnen! Preciosa. Ik kan niet meerder, want mijn hart is vol! ViCTORIANO. Zoo vloeije ’t over, en ik zal het drinken; Ik zal het drinken , zooals ’t dorstig zand De waat’ren drinkt des koelen Manzanares , En steeds naar meerder dorst! Een nachtwacht (uit de gtraat.) Ave Maria Purissima ! ’t Is middernacht en helder. ViCTOEIANO. Hoort gij dien roep ? Preciosa. Een hatelijke roep , Die u aan mij ontrooft! ‘ViCTOBIANO. Zoo ook verjaagt De jagershoren ’t hert, en ’t hondgeblaf D’ eendvogel van zijn nest. Preciosa. Ik bid u , blijf 1 VICTOKIANO. ’k Moet dezen avond nog naar Alcala. Zult ge aan mij denken , als ’k afwezig ben ? Preciosa. Vrees niet, al mijn gedachten zijn bij u ! VicTOHiANO {Jimr een ring gevende.) Neem dezen ring en denk er bij aan mij; Het is een slang het beeld van de eeuwigheid; Een een robijn bloeddroppel uit mijn hart. Preciosa. Er is een oud verhaal, dat de robijn Heil brengt aan wie hem dragen en het hart Steeds rein bewaart, en onder ’t hoofd gelegd, De booze droomen wegdrijft; maar, helaas ! ’t Was ook een slang, die Eva heeft verleid. ViCTOEIANO. Welk klooster karmeliter barrevoeters Leerde u zooveel theologie? Preciosa. (Hare liand op zignen mond leggende.) Stil, stil! Slaap zoet, en dat u de engelen hoeden ! ViCTORIANO. Één kus nog! goeden nacht, mijn goede engel! Ik heb geen heil’ge buiten u te aanbidden ! (Hij klimt van het balkon.) Preciosa. Voorzigtig ! Is er niemand ? Stoot u niet! VicTOEiANO [uit den tuin.) ’k Ben veilig als mijn liefde ! Zijt gij veilig ? Ook and’ren kunnen bij den maneschijn, t Balkon beklimmen. Sluit uw vensters straks Ter dege; ’k ben naijv’rig op de geuren, Die u omzweven, en uw lippen kussen. Preciosa [hem haren zakdoek toewerpende^ Onnoozel kind ! Bind hier uwe oogen meê ! Hij heeft mijn zegen. ViCTORIANO. Voer mij zoete geuren Toe van uw lippen , even als de koelte Den zeeman d’ adem toewuift van de kusten Van ’t dierbaar land, dat hij verlaten heeft. Preciosa. Kom spoedig weder! ViCTORIANO. Morgen avond reeds, Zult gij mij wederzien! Gij zijt mijn ster. Wier stralen mij geleiden! Goeden nacht! Mijn schoone ster der liefde! Goeden nacht! Pkeciosa. Slaap zoet! De nachtwacht. {Van verre.) Ave Maria pui-issima! Aug. J. V. L. M. EENE BEDE. ïMaar moet het in ons vaderlandjen, men zijn Dicht’ren aan, toch heen ? De poëzij staat op het randjen Eens afgronds en zij zwijmt meteen. O kortheid, die we niet begrijpen, O streepjens, die we niet verstaan. O vrucht van *t knuts*len, knippen , knijpen, Als ’t vaars niet wil van stapel gaan ! O nat, gehoón in gouden schalen! O klankentuig, o woordenvloed I O koor van schorre nachtegalen, Wedijv'rend met een kikk’ren stoet! O bombast, voor iets grootsch versleten! O kattenzwijm, gevoel genoemd! O soep, voor vaste spijs gegeten En om haar „ kruijigheid " geroemd ! Wanneer zal eens uw scepter zinken En neemt uw overmoed een end? Zoodra slechts ware dichters blinken En onzin niet meer wordt geprent. Gij zangers, would-he nachtegalen , Begraaft uw luite toch in ’t stof; Of voert ze per wat „ manestralen Of blixemfiits “ naar ’t hemelhof! Blijft zelf gij met nw geestverwanten, Op de aarde ’k heb er vrede meê. Gaat in uw tuin salade planten, En eet ze met uw kroost in vreê. En jeuken u de stijve knokken, En moet ge dichten, hoort mijn beê: Bekrabbelt kip- en duivenhokken, Maar denkt aan geen verguldj’ op snee. Gij zult ons véél verdriet besparen, V zelf den naam van gek of dol, En vindt uw vaars na luttel jaren Niet om wat zeep of krentenbol. A. W. B, VAN UTEECHTSCHE SNOBS. n Sobs are to be studied like other objects of natural Science, and are a part of theßeautiful, (with a large B.)'^ THACKERAY. leven kan er niet gedacht worden, dat van een utrechtsch Student, die in de vakantie in Utrecht blijft. Van een Prins een Paria geworden, ziet ieder hem met medelijden voorbijgaan. Zoo spoedig hij zijn ongelukkig hoofd buiten de huisdeur steekt, blaft de hond van de groenvrouw hem aan, blijft de politieagent een oogenblik stil staan, om behaaglijk glimlachend zijn eerwaardig hoofd te schudden, trekt de ploert-dandy zijne boorden op en bekijkt hem door zijn lorniët van ’t hoofd tot de voeten, terwijl huis aan huis eene havelooze keukenmeid, met scharlakenroode wangen en een bruin berookt kornet, te voorschijn springt om de handen in de zij te plaatsen en in een schaterlachen uit te barsten. Anne utrechtsche Student der vakantiemaanden, hoe dikwijls sloegt ge een weemoedig oog naar de gesloten huizingen, waarin ge zoo dikwijls een aangenaam uurtjen sleet, en waarvan de bewoners thands in Ems, in Londen, in Baden-Baden of op hunne villaas in Gelderland toeven; hoe dikwijls vloodt ge met een angstigen zucht uit de net ingerichte woestenij die ge vroeger den naam van Placet Hic gaaft daar de zoetelijk ingedommelde Merkuriusfen u met verschrikt gelaat schenen te vragen, of ge soms nieuws kwaamt brengen van de planeet Saturnus ; hoe dikwijls bleeft ge bij de zieltogende baarsjens der Vischmarkt of bij de witte Kariatiden van Sinkei staan, diep bewogen een welgemeenden traan wegpinkend! Arme utrechtsche Student! niets bood u eenige verademing; uw werk was vakantiewerk, uw leven vakantieleven; de zon scheen u met vaten vakantieglans over ’t gebogen hoofd, de boomen van ’t plantsoen wuifden u een spottenden vakantiegroet toe; de wandelaars bespiedden u met vakantietrots en de Dom klingelde zijn vervelend vakantielied. Zelfs uwe geliefkoosde lektuur scheen u op eenmaal mat en geesteloos. Julian Schmidt werd u vervelend, Edmond About droog, Bulwer Lytton pedant, Eigault onverstaanbaar, de Oids deftig en Thackeray partijdig. Van Thackeray gesproken, mijne herinnering biedt mij eene kurieuze ontmoeting, welke mij in deze laatste vakantie ten deel viel, en welke ik —nu ’t mij invalt de geschiedenis van deze merkwaardige gebeurtenis in mijn leven te beschrijven u allen van gantscher harte toewijde, welbeminde broeders Studenten, die gedurende de vakantie in Utrecht blijft! ’t Was een verbazend warme Donderdagmiddag in Augustus. Schoon ik het niet zeker weet en niet^van nabij heb waargenomen, geloof ik toch wel, dat de melk, die door den melkboer op de straat gestort werd, tegen de steenen siste, als Charles Dickens ero-ends vertelt. ” Dit is ontwijfelbaar zeker, dat het beyersch bier op ’t Stationskoffihuis even laauw was, als een glas koudgeworden rhumgrok. Ik had gelegenheid “die waarneming in loco te maken. Mijn vakantiewerk ging des morgens, bij de verschroeyende temperatuur van eene nederlandsche stad in Augustus, bijzonder slecht Tot verademing greep ik naar Thackeray en toevallig trof ik juist: _ Ue Book of Snohs. Gij kent die geestige rij van karikaturen, die Snobs van alle rangen en standen, die dikwijls belachelijk maar meestal verachtelijk zijn en die door niets anders kunnen worden omschreven dan juist door het woord: – Snobs; waarom we steeds blijven vragen : Wat is dan toch een Snob ? In de eerste plaats _ andwoordt Thackeray _ is het Zijne Majesteit Gorgius IV, koning van Brentford die zich bezig houdt met het knippen van een nieuw fatsoen voor een overrok, die een nieuw model van schoengespen en een foeileelijk chineesch paviljoen uitvond : vervolgens, menig lid der hooge aristokratie, als b. V. Lord Loughcorrib, die de vorige week eene luisterijke matinee dansante gaf, waarvoor de bloemen alleen vierduizend pond sterling kosten, en die thands achter zijne stores een man uit zijn huis ziet vertrekken, welken hij gi'oote sommen schuldig is , schoon hij ze niet betaalt en de man in quaestie er door geruïneerd is : als b. V. Lady Susan Scraper, die hare dochters bij ’t diner , in tegenwoordigheid van twee lakeyen en een bottelier, op eene snede schapenvleesch in duodecimo onthaalt en de armen wegzendt met een soepkaartjen. En zoo dagen voorts Snobs uit alle rangen op : militaire Snobs, kerkelijke Snobs , akademische Snobs , reizende Snobs , letterkundige Snobs , partijgevende Snobs, landelijke Snobs en koffihuis- Snobs. ’t Was dan op den meer vermelden Donderdagmiddag in Augustus , dat ik zelfs dit kostelijke boek der Snobs onvoldaan wegwierp en als laatste réserve in mijn ongeluk eene wandeling naar ’t Stationskoffihuis ondernam. Op de Smeebrug kwam me een prachtexemplaar van een gedandyfiëerden ploert tegen. Hij trok zijne zenuwlooze oogleden strak om zijn lorniët en blies me eene tergende wolk uit zijn cigaar in ’t aangezicht. „Snob" ! gromde ik voor mij heen en liep driftig tegen zijn patrijshond, die me woedend aanblafte. Haastig voortstappend, had ik naauw mijn eersten tred op t plantsoen afgelegd, of een luid en snerpend gelach van eene trits jongejufvrouwen met korte blaauwe jurken en stroohoeden met verschoten groen lint deed me in stille woede opzien. Ik had mijn hoed kwaadaardig haastig opgezet, mijne hand in onverstandigen wrevel door mijn hairen doen woelen, zoodat ik er, met mijn hoed scheef op de struikerig verwarde hairen geplaatst, met mijn grimmig gelaat en haastigen tred, vrij belachlijk uitzag. De jongejufvrouwen met de blaauwe jui-ken hadden er zich op te goed gedaan, en des een schaterend lachen doen hooren. „ Snobs 1 ! riep ik ditmaal luide met heesche stem en het drietal barstte in zoo gillend stuiplachen uit, dat ik met mijn rotting een gat in den gi-ond sloeg en hollend naar ’t Stationskoffihuis' ijlde. Toen ik me eindelijk, weinig bekoeld door mijne wandeling, onder de quasiveranda van ’t bewuste gebouw neêrzette, vroeg ik aamechtig om een glas beyersch. De Jan van ’t koffihuis scheen ook al een Snob te zijn, hij liet me tien minuten wachten. Ongeduldig stond ik van mijne plaats