Omstikken en sydstikken

„Och, hwet is 't in moaije joun, en hwet sit it hjir lekker," se.

Ie" fl" Det°mi"je jy wol sizze," andere in oar frouminske, mei '1t wezen " . ' hin 'i, ai hwet mear mansk sünt det

wy hjir yn^waidenwenje. Yn 't wetterlan koe 'k netaerdzje. Dokter hie wol gelyk, do't er sei det wy nedich nei de sangroun moasten, hwent det dêr de lucht sa'n ein souner wier for nearboarstige minsken.

Elk fod hja b - Men praette fen'e kweade dampen, dy't üt sleatten

en slodzen fen 't wetterlan opstige en meitsje det in mmske dyt yn en sloazen hae, komme kin. Dêr stelde men de heil-

sume^bosklucht tsjinoer. Ja, men gyng fierder; yn 'e walden wier 't folk oer 't algemien folie souner as yn 't leechlan, woene men op-

h11^Wyls kaem in moai ütweakke frouminske dêr foarby, en do foei it praet fensels op hwet oars, hwent hwerom scoene men ljeaverfoar hüs as efter hüs bütendoar sitte, as 't net wier om de foarbygongers ne to sjên en. . . . nei to praten? Do't it minske f.erdernoch foart wier, mirk it earste wyfke op: „Hwet wirdt kastleinske ek grou en

fCt' t" sei hjar man; „en 't is al seltsums: de measte ljue dy't in

herbërge ha, sette oan. Der ha jy nou bygelyks dy, en ^en dy, y neamde yet al in mennich kastleins en kastleinsfrouljue) dy ha allegearre in Hchem as in fet baerch. Howol, ik leau, it is allegearre g],n

snunens Mar ho scoe 't sa komme? . , ,

_ Dy't apels fart, dy't apels yt," andere in oar gnyskjende en de

measten 'stimden him mei. Dit gyng lykwol de earste sprekker to f.er^

Hv sei- Der binne fensels wol kastleins dy't hjarsels ta beste klan

ha mar " " Hy briek de sin skodholjend öf, en forfette: „Ne, 1

ta wolris 'tocht: scoe 't ek oan 'e herbergelucht lizze, dert sokken

53 f°Eikom! ^ Skyt^allegMrre! Herbergelucht! Né hear, det hiene men

n°U Lêzer bittkdét ^ene 'sa goed as de oare wolris yn 'e herberge west hie, en witte koe det twisken 'e lucht dy't yen ut m jachtwe. e