op, en terwijl ik den knecht met blaadjen en glas zie naderen, word ik plotseling eene lange gedaante gewaar, die zich tusfchen mij en mijne poolstar plaatst, deftig bedaard mijn glas wegneemt en in drie langzame teugen ledigt. De wanhoop deed mij zwijgen. Alleen M. 5 siste ik tusfchen mijne tanden iets, dat op eene di-iftige herhaling van ’t woordjen; Snob geleek. De lange gestalte keek me eene sekonde verwonderd aan , schudde toen deftig ’t hoofd en plaatste zich bedaard aan een tafeltjen. Een oogenblik vermeide ik me met den man uitdagend op te nemen. Hij was van middelbaren leeftijd, had diep doordringende zwarte oogen, eene vaalbleeke tint over zijn gantsehe wezen, scherpe, hoekige, doch hoogst opmerkelijke trekken om neus en mond en twee reusachtige favoris, die eens gitzwart en nu reeds met grijze elementen gestoffeerd ivaïen. Een zonderling vilten hoedjen, zoo rond als een meloen , met kleine stijve randen, was op zijne glad gesehoren kruin gedrukt. Jas , vest en pantalon waren ontzachlijk wijd en van eene wit-en-zwart geruite stof. Het voorwerp van mijn onderzoek geeuwde intusfchen zeer hoorbaar en wierp de asch van zijn eigaar op de punt van mijne laars. Vast overtuigd, dat het tot eene uitbarsting moest komen , stoof ik vooruit en liep tien knecht tegen ’t lijf, die een tweede glas beyersch kwam brengen, ’t w'elk nu bij gevolg omviel en knetterend op de steenen brak. Daar thands mijn geduld uitgeput was, vloog ik naar ’t buffet in de zaal en beklaagde me luide over de lompheid van den Jan en de brutaliteit van den vreemdeling. De dame van ’t buffet beijverde zich om mij haastig en beleefd een derde glas aan te bieden en den knecht te verontschuldigen. ~Wie is dan toch die vent met dien grijzen jas jufvrouw ? " „ Een vreemd heer , meheer , een Engelschman ! " Blijft hij hier logeeren ? " „Ik geloof ’t niet. Zoo even vroeg hij naar den laatsten trein !" „ Hoe heet hij ? " „Ik weet het niet. Juist zag ik naar zijn valies en koffertjen in den gang en las ik een naam op ’t hangslootjen Nakker of Quakker dat weet ik niet recht! " Ik knikte even tegen de jufvrouw , ijlde naar den gang en viel op de knieën bij een zeer net handkoffertjen en een fraai valies neer. In eene sekonde had ik het omgewend, het slootjen in de hand en las tot mijne onbegrensde verbazing; W. M. THACKERAY. ~300tt otthe, bat trk Bramt, Bnß£rl)o£iio tn mijn m£t£n (jfbb* twrflramt, ick Bïroßf£k£ nffffno ïttje trn-ot£ltji:k, bat ’t mijn £n klctii£ k£nntoo£ mijtfn £n mtjn£ B£rgrtjm£t eert betet B£rotl)£tonfn ” Geebband Adriaensen Beederoó. Een uur later had ik met den groeten man kennis gemaakt en zaten we boven op ’t balkon in drek gesprek. Het begin onzer causerie liep over Nederlands Letterkunde, een onderwerp, waarmee ik u, mijn waarde Student der vakantie, niet wil lastig vallen. Het slot van ons gesprek zal u wellicht een weinig meer belang inboezemen. Ik zal daarom mijn best doen er hier een deel van te herhalen, schoon ik Thackerays welluidend Engelsch, en mijn eigen gebroken dialekt, half Engelsch, half Eransch, met gewoon Nederlandsch zal moeten verruilen. „En dus dacht ge in mij een reizenden Snob te ontmoeten ?" vroeg Thackeray glimlachend zijn glas Eijnwijn tegen ’t licht houdend. „’k Had juist van daag nog in uw Bock of Snobs gelezen ; " andwoordde ik „de ontzachelijke hitte had mij allen lust tot werken ontnomen en daarom zag ik in eiken voorbijganger een Snob. Ik vrees echter, zeer groot gevaar te hebben geloopen van zelf een kolosfale Vakantie-Snob te schijnen ! " // Zijn er hier veel akademische Snobs ? " Verschrikt vloog ik van mijne stoel op. Thackeray zag mij met verbazing aan. Ik haalde vier of vijf maal diep adem en sprak toen fluisterend : u Herinnert ge u, dat ge in uw boek zelf hebt moeten bekennen , dat er onder Engelands Letterkundigen geen enkele Snob is. Zoo beken ik u ongedwongen : er zijn in Utrecht geen akademische Snobs ! " „Maar de profesforen dan, maar de studenten, dragen ze allen de ridderorde van den heiligen Gorgius ? " „ O ! Sir , hoe weinig kent ge onze toestanden, dat ge zoo iets durft vragen. Gij hebt uwen braven landgeestelijke van Snobisme vrijgepleit ik pleit al Nederlands akademiën van ’t zelfde euvel vrij. Geloof me, Utrecht is gants iets anders, dan Oxford. Bezoek onze kollegiezalen, zie er dien dicht opeengepakten drom van jongelieden, met inspanning het schitterend betoog van een welgeacht hoogleeraar volgend j meng u onder hen en hoor er de hartelijke geestdrift, waarmee ze van hunnen meester getuigen en ge zult bekennen , dat er in onze gantsche stad, geen belangrijker plaats is , dan die onoogelijke kollegiezaal! " Thackeray zag me met klimmende verwondering aan. Fijn glimlachend schonk hij mijn glas vol en hernam; ,/Maar is Nederland dan eene modelnatie ? Zijn alle studenten modelmenschen en alle profesforen model* hoogleeraren ? " i «Volstrekt niet! In de laatste jaren alleen is er eene merkwaardige schaarscliheid van Snobs ten onzent ontstaan. Mijn vriend, Mijnheer Klagers, een braaf man van zestig jaar, met witte das en korten broek, vertelt me dikwijls, hoe er in zijn tijd een rijk aantal Snobs onder de profesforen was. Zoo was Profesfor van Ilooghenpaf gewoon op zijn kollegie over de ichthuologie eene kom met gondvisehjens te brengen, en er in zoo koddig latijn tegen te spreken, dat ze de vergulde koppen hoog boven ’t water uitstaken en schalkjens knipoogden tegen de studenten. Profesfor Pantoffelstof hield toen een privaatkollegie over de Geschiedenis der vuurlandsche Wetboeken en had zoo aangenamen galm in zijne hooggeleerde stem, dat zijne hoorders langzaam hoofdschuddend indommelden, tot ze eindelijk ontsteld opschrikten , daar de verontwaardigde spreker zijne leerlingen met een vloed van vuurlandsche Wetboeken bombardeerde. Zoo was Mijnheer Klagers in die dagen bijzonder bekend met Profesfor Duimstokker, een aardig jong man met fraaye blonde bakkebaarden, die zeer belangrijke kollegiën over ’t Mormonisme gaf, maar op menig soireetjen door zijne leerlingen overbluft werd, daar hij gaarne meê dansen wilde, schoon hij ’t niet kost en ’t met leede oogen moest aanzien, dat Klagers met de mooiste dochter van Profesfor Pantotfel- stof galoppeerde, waarop hij smoorlijk verliefd was. En zoo verhaalde hij mij nog van Profesfor Verkroegh, die een veelkleurig wapen op zijne equipaadje deed schilderen en alleen de adelijke jongelui van de akademie ten zijnent ontving; terwijl hij er bijvoegde, dat Profesfor Smits in dien tijd reeds lang was afgetreden, waarvan hij soms treffende staaltjens wist te vertellen, als b.v. hoe deze zich zijne studenten zoo nobel aantrok, dat hij hen op ’t examen juist dezelfde regels uit Claudius Valerius Gnatho voorlegde, welke ze den vorigen morgen saam hadden behandeld. Tegenwoordig is alle Snobisme, althands van onze akademie verdwenen ! " II Maar de studenten, Sir ! de studenten ? " Wederom vloog ik hijgend naar den uitersten rand van ’t balkon, vijf a zesmalen poogde ik mijn bonzend liart tot bedaren te brengen en terwijl Thackeray schaterlachend eene nieuwe fleseh aansprak , begon ik eindelijk schoorvoetend te zeggen : „De studentenmaatschappij berust op zoo ijzervaste fundamenten van goede trouw, van hartverheffenden eerbied voor gelijkheid en vrijheid, van edele, onbaatzuchtige vriendschap, dat ge bij ons kwalijk een paar Snobs onder de vier honderd studenten zoudt kunnen aanwijzen. Snobs zijn in elk geval zij, die zich boven hun studentenrang willen verheffen of er beneden moeten dalen. Wat mij zelf betreft, Sir! ik heb mij dikwijls op Snobisme betrapt. Onlangs nog heb ik een Epos in XXIV Boeken over het van stapel loopen van den Great Eaatern willen sclirijven, reeds heb ik zestien boeken voltooid en nog steeds de werf niet verlaten. Ge begrijpt mij ? Zoo kent ge reeds een student- Zie eens even naar ’t station ! Die twee wandelaars, die daai- langzaam en vol deftigheid het ijzeren hek doorstappen, zijn twee andere Snobs onder de studenten. Nummer een, die zes voet hooge gestalte is Gerard Stommelhommel, Student in de astrologie en in de bloemkoolteelt. Mag ik u even mijn lorniët leenen ? Neem nu dat geele gelaat, lankwerpig en hoekig, als de geheele gedaante, eens oplettend waar. Zoo is dat gezicht altijd. Niemant onzer zag er ooit een spier op vertrekken. Gerard Stommelhommel acht zich door onbekende geniale eigenschappen boven ’t gros zijner medeburgers verheven. Hij knipt geheimzinnig met de grijze oogen, alsof hij eene nieuwe qualiteit van schietkatoen zal uitvinden en hij heeft tot nog toe slechts het eerste geloofsartikel der door hem gestichte stommelhommelsche religie uitgevonden. De nieuwe profeet lieeft slechts zeer geringen aanhang. Als ge bij ons op die heerlijke, nu helaas verlaten uitspanningsplaats , Placet Hie de studentenklub bij uitnemendheid, Sir! kost verschijnen, zoudt ge er hem wellicht met deftigen tred zien binnenkomen en schoon ge mocht opmerken, dat hij met veel zelfvoldoening om zich heên blikt, zoudt ge tevens gewaar worden, dat niemant hem verheugd te gemoet snelt, of vriendschappelijk toeknikt, dan juist zijn tegenwoordige buurman, Jasper Galnoot. Jasper Galnoot is nog veel hinderlijker Snob dan zijn vriend. Neem die half toegeknepen, kleurlenze oogen, dien scherpen trek om den groven mond, die gantsche antipathetische persoonlykheid eens naauwkeurig waar , en ’t zal u niet verwonderen , dat er innige vriendschap tusfchen dat tweetal heerseht. Als ’t u om eene snijdende hatelijkheid te doen is , Jasper Galnoot zal er u eene aan de hand doen, als ge scherpe persoonlijkheden verkiest > hij biedt ze bij ’t dozjjn. Jammer maar dat Jasper Galnoot en zijn goede vriend ons weldra zullen Verlaten om bij ’t egyptische Goevernement in dienst te treden en de Landengte van Suez te doorgraven. Mochten ze daar beter worden gewaardeerd Zie die groep van een twaalftal jongelieden , die drok sprekend naar deze plaats heênstevent. Een enkel Snobjen is er misfchien nog onder te speuren. Willem Stoppelhart zou een beste jongen zijn, als hij niet altijd snoefde over zijne schitterende veroveringen. Gisteren zou hij zijne zuster van een damesfoireetjen komen halen. Omstreeks tien uur hoort het gezelschap een vreeselijken gil in den gang. De gastvrouw opent haastig de deur en wordt bjjna door hare knappe kamermeid omvergeworpen, die zich Verontwaardigd losworstelt uit eene gracieuze omhelzing van onzen Willem den Veroveraar. Hendrik van Zuinigen trakteert zijne vrienden op vochtige cigaren en groene thee; Karei Wimpel verkwist juist twee maal zooveel als ?,ijn inkomen bedraagt; Abraham Meloenschil heeft reeds een stel nette beffen in zijne sekretaire tegen den tijd, dat men hem als predikant zal zien optreden y rookt altijd uit eene lange pijp en drinkt meer thee uit profesforale trekpotten, dan hij ooit gedurende zijn gantschen studententijd verschenken >.al 1 jongens, zoodat we, dank zij der Landengte van Suez met blijdschap kunnen beweren , dat de Snobs hoe langer hoe zeldzamer worden aan de utrechtsche Akademie ! " „Maar ge zijt een optimist, mijn Waarde ! " merkte Thackeray thands bedaard aan „ge twijfelt aan het bestaan der akademische Snobs en wijst slechts op een paar houterige mannetjens , die nimmer eene plaats in mijn boek der Snobs zouden hebben ontvangen. Hoe staat het dan met de Snobs van de utrechtsche fasJiion ! " „Ik geloof, dat ik u hier iets zal kunnen aanbieden, dat u zal doen watertanden. Er is hier eene kostelijke wandelplaats , de Maliebaan , iets minder prachtig dan St. Jamespark , maar uitstekend geschikt tot de om wan ‘ delingen van enkele prachtexemplaren uit de groote familie der Snobs. Allereerst zoudt ge daar ontmoeten de Baronesfe Sphynx van Circkelen , met hemelsblaauwe oogen , valsch blond hair en eene echte diamanten IrocJie op den prachtige shawl van sneeuwit cachemire. De Baronesfe Sphynx van Circkelen is eenenveertig jaar Oud en wenscht voor achtentwintig door te gaan. Ze geeft prachtige diners waarbij vooral Graaf en Gravin Ponto van den Soesenbergh tot de groote Taert in aanmerking komen. Dit adelijk echtpaar snelt haar juist in zijne rooskleurige berline voorbij , waarop zijn wapen : een puddingvorm gekroond door eene pastijbakkersmuts, met schitterende kleuren is gemaaid. De liefste gast der achtentwintigjarige Baronesfe is Luitenant Verkeurs, die de harten der gantsche nederlandsche haute vole'e heeft gestolen en thands zijne trofeën aan hare eenenveertigjarige knieën neêrlegt. Terwijl het paartjen ook thands liefelijk keuvelende voortwandelt, worden ze allereerst aangesproken , door een jong mensch van vijftig jaar, Jonker Dinghes van Dinghesburg, die zijn lorniët met meer dan volmaakte elegantie tusfchen duim en wijsvinger der fijn gehandschoende slinkerhand houdt en met de rechter statig groet. Baronesfe Sphynx van Circkelen noodigt hem op haar diner voor de volgende week en sleept hem als haren slaaf mcê. De I.uitenant verhaast zijn stap en de ongelukkige Jonker, die slechts zeer langzaam voortwandelt , slaakt een bangen zucht nu hij zijn tred onwillig moet versnellen. Arme Jonker Dinghes van Dinghesburg ! Met roerend weemoedigen blik zaagt ge naar uwe voeten, door keurig verlakte bottines en grijze slopkousen zoo snoeperig omkleed ! ze moesten voort, voort ! trots knellende pijn , spijt vijftigjarige dienst , ondanks verfoeye- lijke beginselen van brutaal rhumatisnie. Gelukkig blijft het drietal een oogenblik staan. Mevrouwe de Douariire Klapperingh tot Klipperenburgh staat met vier harer liefste spruiten zeer eerbiedig te nijgen. Luitenant Verkeurs knoopt daarop een fluisterend gesprek aan met Freule Zerlina , eene vijfentwintigjarige Hebe met een paar dozijn allerbeminnelijkste sproetjens onder heur linkeroog, mitsgaders met Freule Aimée, eene bleeke Minerva van het jaar des Heeren 1830 , door duchtige ijzers in heure keurs wreed geplaagd. Het zou bizonder ven-aderlijk van mij zijn, Sir ! als ik u een staaltjcn van dit gesprek meedeelde. Gij zijt niet op het vasteland gekomen om er den spleen op te zoeken, maar wilt ge een recept, waardoor ge uwen bittersten vijand onder de engelsche Snobs met een ondragelijken aanval van spleen bedreigt, noodig hem uit, een kwartier, neen tien minuten, naar ’t gekeuvel van Freule Zerlina en Freule Aimée met Luitenant Verkeurs te komen luisteren. Belangi-ijker is het luide iransche gekakel van Baronesfe Sphynx met de Bouarière. In ’t geheim haars harten acht de Bouarière de Baronesfe „pas d’asfez honne compagnie pour nous !» Ze heeft er dikwijls met Freule Aimée over gehandeld. Intusfchen steekt ze thands haren lichtgeelen haviksneus zoo ver vooruit, dat hare donkergeele linten bijna in de plooyen van de der Baronesfe verdrinken. Men had haar bericht, dat de jonge Graaf Ponto van den Soesenbergh tot de groote Taert eene mésalliance met eene danmise tegen den zin zijner ouderen had door'= gedreven. „Le Ttmllieurevx! " roept ze medelijdend uit „ mais on compte sur vótre discretion, ma clière Haronne!" voegt ze er veelbeteekenend bij. De Baronesfe knipt hare hemelsblaauwe oogen met zalving te saam en schudt de grijze vingeren van de Bouarüre in haar citroengeel handjen. Daarop verhaalt ze even geheimzinnig , dat ze hare invitatiën voor een diner van de volgende week nog niet heeft uitgezonden. ,! Je vous enparle " zegt ze npour vous prevenir. La Comtesfe Pmito sera des notres!" De Bouarière brengt haren lichtgeelen haviksneus thands tot aan de asohblonde vlechten der Barones en verklaart plechtig, dat ze de arme Gravinne Ponto van harte beklaagt. I, Mais que voulez vous I" – gaat ze voort -„ La vieille noblesfe Hollandaise s’en va. Nous autres “ Maar juist wordt er door de Baronesfe eene beleefde buiging gemaakt, die duidelijk te kennen geeft, dat de audiëntie wordt opgeheven. De Heeren zwaayen met hunne hoeden : Luitenant Verkeurs haast zich de slinkerzijde van zijne vriendin te winnen, Jonker Dinghes van Dinghesburg vervolgt zuchtend zijnen martelaarstocht. Hij had intusfchen een alleraangenaamst diskoers met Freule Constantia Klapperingh mogen voeren, eene werkelijk achtentwintigjarige Diana met eene hooge hak onder heur slinker en geene hak onder heur rechterlaarsjen; mitsgaders met Jonker Arthur, een lichtroode lion met donzige sporen van ontluikende favoris en twee lorniëtten , een aan een koordjen en een in zijne welgevormde vingeren. Ze hadden inderdaad allergeestigst geredeneerd. Jonker Arthur had fijn glimlachend gevraagd of de familie Dinghes van Dinghesburgh er ook iets tegen had. De vijftiger had belangstellend onderzocht, wat het onderwerp des Jonkers toespeling mocht zijn. Freule Constantia had hem daarop schalk met hare parasol gedreigd en voorspeld , dat hij eens de gantsche armee zou overwinnen. Jonker Dinghes had daarop met veel pretentie de punten van zijn glanzend satijnen col geordend, en gevraagd of de dames Klappcringh tot Klippcrenburgh het koncert van den vorigen avond met tevredenheid hadden bijgewoond. Wederom had Freule Constantia luid gelachen, en terwijl ze heur laarsjen met de hooge hak bevallig op den voorgrond plaatste, had ze hem met den steel van heure parasol op den arm getikt en fluisterend gevraagd of hij ook bang voor een duël was. Jonker Dinghes had juist een geestig andwoord gereed, toen de buiging van de Baronesfe de debatten deed staken. Hoe genoegelijk het Snobisme zich hier voordoet, zult ge volkomen begrijpen Sir, als ik u meedeel, dat Baronesfe Spliynx van Girckelen eene schatrijke wees is, en dat beide hare onberispelijke kavaliers met open vizier naar hare hand dingen ! " „Ik ben het gants niet met u eens Sir ! " andwoordde Thackeray hoog ernstig „ had ik in mijn Vaderland alleen zulke onsehuldige , bijna beminnelijke figuren ontmoet, ik had geen regel van mijn Booh of Snels geschreven. Zijn hier dan volstrekt geen Snobs in deze gelukkige stad ? Zijn er geen kofïihuis-Snobs, geen militaii'e Snobs , geen kerkelijke " „ Met uw verlof, Sir ! " viel ik koortsachtig steld in ,/kerkelijke Snobs zijn er in gants Nederland niet te ontdekken. Oordeel zelf. Alle sporen van Snobisme, welke eenigzins op onze nederlandsche kerk zouden te betrekken zijn, moeten zeer ver gezocht worden. Ik heb het voorrecht in deze stad een paar echteluiden te kennen, welke door u niisfchien als kerkelijke Snobjens zouden worden gebrandmerkt. Mijnheer en Mevrouw Kurckleever bewonen een zeer fatsoenlijk, zeer deftig huis op een onzer beste standen. Gewoonlijk treft ge hen in eene verrukkelijk somber gemeubelde achterkamer aan. ’t Behang is aschgi’aauw met groote zwarte bloemen en strepen doorsneden, het tapijt grijs, met witte en zwarte ruiten, tafels en stoelen zijn vierkant, de eerste met effen grijze bedekselen : de waarachtige cieradon van ’t vertrek zijn een tiental silhoeëtten van geliefde predikers en een drietal gesteendrukte portretten van Welgeachte predikanten-huisvrienden. De Heer Kurckleever noemt zich immer een zeer ongelukkig man. Als hij daarmee bedoelt, dat het hem nimmer gelukken mocht, den zeer gcwenschten eerepost van diaken te verwerven , dan heeft hij volkomen gelijk ! " „ Tijd voor den laatstcn trein ! " – waarschuwde op dit oogenblik mijn vriend, de Jan der twee verongelukte glazen beyersch bier. ,/ Ga voort, Sir ! " verzocht Thackeray vrolijk glimlachend „we kunnen op onzen tocht naar ’t sta;tion nog veel bespreken ! « „Mijnheer Kurckleever" Vervolgde ik langzaam den grooten man naar ’t station geleidend „verheugt zich overigens in een zeer fatsoenlijk inkomen. Hij bezit een vijftigtal huizen en vooral huisjens, waarvan hij de huursom met de meeste naauwkeurigheid int. Blijft een der ongelukkige bewoners hem op den vervaldag een stuiver schuldig, zijn goede vriend Meester Adderspog Pad is met zelfopofferende liefde gereed hem in zijn goed recht te handhaven. Behalven zijne voortdurende spijt over de mislukte kandidatuur naar ’t diakenspostjen j heeft hij slechts met tweeërlei bezoeking te worstelen gehad. Weleer werd het ouderlijk huis door een zoon en eene dochter bewoond. Opgevoed in de „ vreezo des Hecren ", heeft zijn eenige zoon in de Theologie moeten studeeren , spijt zijn onmiskenbaren aanleg voor den wijnhandel. De jonge Kurekleever liad zich des met het ontkurken van menig fleschjen getroost, tot hij de ontroerde beurs van den kandidaat-diaken volkomen had toegekurkt. Op zekeren dag had hij uit wanhoop over zijne schreeuwende schulden de stad verlaten , en sints heeft Papa Kurekleever slechts eene enkele reize nog iets Van hem vernomen. Toen immers zijn goede vriend Heester Adderspog Pad van een uitstapjen naar Engeland terugkeerde, kwam hij hem haastig vertellen, dat hij den jongen onder den naam van Signore Paolo Alberghi in een cirgue te Londen had ontdekt. Naauw had hij 'hem alleen gesproken en gedreigd, hem naar zijn vader terug te brengen, of Signore Paolo had hem met woedende rij zweepslagen den cirque uitgedreven, tot welkom amuzement van eenige prachtig geblankette amazonen en een gantsch heir van hooggelaarsde rijknechts. Wat zijne dochter betreft, die had nu eenmaal goedgevonden een berooiden , goddeloozen schilder te trouwen , die Zondaags naauw ééns naar de kerk en dan nog wel naar de „Wale-kerk" *) ging; ze moesten weten, wat ze deden , Papa Kurckleever zou hen geen cent uitkceren, dat stond zoo vast, als zijn driewerf herhaalde kerkgang van eiken zondag , als ’t geen vroegpreek was want dan ging hij er vier keer !" Een oogenblik moest ons gesprek gestaakt worden, daar Thaekeray de hollandsehe geldquaestie aan ’t bureau op ’t station niet terstond begreep; daarop vervolgde ik, met hem den houten platform op en neer wandelende , aldus : 1) Zie de zinrijke beeldteuisfe, dewelke is toegevoegd aan deze grillige grilligheid, mitsgaders het konterfeitsel van den ongewijden grond aldaar in ’t bizonder. ,;Gevvoonlijk vestigen Mijnheer en Mevrouw Kurck' leever zich des nademiddags in ’t u beschreven vertrek, om te saam de belangen der wijd nitgestrekte maatschappijën en afschaffingsgenootschappen te bespreken, welke aan hunne zorgen zijn betrouwd, of wel om enkele goede, weldenkende vrienden of vriendinnen te ontvangen. Onlangs bekommerden hen groote zorgen. Do kandidaat-diaken is voorzitter van de groote Maatschappij tot afschaffing van tcandelstokhen en kijkglazen , die door gantsch Nederland hare vertakkingen heeft en door zijne vaderlijke zorg in Utrecht welig bloeit. Men had juist het denkbeeld geopperd eenige departementen voor de Oost-Indiën te organizeeren en ’t was den voorzitter opgedragen daartoe eene treffende circulaire te formuleeren. Beeds een half uur heeft Papa Kurekleever te vergeefs gepoogd de eerste woorden te vinden, twee pijpen gebroken en drie vellen papiers bedorven , toen hem tot zijne onuitsprekelijke vreugd wordt aangekondigd, dat Ds. Halfenhalf belet vraagt. Het echtpaar staat met stralende gezichten op en buigt ettelijke malen voor den welkomen gast. Papa Kurckleever schuift de eenige, met zwart trijp overtrokken, voltaire aan , de gastvrouw plaatst Dominees hoed met teedere zorgvuldigheid op de zwarte kusfens van de vensterbank, vanwaar ze hare begunstigde kat met veel verontwaardiging verdiijft. Terstond wordt Domine Halfenhalf met de levcnsquaestie van den dag bestormd, en naauw heeft hij onder ’t genot van eene gouwenaar en een extra kopjen thee de verlangde formule gevonden of de gastvrouw roept zijn raad in, voor de benarde finantiën van het door haar bestuurde Genootschap tot uitdeeling van katoenen slaapmutsen en toollen onderrokken, Domine stelt voor eene inschrijving onder de vrienden Sions te doen rondgaan en belast zich met deze taak. Daar Ds. Halfenhalf nog een dergelijken aanslag op zijne welwillende medewerking vermoedt en niet gaarne het ongenoegen van de huisgenooten des geloofs op zijn eerwaardig hoofd wil doen afdalen, haast hij zich op te staan, en trots alle smeekgebeden van ’t buigende echtpaar ijlings te vertrekken ! " Juist kwam de trein voor Arnhem aanrollen. Hartelijk me de hand schuddend , stapte Thackeray in een waggon. //Zijn dat nu uwe ergste Snobs?" vroeg hij me hoofdschuddend. //Ik geloof ’t wel Sir ! " andwoordde ik, me bij ’t portier der waggon plaatsende. /,Naauw toch was Ds. Halfenhalf verdwenen , of Mevrouw Kurckleever vloog naar de kast, om het kopjen van den braven man onder een glazen stolpjen te plaatsen. De voorzitter der groote Maatschappij tot afschaffitig van wandelstokken vraagt om den grooten gehaakten doek voor de stof, welke gewoonlijk over de voltaire wordt gespreid. Morgen is het de verjaardag van den heer des huizes. Als een bizonder feestelijk genot zal hij zich dan in ’t namiddaguur op de voltaire neêrzetten, waarop Ds. Halfenhalf gisteren nog gezeten heeft, en zijne korpulente eehtgenoote zal het kopjen onder ’t stolpjen gaan opzoeken , om bij haar theeblad uit dat zelfde kopjen een drankjen te slorpen, door de herinnering aan haren waardigen gast, voor altijd gewijd! " Luide klonken thands de gillende stoomkreten van de lokomotief. Langzaam zette de trein zieh in beweging. Schaterlachende stak Thaekeray zijn hoofd uit het waggonraampjen en terwijl hij mij met zijn rond hoedjen ten afscheid toewuifde, schreeuwde hij tot verbazing van ’t gantsehe publiek : ,/Waarachtig Sir ! dat zijn Snobs, Sir 1" Oktober 59. J. t. B. TROOST. dennen, de dennen , dennen van het woud, I Zij ruischen, zij suizen In onvermoeiden kout; Zij schudden van heur toppen De held’re regendroppen En \vieg*len zacht dooreen Om ’t noodlot, dat zij dragen Elkanderen te klagen Dies wieg’len zij dooreen. Gij harten , gij harten, Van stomme smart doorknaagd Zoekt vrinden te vinden, Wien gij uw onheil klaagt; Die mee door ’t leed gebogen, Naast, met u schreien mogen: Dat doet het harte goed ; Die stomme smarten dooden, Te klagen zijne noodeu- *t Doet altijd H harte goed. A. \V. B. WEÊKZ I E N, Ti kerkje staat nog als weleer, qT En ’t aardig dorpje lacht; De zon schijnt op de daken neer, Zoo vrolijk als zij plagt. De linde staat op ’t kerkhof nog. En spreidt haar zoeten geur, Die ’s zondags binnen ’t kerkje drong , Door de openstaande deur. En aan het kerkhof grenst de school, Met *t open plein er voor: Daar speelden wij met prik en tol Dea gauschen speeltijd door. De linde geurt haar ouden geur, En ruiseht het oude lied; En alles lacht met d’ouden lach; ’t Spreekt wat mijn oog er ziet. En ook de menschen zijn als toen, Zoo hart’lijk en zoo goed. En blij dat zij me wederzien : Dat tuigt me een ieders groet. O lieve, goede oude-tijd : Toen ’k, nog eenvoudig kind, In ied’re bloem een hemel zag. Door iedereen bemind ! Toen ’k in den warmen zonneschijn, Naar bonte vlinders joeg; En na den leertijd, steeds op nieuw. Naar ’t oude speelgoed vroeg 1 Toen >k ’s avonds op mijn knietjes lag, En God den Vader bad, En in mijn slaap Zijne eng’len zag. En niets te wenschen had ! O lieve, goede oude-tijd; Toen ’t kinderlijk gemoed Trotsch klopte bij de moederkus, Als ’t allerhoogste goed. O lieve, goede oude-tijd! Waarom moest ieder jaar Een blaadje ontrukken aan de bloem Van uwen rozelaar ? 3. V. L. M. VAARWEL AAN MIJNE ACADEMIE-BROEDERS kamerhuur betalen , Jfli/Hospitale hart’lijkheid, pakken, klak en degen / I I, Laatste gulden aan de meid." Welk eene treffende, aandoénlijke, hoogst naïve schildering! Dat is dan het einde voor den jongeling, die met brandenden ijver voor al wat schoon, edel en goed is, met een hart dat warm klopte voor waarheid, vriendschap, liefde den drempel van het heiligdom van Minerva overschreed! Hij heeft ze genoten, volop genoten die zalige stonden , waarin het „vrij zijn, vrij student te heeten" de leuze was bij al zijn werken, al zijn streven. Hij heeft ze genoten die gloeijende feesten, waarbij het fonkelend druivennat hem door de aderen spatte, geheiligd door den wasem der innigste vriendschap. Hij heeft ze genoten die tijden van vrijheid, hroederschap ", waarin aller ziel in waarheid te zamen smolt bij de dorst naar dezelfde idealen. M 6 Hij heeft ze genoten die oogenblikken, waarin het „ Mina, Mina mijn „ Hoe krimpt mijn jong stndentenhart „ In een van minnepijn,» de zaligste gewaarwordingen in hem deed ontgloeijcn, waarin de aarde hem te klein, te koud, te armzalig was , en het: „O blijf, sprak hem een meisjen aan, „ Wil aan mijn boezem rasten gaan,« in zijn binnenste den hevigsten strijd voerde met het Excelsior, dat hem ver van boven toegalmde. En nu ! En nu! Ce sont passé ces jours de fête. Die tooverwereld vol glinsterende idealen, zij ligt achter hem. „ Droomen van een nieuwen werkkring, „ Van een ambt, een statiekleed, „ Van een lieve en nette woning; „En dan nog wie weet, wie weet! " Ja wie weet ? Hij die niets weet. Maar de scheidende academie-broeder weet te veel... te veel om een zalige toekomst door het duister der maatschappelijke nacht te kunnen aanschouwen. Belang! belang! belang! die toonen der akeligste hellemuziek klinken hem toe , grijpen hem aan , sleepen hem mede. Zalig zijn ie reinen van harte! Vivent les principes, périsse Ie monde. Die ideeën, zij zijn evenals zoo vele burgerdeugden, als hoogverraad met ballingschap , met deportatie getroffen. Hoogverraad , ja broeders, die beschuldiging wacht hem, die nog gelooft aan de kracht der waarheid, die nog voor ideeën leven, strijden, sterven wil, die nog met Wallenstein’s Thekla zou willen uitroepen: pO nimmlische, nehme den Kind zuriick. iJcli habe genossen das irdische Glück, »Ich habe gelebt, und geliebet. “ Godsdienst.—Kent de wereld haar? Die wereld van conventioneele vormen, die het sed non fado op dit gebied zoo gaarne van toepassing brengt., die wel den toegang begeert tot den hemel, maar niet den hemel in eigen gemoed, die wel met diepe meewarigheid van de zonden en ketterijen van anderen gewaagt, als de Pharizeër in de schriften , maar er verre van is om met den Tollenaar daar op eigen borst te slaan: Heere ontferm u over mij. Vriendschap. Kent de wereld haar ? Zoolang belang ons zaam verbindt. /,-Zijt gij mijn trouwe, beste vrind." Is dit te sterk gekleurd, broeders? O, mogt de waarheid dan bij u, niet bij mij zijn .. Aber Liefde. Kent de wereld haar ? Goud is het bloed van het leven. ƒƒ Goud is de sleutel van het hart /ƒ De ware God der eeuw , n Het maakt de lijdende onschuld zwart ), De misdaad wit als sneeuw." Hebt gij een hart? Welk eene bêtise. Hebt gij geld , fatsoen , familie ? „ Droomen van een nienwen werkkring, „ Van een ambt, een statiekleed , «Van een lieve en nette woning; „En dan nog wie weet, wie weet I" Ja wie weet? Hij die niets weet. Waarheid. Kent de wereld haar ? Vraagt het haren staatslieden, vraagt het haren priesters, vraagt het aan het gedenkboek harer geschiedenis. Mundus vult dedpi, dedpiatur et ipse. „ Belang , belang, belang , » O hoort naar dit gezang." Zullen wij dat aeademie-burgers , als de maatschappij ons wenkt? Zal de tijd der ideeën dan waarlijk voorbij zijn, en zullen ook wij den weg van alle vleesch gaan, met het: laat ons eten, laat ons drinken, morgen sterven wij? Neen niet alzoo ! „En vriend’lijk lonkte’m, mat en moe, „ Het licht van ied’re woning toe; „ Maar hooger blonk der bergen top ; „ Eeu zucht rees iu zijn boezem op : „ Excelsior I" Ja excelsior! niet voor ambt of statiekleed, magr plus résolu, ons eenmaal te worden plus absolu. t,Eti zijn er ijsschotsen rondom ons, zou dan de warmte van ons gemoed die niet hunnen doen smelten?n Vaart dan wel, tot wederziensl waar een zelfde strijd ons wacht, een zelfde rots door ons moet bestegen worden, en wij met een ons dierbaren vriend kunnen zeggen: u Zij het pad ook steil, voert liooger op, en aan veTkwikking zal het niet onthrekenJ^ uDe edele gevoelens onzer jeugd, moeten zijn: levende voortdurend levende I" en onzer zal de wereld zijn. Hervorming, herschepping, wie weet, wie weet? N.B. De aangehaalde auteurs zijn, zooals de lezer bemerken zal, op één na vrienden en geestverwanten van den schrijver, die den Almanak van 1859 tot een bezielende kracht maakten. Die ééne, de dichter van het „Goud is de sleutel tot het hart" IS K. M. Schleehta, wiens uitstekend gedicht te vinden is in de Bloemen uit den vreemde van J. J. D. Ten Kate p. 175. J. D. N. BLADVULLING. Be Professor spreekt: Het heeft mij bloed en zweet gekost, ’t Dictaat gereed te maken. Nu lees ik ’tvoor, jaar in, jaar uit. Dat kan wel niemand wraken: God schiep maar ééns de lieve zon, Die gaat ook juist zooals ’t begon, ADELAIDE EISTOEI, MARQTJESA DEL GRILLO. -U>j kwam tot ons, het kind van ’t sehoone Zuid! Gelijk Itaaljes zon de hergsneeuw weg doet kwijnen, Ontgloeide zij ’t gemoed der zonen van het Noord, Ontving een laauwer meer, bij haar te vroeg verdwijnen. Zij kwam tot ons, het kind van ’t schoone Zuid! Op vleug’len van deez’ aarde als opgeheven Naar hooger sfeeren, zagen, hoorden wij Melpomene in u, Eistori! weer herleven. Zij kwam tot ons, het kind van ’t schoone Zuid! Uw lof Marquesa! was uit ieders blik te lezen. Dien te vermelden 1 O het marmer zou te koud Vw taal zelfs te arm, ’t palet te kleurloos wezen. W. A. V. 11. ONS WACHTWOGED. vrienden, wij mogen niet stilstaan vooruit! % Ziet gij ginds de kroone niet blinken ? Wat stilstaat, vergaat en verdort en verkwijnt, 5) Wij mogen niet roemloos verzinken In H meer, dat zoo velen zoo zachtkens bedekt, Maar niet tot een rustplaats der eere verstrekt. Wij hebben een roeping verheven en groot Wee onzer, zoo we ooit haar vergeten ! De waarheid te zoeken, te dienen met kracht. Haar stem onder duizende kreten Te kennen , te volgen, door nacht en woestijn ; Ziet daar wat het doel van ons leven moet zijn. Het vaderland, dat zijne hoop op ons bouwt; Heeft ’t oog op ons streven geslagen ; Het wijst op de helden zoo fier en zoo vroed. Die ’t vroeger met trots heeft gedragen. En flaistert: «zij gingen zoo moedig u voor. Ik eer hun gedachtenis, volgt toch hun spoor." Een vader, wiens eere, wiens kroone gij zijt, Zijn vreugde maar ziende in ons streven; Een moeder, die eens onder ’tharte ons droeg. Haar leven ons mee heeft gegeven: Zij bidden den hemel bij dag en hij nacht Om zegen op al wat hun liefde volbragt. He taak, die wij kozen met hart en met zin, Heeft regt op onze edelste krachten. Zij mag van vermogens zoo frisch en zoo jong Een’ brandenden ijver verwachten .... Waarheen wij ons wenden, ’t roept alles ons toe Volhardt bij uw doel, en weest sluim’rend noch moê! Geen rust dan na arbeid, geen slaap dan bij nacht! Geen sluim’ren, geen kwijnen, geen droomen ! Be dagen, waarin het aan krachten ons faalt Ze zullen te vroeg altijd komen. Nu jaagt ons het bloed nog en tintelt het oog; De pees heeft nog veerkraeht — gespannen de boog! HEEMAION. eenigen tijd onledig met een plan tot van eenige bouwllofFe voor een karaky TVteristiek der Studenten-Almanakken, kwam den ‘3(C fteller dezer regelen middelerwijl toevalliger-wijze in handen een oud manufchript. Dit behelsde vaerzen van zekeren Willem Hibbius. Het hieronder medegedeelde ftaaltjen dateert van 1671, als wanneer gemelde W. E. ftudeerende was aan de Hoogelchool „éoi UytrechtJ‘ Hoewel in de verzoeking om uit het gevonden handfchrift, curiofa van meer vermakelijken aard waereldkundig te maken; weêrhoudt ons echter daarvan de intieme natuur dier Hukken. (Ons jaarboekjen is geen Studenten-Amodee?) Didymus. OP VAADERS LAESIE MAELTYT. Nifimur in veiitum. semjter cupimusdue neyaia. Dus is den mens diekmael van aert Dat Hij tot dat Hem veel was waert Noch efter niet en is geneegen, En daer er tegen dat Hem quaet En letfel doet, Hij ongcern laet; En etter wel dat ’ttwaerst moest weegeii Voornamentlijck men tal getchien Sien, dit diekmael in tiecke lien Juijst Deete wel het meetten hellen Naer deeten dranck, naer deete kost, Die men dan ’t mintte neemen most, Die weijnich dagen haer doen tellen. Dus was ’t met Vaderliet gettelt Sijn natuer trock, tijn lust die helt Tot harde kost, tot twaere tpijte, Tot peeckel-vlees, tot toute vis En wat meer hart, en niet lat is ’t Geen Hem de Doctors niet aenprijten. HBleeek, want tijn s’ middachs laette rey? Dien Hij at, at Hij Gerooekt Yleys Soo hartelijek met fulcken goeden Aptijt, dat elck daer lust aen nam , Waer bij een goeden dronek wijns quam Waerom men geen quaet kon vermoeden. Want om mijns Vaders groote pijn Dronck Hij geen bier maer doorgaans wijn Wijn kan den mens verhnegen Den wijn den mens geeft meerder kracht Hier door den mens wort toegebracht Sterckt, als ’t gefcbiet met kleijne tnegen. Maer ach! wie had dit ijmmermeer Gedacht, dat dit hart vlees foo feer Mijn Lieven Vader sonw opbreecken Gclijck dit in den naefte nacht Wanneer men t’ minfte daerom dacht In een beroerinch is gebleecken. Waer door Hij ras quam bij den Heer Alwaer Hij eet of drinckt niet meer, Dees dingen fijn daer lanch vergeeten; Heer gun ons die hier fijn in noot Noch doch ons dagelixe broot, En naemaels aen u dis te eeten. Aan een later haudfchvift ontkenen we ’t volgende DE AETISTES EQUESTIIES, I, Hevig kletterde Septem.her- regen tegen raam en ruit, toen een mensch, gewikheld in zijn mantel, trad ter voordeur uit! 1! t Stedelijke flijk doorwaadde deze Sterveling alsdan, als elf lezers de kapittels van een moddrigen roman En hij floft naar ’t Hippodrome : waar de rosfen vrij onheusch zand en zaagfel hem in de oogen fpatten (vlak voorbij zijn neus). Jack, de clown, draagt weêr een nieuwe broek , vol glinftrende ordeftarren , en hij vreet nog even leêlijk fcheef zijn fnoetjen op te fparren. Ook verkoopt hij nog de VII grappen, die hij fteeds verkocht, en die fteeds ’t imbliek veel liever dan een koen , fchoon kunstftuk mocht. Victorine marchandeert nog de oude maehinatie-zo6: haar tricot fchijnt inkarnatie, en haar inkarnaat tricot. Onze Stervling, die voor ftraatflijk, noch romanflijk was bevreesd. werpt haar toe een bankbilïettjen (in een ruiker). Onbedeesd grijpt clown Jack dat, en verkoopt dus voor het eerst een nieuwen grap: ’t Kunstpubliek fchudt van het lachen ; X verloor zijn weddiugfchap. X was naamlijk de onbekende grootheid, die door ’t fteedlyk flijk was gefcharreld naar het cirque, eu zijn geldlijk minnehlijk Victorine toe kwam werpen; wijl, indien ze ’t bankbilïet aan zoü nemen , hij de fom won , waar ZEd. om had gewed. 11. Hot is met permisfie van ’t Achtbaar Beftuur, Hat weder het Cirque te negen uur H Kunstminnend publiek met expreslijk vervaardigd Dekoratief op-nieuw verwaardigt. Weer fehettert de maatvaste, valfche muziek Van ’t AmphithêéUre Clasjïque-Olympique, Weer doet de piqueur den zweepflag klappen , En Jack paradeert met zijn VII grappen. Ook Victorine, in baar maillol, Betoovert weder beur ouden fot; Maar ditmaal behelst zijn bloemboequettjen Geen bankbiliëttjen een minbiliëttjen ! – Ze danst in allerfubliemften trant Mazurkaas in ’t kostuum van „dat“ land, En fchildert met driest hoogdravende beenen Een bruilofts-ballet in de lucht om zich henen. Bengaalfche vlammen I ’t Orchest raakt dol, En Victorine, gelijk een tol. Wervelt en warrelt; haar wimpels wapp’ren. Haar riuklende kastanjetten klappren. De Bajadère ! Heiir boezem zwoegt, Ze lacht zoo lijdend, zoo kwijnend-vernoegd! . Doch wilder de rid. En ’t woefte rennen Laat naauw een form meer onderkennen! Dat dwarrelt en zwarrelt 1 In wolken i'tof Wielt zaagfel en zand ... Hop !... Dondrende lof Applaudifeert uit de bankenrijen, onder en boven aan alle zijen ! En teugels los, en vlechten los, Het aanzicht vlammend van een blos, Van licht en blanketfel, de zweep kokettjens Hanteerend tusfchcn de kastanjettjens ! En dan, bij ’t eind van den tuimel-wals, Een klapjen op d'ouden bonk zijn hals, Kushandekens aan ’t publiek twéé lonken Om d’ouden beau op nieuw te ontvonken. Die werpt nu haaftig zijn boequet Der fchoone toe. Doch, ’t bankhiliet En ’t kostlijk achtfte grapje indachtig , Grijpt Jack op-nieuw... Maar Goón*almachtig 1— Want, nu hij flechts een hillet-doux Befpeurt, en verder geen halven fou, Laat hij zijn knie tegen ’t voorhoofd klappen > En dit was de nêgende van zijn grappen. ‘t Kunsimiimeai (!) publiek , het fchatcrlacht. De muzikanten , in ftormende jacht, Ziegezagen als razend, als razend Men amuzcert zich dan heden verbazend! Ook X bereikt thands wijlen zijn doel : De Artiste Equestre is vol gevoel; Ze heeft in den net gewatteerden boezem, Waratjens 1 een hartjen als hoppebloefem. Als hoppebloefem , zoo goddlijk-wuft! *t Hapert haar Hechts aan een ziertjeu vernuft, Want, ovrigens, y«a/e-argloos en fchuchter. Manoeuvreert, opereert ze vrij preutsch en nuchter, Onlijdlijk nuchter I fchoon Romanée Reeds paerelde uit een flakon of twee. Intusfchen mag men wel niet ontkennen, Dat m’ ook aan dat (des uoods) kan wennen. Dit laatfte, lezer I is de moraal; Moraal is de Hollandfehe dichterkwaal : In ’t Leven is ze gewis zeer noodig, In ’t Vaers gewis ten zeerfte overbodig. KAKOGHAPHIË VOOR MEERGEVORDERDE LEERLINGEN. Geniianisiiien, Gallicismen en andere fonten, gedeeltelijk ontleend aan ’t inuzijkaal tijdselirirt „ Caecllla ” en andere geschriften. die immer Utrecht bezocht en zijne omgevingen, stond niet over derzelver bekoorlijkheid bijzonderlijk over de sierlijkheid der Graaf-St.- Lukas-Knuppelbrug verstomd ? Het gaslicht kost duur en streeft de duisternis op zijde; daar is evenwel een verontschuldigingsgrond te weten : het monopolie. pogingen mogt het der polietsie, bestaande uit 4 beambten -f- 1 agent, niet gelukken den jongen mensch uit den schouwburg te verwijderen. Van dit schouwspel getuige zijnde, begon ik de kracht derzelve polietsie zeer te betwijfelen en ben nu in eene hoogstgespannene verwachting aangaande de nieuwe orga- nisaatsie, die staat tot stand gebragt te worden. Wat is het dan toch dat gij verlangt van eenen gedurende zoo groot een gedeelte van het jaar met tweede-kamerzaken bezig-gehoudenen burgemeester? Hoe opvallend, dat zij, even nu de kollega zijn emeritaat erlangd heeft, het voorheen onontbeerlijk verklaarde Latijn op hunne kolleziën hebben afgeschaft! vele theologen. De aan examineren en tortureren vermaak nemende emeritus-professor zulks doende trots de wet, die het verbiedt. De bekwame en vriendelijke wijze van te ondervragen. De wakkerheid en zorgzaamheid der kuratoren. Hoe begeesterend klinkt het ;/ mihi constat " uit zijnen mond u in de ooren -en hoe afdoend tevens! -Ik verwacht eivolle kolleziën, bemerkte eens zeker nieuw-aangetredene professor. Het is van algemeene bekendheid hoe eene verkeerde onderrigtswijze en zekere schoolmeestcrij vervreemdend werken. Uiterst verbaast mij de overmatige pronklust van den ouden grijs. Hij is eenig in zijnen aard. Betracht toch eens dien meer dan volmaakten fat van af het gladgestrekene en gepommadeerde grijze hair, tot toe de lieve koffijkleurige slopkousjes. Men gaf eene serenade met muzijk, flambouwen en bengaalsch licht, geaccompagneerd met vuurpijlen, zegt de musiekalische dokter. De wondersehoone speelaard dier piano treft hij u niet ? Neen gewis er vindt zich niet één virtuoos op de wereld, die Bach’s sonaten zoo klaar en glansrijk en in zoo verrukkelijke kleuren weet voor te dragen als .Toachim. braven kunstenaar; dubbel genoegen schiep ik daarom in zijne eenvoudige optreding zonder der gewonen virtuozen ehiek. Aan het einde zijner kunstverrigtingen werd hij onder oorverdoovende toejuichingen op eene geestdriftige wijze met lauweren bekroond, de feeënkoning van het orkest. Men besprak het wenschenswaardige eener purgaatsie van het stadsorkest en het musiekalische gevoel van het publiek gedurende eiken jaars-laatste-kwartaal. Zouden de dilettanten niet nog eene duchtige school moeten doormaken? Er scheelt veel aan dan dat zij , zooals zij niettemin meenen, volslagen musici zouden zijn. Het niet zeldzame gekras der violen en het zeldzaam rein intoneren der koperinstrumenten, zijn zij niet ergerlijk? Het onhubsche reglement, de stadszubzidie-weigering, het zieltogen en de dood. Het nut en het gewigt van het zangonderwijs wordt door de regering wel begrepen, maar niet naar behooren gesteund en geregeld, zegt de dokter. Kunt gij u begrijpen hoe de stad Utrecht er geen schaamte van heeft dat zij aan hare akademie nog geen gebouw heeft geschonken? Bemeesterde u niet telkens verrukking als gij de aangrijpende kunstdaarstellingen op de Kunstliefde-schilderij-tentoonstellingen betrachtedet? Hebt gij er ooit een prul gezien? Wij staan ver- baasd over het nieuwe uurwerk van den Dom, snel als het daargesteld is; immers er ontbreekt nog slecht een draaijende wijzer aan. De geest dezer composietsie is geleidelijk en eenvoudig, zonder besliste eentoonigheid. De figuren zijn goed bewegelijk. Het draagt den stempel van goed doordacht te wezen. Er zijn «bloemen in van hooger en lager rang." Nu ga ik aanstalten maken om u te verlaten, rigtiger gezegd, nu verlaat ik u. Nov. 1859. VEELOEEN HOOP. * ,Je la vols pour jamais s’éloiguer de mes yeui.“ Racine Andromaque, Acte V, Scène IV. I. '“P J aurikel en seringen Geuren in de lentelucht, y ’k Hoor den blijden leeuwrik zingen , J Niet te speuren in zijn vlucht; Langs de stroomen, langs de wegen Ziet in ’t gras ’t viooltjen rond ; Meidoorn strooit den witten regen Van zijn bloesems op den grond. Had ik lang een stil verwachten In mijn jeugdig hart gevoed, ’tVoorjaar schenkt het nieuwe krachten, Wekt den reeds gezonken moed. ’k Hoop alleen me een hart te winnen , ’t Schoonste streven van den menseh In dit leven is beminnen, ’k Heb op aard geen andren wenseb. 11. ’t Gemaaide gras ligt lang reeds in de schuren En ’t graan wacht op den sijs, ’t spelt rijken schat; De zon blaakt fel der hoeve witte muren, Zengt ’t dorrend veld, schroeit ’t onbeschaduwd pad. In ’t stille woud laat zich geen windjen hoeren; Alleen het zachte tikken van den specht. Die, ijvrig om door d’eikensehors te boren, Met zwakken steun aan d’ouden boom zich hecht. Stoort ’t plechtig zwijgen. – lang reeds doemde uit ’t noorden Een damp, die thans de zon aan ’t oog onttrekt; Een somber angstgevoel grijpt me aan, in woorden Niet weer te geven; ’t luchtruim gantsch bedekt Door wolken, dwingt de vooglen zich te schutten Voor ’t onweer,— onheilspellend is hun vlucht,— En ’t is nu ’t uur, bestemd mijn hoop te stutten Of neer te storten God ! ik ducht, ik ducht 1 De vrees werkt in mijn ziel een wondre loomte. Ginds komt de droeve tijding, die ik wacht. Ach God ! hoe huilt die windvlaag door ’t geboomte I ’t Wordt nacht in mij, de hoop zinkt weg, ’t wordt nacht. 111, Eoof vrij de bladeren, zweep vrij de hoornen. Herfstwind verwoester der zomersche pracht. Wreed is mijn rust en mijn hoop mij ontnomen, ’k Vind voor mijn smarten geen torschende kracht. Stort kille regen, o stort op de velden! Wolken al zendt gij uw vochtigen last Toch kunnen tranen het lijden niet melden. ’t Juk niet ontslaan, dat mijn’ schoudren niet past. Zwerft dorre blaadren, o zwerft op de winden. Delgt van den zomer het laatste bewijs. ’k Zal toch op aarde nooit vrengde meer vinden: Voert ook mijn hoop meê den stormen ten prijs. IV, Delf, graver, mij de diepe groeve. ’t Is winter om ons heen, Een doodsche winter voor mij droeve ’k Wacht op mijn eind alleen. Zie, graver, hoe ik lijd door koude, Hoe ik vol onrust wacht. Graaf haastig voort, kom graaf toch, oude. ’t Eust onder ’t sneeuwdek zacht. Zie, hoe de grijze neevlen dreigen En vorst den sneeuwkorst staalt, Hoe zwarter nog meer wolken stijgen; Graaf, oude, de avoud daalt. ’k Zie in den sneeuwstorm englen zweven , Zij dalen rond mij neer. En fluistreu: „Vriend, in ’t eeuwig leven Vindt gij de lente weer." Wijnmaand 1859. A. j; t. B. IN DEN DOM. —■ weer haar i)oort ontsloten, gaan wij mede met dien drom, Y Ter bedevaart in ’t heiligdom. I Wat hebben we er reeds veel genoten 1 Al was alleen het kost’lijk woord. Dat uit die steenen wordt gehoord , Dat fluistert door die zuilengangen, En tot ons roept uit ’t hoog gewelf. Dat steenen w^oord, die steen en zangen: Ze zijn het lied der schoonheid zelf. Ze zijn daarbij de kost’bre zegen. Dien Kunst aan Godsdienst geven wou. Die kerk, het teekeu van haar trouiv, Heeft nooit van beider eer gezwegen. M, 7 Is *t niet, of in dat kooge koor De Kunst steeds Godsdienst kroont, en door Haar vleug’leu voor ontwijding veiligt? Wijl Godsdienst wederkeerig Kunst Aan haar onsterflijk harte heiliet. En deelen doet in hemels gunst. Ja, ’t innigste te zamen w'even Van godsdienst-zin en knnst-gevoel Kon slechts, naar beider heerlijk doel. Die koude steeneu zoo doen leven. Zij beiden, vrij-geboren paar Uit ’s menscheu geest, zijn met elkaar Op ’t schoonste hier in bond getreden, Een bond, die beiden eere geeft; Het reinste accoord, dat van ’t voorleden Nog ons geslacht te hooren heeft! ’t Voorleden 1 Eeuwen heft ge uw daken Eeeds opwaarts naar den hemel heen , En breidt ze boven ’t volk met-een Als om ’t van de aarde vrij te maken. Maar in dien tijd wat onderging De tempel zelf verandering! Geen spoor meer van den ouden luister, Van wierook-walm en beeldenschat. Van waslicht fiikk’rend in ’t half-dnister, Van mis-gezang en wijding-vat. Toch was het schoon dat bont gewemel, Dat knielend volk, die priester-schaar, Die groote dienst voor ’t hoog altaar Zoo ’t kon nog heil’ger dan den hemel. En dan die Moeder Gods te zien, Wie de eenvoud stil kwam hulde biên; Die, ’t hoofd omgloord van zilv’ren stralen, Het heilig kind in de armen droeg . .. •Ta, kon die kerk met luister pralen: Ze had ook stil geloof genoeg ! Maar eind’lijk kwamen and’re tijden : Ontwikk’ling voerde iets beters aan. De boute pracht werd weggedaan, En stortte neer aan alle zijden. En zonder luister, zonder pracht Wordt Gode een offer nu gebragt, Het offer van ’t verslagen harte : Het levend offer van ’t gemoed, *) Dat bij de grootste zonde-smarte Nog hoop op zijnen Vader voedt. *) Het vroeger uitwendig offer aan God, wordt in het ware Protestantisme overgebragt in het menschelijk gemoed zelf: hekeering, het leven uit het geloof. Niet uitwendig of door anderen wordt hier aan God geofferd; de mensch offert zijn eigen hart aan God, wijdt zich zelf Gode toe. O , als er binnen uwe maren Zoo’n stemme van vertroosting klinkt. Zoo’n star der hope voor ons blinkt, Blijf, tempel! lang dan nog in de ure Der stille godsdienst-oefening Een plaats van veel bemoediging I Ook uwe grootsehheid zal ons sterken. Hef hoog uw zuilengangen maar I Want spreekt de Kunst in al kaar werken Ilier Kunst en Godsdienst met elkaar. Nov. 59. H. V. Cz. VÓOE, DE NIEUWE SOCIËTEIT! was ’t zoo hel, zoo zwoel, zoo vol, dol! Wat ftof en damp, bij glas en veel. deun- en dansmaat! Drukkend! Koele nacht, Wees welkom, welkom! (J-propos! ge zijt Van Dood en Slaap de zus? daarom zoo kalm?) Maar gij , langwijlge gast 1 wat wilt ge daar ? Ten hemel klimmen ; dien ge toch nooit kunt Bereiken ? Hola daa ! Gij antwoordt niet ? Dom! Dom! niet zeer beleefd, niet zeer voorkomend, Maat Bestevaar! En toch, zulks was gebruik In ’tfchoon voorleden! Doch wellicht zijt gij Wat doof, en ftijt er bij in ’t rug-gewricht ? Niet? mijmrend dan? iets oupleizierigs , iets Verdrietigs, wat men zoo niet zeggen wil Aau elk ? maar, o ! ’k zal zwijgen , ik kan zwijgen En mooglijk eerbied hebben voor de smart Eens armen ouden, die in weer en wind Moet sehildren voor een sociëteit] —en lang Voorlang reeds, d’onbeschaamden geest des tijds In toedringen zag: Zoodat welhaast ’t gewijde kérkveld gands Tot aan uw voet met Neurenburger dwerg- kasteeltjens overvuld staat. Aloë ! Gij reuzen-steenbloem des Gcloofs, gij psalm Van géestgeworden ftoffe (hoe weêrbarftig Die ftoffe ook was I) , een tempeltjén flechts faalt Bij die gebouwetjéns zoo’n bedehuisje'n, Zoo’n flakkenhuisjen met een til voor toren, Zoo’n hondehokken-ftijltjen van het Héden : Om als met ftraatguitsfpot u aan te zeggen l)at ouderdom wel fmartlijk is ! Maar erger 1 Want dag aan dag loopt land- en ftadsvolk u Voorbij , en gaapt naar de ijdelheên des dags , Voorbij, en ziet u niet, en ziet de ziele niet Diens kunftenaars, diens volks, diens tijds, diens oords Die in nw lijnenfpel ligt uitgegoten Arme onbegrepene en vergeetne 1 Brok Des voortijds, dubbelganger van den Wandlaar,*) *) Ahasuerus. l)ie eenzaam wees van vroeger eeuwkring ftaat In vréemdgeworden atmoffaer! . . . Hei , wat ? ! Is ’t windgeblaas, wat in uw stormklok spookt, Of droomt gij, oudvaar! in uw dut ? Waarvan ? Van oude, goede dagen, die , hoe lang Ge wacht, nooit wéder fchenken rendei-vons ? Van oude, goede dagen, toen ge jong. Ho ! hoogverheerlijkt waart , repraezentaut Van volk en van geloofsmacht 1 troetelkind En trots van moeder, vader, tijdgenoot I Van oude dagen, toen van heinde en verre Aanzeulden logge karren , lange vlotten, En fchepen, vreemd van maakfel, bouwhehoefte Aanvoerend, links en rechts, zoo wijd het oog, Maar zien kon, ’t gandfche landfchap overdekkend En leven gevend; toen een drok gegrimmel Van arbeidsvolk [waartusfchen, ftrak van trek. (Een fteenheeld-zelf fchier 1) de opperhouwvoogd, in Standbeeldsgewijs breedgedrapeerde pij Met perkamenten rol en metend oog —, Ook ridders met gepluimd helmet, en heugften Met rijkgeftikt fchahrak, of, op de hakkenei, Jonkvrouwen, aan den zaal hier edelvalk Of aan de hand ginds hazewiuden-zeêl; Voords ; paadjes, pokarts, nonnen, heiden, en Lijfeigen’, nar, en bisfchop, rijke en arme, In ’t klingelbekken penningsken of goudhaar Ten offer brengend] zich verloren vaak In ’t dicht gedrang van loodfen, wagens, trekvee, Koorknaap, en venter, dorper, beedlaar, reiz'naar, Wiehlaar , en zoetlaar, rijflaar, marktpoëet. En zorgloos kind, en grijze 1 Bont gewoel, Bij velerhand gedruisch, van fteen, van wiel , Van takelftel, truweel, en hamer, beitel, Cymbaal, en tal van taal en tongflag, tot Een bajert faê.mgemengd van klank-verwarring . . . Maar weg is alles als bij tooverflag : Verdwenen (Hamlet!) als het is verschenen I En nacht is ’t, fterrenklare nacht. De ftad ligt als in doodflaap. Toch houdt een, Nu rn finds eeuwen —, trouw nog fteeds de wacht: Het reuzig fteengevaarte , dat zijn leên Hoog opwaart rekt naar >t middernachtlijk zwerk. Daar, zwijgend, ftaart hij uit, als nam hij acht en merk Van d’ijzeren gedachtenftreep der Eeuw : Waarlangs met fchellen, fchrillen fchreeww Be Stoomkar af- en aanfnort, met een macht Van cijfers, nommers , en getallen vracht en dracht '*') Zelfs eens Bilderdijks opmerking omtrent dit woord mag van deszelfs gebruik niet afsehrikken. Van nommers, cijfers , en getallen. Ha ! getallen , Getallen wagens, waren, menfchen, allen Hier, daar, ginds, alles, alles overal Getal, bereek’ning, en getal, en weer getal, En wederom getal, en andermaal! . . . „Heeft, heeft „Hees tijd dan niets dan dat, waarvoor hij leeft?" —*) Wees rustig , Onde! er is nog meer ; Er ’s vrijheid, blijheid ! blijheid , levensvreugd 1 Heer Jan van Arkel drukt niet (als weleer) In ’t best genencht Den burger neer. Die burger zelf nu foeverein gekroond (Bij oppergratie van de réde Gods!) Als men s e h Wordt door geen dwangzieke adeltrots Meer in zijn wettig récht en wensch Strafloos gehootid. Maar gij, fta vast 1 O Dom 1 men weet tot Op een hair Precies hoeveel ge weegt en meet j telt , geldt, en waar *) Den Dom is fints het opperen dier ongepaste vraag een praktiesch teelten, des tijds, in de form van een minuutwijzer, aangcfchroefd. Straatsburg misfchien, maar overigens zelfs Bah el niet, bezit zoo iets monumentaals. Nu faalt aan de „Stadspendule" enkel nog een fekonde-wijzertjen. Ge nut toe zijt, zoo ’t moet. Sta pal 1 Misfchien wel groeit dit oogenblik alreê Het Oekonomiesch erts, waarmee M’u sleurt ten val . . . Zeg 1 hoordet ge geen moker daar ? —ik meen (Was ’t voorgevoel of droom ?), ik hoorde er een Vast bikken onder aan uw voet . . . Doch, neen ! Het was de vuistflag van den Tijd alleen; Die trommelt goed, die trommelt goed, Met allen fpoed, met allen fpoed Hij kost me om ’t jaar een hoed! ’nEuw heer, die Tijd ! – zoo tusfchen duim en vinger wrijft hij Zacht vilt en hard arduin grif-weg tot gruizement, Met d’omzwaai van zijn langen rijzweep-flinger drijft hij ’t Onfterflijk Godendom ten end. En gij almee, en gij almee, verheven Getuige van een lang vervlogen leven, Vervlogen kunstgeest en geloof. Gij mede valt aan ’t Niet ten roof! Vergeefs, een reeks van jaren en geflachten Als fchaauwen, fchimmen, u voorbijgezweefd te zien ! De dag rukt aan, waarop ge uw pijlerfchachten Geknot, uw krachten afgeleefd zult zien. Dan wijkt gij weg uit oogen en gedachten, Gelijk ook naam, brein, gift, beè, hand en hart. Van die u ftichtten, in der eeuwgetijden nachten Met alvergetelheid bedolven werd ! O fmarte! roem noch aanblik zal u wachten Van ’t late nakroost; – ’t welk bij d’aanblik van uw héeld Een fchampre hulde, vol van trotsch verachten, Meêlijdend-lachend op de koude lippen fpeelt. Maar ’t denkbeeld moog althands die smart verzachten, ’t Zoet denkbeeld, dat ge alsdan, van alles onbewust. Gands onbekommerd zoo om lof als gispings-klachten, In gruis, ftof, puinen, ftoorloos-vredig rust. Doch weet, de stond fnelt aan, waarop ge uw krachten Gands afgewelkt, gands uitgeleefd zult zien, En ge u in H eind door jaren en geflacbten Voorbij gezweefd, ver, vér vooruitgeftreefd zult zien. Reeds ftaat ge alleen van ’t tempelchoor Gefcheiden ! De band van Kunst en Kerkdienst ging te loor . . . Maar ’t Ooften daagt: welaan, goedsmoeds! we beiden Getroost den nieuwen hoed, den nieuwen zonnegloor ! DI DY M us. VARIA Hier schildert elk om ’t zeerst met hatelijke kleuren, Al wat zijn nijdig oog zag in de stad gebeuren. van Effen , Spectator. £en klein tooneelspelletje nog eens OTergespeeld. Examen van een sehoolmeester te Batavia. Personen: Het collegie. Een examinator A. Een dito B. 'Een examinandus C. A. op welke lengte en breedte ligt Amsterdam? C. Op 40® N. bree'dte en 115® O. lengte. A. Mis , mijnheer ! B. ’t Kan nog wel goed zijn, vriend A.; mijnheer bedoelt missehien Eeaumur en gij Eahrenheit. Het collegie : (plegtig) Toegelaten ! Bataviaanseh Handelsllad. Professorale thee. Allen zaten op juist afgemeten afstanden rondom de kostbaar blinkende mahonyhouten tafel; niemand vertrok zijn gelaat tot een laeb; de plegtigste viersehaar scheen hier verzameld. J. D. Zimmerman , hinderen der vergetelheid* Zeker collegie. Al wat gij der waereld biedt, Is roofgoed, diefstal anders niet. Maar liever zou ik toch uit bloemen honig trekken Dan uit mij zelveu spinrag rekken. J. H. Zimmerman , hinderen enz. Een spreker op het Eeesniuseiiiii, Tlne petite indisposition m’a empêehé de m’y trouver,- Molière , les Amans magnifiqnes. Gesjeesd coliegle. Samuel was onder de dooden, en de dooden komen niet op de aarde terug. d. Palm, Bigbel voor de jeugd. Indiscrete vragen. ;/ Mijnheer! U ziet zoo bleek; zou u ook ... ?" Zooals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten. Sfreehwoord, Stichtelijke boeken. Welche Menge Lumpen wird, zumal in unserem Vaterlande, von Geistlichen beschrieben; und wer schreibt mehr Makulatur wie sie? Herder. Vragen van inlichting op Tluvtcc. Quand on est écouté avec complaisance, il faut consentir a se laisser discuter de bonne grace. Emile de Montégut. Theologanten. Fast is kein Stand unter allen gelehrten Standen, WO so viel Kriippel zusammen kommen, als der geistliche; Noth, Armuth, niedriger Ehrgeiz, hundert schlcchte Vorstellungen treiben die Menschen dahin zusammen, so dass Gott statt der Erstlinge seines Geschlechtes oft mit dem Aussohusz zufrieden seyn muss. Herder. Caeciiia. C’est Ie gros sec, (lont papa dit, qu’il n’a pas inventé Ie poudre. Jjaumiez. Windekelken. Handel in boekweit slapjes. Marktberigt, Zeker kapelmeester. Jan Salies worden groot en rijk: Geniën sleurt men door het slijkl Bragiaantjes. Collegle in het griekseb. Conseille-moi du moins, et me dis ceque je dols faire dans ces cruelles conjectures. Molière, les fourberies de Scapin. In het zweetkamertje. Une sueur froide me couvre,... et ma frayeur est aussi vive, aussi réelle, que si je devais être roti raoi-même et mangé par cette canaille. X, de Maistre, voyage autour de ma chrambre. Examen zonder tentamen. Mijnheer! Brand uwé uwés vingers niet! Tijdstroom, Septb. 59i Simplex. J’en connais plus d’un qui voudraient eii être quite a si bon marché. X. de Maistre, voyage etc. Juridische promotie 30 Janij 59, 13 ure. lek sweegh om vredes wil. Oats, spiegel van den ouden en nieuwen tijd. Paniek onder de propaedcntici. Br. ! il me fait trembler; nous étions si heureu.\ avec l’autre. Xavier de Montejpin, Anti-napoleontlsche vertoogen. L’empii'c c’est la paix (het rijk van Vrede). Napoleon. .Wen speelt te Rotterdam ter eere van Ristori liet Oostenryksche volkslied. . . . Deze wilde en onbescliaafde boschbewoners gaven hunne vreugde te kennen door teekenen en klanken, die bij ons afschuw en vyandigheid zouden te kennen geven. Reis rondom de wereld. Pedellen bij eeiie Infreè-oratie. ])at zijn heel fraaije statüën , Mijnheer ! Fokke Simons, Moderne Helicon. Tot afselield. Maar ik zal het hierbij laten steken , en eindigen met een vaarsje uit het meergemelde boekje : Die ’tbeter weet, dien laat ik toe Dat hij ’t hervatte eii heter doe. van Effen , Spectator. LEVENSBERIGTEN. De Redactie betuigt den schrijvers van de volgende levensberigten baren welgemeenden dank voor de welwillendheid, waarmede zij aan hare uitnoodiging gevolg gaven, om van geliefde ontslapen Hoogleeraren een woord van herinnering in den Studenten-Almanak te plaatsen. Mr. jacob van hall. Van den hooggeschatten en beminden doode, wiens naam aan het hoofd van dit opstel prijkt, zijn reeds zoovele uitstekende levensberigten verschenen, >) dat het in den schrijver dezes bijna vermetelheid te achten is, wanneer ook hij zich aan de taak gaat wagen, om het leven en den werkkring van Mr. J. van Hall in vlugtige trekken te schetsen. Toch is hij voor het uitlokkende dier taak bezweken. Want in de hoogste mate uitlokkend en vereerend acht hij het, in den Utrechtschen Studenten-almanak getuigenis te mogen geven van de achting en de liefde, die hem jegens den ontslapen leermeester en vaderlijken vriend bezielen; tot het Utreehtsche Studenten-corps, waaraan hij zich nog steeds door zoo aangename banden voelt gehecht, een woord van her- 1) Wij hebben hier het oog op de levensberigten van de hand der Heeren de Geek , Koenen en de Wal, geplaatst in de Nieuwe Bijdragen voor Begtsgeleerdheid en Wetgeving , in het Jaartoek 1859 der Koninklijke Akademie van Wetenschappen, en in de Verslagen der Leidsche Maatschappij van Letterkunde. innering aan een geliefden leermeester te mogen rigten. Mr. Jacob van Hall, den 146 en April 1799 te Amsterdam geboren, had zijne regtsgeleerde studiën aan het Athenaeum Illustre nog niet volbragt., toen hij zijn naam reeds op de voor hem meest eervolle wijze aan den naam en den roem der Utrechtsche Hoogeschool verbond. Door het onderwijs van mannen als van C.APELLE, VAN Lennep, CttAS, v.AN Eeenen, later ook DEN Tex gevormd, verwierf hij in 1819 te Utrecht eene eervolle vermelding voor zijne beantwoording der uitgeschreven prijsvraag: disquiratur, quaenam univeTse fuerit Graecae tragoediae ratio; ad eamque exigatur nobilisdma Vondelii fabula GysbrecM van, Aemstél; en mogt hij in het volgende jaar door dezelfde Hoogeschool met goud bekroond zien zijne bewerking der prijsvraag : Buce historia exponantur origo et progressus confessionis per tormenta quaesitae. JPorro doceatur quid de nece,isitate confessionis ejusque pondere ad fdemjudici faciendarn sit statnendum, Bcnique inquiratur quatenns justitiae ratio et utüitas publica admittat ut judex reum non confessum ex sola ejus convictione condemnare possit. Twee jaar later, in 1833, was het wederom Utrecht dat hem den doctorstitel zag behalen, na de verdediging zijner dissertatie de magistro navis, waarvan hij de eerste afdeeling reeds vroeger te Amsterdam onder het praesidium van van Eeenen had verdedigd. Kort was voor van Hall de overgang van Student tot Hoogleeraar. Naauwelijks een jaar had hij te ’s Gravenhage als advocaat de praktijk uitgeoefend, toen hij in de plaats van zijn leermeester van Keenen naar het Amsterdamsehe Athenaeum werd geroepen, om als Hoogleeraar het Eomeinsch en Burgerlijk Eegt te doceeren. Den 2 O sten Augustus 1823 —op vier-entwintigjarigen ouderdom dus daartoe benoemd, aanvaardde hij zijne betrekking den 243 ten April daaraanvolgende met eene Oratio de meritia Belgarum in excolendo Matorico juria Romani atudio, waarin hij tevens de historische rigting aangaf, die hij zich voorstelde in het beoefenen en onderwijzen der regts-wetenschap meer bijzonder te volgen. Het Athenaeum Illustre mogt hem gedurende vier-en-twintig jaren behouden; gedurende vier-en-twintig jaren, die hij op meer dan ééne wijze deed getuigen van zijn onverdroten ijver en warme liefde voor de wetenschap, wier bevordering en verspreiding hem was toevertrouwd. Nevens zijne openbare en bijzondere lessen, waarvan nog menige voormalige leerling met den hoogsten lof gewaagt, waren het, sints den Isten April 1826, vooral de nieuw opgerigte Bijdragen tot RegtageleerdJieid en Wetgeving, die in hooge mate de blijken droegen van de helderheid en de scherpzinnigheid , waarmede hij zijne praktisch-historische methode voorstond, en van de degelijkheid, die haar kenmerkte. In 1848, ter vervulling der door het overlijden van Mr. J. E. DE Brueijs opengevallen plaats naar Utrecht beroepen, aanvaarde hij niet dan noode door Amsterdam aan Utrecht afgestaan den 156 en September van dat jaar het Hoogleeraarsambt aan onze Hoogeschool, met eene redevoering de tuenda colendaque Uh potissimum temporibus et in patria qua vivimus jurisprudentia. Huim tien jaren was hij ook hier met rusteloozen ijver werkzaam geweest, toen de dood op den t9den Maart dezes jaars de vele teedere en naauwe banden verbrak, die hem aan het leven hechtten. Tweemalen was hij gedurende die tien jaren als feestredenaar voor de Utreehtsche Hoogeschool opgetreden; de eerste maal op den 6

Onderstaande tekst is niet 100% betrouwbaar

langrijke en nuttige zaak had liij een open oog en een geopend gemoed. Opmerkzaam sloeg hij alles gade, ook het meest verwijderde, dat met de volmaking zijner letteroefeningen in eenig verband stond. Zoo had hij een schat van kundigheden zich verzameld, die men schaars in eenen mensch vereenigd vindt. En uit dien onuitputtelijken schat wist hij oude en nieuwe dingen aan anderen mede te deelen op eene geheel eenige wijze. Zijn stijl droeg het kenmerk der oorspronkelijkheid. Geene enkele bladzijde heeft hij geschreven, die dezen schoenen stempel mist. Zoo was ook zijn mondelinge voordragt. Ongewone scherpzinnigheid, gevatheid en geestigheid gaven aan zijne gesprekken en academische lessen dat boeijende en aantrekkelijke, aan zijne beschouwingen en oordeelvellingen dat piquante en treffende, wat men ook dan moest bewonderen, wanneer men in zijne opvatting niet kon deelen. Die geestigheid was hem aangeboren, een ongedwongen humor, hem natuurlijk eigen. Maar bij de vrolijkste scherts behield hij eene mannelijke waardigheid, die overal ontzag inboezemde. Statelijke achtbaarheid en geniale jovialiteit waren in VisscHEß op eene zeldzame wijze vereenigd. Zijne ironie trof, maar wondde niet. Wat hij ook zeide, hem kon men dit niet kwalijk nemen, omdat zijne natuurlijke goedhartigheid , zijn afkeer van alle schoolmeesterij, geen zweem van kwaden wil deed vermoeden. Opregt en rond van inborst, durfde hij

Permanente URL

Opties voor uitsnede